Helgarpósturinn - 17.08.1979, Qupperneq 19

19
Föstudagur 17. ágúst 1979
SÁPU-BALLETT
Læknir í vanda
MacLaine og Bancroft I hanaslag i The Turning Point.
spennan og seiðmagnið kemur
nokkuð vel fram i The Turning
Point, enda Herbert Ross leik-
stjóri gamalreyndur balletthöf-
undur. Verr tekst aftur á móti til
hvað varðar mannlegu hliðina.
Þar hangir handritið á grunnum
formúlum. Allar mannlýsingar
eru skelfing óljósar i handriti og
leikstjóri og leikarar virðast
hafa tekið þá stefnu að reyna að
kýtta þetta einhvern veginn fast
með taugaveikluöum, upp-
spenntum leik. Ekki svo að
skilja að þær stöllur Bancroft og
MacLaine eigiekki góða spretti.
Tii dæmis er senaná svölum leik-
hússins undir lok myndarinnar
þar sem þær rifa hvor aöra nið-
ur býsna sterkt leikrænt. En
mestan part eru mannleg sam-
skipti i þessari mynd álika
þokukennd og sá slæðusveip-
aði fókus sem myndavélin hef-
ur verið stillt á. Raunar má
segja að bestu kaflana eigi þessi
makalausi, Rússi, Baryshnikov,
jafnt i leik sem dansi.
= & __
WALTER MATTHAU
GLENDA JACKSON
ART CARNEY
RICHARD BENJAMIN
Ný mjög skemmtileg bandarisk
gamanmynd með úrvalsleikur-
um i aðalhlutverkum. Myndin
segir frá miðaldra lækni, er
verður ekkjumaður og hyggst
bæta sér upp 30 ára tryggð i
hjónabandi. Ekki skortir girni-
leg boð ungra og fagurra
kvenna. Isl. texti. Leikstjóri:
Howard Zieff.
Sýnd kl. 5, 7, 9 og 11.

'^6-444
Hettumoröinginn
(Bærinn sem óttaðist
sólsetur)
enn á ferð. Svo likir eru þeir.
En það ætti svo sem ekki að
skemma fyrir Joe Egan að likjast
Rafferty. Og Out Of Nowhere er
góð plata sem stendur vel fyrir
sinu. Frekar afslöppuð og þægileg
áheyrnar þessi 10 lög sem Egan
hefur hér þrykkt á vinylinn. Og
þeir sem hrifnir eru af Gerry
Rafferty ættu alls ekki að láta
þessa plötu framhjá sér fara.
Chic — Risque
Nú er glatt í diskóhjörtum. Chic
eru aftur komin á ról með nýja
plötu, Risque.
Ef enginn kannast við Chic, þá
er þeim að segja að Chic er vin-
sælasta diskóhljómsveit heims,
að undanskildum Bee Gees. Og
fáar diskóplötur hafa verið eins
lengi á toppum vinsældalista og
siðasta plata þeirra C’est Chic.
Chic er hljómsveit tveggja laga-
smiöa, Nile Rodgers og Bernard
Edwards sem eru mjög atkvæða-
miklir i diskóheiminum (bjuggu
nú siðast til Sister Sledge).
Annars er litið um þessa plötu
að segja, annað en það að hér er á
ferðinni diskó einsog það gerist
bestogmábúast við aðhúnverði
ein af stærstu diskóplötum ársins.
Og lögin Good Times og My For-
bidden Lover eiga örugglega eftir
að létta fóiki sporin i hollivúddun*
um næstu mánuðina.
A Gift Of Song — Barna-
ársplata Sameinuðu þjóð-
anna.
Þann 9. janúar siðastliðinn
safnaðist saman friður hópur
stórpoppara i aðalfundasal Sam-
einuðu'þjóðanna i New York, og
hélt þar tónleika til styrktar
hungruðum börnum vanþróunar-
landanna.
Allar tekjur af hljómleikunum
runnu til Barnahjálpar Samein-
uðu þjóðanna, höfundar þeirra
laga sem þar voru flutt gáfu höf-
undarrétt sinn og hljómlistar-
mennirnir gáfu spilverk sitt. Og
til að afla meira fjár, var hljóm-
leikunum sjónvarpað beint til
þeirra sem til þess náðu (Isl.
sjónvarpið sýndi þá 17. júni). Og
nú eru hljómleikarnir komnir i
verslanir i plötuformi.
