Rit þess (konunglega) íslenzka Lærdómslistafélags - 01.01.1790, Síða 14

14 S. P. jiðtetijf? Siúföómö n0fii.
?0í.
^DíogaDóíga fiá óótga.
fDlagaguta ftá gula.
SOíagaoerfr ftá uerfr.
fOiagnlei)ft' ftá f'raptalet)<t.
SOiáUepft (mutitas), ntálf)etítiínáttregi
(paraphonia) , rat)í>let)ft (aphonia) ; f)it
fprfta cr, fcgar ccfert bcprtj orbafT'ií ; ftit
annat, peqar at cins bcprij á mœlinu, or&in
cnt at fenntt biegttt/ cn rnegu fó grcinaj
ftocrt frá o&rtt; fiit fsri&ia cr, pá cingrí ro&ö
ebr í)tióbi ocrbr ttppfomit. $luf fjcfa ftafa^
Sðlcnbtngar óteíuUga talofjcmi, tnalfccrinu
oibotfian&t, foofcm: ble)íc ; fláinaUtr,
flámœii; fmátncelcc, ftnátitœli; faftmceltr,
faftmœli; loömœltr , Ioömœli; uolu*
mcrltc, ttpltimœlí; nefmœltr, ncfmœlí;
ftamr, og láttgtum flciri.
fOíáltaöatcppa, tíöateppa (amenorrhæa,
menoítafis); allir oita at niáttaöai'áé, ttDtr
og flcröafeil ncfnij blót> fat er fottur mi|;a á
mánaöi fmcrium, fcgar allt gcngr at fTopum,
frá cntt i4&a til gota áro, er f«r faíía ac
l)afa á ElaDttm; flctttmij té& renfli, ein<
^oetra orfafa ocgna, þeitit tnátta&a c&r tí&a*
teppa > fplgia fsoí oftaft ftrí&ír oerfir cr fjeita
ólóbocrfir, ocit eg cí bctr cnn fránflcifi f c§i
fari í oojrt á ^ðlan&i, ot|1 cr fmt, at morg
cin áng og efitilig flálfa beftr |>antt, fér tií
cnð mcgnafta fcetífu fpillirð, til órunno at
bera,