Alþýðublaðið - 17.02.1938, Blaðsíða 1

Það kostar fé
að auglýsa, pó er pað
beinn gróðavegur, pví að
Það kemur aftur
i auknum viðskiftum.
RITSTJÓRI: F. R. VALDE MARSSON
CTGEFANDI: ALÞÝÐUFLOKKURINN
XIX. ÁRGANGUR
FIMTUDAGINN 17. FEBR. 1938.
39. TÖLUBLAÐ
Það kostar meir
að auglýsa ekki, pvi að
pað er
að borga fyrir aðra
sem auglýsa og ðraga
að sér viðskiftin.
Slálð skjaldborg iim Alpýðuflokkinn
gegn ðllum klofningstilraunum.
Avarp til allra Alpýðuflokksmanna
í'rjá þmgmönnum flokksins og nokkrum 'trúnaðarmðnnum hans
---*--
UiÐ undirritaðir, núverandí og fyrver-
andi þingmenn Alþýðuflokksins og
nokkrir aðrir trúnaðarmenn hans fyr og
síðar, viljum í tiiefni af póiitískri starf-
semi Héðins Valdimarssonar nú undanfar-
ið, sem leiddi til samþyktar sambands-
stjérnar um hrottvikningu hans úr AlþýSu-
fiokknum, láta í Ijós eftirfarandi:
1. H. V. hafði árum saman barist manna mest innan
Alþýðuflokksins gegn áróðri kommúnista, enda þeir jafnan
beint gegn honum sérstaklega sínum eitruðu skeytum.
Þannig hafði hann jafnan viljað ganga lengst í öllum þeim
varnarráðstöfunum, sem flokkurinn hafði orðið að taka upp
til að koma í veg fyrir, að kommúnistar næðu með þátttöku
sinni í verkalýðsfélagsskapnum og hverskonar lævíslegum
aðferðum, eins og tilboðum um samvinnu og samfylkingu,
að komast inn í raðir flokksins í því skyni, að sundra honum,
Kommúnistaflokknum til framdráttar. Um nauðsyn slíkra
varnarráðstafana var enginn ágreiningur í sambandsstjórn,
enda voru þær í samræmi við yfirlýsta stefnu Alþýðu-
flokksins um afstöðu hans til kommúnista. H. V. var og ætíð
kröfuharður um refsiaðgerðir gagnvart þeim flokksmönn-
um, sem létu blekkjast af þessum vélum kommúnista.
2. Eftir alþingiskosningarnar i vor snýr H. V. skyndi-
lega við stefnunni í afstöðu sinni til allra viðskifta Alþýðu-
flokksins og Kommúnistaflokksins. Hann fer með ráðnum
hug á hak við félaga sína í samhandsstjóm, ber upp tillögu
í einu verkalýðsfélaginu um að hefja samninga við komm-
únista um tafarlausa sameiningu flokkanna og fær hana
samþykkta, að vísu sem enn eina vöm Alþýðuflokksins gegn
samfylkingarherbragði kommúnista.
3. Meðan nefnd frá Alþýðuflokknum sat að störfum
með nefnd f rá Kommúnistaflokknum til að athuga um mögu-
leika fyrir sameiningu flokkanna, fór H. V. á bak við nefnd
síns flokks, átti samtöl við nefndarmenn Kommúnistaflokks-
ins og bauðst til að taka upp baráttu fyrir kröfum þeirra ihn-
an Alþýðuflokksins — kröfum, sem hæði nefnd Alþýðu-
flokksins og síðar samhandsstjórn töldu algerlega óaðgengi-
legar.