Þeir sem fram koma á plötunni
eru Earth, Wind & Fire, Andy
Gibb, Donna Summer, Olivia
Newton-John, ABBA, Rod Stew-
art, John Denver, Kris Kristoff-
erson & Rita Coolidge og Bee
Gees.
Hér er semsagt gott tækifæri
til að eignast uppáhöldin saman-
komin á einum stað og styrkja j
göfugt málefni um leið.
Mingus, (1922-1979). hefur að
geyma lög sem Mingus samdi
sérstaklega fyrir hana, en hún
textana, auk tveggja laga. Milli
laganna er svo fléttað gömlum
segulbandsupptökum með rödd
meistarans.
Aðstoðarmenn Joni Mitchell við
gerð plötunnar eru ekki af verra
taginu, td. bassaleikararnir
Eddie Gomez, Stanley Clarke og
Jaco Pastorius, gitarleikarinn
John McLaughlin, trommarinn
Tony Williams, og Jan Hammer
þeysir svuntuna, svo einhverjir
séu nefndir.
Mingus er frekar þung áheyrn-
ar i fyrstu, jafnvel fyrir meðal-
djassáhugafólk, en vinnur mjög
vel á eftir þvi sem oftar er hlust-
að. Platan er i alla staði mjög vel
unnin og albúmið til fyrirmyndar,
listrænt og hæfir innihaldinu vel.
Joe Egan — Out
of Nowhere
Joe Egan, fyrrum samstarfs-
maður Gerry Raffertys i Stealers
Wheel, hefur nýlega látið frá sér
fara plötuna Out Of Nowhere.
Það hefur litið borið á Joe Egan
frá þvi Stealers Wheel féllu i
gleymsku. Gerry Rafferty hefur
hinsvegar gert þaö gott, einsog
flestum ætti að vera kunnugt,
með plötum sinum City To City og
Night Owl. En nú virðist Joe Eg-
an ætla að fylgja á eftir Rafferty
á toppinn. Og er skemmst frá að
segja, að ef ekki stæði Joe Egan á
umslagi Out Of Nowhere, mundi
maður ætla að hér væri Rafferty
Hörkuspennandi bandarísk litmynd# byggð á sönn-
um atburðum.
íslenskur texti.
Bönnuð innan 16 ára
Endursýnd kl. 5, 7, 9 og 11.
----------- J
Nýja bió: A krossgötum (The
Turning Point) Bandarisk. Ar-
gerð: 1978. Handrit: Arthur
Laurents. Leikstjóri: Herbert
Ross. Aðalhlutverk: Anne Ban-
með vinnustaðinn i bakgrunni.
Oft höfum við séð slikar sögur
úr kvikmyndaverinu eða leik-
húsinu. Hér er þaö ballettinn
sem er vettvangur leiksins,
leiktjöld hans. A stundum tekur
ballettinn hins vegar sjálfur yfir
stjörnuhlutverkið. Þá er eins og
Kvikmyndir
eftir Arna Þórarinsson
croft, Shirley MacLaine.Mikhail
Barys hnikov, Lesiie Browne,
Tom Skerritt.
Raunverulega er þessi fræga
mynd litið meira en venjuleg
amerisk skemmtiiðnaðarsaga
matreidd á þann máta sem
Hollywood hefur matreitt slikar
sögur áratugum saman, —
sápuópera úr ballettheiminum,
með kannski örlitið stærri
skammti af raunsæi en algeng-
ast er I svoddan myndum.
Formúlan er sú sama: Sögð
er einkallfssaga einstaklinga
höfundar hafi ætlað sér að gera
kynningarmynd um þessa eðlu
listgrein fremur en „sjóbiss-
nessdrama”. Sem slik stendur
myndin sig vafalaust vel. Að
minnsta kosti hafði ég, sem
aldrei hef fattað ballett, nokkra
ánægju af frammistöðu þessa
fræga Baryshnikovs.
