Haukur - 30.05.1900, Blaðsíða 12

24
HAUKUR.
HL 4—6.
Það gerðist i kirkjugarðinum. Sólin var nýskeð geng-
in til viðar, og Ijett þokuslæða hvildi yflr gröfum hinna fram-
liðnu. Þokuslæðan drógst saman í smá-hnoðra, og allt í
einu breyttust þessir þjettu þokuhnoðrar i einhverjar
kynlegar vofur, einhverjar gráar, háif-gagnsæar þokumynd-
ir, sumar stórar og sumar smáar.
Sú stærsta þeirra var kona, er hjelt á roðasteinslitri,
glóandi kórónu í hendinni. Það var Dauðadisin. Hún
kailaði til sín allar þessar iðandi þokumyndir, þakkaði
þeim fyrir hjálp þá, er þær höfðu veitt hinna til þess,
að eyða mönnunum, og lofaði að gefa hina glóandi, roða-
steinslitu kórónuna hverjum þeim, er rrestan dugnað
hefði sýnt i þvi, að fjölga íbúum í riki hennar — kirkju-
garðinum.
Og andarnir gáfu sig fram, hver á fætur öðrum, og
sögðu henni nöfn sín. Þeir töluðu margir í senn, og
kröfðust þess, að þeim væri fengin kórónan.
Ástin íullyrti, að hún væri mesti snillingur i því,
að kremja hjörtu manuanna, og tæta þau sundur. Svengd-
in staðbæfði, að hún heíði komið miklum fjölda manna
í gröfina, og Sorgin og Gremjan sögðu, að þær
hefðu ætíð gert allt, sem í þeirra valdi hefði staðið, til
þess, að gera Dauðadisina ánægða.
Kaldahlátur glumdi við úr vofuhópnum, og þagnaði
ekki fyr en Neyðin hafði rutt sjer braut til Dauðadís-
arinnar. Hún lýsti þvf með mörgum og skirum orðum,
hvernig hún steypti mönnunum í vandræði, volæði og alls
konar eymd, og espaði þá þar með til örvílnunar og al-
gerðrar sturlunar. »Farið hvert um lönd, sem þið viljið«,
mælti hún, >farið og spyrjið alla, sem þið hittið, hversu
mörgum jeg hefi íengið skammbyssuna í hönd, hversu
mörgum jeg hefi rjett eitrið, og hversu mörgum jeg hefi
komið til þess, að steypa sjer i sjóinn! Rjettið mjer
kórónuna, Dauðadis. Jeg hefi fullt tilkall til hennart.
»Hvað ertu að þvaðra!« var sagt með dimmri og
draugalegri röddu, og kona ein, mikil vexti og ægileg
ásýndum, tróð sjer fram úr vofuþyrpingunni. »Mjer ber
kórónan, rýmið fyrir mjer, jeg er — — Drepsóttin!*
»Nei, nú er mjer nóg boðið! Jeg vona þó, að enginn
þori að bjóða mjer út sem múgmorðingi. Enginn bleður
aðra eins valkesti og jeg, enginn drepur annan eins fjölda
og jeg€> mælti Hernaðurinn, og ætlaði að stjaka
Drepsóttinni til hliðar.
»Jeg vík ekki um hænufet tyrir þjer. Jeg stend við
það, sem jeg hefi sagt. Þjóðirnar skjálfa af hræðslu við
mig«, öskraði Drepsóttin.
»En Framtíðin nötrar og skelfur af ótta fyrir mjer,
titrar af angist og kvíða, þegar jeg brytja úrval æsku-
lýðsins niður, svo að stundum skiftir tugum þúsunda á
dag«, mælti Hernaðurinn.
Og Dauðadísin ljet höndina sfga, og rjetti kórónuna
fram — — hvorri þessari óttalegu vofu ætlaði hún nú að
gefa kórónuna ?
Allt í einu gægðust tvö glóandi augu fram úr krókn-
um 1 kirkjugarðshorninu, og í sama bili gall við andstyggi-
legur, eitraður, gutlandi og hlakkandi hlátur. Einhver
afskapleg ófreskja veltist fram úr króknum, hratt öllum
öðrum til hliðar, og grenjaði:
»Þið ættuð að fá kórónuna — þið ættuð að hljóta
verðlaunin? Ha, ha, ha! Þið ættuð að vera þeir, sem
koma flestum í gröfina? Ekki nema það þó! Miklir
dæmalausir heimskingjar getið þið verið: Hi, hi, hi! Jeg
get ekki varizt þess, að hlæja að ykkur, asnarnir ykkar!
