Helgarpósturinn - 11.06.1982, Side 16

16
Föstudagur 11. júní 1982
Heh
Jjfisturinr
,,Voldugasta kona i sögu Akureyrar, fyrr og siðar,” segir Akur-
eyrarblaðið íslendingur um nýkjörinn forseta bæjarstjórnar i höf-
uðborg Norðurlands. Þótt ekki sé svo sterkt til orða tekið eru það
vissulega tiðindi til næsta bæjar, meira að segja suður yfir heiðar,
að ung og róttæk kona skuli hafa valist til að sveifla fundarhamri
forseta i bæjarstjórn Akureyrar, þar sem kaupfélagsvaldið er
sterkara en viðast hvar annars staðar og þar sem Sjálfstæðis-
flokkurinn er stærsti flokkur bæjarins.
,,Það hvarflaði ekki að mér fyrir tæpu ári að ég ætti eftir að
gegna þessu embætti,” segir Valgerður Bjarnadóttir félagsráð-
gjafi við Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri þegar Helgarpósturinn
ræddi við hana i blokkaribúð i Þorpinu tveim dögum eftir að hún
tók við embætti. Aðdragandi viðtalsins benti til þess að dagleg önn
þessa 28 ára gamla Akureyrings hefði aukist. Á þriðjudegi var
verið að kjósa hana forseta, á miðvikudegi sat hún i hófi fyrir nor-
ræna embættismenn á Hótel KEA, sem heimamenn kalla stund-
um Vals-Inn, og meðan við ræddumst við á fimmtudegi ætlaði
siminn aldrei að þagna.
En hefur „voldugasta kona Akureyrar”
ekki barist fyrir þessari stöðu með kjafti og
klóm?
„Nei, þegar farið var að ræöa það um
jólaleytið i vetur hverjar skyldu veljast til
forystu á lista Kvennaframboðsins fannst
mér fráleitt að ég yröi þar efst á blaði. Ég
hugleiddi málið og komst að þeirri niður-
stöðu að ég treysti mér ekki til þess. Svo
var haldið forval og ég varð efst. Það var
greinilega ekki tekið mark á þvi sem ég
haföisagt. Þá ákvaö ég að slá til. Ég hef þvi
ekki barist fyrir forsetaembættinu. Viö höf-
um barist fyrir þvi að efla Kvennaframboð-
ið, en innan þess hefur litil barátta átt sér
stað.”
vo lör tq a llðKk
Valgerður er Akureyringur i húö og hár.
„Ég er fædd hér á Eyrinni og fikraði mig
svo upp á Brekku með nokkurra ára viðdvöl
á Gilsbakkaveginum. Þegar ég kom heim
fránámisettistégað igömlu húsi i Innbæn-
um og nú er ég flutt út i Þorp. Ég hef þvi bú-
ið i öllum hverfum bæjarins, sem vonandi
gagnast mér sem bæjarfulltrúa.
Foreldrar minir eru Kristjana Tryggva-
dóttir og Bjarni Sigurðsson. Ég ólst upp við
ósköp venjuleg kjör, við höfðum það eins og
gerist og gengur. Skólaganga min fylgdi
þessu venjulega munstri upp að stúdents-
prófi sem ég tók vorið 1974. Þá tók ég mér
fri frá námi og vann hér á Akureyri i eitt ár,
á taugadeild spitalans. Svo fór ég á flakk.
Fyrst var ég einn vetur i Reykjavik, hóf
nám i sálfræði i Háskólanum, en hætti þvi
og fór til Frakklands. Þar var ég einn vet-
ur, lærði frönsku, vann og gluggaði svolitið
i leikhúsfræði. Ég var að hugsa mitt ráð.
Einn daginn fékk ég bréf sem gerði mig
reiða, ég fór i vont skap og ákvað i þvi
ástandi að sækja uiq inngöngu i félagsráð-
gjafarskóla i Danmörku eða Noregi. Ég
fékkfyrstsvar frá Noregi og fór þvi til Osló
þar sem ég lauk námi vorið 1980. Mér likaði
ágætlega við Norðmenn, þeir eru náttúr~
lega misjafnir eins og annað fólk, en bestir
þóttu mér þeir sem komu að norðan. Það er
lika yfirleitt reynsla Islendinga að fólk frá
Norður-Noregi sé likast okkur að lundar-
fari. Ég sakna þeirra svolitið en langaði þó
ekki að setjast að hjá þeim.
Þegar mér barst vinnutilboð frá Fjórð-
ungssjúkrahúsinu ákvað ég að fara heim.
Ég var að visu á leiðinni út allan fyrsta vet-
urinn, tók töskurnar fram og byrjaði að
pakka annan hvern dag. En svo ákvað ég að
hætta að láta mér leiðast og hellti mér út i
félagsstörf. Tók þátt i stofnun Jafnréttis-
hreyfingarinnar i febrúar i fyrra, en þau
samtök voru sá jarðvegur sem Kvenna-
framboðið spratt úr.”
leil ao Ifnu
— Hefurðu alltaf verið félagslega virk?
„Nei, ég var ákaflega ómeðvituð i
menntaskóla. Það var litið talað um pólítik
á heimilinu og þeir sem ég umgekkst höfðu
engan áhuga á pólitik. Þó eru margar af
þeim hugmyndum sem ég hef i dag til-
komnar á þessum árum, ég setti þær bara
ekki i samhengi. Það var ekki fyrr en ég
kom til Reykjavikur sem ég fór að taka þátt
i félagsstörfum og pólitik fyrir alvöru. Þá
fór ég i leshringi og tók þátt i háskólapóli-
tikinni. Ég fór lika að umgangast fólk sem
var aktift i pólitik, fólk úr „villta vinstr-
inu”.
Ég tók aftur upp þráðinn i Noregi. Þar
var ég m jög virk i skólapólitikinni en i þess-
ari almennu pólitik var ég alltaf að leita að
einhverju sem hentaði mér. I Noregi er
vinstrihreyfingin klofin i tvo sterka arma
og mér fannst hvorugur þeirra vera að
minu skapi. Mér fannst þeir alltaf vera að
rifast innbyröis án þess aö vera svo mjög
ósammála i raun og veru. Kannski hefði ég
unaö mér betur ef þeir heföu sameinast.
Þessi klofningur fór f taugarnar á mér, td.
umgekkst fólk úr örmunum tveimur ekki
hvert annað, nema i rööum Islendinganna.
En það er alltaf svo að menn hafa tilhneig-
ingu til að halla sér að ákveðinni linu þó
þeir séu ekki allskostar sáttir við hana.”