4. Þegar á Alþýðusambandsþingið kom, sem háð var á
síðastliðnu hausti, hafði H. V. þannig í samráði við for-
sprakka Kommúnistaflokksins gengið frá sameiningar-
stefnuskrá, sem hann lagði fyrir þingið, fullyrti að sér væri
kunnugt um að Kommúnistaflokkurinn gæti gengið að, þó
að undangenginni samfylkingu um óákveðinn tíma, og
krafðist samþykktar á, óbreyttu. En eftir þeirri stefnuskrá
hefði hinn sameinaði flokkur ekki orðið sósíalistiskur lýð-
ræðisflokkur, heldur yfirlýstur byltingarflokkur. Þannig
mátti ekki standa í stefnuskánni, að flokkurinn VILDI ná
völdunum í þjóðfélaginu á þingræðisgrundvelli og hann
VAEÐ að taka skilyrðislausa afstöðu með stjórnendum Sov-
ét-Rússlands, hvernig sem þróunin þar yrði með tilliti til
sósíalisma og lýðræðis. Enda hafa þetta ætíð verið skilyrð-
islausar kröfur Kommúnistaflokksins, sem hann aldrei hef-
ir kvikað frá, hvorki hér né annars staðar.
5. Vissulega hefðum við ekkert kosið fremur en að unt
hefði verið að sameina áhangendur Alþýðuflokksins og Kom-
múnistaflokksins í einum flokki, EF það yrði tvímælalaus
lýðræðisflokkur. Án þess getur að okkar áliti enginn al-
þýðuflokkur náð almennu fylgi hér á landi, né heldur getur
hann vænst að ná samvinnu við frjálslynda, horgaralega
flokka, en eins og nú er ástatt í þessu landi, er það höfuð-
skilyrði fyrir því, að hindra íhaldsstjórn og yfirvofandi fas-
isma. En svo virðist, sem H. V. hafi aldrei viljað sjá þá hættu.
Slíkur flokkur hlyti alltaf að verða fáliðaður og ætti sér
þess enga von, að ná úrslitaáhrifum í þjóðfélaginu, aðra en
þá, að geta í fjarlægri framtíð hrotist til vaida sem minni-
hluta flokkur með byltingu og horgarastyrjöld. Og vissulega
mundu slíkar hyltingarkenningar alþýðuflokks, sem nokk-
urs yrði megnugur, og vinnubrögð í samræmi við þær
kenningar hrinda miklum hluta horgaranna til fylgis við
tilsvarandi viðnám og bardagaaðferðir af hendi yfirstéttar-
innar, sem tryggði henni auðveldan sigur undir merkjum
fasismans, og hefir reynslan sýnt þetta víðsvegar annars
staðar. Slíkum byltingarflokki erum við, eins og til hagar hér
á landi, gersamlega andvígir og gætum, samvizku okkar
vegna, hvorki fyllt hann né unnið fyrir hann.
6. Þessi afstaða okkar og mikils hluta Alþýðusam-
bandsþingsins var H. V. gerð nægilega kunn. Sameiningar-
vilja sinn sýndi þingið með því að samþykkja nýja stefnu-
skrá, er gekk svo langt til móts við óskir kommúnista, sem
unnt var, án þess að víkja af þeim grundvelli, að flokkur-
inn yrði tvímælalaus lýðræðisflokkur. Með sérstakri og nær
einróma samþykkt sambandsþingsins var því afdráttarlaust
lýst yfir, að lengra gæti Alþýðuflokkurinn óklofinn ekki
gengið, og ef einhver tæki sig út úr — eins og H. V. hafði áð-
ur gert — til frekari samninga við kommúnista, þá væri
slíkt klofningsstarfsemi, hættuleg einingu flokksins, sem
nauðsyn hæri til að koma í veg fyrir. H. V. var því eins ljóst
og orðið gat, hvað við lá.
7. Engu að síður byrjaði H. V. þegar á Alþýðusam-
bandsþinginu, um leið og Alþýðuflokkurinn sendi Komm-
únistaflokknum sitt ýtrasta sameiningartilboð, að safna í
laumi imdirskriftum meðal fulltrúanna, sem mörgum var
engan veginn eins Ijóst og H. V. hlaut að vera, hvað í húfi
var, undir yfirlýsingu, sem Kommúnistaflokkurinn fékk
jafn skjótt vitneskju um, þess efnis, að undirskrifendurnir,
undir forustu H. V., vildu ganga lengra en tilboð sambands-
þings náði. En þar með var, jafnframt því sem Alþýðu-
flokknum voru sýnd bein fjörráð, vegið aftan að samein-
ingartilboði sambandsþingsins og Kommúnistaflokknum
gefið undir fótinn að hafna því, sem hann og gerði.
