Helgarpósturinn - 01.12.1983, Síða 24

NÆRMYND
Hvernig barn var Krist-
ján? Bjarki Tryggva-
son dægurlagasöngv-
ari: „Viö vorum saman
í skóla, bjuggum báðir í innbæn-
um, og vorum alltaf samferða.
Kristján var alveg öndvegisdreng-
ur. Hann var traustur vinur vina
sinna, og óvæginn óvinur. Hann
var nokkuð uppivöðslusamur og
háváðasamur, og hló svo undir
tók í skólanum. Maður vissi alltaf
hvar hann var. Hann hafði mjög
sterka rödd, en manni datt aldrei
í hug að hann mundi leggja fyrir
sig söng. Hann var mjög sterkur
og hafði gaman af að láta reyna á
hvor okkar væri sterkari. Við
reyndum oft með okkur og ég var
vanur að hafa betur þar til í öðrum
bekk í gaggó. Eftir það hafði hann
mig yfirleitt undir.
Kristján var einn af þeim sem
létu allt flakka. Það er einn af kost-
unum við hann. Maður veit ná-
kvæmlega hvar maður hefur
hann. Mér finnst hann mjög heil-
steyptur. Ég held hann eigi allt í að
verða stórstjarna, bæði talent og
spirit. Sem barn var hann ótvíræð-
ur foringi. En ég gat aldrei séð að
hann ætti eftir að verða söngvari.
Hann lærði sína iðn (blikk-
smíði). Hann átti dísilstillinga-
verkstæði, sem gekk mjög vel;
hann átti trausta framtíð og var
búinn að koma sér vel fyrir. Þessi
leið sem hann hefur farið er ekki
dans á rósum. Það þarf mikið átak
til að rífa sig svona upp, og hann
fer út með tiltölulega lítil efni. En
hann hefur allt að því óbilandi trú
á sjálfum sér. Kristján er auðvitað
orðinn miklu eldri en gengur og
gerist þegar hann fer út í sönginn
fyrir alvöru, er kominn undir þrít-
ugt. Og þó hann sé núna orðinn
þetta gamall (34 ára) þá er röddin
einsog átta síiindra mótor, algjör-
lega ónotaður."
Bernharð Steingrímsson,
auglýsingateiknari á
Akureyri, og Kristján
voru einsog Síamství-
burar á aldrinum fimmtán til átján
ára:
„Mér er minnisstætt hvað Krist-
ján var alltaf snyrtilegur, jafnvel
þótt hann væri í vinnugalíanum.
Við Kristján vorum báðir frekar
lágir í loftinu. Þetta var nú á Bítla-
tímunum og Kristján var fljótur að
kaupa sér það sem komst í tísku.
Ég man eftir honum á hælaháu
skónum. Það var dálítið fyndið,
því göngulagið var ekki alveg
nógu vandað fyrir þannig skó.
Eg hugsa að við Kristján höfum
tilheyrt þeim flokki unglinga sem
var frekar baldinn. En það var
ekki til vandræða, og þætti sjálf-
sagt ekki mikið núna. Kristján var
hörkutól, helvíti ákveðinn, og
kaldur kall. Til í allt. Hann gat ver-
ið dáldið röff, svo strákunum stóð
stuggur af honum, enda var hann
mjög sterkur og hraustur.
Það var mest áberandi hvað
hann geislaði af lífsorku. Og ég
held að hann hafi átt það til að
vera svolítið kvikindislegur bara
af því hann réð sér ekki fyrir lífs-
orku. Mér finnst alltaf jafngaman
að fylgjast með honum og sjá af
honum myndir. Hann er svo inni-
lega einsog hann var þá. Fullur af
sjálfstrausti og kjarki.“
Bernharð talaði um að á Bítla-
tímunum hefðu allir strákar kunn-
að að glamra á gítar og syngja eitt
eða tvö lög. En Kristján hefði
aldrei lagt sig eftir því. Þess vegna
hefði það komið sér mjög á óvart
að hann fór að læra söng í útlönd-
um, alveg útí óvissuna.
„En það lýsir því bara best hvað
hann er kaldur og hress.“
Kristján er úr stórum
systkinahópi, þau eru
sjö talsins. Kristján er
næstyngstur. Fjórum
árum yngri en Haukur Jóhanns-
son tannsmiður á Akureyri:
„Kristján var langléttastur af
okkur systkinunum, ég man ekki
Kristján Jóhannsson
eftir Steinunni Sigurðardóttur — Teikning: Ingólfur Margeirsson
,,Að ég sé œgilega montinn, er það ekki það helsta sem fólk vill vita
um mig, “ sagði Kristján Jóhannsson söngvari, þegar hann frétti af
Nœrmyndinni.
Skrifari Nærmyndar varð fyrir miklum vonbrigðum með montið í
Kristjáni við að hitta hann augliti til auglitis. Hann var elskulegur, yfir-
vegaður í samtali, og örlaði fremur á feimni en monti. Dökkbrún aug-
un eru aðalsmerki, full af draumkenndri hlýju. Það er ekkert við Krist-
ján sem gefur vísbendingu um hörkuna sem til þarfí heimi samkeppn-
innar, nema ef vera skyldi líkamsbyggingin. Orðið samanrekinn á vel
við.
