Haukur - 06.02.1899, Side 1

Kemur út 1—2 í mánuði,
að minnsta kosti 8 blað-
síðurí hvert skiíti. Árg.
minnst 30 arkir, kostar
2 kr. (erlendls kr. 2,50),
er borgist fyrlr 1. april.
HAUKIIR
Uppsögn skrifleg, ógild
nema komin sje til út
gefanda fyrir 1. júni, og
uppsegjandi sje skuld-
laus fyrir Hauk. Útgef-
andi: StefánRunólfsson.
ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT
M 7.-8.
ISAFJÖRÐUR, 6. FEBRÚAR 1899.
II. AR.
Á fimm mfnútum.
(Þýsk glæpamálssaga.)
III.
(Framh.) Þegar sama kvöldið, er Nerdeck kom
til Etallstadt, fjekk hann allar hinar nauðsynlegustu
upplýsingar hjá gestgjafanum þar. í þorpinu var að
eins ein manneskja, sem átti fangamarkið G. v. B., og
það var ungfrú Geirþrúður v. Berka, dóttir hershöfð-
ingja v. Berka, sem var dáinn fyrir mörgum árum.
»Ungfrú Geirþrúður er hjá móður sinni, hershöfð-
ingjaekkjunni, og hafa þær leigt sjer herbergi á öðru
lofti í húsinu, sem stendur í skemmtigarðinum hjá
vindmylnuhæðinni«, sagði hinn skrafhreifni gestgjafi.
»Þær láta ósköp lítið á sjer bera. Móðirin er hálf
heilsulítil. Hún á aðra dóttur til, sem er yngri en
Geirþrúður. Hún er á matreiðsluskóla í Sviss, en var
hjer nokkrar vikur í sumar í kynnisför*.
Nordeck lagði ekki fleiri spurningar fyrir gest-
gjafann, því að hann vildi helzt fá allar upplýsingar
frá fyrstu hendi. Hann fór snemma á fætur morgun-
inn eftir, og lagði þegar af stað, jafnvel þótt hann
vissi, að ekkert vit var í að ætla sjer, að heimsækja
stúlkuna svo árla morguns. Hann kom innan skamms að
skemmtigarðinum hjá vindmylnuhæðinni, og er vel lfk-
legt, að garður sá sje skemmtilegur á sumrum, en nú
var hann bezt fallinn til þess, aðgera menn dapra og
þunglynda. Inni í garðinum var lítið og snoturt hús.
Það var svo aö sjá, sem íbúar þess væru enn þá sof-
andi, því að það var breitt fyrir næstum því alla-
glugga. Nordeck hjelt því áfram göngusinni. Hann
gekk Jangt út ur bænum, og reyndi að eyðatímanum
tneð því, að virða landslagið fyrir sjer. Tveim klukku
stundum siðar var hann aftur kominn heim undir bú
stað hershöfðingjaekkjunnar, og nú herti hann loks
úpp hugann, fór inn í garðinn, 0g hringdi að dyrum.
Öldruð kona, er leit út sem matselja, kom til
dyra, og spurði hann um erindi. Hann fjekk henni
öafnseðil sinn, og bað hana, að segja ungfrú v. Berka
frá komu sinni. Gamla konan leit á hann forviða og
táif-tortryggnislega, en skoraðist þó ekki undan, að
verða við ósk hans; hún bað hann að koma inn á
tneðan. Hann fyigdi herini upp stiga með ábreiðu á,
og inn í herbergi eitt með laglegum en látlausum
húsbúnaði. Þar beið hann svo eftir svari ungfrúar-
innar. Þótt undarlegt megi virðast, kom honum aldr-
ei til hugar að óttast það, að þessi Geirþrúður v.
Ferka kynni að vera allt önnur stúlka, en sú, er hann
leitaði að. Hið eina, sem hann bar kviðboga fyrir,
var það, að hún kynni máske að synja honum viðtals.
Nú heyrði hann allt 1 einu Ijett fótatak í næsta
herbergi. Dyrunum var lokið upp, og hin ókunna
stúlka kom inn. Honum virtist hún i þetta skifti vera
enn þá fallegri, heldur en honum hafði sýnzt hún um
kvöldið í regninu og storminum. Hún varídökkblá-
um morgunkjól með litlum slóða. Um hálsmálið voru
margfaldar hvítar kniplaleggingar, og gægðist mjall-
hvíti hálsinn með yndislega höfðinu upp úr þeim, eins
og upp úr snjóhvítu skýi. Nú sá Nordeck það, sem
hann hafði ekki sjeð um kvöldið, að hún hafði ákaf-
lega mikið glóbjart hár, er var bundið upp í hnút
aftan á hnakkanum. Og nú flaug honum í hug lýs-
ing sú, sem þjónn barónsins sáluga hafði gefið á
myndinni horfnu.
Jafnvel þótt þessi óvænta heimsókn hans kæmi
nokkuð fiatt upp á hina ókunnu stúlku, þá var hún
samt svo elskuleg, að láta ekkert á því bera. Hún
tók kveðju hans með vingjarnlegu brosi og aðölluó-
feimin. Hefði hann ekki þegar verið sannfærður um
það af brjefl hennar, hversu einfeldnislegur grunur
hans hafði verið, þá hlaut hann nú, er hann sá hana
sjálfa, að sannfærast um það.
»Þjer eruð víst hissa á djarfræði mínu — eða er
ekki svo?« spurði hann, og reyndi að sýnast glaðleg-
ur og áhyggjulaus á svipinn. »En til allrar hamingju
get jeg rjettlætt þessa dirfsku mína, því að jeg hefl
að eins tekið mjer leyfi til að heimsækja yður sem
skilvis 0g ráðvandur finnandi«.
Hann tók vasaklútinn úr veski sínu, fjekk henni
hann og hneigði sig lítið eitt um leið. Hún varð
auðsæilega mjög forviða, tók við klútnum, og skoð-
aði hann vandlega. Svo þakkaði hún Nordeck ein-
staklega kurteislega fyrir skilsemina, og mælti:
»Þjer bætið mjer þarna skaða, herra minn, sem
jeg hafði alls enga hugmynd um, að jeg hefði orðið
fyrir. En með leyfi að spyrja, hvar haflð þjer fundið
þennan klút?«.
»Þar sem jeg skildi við yðnr síðast. Nokkrum
mínútum eftir að jeg skildi við yður, átti jeg aftur
leið fram hjá því sama húsi, og þá sá jeg hann liggja
þar í portinu*.
»Og hvernig fóruð þjer að vita, að hann var mín
eign? Jeg meina, hvernig fenguð þjer vitneskju um
nafn mitt og heimili?«
Nordeck skýrði henni nú frá þvi, hvernig hann
hefði komizt að rjettri niðurstöðu i því efni.
»Og þjer haflð tekizt þessa ferð á hendur, að
eins til þess að skila mjer þessum vasaklút?« spurði
hún, og var á báðum áttum um það, hverju hún ætti
að trúa.
»Nei, ungfrú v. Berka«, svaraði hann, og þvertá
móti vilja hans varð röddin alvarlegri en áður. »Jeg
átti einnig annað erindi. Þjer haflð víst þegar heyrt
hin raunalegu afdrif v. Valdhausens baróns«.
Broshýri svipurinn á andliti hennar hvarf allt í
ainu, og var auðsjeð, að henni varð mjög hverft við
þessi orð.
»Jeg hefl ekki heyrt neitt«, svaraði hún. »Og
jeg veit ekki, hvernig jeg á að taka orð yðar. Vald-
hausen er þó víst ekki dáinn?«