Helgarpósturinn - 27.06.1985, Síða 11

gera mínar prívat-rannsóknir. . .
Ég les ekki mikið hér. Það er einfaldlega ekki
tími til þess. En mig langar til að lesa. Mér finnst
það gaman. En oftast sofna ég með bókina yfir
andlitinu. . .
Ég verð lengstum að láta mér nægja að lesa í
umhverfið. Það er ekki grátt og tilbreytingar-
laust. Hér er margt að sjá.. . einhvern tíma ætla
ég að kanna umhverfið vel og vandlega. En
núna er ekki tími til þess. Það er opið frá 7:30 til
23:30 á hverjum einasta degi, aldrei frí...
Það venst að vera svona bundinn. Auðvitað er
maður oft þreyttur. Og stundum leiður. En þreyt-
an og leiðinn helltust bara yfir á vissu tímabili —
svo leið þetta hjá. Og nú er ég hvorki þreytt né
leið. Sonur minn, hann Kristján sem er tuttugu
og eins árs, er hér hjá okkur Ásdísi. Hann er
alveg ómetanlegur — frábær starfskraftur. . .
Og nú get ég jafnvel brugðið mér af bæ. Ég hef
svo gaman af því að dansa. Ég fer stundum niður
í bæ og fer á ball, einkum á föstudagskvöldum.
Ég fer helst á gömlu dansana. Það er minnst um
sukk á gömlu dönsunum — og gaman að dansa
þá. . .
Draumurinn
„Mig dreymir um að geta byggt hér nýtt hús.
Fyrst og fremst vantar okkur íbúðarhús. En veit-
ingaskálinn er líka farinn að láta á sjá. Svo má
vel hugsa sér eitt og annað hér — til dæmis hafa
menn orðað það við mig að það þyrfti að vera
hér skemma sem hægt væri að geyma í vél-
sleða. Þegar snjór er yfir, þá eru menn mikið hér
í kring á vélsleðum og vildu þá geta geymt þá
hér uppfrá. Og myndu skrá niður hvert þeir fara
— þannig yrði auðveldara og ódýrara að finna
þá, ef eitthvað kæmi fyrir, sem alltaf getur nú
orðið. Já — það koma hingað oft ferða- og úti-
vistarmenn, t.d. renna vélhjólakapparnir oft hér
í hlað. Þá drynur nú aldeilis í hrauninu! Og svo
hestamennirnir. Þeir fara gamla leið hér yfir
hraunið og upp í Kolviðarhól. Þeir þyrftu að geta
skotið reiðhestunum í rétt á meðan þeir hita sér
á kaffinu hjá mér. Það hefur komið fyrir að þeir
hafa misst hesta frá sér. Um daginn náðust ekki
tveir fyrr en niðri við Lögberg. En ég er víst ekki
í standi til að fjármagna neitt af þessu tagi ein og
sjálf — ekki núna. En hver veit hvað verður! Það
er auðvitað endalaust hægt að betrumbæta —
og byggja — og láta sig dreyma...
Gangnakofi á haustin
Á haustin er svo Litla kaffistofan eins konar
gangnamannakofi. Það eru bæði Ölfusingar og
Reykvíkingar sem smala Hellisheiðina og Svína-
hraunið. Féð, sem er ótrúlega margt hér, er rétt-
að við Kolviðarhól (austanmenn) og í réttinni
við Lögberg (sunnanmenn). Þeir smala svæðið
bæði gangandi og ríðandi. Ætli það fari ekki
tveir dagar í þetta hjá þeim — og þá er nóg að
snúast hér. . .
Reyndar er ævinlega nóg að snúast hér í
hrauninu. Stundum kemur fólk hingað í kvöld-
kaffi — enn aðrir, einkum bílstjórar, gera boð á
undan sér og vilja fá að borða á einhverjum til-
teknum tíma. Ég hef tekið eftir því, að kannski
stöðvast Reykvíkingar ekki svo mikið hér hjá
okkur — vegurinn er beinn og góður og liggur
kannski beinast við að bruna úr Reykjavík og
austur á Selfoss í einni lotu. En Keflvíkingar
stansa hér gjarna — og fólk á G-bílum. Það er vit-
anlega lengra fyrir þá sem búa suður með sjó að
aka austur yfir. . .
