Helgarpósturinn - 28.09.1979, Blaðsíða 12

12
Föstudagur 28. september 1979 h/=llrjí=irpn*ztl irinn
hatríd
sýgurúr
þrottinn"
Séra Ólafur Skúlason,
dómprófastur í Helgarpóstsviðtali
/>Ertualltaf svona árrisull"/ spurði séra ólafur Skúla-
son, dómprófastur, þegar við hittumst einn morguninn
fyrir skömmu. „Jú, oftast", svaraði ég, og þegar við
höfðum komið okkur fyrir á vel búinni skrifstofu ólafs í
Bústaðakirkju spurði ég hinnar klassísku spurningar:
„En þú?"
„Ég fer oft eldsnemma á fætur", segir ólafur og
hallar sér makindalega aftur í leðursófanum. „Ég er
ekki einn af þeim sem geta verið að semja ræðurnar
langt fram eftir nóttu, eftir erfiðan vinnudag. Ég kann
betur við að vinna eldsnemma á morgnana. Ef það er til
dæmis jarðarför er ég sundum byrjaður að hamra á rit-
vélina um sex leytið."
ólafur er prestslegur, settlegur svolítið, og talar með
mjúkri og góðlegri röddu. Ég spyr hvort hann hafi alitaf
ætlað sér að verða prestur.
Viðtal: Guðjón Arngrímsson Myndir: Friðþjófur
„Ég held aö svo langt sem ég
muni hafi þaö veriö svona mögu-
leiki. Eg er alinn upp viö þessa
þægilegu kröfulausu guörækni.
Heima hjá mér var alltaf hlustaö
á útvarpsmessur, og pabbi var
vanur aö skrifa upp númerin á
sálmunum og fylgjast meö þegar
þeir voru sungnir. baö var eins og
maöur væri i kirkju. Viö fórum
reglulega i kirkju, fjölskyldan, og
eitt sinn þegar viö komum heim
og vorum aö drekka eftirmiö-
dagskaffiö — þetta er saga sem
ég segi alltaf fermingarbörn-
unum — eitt sinn spuröi pabbi
mig um hvað presturinn heföi
veriö aö tala. Ég haföi ekki hug-
mynd um þaö, og þaö má segja aö
þetta atvik hafi opnaö augu mln
fyrir því aö maöur fer ekki i
kirkju bara til aö láta timann liöa.
Maður á aö taka þátt I guös-
þjónustunni og taka eitthvaö meö
sér þegar maöur fer út.
Svo kann þaö aö hafa hjálpað til
aö ég var lðtinn heita eftir séra
Ólafi Briem, og þaö var alltaf
veriö aö segja viö mig: Ætlar þú
ekki aö veröa prestur eins og
hann séra Olafur, — og svo fram-
vegis.
Nú, á minum skólaárum var
þessi hugmynd einhversstaöar til
baka, en þegar ég var oröinn
stúdent fannst mér ég varla
treysta mér I þetta. Guöfræöin er
aö mörgu leyti talsvert ööruvisi
en aörar námsgreinar. baö er
hægt að fara I næstum hvaöa
deild sem er i háskólanum án
þess aö marka sér eins ákveöna
afmarkaöa braut og i guö-
fræöinni. Ég haföi fengið
kennarastööu, en haföi engan friö
fyrr en ég haföi látiö innrita mig i
guöfræöi um haustiö. Ég hef
sannarlega ekki séö eftir þvi.”
„Vjua boddíið”
— Kom sjálft prestsstarfið þér
á óvart?
,,Eg fór nú svolftiö óvenjulega
af staö I minum prestskap. Ég
byrjaöi hann vestur i Bandarikj-
unum. Ég haföi fengiö köllun,
eins og þeir kalla þaö, frá
Islenska kirkjufélaginu I Banda-
rikjunum, og ég veriö beöinn um
aö koma. Mig langaöi til aö fara
vestur, kannski aö einhverju leyti
vegna þess að ég var hræddur viö
aö koma nýbyrjaður inni þaö
afskiptaleysi sem kirkjulifiö var,
þá aö minnsta kosti. Hræddur viö
þá forpokun sem söfnuöurinn
kallaöi fram I presti. Ég gifti mig
um þetta leyti og viö fórumi brúö-
kaupsferö til Bandarfkjanna sem
stóö i fimm ár.
