Helgarpósturinn - 11.06.1982, Blaðsíða 4

Fösfudagur '1 l . jurSí 1982' J-lelgar
'sturinn.
„Ég lifi ekkert óhófl
Tekið i
nefið með
Guðmundi
Jónssyni
hóflífi
ff
Guðmundur Jónsson, framkvæmdastjóri útvarpsins og söngv-
arinn sem flestir gagnrýnendur telja að hafi unnið sinn stærsta
leik- og söngsigur í Silkitrommunni nú þessa dagana, var
frammá gangi þegar ég mætti uppá útvarp að eiga við hann við-
tal. „Farðubara inn”, sagði hann, ,,ég er alveg að koma”. Skrif-
stofan hans er ilöng og virkar svolitið ber, vegna þess að fyrir
stórum glugganum hanga engin gluggatjöld. Ástæðan er strax
augljós: Gtsýnið yfir sundin er stórkostlegt.
— Fáðu þér i nefið, var eðlilega það fyrsta sem Guðmundur
sagði eftir að hafa heilsað. Hann býður öllum i nefið.
— Takk, kannski i aðra nösina. Reyndar ætlaði ég að byrja á
þvi að spyrja þig út i neftóbakið. Er það þinn vimugjafi?
— Þetta er sóttvörn og á
viö vakningarsamkomu á
morgnana. Neftóbakið
heyrir undir llfsnauösyn.
— Hvernig notaröu það?
1 Ohófi?
— Nei, þaö held ég ekki.
Ég held að það sé ekki hægt
aö nota neftóbak i óhófi.
Ekki á meðan maður subb-
ar ekki út á sér andlitiö of
mikið.
— Hvenær byrjaöiröu á
þessu?
— Um fermingu held ég.
— Og hefuröu þá ekki
reykt?
— Jú, ég reykti mikiö.
Enda held ég aö söngvarar
séu eina stéttin sem getur
reykt sér aö skaðlausu.
Maöur pústar svo vel út
tjörunni.
— Er neftóbakið eins
núna og þegar þú varst aö
byrja?
— Þetta er betra tóbak
sem við höfum fengið
hérna i seinni tiö. tslenska
tóbakið er mun betra,þykir
mér, en þaö danska.
—Veistu hvaö veldur þvi?
Er þaö betur hreinsaö eöa
eitthvað svoleiöis?
— Ég veit það ekki.
Kannski Trausta hafi á sin-
um tima tekist að finna ein-
hverja ennþá glæsilegri
formúlu en Danirnir höföu
uppgötvaö á sinum tima.
— En ef þú ert á feröum
erlendis, rekstu þá á ein-
hver góö „tóbök ”?
— Nei, ég leita ekkert að
svoleiöis. Enda erég ekkiá
ferö erlendis ef ég kemst
hjá þvl.
— Nei?
— Svona yfirleitt ekki.
Meðan ég var viö nám þá
var náttúrlega litið um
þetta. Og þegar ég var ár I
Austurriki haföi ég bara
með mér birgðir.
— Hvernig er aö reykja
ofan I svonalagaö?
— Neftóbakið?
— Já.
— Ég mæli nú engan veg-
inn meö reykingum, þær
eru afleitar þó ég stundaði
þær um árabil. Ég hætti
einn daginn þegar Craven
A pakkinn hækkaöi um
krónu. Þaö er svo langt sið-
an.
— En tóbakið. Hefur það
góð áhrif á röddina?
— Nei, örugglega ekki.
— Þaö stiflar á þér nefið.
— Já, slimhúöin veröur
þykkari. En það verður aö
hafa þaö. Þaö er ekkert.
— Passaröu uppá rödd-
ina?
— Nei.
— Þú þegir ekki dögum
saman fyrir frumsýningu?
— Nei. Nei nei nei.
— Nú færöu óhemju góöa
dóma fyrir þaö sem þú ert
aö gera núna...
— Já.þaöer mesta furða.
— Þakkaröu bara guöi og
forsjóninni fyrir röddina
eins og hún er eöa...
— Maður veröur aö vita
hvað maður er aö gera.
Þaö er eitt. Það reynir eig-
inlega meira á minnið en
röddina i þessu sem ég er
aö gera núna. Og þó. Þetta
er það erfiðasta sem ég hef
lent I, og er þó búinn aö
standa I þessu I nokkra
áratugi.
— Er það?
— Já. Silkitromman? Já,
hún er geysilega erfiö.
— Er það þá múslkin eöa
ertu á hreyfingu allan tím-
ann?
— Það er bæöi. Aðallega
músíkin. Hún er svo erfið.
— Hvernig finnst þér
þessi músik?
— Þaö er gaman aö
glima við þetta. Þaöer ekki
hægt aö neita þvl. Margt
geysifallegt I þessu.
(Bankað og I gættina
kemur Gerður Bjarklindá
— Ó, fyrirgefiði. Ég bið
innilega afsökunar.
— Allt I lagi.
(Hún kemur inn meö lit-
inn blómvönd)
— Nei, elskan!
— Hérna, Mikið ofsalega
var gaman.
— Varstu þarna?
— Já, i fyrradag. Ég fékk
alveg tár I augun.
— Þakka þér fyrir.
— Fyrirgefiði.
(Hún lokar aftur á eftir
sér.)
— Færðu mikið af svona-
löguðu?
— Já, þaö kemur fyrir.
Jájá, þetta kemur fyrir.
— Þaövar meö músikina
hans Atla Heimis. Nú
hljómar þetta eins og
kattavæl I eyrum sumra...
— Já. Nei, þetta er geysi-
flókið. Og ég held að þetta
þyki nú sæmilega áhrifa-
mikið hjá honum. Mér þyk-
ir gaman að Silkitromm-
unni, þó ég sé annars ekk-
ert mjög spenntur fyrir nú-
timatónlist. Þó kemur fyrir
að eitt og eitt verk höfðar
til manns. Er það ekki eins
og meö myndir, málverk?
Maður hefur gaman af
sumum þessum myndum
sem maður skiiur ekkert I.
Aðrar einhvernveginn
höföa engan veginn til
manns.
— Hvernig tónlist er það
sem höföar til þln?
— Ég er nú svo gamall,
sko. Það er þessi gamla
rómantiska, klassíska sem
höföar mest til min. Þaö er
bara eölilegur hlutur. Þaö
er þaö sem maður hefur
mest hlustað á, haft mest-
an áhuga fyrir. Þar af leiö-
andi tilheyrir hún manni
meira en þessi nútimalega
tónlist.
— Hlustaröu mikið á tón-
list?
— Jájá, töluvert.
— Söngvara?
— Já, og þegar ég á þess
kost á hljómsveitir og ein-