„Sjóbissnessdramað” fjallar
svo aftur um tvær konur (Mac-
laine og Bancroft). Þær voru á
sinum tima keppinautar i ball-
ettinum, en svo skildu leiðir:
Onnur nældi sér i kall og
krakka. Hin helgaði sig listinni.
Þær hittast þegar dóttir þeirrar
fyrrnefndu heldur inn á braut
móður sinnar og þær eiga ýms-
ar óuppgeröar sakir. Onnur er
miðaldra og sér sumpart eftir
að hafa beygt af brautinni. Hin
er miðaldra og sér sumpart eftir
að hafa haldið áfram á henni, —
a.m.k. þegar aldurinn fer að
verða henni fjötur um gót.
Hið hverfula eðli ballettsins,
Steinunn — talar um viðfangs-
efnisem snerta bæöi mig og þig.
(Helgafell 1979). Þó er bókin sú
hvorki safn innhverfra og
óræðra Ijóða eingöngu né heldur
opinna og ofræðra (ef má nota
slikt orð). En báðum gerðum
bregður fyrir.
Steinunn yrkir ekki hávær
ljóð. Hún talar lágt, og hún talar
um viðfangsefni sem snerta
bæði mig og þig, spjallar um til-
veru okkar og stöðu okkar i
henni. Stundum tekst svo vel til
að lesandi getur farið að sjá
hlutina I nýju ljósi, ef hann
hlustar vel. En stundum verður
áleitnari spurningin sem sett
var að yfirskrift þessa pistils:
Hvað viltu segja mér?
Verksummerki skiptast i tvo
númeraða hluta, og hvorum
fyrir sig er siðan skipt með
fyrirsögnumi ljóðaflokka. Tveir
bestu flokkarnir að minu viti
eru i fýrri hluta bókar, fyrsti
flokkur Dagarogsvo framvegis,
þar sem stundum er brugðið
upp persónulegum og nýstár-
legum myndum af tima okkar
(dögunum), en að visu lika
fjarska ófrumlegum myndum í
bland. (Innan sviga er rétt að
taka fram að þetta um ófrum-
leik er skrifað með hálfum
huga: ég er alls ekki viss um að
sé hægt að ætlast til að nokkur
maður sé frumlegur). Sérstak-
lega tala til min þarna ljóð sem
númeruð eru 1. og 3. — Annar
besti — og kannski þó besti —
flokkurinn þykir mér vera
Gróður himins og jarðar. Að
visu er þar litið rætt um gróður
himins, en af þeim mun meiri
nærfærni um gróður jarðar. Og
þótt ekkert væri bitastætt I
þessari bók annað en eftirfar-
andi texti, væri hún samt næg
erfiðislaun skáldi og lesanda:
„Svoheittelskaþau jörðina /að
einusinni á ári / gefa þau henni
laufin / i öllum litum / og eiga
ekkert eftir / nema sig og
svart.” (Nr. 5).
ísiðarihluta Verksummerkja
eru kaflarnir sundurleitari og
óræðari, og þar þykir mér
stundum of langt gengið i
báöar þær áttir sem visað var til
hér i upphafi. Samt eru þarna
þrjú kvæði sem ég vildi benda
öllum ljóðvinum á að lesa vand-
lega: Fyrir þina hönd (áður birt
i 1. tbl. Svart á hvitu), I miðju -
Töfrafjalli og Snæfellsjökull
gengur á land. Að visu játa ég
fúslega að mér er ekki alveg
ljóst hvað verið er að segja
okkur i siðastnefndá ljóðinu, en
á einhvern undarlegan hátt
höfðar það til min.
Það er mjög i tisku I rit-
dómum að benda á fyrirmyndir
ungra skálda. I eðli sinu er þetta
hlægilegt. Vitanlega eigum við
öll okkar fyrirmyndir, og það er
barnaskapur að ætlast til að
skáld yrki eins og ekkert hafi
verið ort áður. Mér hlýnar
meira að segja um hjartarætur
þegar ég þykist heyra óm af
Steini Steinari eða Hannesi
Péturssyni i ljóðum Steinunnar
Sigurðardóttur. Það sýnir aö
hún er reiðubúin að ganga inn i
islenska bókmenntahefð og að
hún kann að lesa. Það er mikill
og góður kostur.