Það er sérstök reynsla að sjá og heyra Kristján syngja. Allt sem hann
gerir á sviðinu einkennist afvaldi á viðfangsefninu, og fullkominni ein-
lœgni og hreinleika. Maður hefur á tilfinningunni að hann geri allt rétt.
Jafnvel á síðustu tónleikum hans á landinu að þessu sinni, sem haldnir
voru ískugga veikinda DorrietKavanna, konu hans, tókst honum upp.
Söngur hans á aríu um draumóra Friðriks úr LArlesiana er ógleym-
anlegur, frábœr.
eftir honum öðru vísi en í góðu
skapi. Samt var hann skapmikill.
Við vorum mikið saman þegar við
vorum litlir, ekki síst í íþróttum, á
skíðum, í fótbolta. Svo gerðum við
auðvitað alls konar gloríur. það
voru miklir bardagar á Akureyri í
þann tíð, milli Fjöru, Brekku og
Eyrar. Kristján var hugrakkur og
mikill ærslabelgur.
Við stunduðum það mikið
heima að teikna og mála. Kiddi er
þrælgóður teiknari. Það var yfir-
leitt byrjað að teikna þegar maður
kom heim úr skólanum, við not-
uðum olíu, vatnsliti, allt mögulegt.
Eitt einkennið á Kristjáni er að
hann er mikill gleðimaður, og vill
vera þar sem fjörið er. Hann átti
vini um allt land og skemmti sér
með þeim. En hann hefur aldrei
verið mikið í brennivíni, hann er
stabíll á slíka hluti.
Mér finnst áberandi með Krist-
ján að það er enginn sem stjórnar
honum. Hann fer sínar eigin leið-
ir. Stundum finnst manni það fá-
sinna sem hann talar um, en svo
hefur hann rétt fyrir sér þegar upp
er staðið. hann er tilbúinn að
standa og falla með sinni skoðun.
Samt hlustar hann, leyfir manni
að tala, og tekur tilsögn. Hann
jánkar hlutunum en vinnur svo úr
því sem maður segir einsog hon-
um hentar. Það er sem sagt eng-
inn sem stjórnar honum, hann
stjórnar frekar öðrum. Hann er
eiginlega fæddur til að þeyta öðr-
um í kringum sig.
Það hefur auðvitað verið stjan-
að við hann frá því hann fæddist,
einsog okkur systkinin öll.
Mamma var heima og sá um allt
fyrir okkur. En það var aldrei gert
upp á milli okkar."
Skrifari Nærmyndar ber um-
mæli Leifs Þórarinssonar um að
Kristján geri allt vel, undir Hauk
bróður hans:
„Hann gerir alla hluti vel sem
hann hefur áhuga á. Það má segja
að hann geri ekkert nema hann
geri það vel. Hann kann vel að
elda, og hann er mjög þrifinn. Eitt
finnst mér lýsa honum vel. Hann
var og er með bíladellu. Hann var
í því í gamla daga að gera upp bíla,
og bóna þá og snurfusa. Svo upp-
götvaði hann að það var hægt að
græða á bílum, kaupa þá og selja
svo aftur. Þá nennti hann ekki
lengur að þrífa þá og bóna. Bíll
fyrir honum var þá bara pening-
ur.“
Egill Helgason, blm. Helgar-
póstsins, hafði merkilega sögu að
segja. Hann var í lest á Spáni og
tók þar tal saman við ítalskan fjöl-
bragðaglímukappa. Sá átti konu
sem unnið hafði með Kristjáni í ó-
perunni í Parma. Bíll þeirra hjóna
hafði þá bilað einhverju sinni.
Kristján var gestur þjá þeim, dreif
sig í galla og fixaði bílinn. Enda
klökknaði glímukappinn þegar
hann talaði um Kristján.
Leifur Þórarinsson heldur því
fram að Kristján sé töframaður við
bíla. Hann þurfi ekki annað en
klappa þeim, eða gefa þeim sel-
bita, þá séu þeir komnir í lag.
Fanney Oddgeirsdóttir,
móðir Kristjáns Jóhanns-
sonar, tók í sama streng
og Haukur bróðir hans,
hve létt lundin væri hjá Kristjáni,
og hve góður hann hefði verið í
umgengni.
Hvernig nálgaðist hann verk-
efni sem hann þurfti að leysa? Var
hann kappsfullur?
„Hann var ekki mjög eirinn við
verkefni. Ef það gekk ekki strax,
lét hann það eiga sig. Hann var
svo ákafur.
Annars var hann ósköp venju-
legur, einsog börn eru flest."
Var hann ekkert metnaðarfyllri
en hinir krakkarnir?
„það get ég ekki sagt. Hann
vildi gjarnan koma sér áfram. En
það sama gildir um systkini hans.
Þeim hefur öllum gengið vel í líf-
inu.“
24 HELGARPÓSTURINN