Hú, hú, hú! — Nei, mjer bera verðlaunin. Jeg á til-
kall til kórónunnar. Jeg drep mennina unnvörpum, seint
og hægt murka jeg úr þeim lífið, en jeg drep þá —drep
þá áreiðanlega — seint og hægt, en áreiðanlega. Unga
og gamla ginni jeg eins og þursa — unga og gamla, fá-
tæka og ríka. Vopn mín eru seinvirk, en einhlít og
óbrigðul. Gegn sumum smíða jeg ruddaleg sverð : brenni-
vín, konjak, romm og öl — á aöra nota jeg netta og fágaða
rýtinga: kampavín, portvin og sherry, og hvað þau nú
heita. Hergagnabúr mitt er ætíð fullt af vopnum. Og
vopnin drepa — drepa áreiðanlega — seint og hægt,
en áreiðanlega. Jeg---------—«
Vanskapningurinn þurfti ekki að telja fleiri afafraks-
verkum sinum. Dauðadísinn brosti af ánægju, rjetti hon-
um kórónuna, og mælti:
>Heill þjer, Alkohol konungur, þú drepur fleiri
menn en nokkur annar! Þú hefir þvi fullan rjett til
þess, að bera kórónu glötunarinnar!
Og allar vofurnar lutu konungi sinum — Alkohol
konungi.
S k r í 11 u r.
Ráðin og roskin stúlka, sem aldrei hefir verið við
karlmann kennd, segir, að orsökin til þess, að gömul
piparmey elskar köttinn sinn venjulega heitast af öllu,
sje sú, að þegar hún hafi sjeð, að hún gat engan mann-
inn fengið, hafl hún eðlilega valið það kvikindið, sem
næst gengur manninum i ótryggð, svikum og íiáræði.
*
* *
Faðirinn (reiður): Hvernig stendur á þvi, að jeg
sá yður kyssa hana dóttur mína i forstofunni i gærkvöld?
Ungi maðurinn: Jeg imynda mjer, að það hafi
verið vegna þess, að þjer komuð einmitt inn í sama vet-
íangi sem jeg kyssti hana.
* * *
Móðirin: Skemmtir þú þjer vel á skemmtigöngunnif
Varstu allt af einsömul ?
Dóttirin: Já, mamma min, jeg var allt af ein-
sömul ?
M ó ð i r i n: Hvernig stendur þá á þvi, að þú fórst
af stað með regnhlíf, en kemur heim með göngustaf?
*
• *
•Hvers vegna verða allar ógiftar stúlkur svo
guðhræddar, þegar þær eru komnar yfir þrítugt?« spurði
gárungi einn ógifta stúlku á fertugsaldri.
Stúlkan hugsaði sig um litla stund, en svaraði siðan:
>Þær gera það af þakklátsemi við forsjónina, sem
hefir verndað þær frá þvi, að falla í klærnar á einhverjum
karlmanninum*.
Gárunginn svaraði engu.
*
• •
Kennarinn: Getur þú sagt mjer það, Anna litla,
hvort það er nokkurstaðar bannað i ritningunni, að
sami maðurinn eigi fleiri en eina konu ?
A nna litla (eftir litla umhugsun): Já, það er
bannað. Þar stendur: Enginn kann tveimur herrum að
þjóna.
* * •
A. : Er Björn ekki fyrirtaks mælskumaður og ræðu-
skörungur ?
B. : Hann var það, þangað til hann giftist.
A. : En siðan ?
B. : Siðan hefir hann verið áheyrandi.
* * *
Pjetur: Allt af eru þeir að finna upp nýtt og nýtt.
Nú hefir einn hugvitsmaðurinn fundið upp hnappalausar
skyrtur. Jeg las um það i blöðunum i dag.
P á 11: Hvaða vitleysa! Það er ekki nein ný uppgötvun.
Jeg hefi verið í slikum skyrtum allt af siðan jeg giftist.
• *
Jón litli hatði verið í kirkju, og kom hágrátandi heim.
Þegar bann var spurður um það, hvers vegna hann væri
að gráta, svaraði hann:
»Presturinn sagði, að við ættum öll að fæðast á ný,
og nú er jegsvo hræddur um, að jeg verði kannske stelpa,
þegar jeg fæðist aftur«.
BS

Af sjerstökum ástæðum verður mynd sú, sem átti að
toma í þetta skifti, að biða.
Prentsmiðja Stefáns Runóltssonar.