8. Þannig hóf H. V. vísvitandi klofningsstarfsemi í Al-
þýðuflokknum þegar á sambandsþinginu og spilti um leið
þeim möguleikum, sem kunna að hafa verið fyrir hendi um
að kommúnistar tækju sameiningartilboði samhandsþings-
ins. Og þegar sambandsstjórn hafði sýnt honum þá tilláts-
semi að þrautreyna sameiningarvilja kommúnista með því
að hafa viðtöl við þá um sameiningartilboðið, eftir að þing
Kommúnistaflokksins hafði hafnað því, og H. V. hafði að
þeim viðtölum loknum í viðurvist margra votta viðurkennt,
að forystumenn Kommúnistaflokksins vantaði raimverulega
viljann til sameiningar, hélt hann enn áfram á sömu braut
og tók nú að undirbúa í samráði við þá, með áróðri við verka-
lýðsfélögin víðsvegar um land, nýtt Alþýðusambandsþing
þegar á þessum vetri og í því skyni, að gera tilraun til að
knýja fram þær samþykktir um breytingar á stefnu Alþýðu-
flokksins, sem honum var fyrirfram kunnugt um að hlytu að
kljúfa hann.
9. Um kosningabandalag Alþýðuflokksins og Komm-
únistaflokksins við síðustu bæjar- og sveitarstjórnarkosn-
ingar, sem mörgum hættir við að rugla saman við samein-
ingartilraunir þær, sem farið hafa fram á milli þessara
flokka, er öðru máli að gegna. Þar var ekki um að ræða, að
Alþýðuflokkurinn slægi á nokkurn hátt af stefnu sinni, en
hinsvegar víða úti um land möguleiki á því, með þessu kosn-
ingabandalagi, að koma í veg fyrir íhaldsmeirihluta í hæj-
arstjórnum og hreppsnefndum, og að halda eða vinna meiri-
hluta undir forystu Alþýðuflokksins. I Reykjavík átti þetta
kosningabandalag að vísu engan slíkan rétt á sér, enda gerði
H. V., í algerðri mótsetningu við forystumenn Alþýðuflokks-
ins úti um land, allan undirbúning kosninganna hér fyrst og
fremst að einum lið í samningamakki sínu við kommún-
ista og klofningsstarfsemi sinni innan Alþýðuflokksins, unz
svo langt er gengið, að hann skirrist ekki við að beita fjár-
hagslegri aðstöðu sinni, flokknum og starfsemi hans til
hnekkis, með uppsögnum á ábyrgðum fyrir fyrirtæki hans.
10. í stað þess að taka samþykkt sambandsstjómar-
innar um brottvikninguna sem Alþýðuflokksmaður og híða
úrskurðar hins rétta yfirdóms, næsta Alþýðusamhandsþings,
hefir H. V. nú alveg kastað grímunni, gert opinbert handa-
lag við kommúnista og aðra andstæðinga Alþýðuflokksins,
flutt klofningsstarfsemi sína inn í verkalýðsfélögin og kórón-
að hana með því hefndar- og hermdarverki, að neyta full-
tingis sinna nýju bandamanna til að svívírða Jón Baldvins-
son, forseta Alþýðusambandsins og formann Alþýðuflokks-
ins, á opinberum fundi í verkamannafélaginu Dagsbrún og
reka hann úr félaginu.