Allt önnur persóna
Veistu — ég byrjaði nýtt líf hér í hrauninu. Og
mér finnst í raun og sann að ég sé ný persóna.
Fyrir austan er mannlífið svo miklu fábreyti-
legra. Þar er allt svo innilokað. Það er þannig á
þessum smástöðum. Hér gerist svo margt. Hér
er sjóndeildarhringurinn víðari, valið meira, for-
dómarnir færri og öðruvísi — og svo er það
náttúrlega breytingin frá því að vera mest heima
við sem er svo mikil og eiginlega ógerlegt fyrir
mig að lýsa henni...
Sennilega er ég bara hæstánægð núna með
þessa breytingu sem varð á lífi mínu... Ég
myndi ekki vilja flytja austur aftur... Ég vil fólk
í kringum mig, líf og fjör. Þannig er ég. Þannig
vil ég lifa. Þannig líður mér miklu, miklu
betur. . .“
Ofan af Heiðinni
Þeir koma ofan af Heiðinni á hvínandi fart
(löglegum hraða, auðvitað), stórir trukkar með
tengivagn og gefa frá sér skerandi hljóðmerki
þegar þeir nálgast, nánast hvalablístur eða flaut
og Kristján sonur Kristbjargar fer í úlpuna á leið-
inni út, grípur vinnuvettlingana af vísum stað og
hleypur að olíudælunni. Á meöan Kristján þjón-
ustar risabílinn kemur bílstjórinn inn í veitinga-
salinn, heilsar eins og náinn fjölskylduvinur
(sem hann sjálfsagt er), fær rjúkandi heitt og
sterkt kaffi, nýsteikta kleinu, fær nýjustu fréttir
úr búskapnum í Svínahrauni — maður sem er að
koma langt að austan, ber ferðaævintýrið í fasi
sínu, kann sitt fag. Og þau í Litlu kaffistofunni
kunna líka sitt fag: kaffið er eins og menn vilja
hafa það, andrúmsloftið inni hlýlegt og bílstjór-
inn segist reikna með að líta við daginn eftir —
og spyr hvort hann geti vonast eftir sviða-
kjamma um kvöldmatarleytið.
Það birtist nýr trukkur ofan af Heiðinni þegar
sá fyrsti er að síga úr hlaði með háværu dísel-
freti. Og aftur sveiflar Kristján sér í úlpuna og
hleypur aö dælunni.
„Það er þetta sem ég á við með lífi í kringum
mig. . . Ný og þó gamalkunnug andlit. Ég er
komin úr afskekktu þorpi og lent í þjóðbraut...“
Nóg af grillskólum
„Mér finnst nóg komið af grillskálum á íslandi.
— Ég held líka að ég sé ekki ein um þá skoðun.
Helst vildi ég geta haft hér meira af heitum,
þjóðlegum réttum — en verð að láta kleinurnar
og flatbrauðið duga — er reyndar að byrja að
vera svolítið með svið á bökkum. Ég verð að
gera það fyrir bílstjórana mína. .
Og kannski er Litla kaffistofan einhver sú
þjóðlegasta stofnun sem hægt er að líta á ís-
landi. Þar blandast nefnilega smekkur vor og
lífsstíll á forvitnilegan hátt, jafnt í matnum sem
er á boðstólum og innréttingunni. „Ég reyni
auðvitað líka að vera með hamborgara —
unglingarnir spyrja oft um þá. Ég hita þá upp í
örbylgjuofni — og vitanlega er spurt um fransk-
ar kartöflur og slíkt, en ég held að fólk sé ekki
á neinn hátt orðið háð slíkum mat. Þegar ég segi
að það sé ekki til, ég sé ekki með þannig fæði,
þá gera menn sér bara að góðu það sem fæst
hér. . .“
Það er til siðs um þessar mundir að sérhæfðir
mathákar og sælkerar skrifi um veitingahús í
blöðin — gefi jafnvel einkunnir í samræmi við
eigin smekk, þjónustu o.s.frv. Litla kaffistofan
lendir auðvitað ekki á lista yfir sælkerastaðina
— og þó; kleinurnar eru hvergi í heiminum eins
góðar, fá tíu stjörnur af tíu mögulegum, kaffi féll
og í smekk vorn en hæst einkunn þó veitt fyrir
hlýlegt viðmót veitingakonunnar og barna
hennar.