Kirkjulifiö og messugjörö var
imjög ólikt sem maöur haföi átt
aÖ venjast. Við hverja giftingu
þarna úti voru 3 eöa fjórar
þrúðarmeyjar, og allskonar
blómaberar og fleira, og ég var I
fyrstu smeykur um aö raöa þessu
vitlaust saman. Ég gleymi lika
aldrei fyrstu jarðarförinni minni
þarna úti.
baö var þýskur bóndi, Hildi-
brand aö nafni, sem hafði látist.
bar sem ég haföi aldrei jaröaö i
Ameriku fór ég i smiöju til vina
og kunningja og kollega og
baö þá um aö hjáipa mér, og
helst af öllu fara meö mér
I þessa fyrstu jaröaríör, sem
fram fór langt noröur undir
indiánabyggöum i Kanada. En
þvi gátu þeir ekki komið viö.
Ég fór þvi einn og skrifaöi mina
fyrstu likræöu á erlendu máli.
betta gekk allt saman vel i byrjun
og ég var búinn að jaröa mann-
inn, þegar útfararstjórinn gengur
frammá gólfiö þar sem likkistan
stóð og opnar hana. Lokiö var tvi-
skipt þannig aö bæði var hægt aö
opna viö höföalagiö og eins til
fóta. Útfararstjórinn opnaöi
kistuna viö höföalagiö, og fór aö
hlúa aö Hildibrandi, og laga
koddann undir höföi hans. beir
þarna vestra leggja mikið uppúr
aö likin séu vel útlitandi og gamli
bóndinn var meö roöa i kinnum, I
sinum bestu sparifötum og bindið
kyrfilega hnýtt. Ég staröi á þetta
i algjörri forundran og hélt aö út-
fararstjórinn heföi tapaö sér.
Ekki tók betra viö þegar söfnuö-
urinn stóö upp, fer aö ganga
framhjá kistunni og horfa á likiö.
betta fundust mér óyndislegar
aöfarir og hreinlega gekk út.
bá kom sóknarformaöurinn á
eftir mér og sagöi á ekta vestur--
Islensku: Séra Skúlason, þaö er
vani að presturinn standi viö kist-
una á meöan söfnuöurinn vjúar
boddiiö. betta var þá venjan
þarna úti. Ég fékk þessu þó fljót-
lega breytt, þannig aö kistan var
höfö opin I forkirkjunni svo aö
þeir sem vildu gátu litiö á likiö
áöur en jaröarförin hófst.
Sigurbjörn klóraði
sér í höfðinu
i Annars var þetta krefjandi timi
þarna úti. Ég var meb sjö kirkjur,
og messaöi fjórum sinnu’m annan
sunnudaginn og þrisvar sinnum
hinn. Ég man aö framboös sunnu-
daginn fyrsta sumariö var ge.i'pi-
lega heitt. Ég átti þá tvær ræöur á
ensku sem ég notaöi. bennan dag
1 var Haraldur Sigmar, fyrrver-
andi sóknarprestur i þessu
umdæmi, meö mér i förum, og
um kvöldið áöur en ég fór i
siöustu messuna, spurði ég hann
hvora ræöuna ég ætti aö nota.
betta var seint um kvöldið, en
hitinn var alveg jafn mikill, ég
held ég hafi aldrei drukkiö jafn
mikinn sitrónusafa á einum degi
á ævinni. Svar Haraldar var þvi
kannski ekki svo óvænt: „Taktu
þá styttri góöi”.
— Eru Bandarik jamenn
trúaöri en íslendingar?
„beir rækja kirkjuna sina
betur. Ég man þegar Ragnar
Guðleifsson verkalýösleiötogi úr
Keflavik kom eitt sinn i heimsókn