Haukur - 01.05.1902, Qupperneq 2

HVHR VAB MOBBINGINN ?
af vitnunum í La Jonchére hafði lýst í framburði sín-
um. Þetta var líka auðsæilega ráðvandur og heiðar-
legur maður í alla staði. Svipur hans var einlægnis-
legur og góðmannlegur.
„Hvað heitið þjer?“ spurði dómarinn.
„Marie Pierre Lerouge".
„Eru þjer í ætt við Claudine Lorouge?“
„Jeg er maðurinn hennar".
„Hva — hvað segið þjer? Maðurinn hennar?
Maðurinn konunnar á lífi, og lögreglan veit ekkert um
það. AlLir hjeldu, að hún væri ekkja. Hún sagði
sjálf, að hún væri það“.
„Já, því að á þann hátt gat hún að nokkru leyti
rjettJætt breytni sína. Auk þess hafði okkur komið
saman um það. Jeg hafði sagt henni, að jeg vildi
ekkert hafa saman við hana að sælda framar".
„Svo? Já, þjer Itafið sjájfsagt heyrt það, að hún
hefir verið myrt?“
„Leynilögreglumaðurinn, sem fór með mig hing-
að, sagði mjer frá því“, svaraði sjómaðurinn. „Hún
var óræstis-kvendi", bætti hann við með dimmri röddu.
„Og þjer áfellið hana — maðurinn henna-r?“
„Jeg heíi því miður næga ástæðu til þess. Já,
því er nú ver og miður. Faðir minn sálugi, sem sá
. þetta allt fyrir, ljet þó ekki sitt eftir liggja að vara
mig við henni. Jeg hló, þegar hann sagði við mig:
„Varaðu þig á henni, drengur minn; hún verður okk-
ur öllum til vansæmdar". En hann hafði rjett að
inæla. Hennai- vegna hefir lögreglan setið um mig
eins og þjóf, og nú loksins haft hendur í hári mjer.
Alstaðar þar sem lögreglan hefir komið og spurt eftir
mjer, hafa menn sjálfsagt stungið saman nefjunum og
sagt: „Svona, nú hefir hann eflaust drýgt einhvern
glæp“. Og nú stend jeg hjer, frammi fyrir dómaran-
um. Hvílík skömm! Lerouge-ættin hefir aldrei orð-
ið fyrir slíku fyr. Mínir ættmenn hafa allir verið ráð-
vandir og heiðvirðir menn. Spyrjið hvern sem þjer
viljið af þeim, sem þekkja mig, og þeir munu svara:
„Það sem Lerouge segir, stendur ætíð eins og stafur
á bók. Orð hans er jafn gott og gilt, eins og undir-
skrift annara". Já, hún var óguðleg kona; og jeg
hefi sagt henni, að það hlyti að enda með skelfingu".
„Þjer sögðuð henni það?“
„Oft og mörgum sinnum".
„Hvers vegna? Verið þjer nú alveg rólegur, vin-
ur minn. Mannorð yðar er ekki í neinni hættu hjer.
Enginn grennslast eftir þvj. Hvenær gerðuð þjer henni
viðvart?"
„Þaðerlangt síðan", svaraði sjómaðurinn. „Það
eru þrjátíu ár síðan jeg gerði það í fyrsta skifti. Hún
var ákaflega virðingargjörn, og vildi ætíð vera að
sletta sjer fram i málefni „fína fólksins", og taka þátt
í lævísis-brellum þess. Það var það, sem fór með
hana. Hún sagði, að maður fengi. peninga fyrir að
varðveita leyndarmál; en jeg sagði, að maður hefði
skömm og vanvirðu upp úr því. En hún sat nú allt
af við sinn keip og vildi öllu ráða“.
„Hvers konar brellur voru það, sem konan yðar
tók þátt í?“ spurði Daburon.
„0, þær voru nú margs konar— “
„HaJdið þjer áfram, vinur minn, segið mjer ná-
kvæmlega og rjett frá öllu“.
„Jeg verð þá fyrsf að segja yður það“, mælti
Lerouge, „að það eru þrjátíu og fimm ár síðan jeg
varð ástfanginn í Claudine; það var á Jónsmessukvöld.
