Haukur - 10.05.1899, Blaðsíða 1

Kemur út 1—2 í mánuði,
að minnsta kosti 8 blað
síðurí hvert skiiti. Árg.
minnst 80 arkir, kostar
2 kr. (erlendis kr. 2,50),
er borgist fyrir 1. apríl.
HAIIKUR
TJppsögn skrifleg, ógild
nema komin sje til út-
gefanda fyrir 1. júní, og
uppsegjandi sje skuld-
laus fyrir Hauk. Útgef-
andi: StefánRunólfsson.
ALÞÝÐLEGT SKEMMTI- OG FRÆÐI-RIT
JVs15.—16.
Á fimm mfnútum.
(Þýsk glæpamálssaga.)
(Framh.) Helbig þurfti ekki að hugsa sig lengi
um. »Jeg talaði við hann um morguninn, daginn
sem hann dó«, svaraði hann fijótt og einarðlega. »Við
höfðum komið okkur saman um, að ganga fyrst nokk-
úrn spotta okkur til skemtunar og hressingar, og
borða svo morgunverð saman í veitingahúsinu »Árs-
Qórðungarnir*, og það gerðum við«.
»Og þjer urðuð þá ekki varir við neitt það í fari
eða framkomu barónsins, sem yður þætti eftirtakan-
1egt eða kynlegt?*
»Nei, langt frá því. Hann var í bezta skapi,
glaður og ánægður, eins og hann var jafnaðarlega.
Úið vorum að gera áætlun um ofurlitla skemmtiferð,
sem við ætluðum að fara báðir saman í næsta mánuði*.
»Hvað var orðið framorðið þegar þið skilduð?«
»Það get jeg ekki sagt um upp á mínútu, en
klukkan var eitthvað nálægt tvö eftir hádegi*.
»Og þjer sáuð hann alls ekki eftir það?«.
»Nei«.
Rannsóknardómarinn hringdi.
»Kallið á ungfrú v. Berka«, mælti hann við lög
regluþjóninn, sem inn kom. »Hún bíður í vitnaher-
^erginu«.
Leó Helbig sneri upp á ljósa yfirskeggið sitt.
»Má jeg ekki bráðum fara?« spurði hann, og sýndist
aUt i einu verða svo óþolinmóður. En rannsóknar-
dórnarinn hristi höfuðið og svaraði:
»Jeg verð að biðja yður, að bíða eitt augnablik
enn þá; herra Helbig. Gerið svo vel, að fá yður sæti
^ meðan á einhverjum stólnum þarna*.
Stólar þeir sem hann benti á, stóðu úti í horni
eðru megin við dyrnar, og þeir, sem inn komu, sáu
þess vegna ekki þá, er á þeim stólum sátu, nema með
þyí að lita um öxl sjer. Þegar Geirþrúður v. Berka
k°m inn, tók hún ekki eftir neinum manni, nema rann-
8óknardómaranum. Hún gekk hratt inn að borðinu til
hans, og beið þess, að hann ávarpaði hana. Hún var
Jafn róleg eins og áður, en þó mátti sjá það á svip
hennar, að hún var ekki lengur í neinum vafa um
það, að hún væri í raun og veru í háska stödd.
»Ungfrú v. Berka«, mælti rannsóknardómarinn.
*Þjer hafið nú haft tíma til þess, að hugsa yður um,
rifja upp fyrir yður það, er fyrir yður bar kvöld-
þann 17. þessa raánaðar, og sömuleiðis til þess, að
íhuga það nákvæmlega með sjálfri yður, hvort það
sJe áreiðanlegt, að yður geti ekki hafa misminnt eitt-
hvað, þegar þjer voruð áðan fyrir rjettinum. Ef þjer
þess vegna nú skylduð hafa vilja eða ástæðu til, að
leiðrjetta eitthvað i yðar fyrri framburði, þá vil jeg
biðja yður, að segja það hreinskilnislega og afdrátt
arlaust*.
*Jeg hefi ekkert að ieiðrjetta«, svaraði hún skýrt
II. ÁR
og skorinort. »Jeg sagði yður hreinan sannleika, og
allt það, er jeg veit i þessu efni«.
»Þjer haldið þá enn þá fast við staðhæfingu yð-
ar, einnig að því er snertir þessa ljósmynd?*
»Já«.
»Það er svo. Þá vil jeg biðja yður, hr. Helbig,
að koma hjer nær. — Er þetta sami maöurinn, sem
þjer mættuð, þegar þjer komuð út frá baróni v.
Waldhausen?*.
Ef rannsóknardómarinn hefði ekki eingöngu beint
athygli sínu að ungfrú Geirþrúði, þá hefði hann má-
ske orðið forviða á hálf kynlegri breytingu, sem allt
i einu átti sjer stað á andlitssvip Leós Helbig. Gráu,
dauðýflislegu augun stóðu í honum, eins og í freðnum
fiski, og kjálkarnir titruðu, eins og hann væri að fá
krampa. En þessi skelfingar einkenni voru aftur
horfln af andliti hans, þegar jústizráðið leit á hann.
Og þegar hann stóð upp og flutti sig andspænis ung-
frúnni, var hann aftur hinn þóttafulli og kærulausi
oflátungur, sem ekki óaði við neinu, og sem ekki
reiddist af neinu, eða ljet koma fát á sig af nokkr-
um sköpuðum hlut. Hann brosti yfirlætislega, og það
hefði þurft betri svipfræðing, heldur en jústizráðið, til
þess að geta sjeð nokkuð annað, en eðlilegan þótta í
andlitssvip hans.
Helbig hvessti augun á Geirþrúði, en hún leit að
eins snöggvast framan i hann, og sneri sjer svo þeg-
ar við, til þess að svara spurningu jústizráðsins:
»Já — það er hann! Þó svo að jeg hefði getað
verið í hálfgerðum efa, þegar jeg átti að dæma ein-
göngu eftir myndinni, þá er það nú áreiðanlegt, að
mjer getur ekki skjátlazt*.
»Má jeg biðja um útlistun á því, hvað þjer eigið
við, ungfrú góð?« mælti Leó Helbig, og þóttist vera
ákaflega forviða. »Jeg fyrir mitt leyti get ekki mun-
að eftir þvi, að jeg hafi nokkurn tíma áður haft þá
ánægju, að sjá ungfrúna«.
»Það voruð þó þjer, sem jeg mætti í portinu við
húsið nr. 14 1 Amalíustræti. Þjer gláptuð þá á mig,
öldungis eins og þjer gerið núna, og einmitt þess
vegna varð mjer það alveg óviljandi, að veita andliti
yðar eftirtekt*.
Leó Helbig hló óskammfeilnislega. »Það er merki-
legt, að jeg skuli alveg hafa gleymt jafn hugðnæmum
atburði. Jeg er þó annars vanur að hafa nokkurn veg-
inn gott minni, að því er andlit snertir, einkum þegar
fallegar og ungar stúlkur eiga i.hlut. Hvenær ætti
þessum fundum okkar að hafa borið saman, ef jegmá
vera svo djarfur, að spyrja um það?«
»Þjer vitið það mikið vel sjálfur, að það var
þann 17. þessa mánaðar, klukkan langt gengin átta
um kvöldið*.
Helbig hristi höfuðið, og það ljek háðslegt bros um
varir hans, þegar hann svaraði: »Mjer þykir það
einstaklega ieiðinlegt, að jeg skuli ekki geta verið á
ÍSAFJÖRÐUR, io. MAÍ 1899.