Við skorum hér með á alla Alþýðuflokksmenn og aðra
unnendur alþýðusamtakanna, karla sem konur, að íhuga
vandlega, í hvern voða framtíð vérkalýðshreyfingarinnar,
jafnaðarstefnunni og lýðræðinu er stefnt með því framferði,
sem hér hefir verið lýst. Látið ekki í fljótræði og að óat-
huguðu máli blekkjast af fögrum orðum um sameiningu al-
þýðunnar, sem við allir einlæglega kysum að koma mætti
til leiðar. En hér er ekki stefnt að sameiningu, heldur að stór-
kostlega aukinni sundrungu, ekki að vexti og viðgangi verka-
lýðshreyfingarinnar og jafnaðarstefnunnar, heldur að því að
kippa hvorutveggja um áratugi aftur í tímann, ekki að bætt-
um hag alþýðunnar, heldur að því að glata því, sem unnizt
hefir með langri og erviðri baráttu, ekki að því að treysta
samvinnu vinnustéttanna við sjóinn og sveitabændanna, sem
báðir aðilar eiga svo mikið undir, heldur til að binda
enda á þá samvinnu, ekki til að tryggja yfirráð álþýðunn-
ar, heldur til að spila öllu í hendur íhaldinu í landinu, sem
hlakkar yfir þessum aðförum innan verkalýðshreyfingar-
innar, býst til að grípa tækifærið og hrifsa völdin og er þess
albúið að halda þeim með hverskonar ráðum.
Alþýðumenn og konur! Sláið skjaldborg um Alþýðu-
flokkinn og tryggið sigur hans á öllum tilraunum til að
kljúfa hann. Gefið gaum að þeim sannleika, sem ætíð sýnir
sig betur og betur, að þó að ekkert fullkomið lýðræði sé hugs-
anlegt án framkvæmdar jafnaðarstefnunnar, eru engin íík-
indi til, að alþýðan nái yfirráðum í þjóðfélagi eins og þessu
þjóðfélagi nema eftir réttum lýðræðisleiðum, enda. engin
framkvæmd jafnaðarstefnunnar raunveruleg jafnaðar-
stefna án fullkomins lýðræðis. Verið einhuga um að halda
Alþýðuflokknum á þeim grundvelli, sem einn tryggir hon-
um öruggan viðgang og möguleika til að sameina alla alþýðu
þessa lands: GRUNDVELLI JAFNAÐARSTEFNUNNAR
OG LÝÐRÆÐISINS.
Reykjavík, 16. febrúar 1938.
Haraldur Guðmundsson. Finnur Jónsson.
Vilmundur Jónsson. Ásgeir Ásgeirsson.
Sigurjón Á. Ólafsson. Emil Jónsson.
Jónas Guðmundsson. Páll Þorbjömsson.
Sigurður Einarsson. Erlendur Þorsteinsson.
Jón A. Pétursson. Soffía Ingvarsdóttir.
Kjartan Ólafsson, Hafnarf. Guðmundur R. Oddsson.
Ólafur Friðriksson. Jóhanna Egilsdóttir.
Ágúst Jósefsson. Kjartan Ólafsson, Rvík.
Ingimar Jónsson. Jónína Jónatansdóttir.
Steingrímur Guðmundsson. Barði Guðmundsson.
Jón Sigurðsson. Pétur Halldórsson.
Sigurður Ólafsson. Sigurður Guðmundsson.
Magnús H. Jónsson. Guðmundur I. Guðmundsson.
F. R. Valdemarsson.
Er Austorriki pegar
stlórnað Jrá Berlfo ?
Nýi lögregluráðherrann fór
þangað strax í gær á fund Hitlers
London í morgun F. Ú.
FJ R. SEYSSINQUART,
hinn nýi innanríkis-
ráðherra Austurríkis, er far-
inn til Berlínar til fundar við
Hitler.
í Vín er sagt, að ekki sé vit-
að um ástæðuna fyrir því, að
ráðherrann fór til Berlínar,
en blaðamenn gizka á að
hann ætli að bera sig saman
við Hitler um stjórn lög-
reglumála I Austurríki, eink-
anlega að því leyti, sem þau
snerta nazista.
Fyrverandi lögreglustjóri
Vínarborgar, sem Schusclmigg
ætlaði að setja yfir öryggis- og
lögreglumál, hefir verið gerður
að yfirlögreglustjóra ríkisins, og
er ábyrgur í því starfi gagn-
vart Schuschnigg, en ekki inn-
anríkisráðherranum. Á þennan
hátt hefir Schuschnigg komið í
veg fyrir að dr. Seyssinquart
fengi algert vald yfir lögreglu-
málum ríkisins.
Blaðaummæli úti
um heim.
—o—
Blöð um allan heim gera
breytinguna á stjórninni í Aust-
Framh. á 4. síðu.