Það versta var, að hún átti ekki grænan eyrir, en við
vorum vel efnum búin. Móðir hennar var ekkja eftir
jeg veit ekki hvað marga menn, og hún var óræstis-
kona, en faðir minn var allra mesti sómamaður. —
Þegar jeg sagði honum, að jeg ætlaði að giftast Clau-
dine, bölvaði hann og varð fjúkandi vondur, og viku
síðar sendi hann mig á skonnortu einni til Oporto,
t.il þess að jeg kæmist í annað Ioftslag. Jeg kom aftur
að missiri liðnu, mjór eins og þvengur, en ástfangn-
ari en nokkru sinni áður. — f'egar faðir minn sá, að
hann gat ekkert, ráðið við mig, og sá að jeg horað-
ist með degi hverjum og ætlaði alveg að veslast upp,
þá rjeð hann af, að láta mig giftast henni, þótt vit-
laust, væti. Svo var það eitt kvöld — við vorum ný-
komnir heim úr fiskveiðum, og jeg hafði staðið upp
frá kvöldmatarborðinu, án þess að bragða mat — þá
sagði harm við mig: „Jeg held að það sje bezt, að
þú giftist dóttur þessarar galdranornar, þá fær maður
loksins að lifa í friði“. Mig rekur sjerstaklega minni
til þessa, vegna þess að jeg reiddist ákaflega. Ójá,
það verður engum að auðnuvegi, að giftast þvert á
móti vilja foreldianna. — Nú, svo giftum við okkur
skömmu síðar. Brúðkaupskvöldið, þegar gestirnir voru
farnir, og jeg ætlaði að fara að leggja af stað með
konunni minni, tók jeg allt i einu eftir þvi, að faðir
minn sati úti í horni og grjet. Jeg komst við af þessu,
og fjekk ósjálfrátt eitthvert hugboð um, að hjóna-
bandið myndi fara illa. En jeg gleymdi þeirri hugs-
un bráðlega aftur. Fyrstu tvö árin gekk allt vel,
þótt við kýttum dálítið öðru hvoru. Claudine fór með
mig eins og barn. Hún var slungin. Yersti gallinn
á henni var það, að hún sóttist svo ákaflega eftir alls
konar munaði og viðhöín. Hún eyddi öllu, sem jeg
vann mjer inn, i fatnað handa sjer. í hverri viku
þurfti hún að fá sjer eitthvað nýtt, — kjóla, skartgripi
eða hatta. — Nágrannarnir stungu saman nefjum um
þetta, en jeg hjelt, að allt væri eins og það ætti að
vera. Þegar sonur okkar var skírður — hann var
nefndur Jacques í höfuðið á föður mínum — varð jeg
að eyða öllu því, sem jeg hafði sparað og lagt í hand-
raðann áður en jeg giftist, Jeg varð að gera það, til
þess ab fullnægja munaðarfýkn hennar. En annars
hafði jeg hugsað mjer, að kaupa fyrir þessa peninga
landspildu dálitla, er var áföst við lóðina okkar. —
Jeg var ánægður, og mjer datt ekki í hug, að nein
hætta væri á ferðum, þar til einn morgun, er jeg sá
einn af þjónum de Commarins greifa kom inn til okk-
ar. Höll greifans var skammt frá húsi okkar. fijónn
þessi hjet Germain, og mjer hafði ætíð geðjazt illa að
honum. Það var sagt, að hann hefði eitthvað verið
riðinn við hvarf stúlku-aumingja, sern hjet Tomasine,
laglegrar stúlku, sem átti heima í nágrenni við okkur.
Það leit svo út, sem greifanum geðjaðist, vel að henni,
en svo hvarf hún allt í einu á mjög kynlegan hátt. —
Jeg spurði konuna mína, í hverjum erindum þjónninn
hefði komið, og hún sagði, að hann hefði kornið til
þess, að biðja hana að taka að sjer barn. Fyrst í
stað vildi jeg ekki heyra minnzt, á slíkt, en hún færði
margar og góðar ástæður fyrir máli sínu. Hún sagð-
ist sjá eftir því, hve ijettúðug hún hefði verið og oyðslu-
söm; sagðist vilja vinna sjer inn peninga, með því að
— 171 —
— 172