Plógur - 13.02.1901, Blaðsíða 2

IO
fást til að koma þeim á fót. Nú fá
menn í kaupstöðum útlend föt fyrir
miklu minna verð, en ísl. vaðmáls-
föt. — En að því er sjaidnast gáð,
að þau endast langt um ver og
eru óhollari. Samkvæmt heilsu-
fræðiskenningum hentar okkur ísl.
betur ullarföt en baðmullarföt. Ut-
lendur fatnaður er ásjálegri en
vaðmál, segja menn. Ójá, það er
og mikill kostur í augum fjöldans.
En það eitt vil eg segja, að vað-
mal, unnin á góðum heimilum, eru
full sómasamleg til klæðnaðar, en
hvað þá heldur, ef vaðmálin eru
unnin í verksmiðjum.
Hvers vegna þarf að tolla ost-
ana? —- Af því að þeir standa ís-
lenzkri ostagerð fyrir þrifum. Nú
eru mjólkurbú að rísa upp á ýms-
um stöðum, og stúlkur farnar að
læra ostagerð. Eg veit af nokkrum
bændum, sem gætu haft þá vöru
á boðstólum, ef markaðurinn (í
kaupstöðunum) væri ekki fullur af
útlendum ostum, og þá færi fleiri
að leggja sig eptir nautgriparækt.
Sama er að segja um útlendar
kartöflur, Þær standa að nokkru
leyti kartöfluræktinni fyrir þrifum,
að minnsta kosti nálægt kaupstöð-
unum, einmitt þar, sem opt er ó-
dýrast að framleiða þær.
Sundurlausar
setningar.
I.
Enn sem komið er og mörg, mörg
ár enn þá, er og verður fjárrækt-
in aðalatvinnuvegur allra þeirra,
sem landbúnað stunda. Hversu
æskilegt sem það væri, að kúabú-
in væru stærri en nú, þá er að
gera við því sem er, að túnin eru
enn lítil og ekki nægilega vel hirt,
og þessu er ekki hægt að breyta
algerlega í nánustu framtíð; það
tekur mörg ár, já, jafnvel tugi ára.
Þess sorglegra er að hugsa til
þess, að „fjármennskan" skuli vera
að deyja út með „hinum eldri
mönnum". Það lítur helzt svo út,
sem vér „ungu mennirnir", kær-
um okkur ekki um að taka upp
merki hinna „fornu hölda", sem
hafa fleytt fram lífi sínu og sinna
á fjárrækt, og fylgja því með kjarki
og áhuga. Við að vísu hirðum
fé að nafninu, en svo nær það
ekki lengra. Við kunnum ekki
listina þá, að lifa okkur inn í líf
sauðfjárins. Forfeður okkar gátu
svo að segja lesið þarfir og ósk-
ir skepnanna út úr augnatilliti
þeirra og atburðum, en sá lestur
er nú gleymdur; það þykir tæp-
ast nógu „fínt" að setja sig í
spor fjárins nú orðið og geta sér
svo til nauðsynja þess. En þetta
þarf að lagast og mega ekki líða
mörg ár og því síður tugir, áður
en það verður.
Eg held að þetta mundi helzt
lagast, ef „hjástöður" væru teknar
upp aptur, enda eru þær, má heita,
ómissandi á beitarjörðum. Húsin
er ekki síður áríðandi að hirða