Haukur - 01.01.1910, Page 5

1

ýSjiniýri Sherlock Ijolmes Leynilögreglusögur eftir A. Conan Doyle II
/ ^^
Rauðar rúnir.
Síöari hlutinn.
Meðal hinna síðustu daga heilögu.
(Framh.).
»Aðra nótt um miðnætti«, mælti sá, er fyr
hom í ljós, og virlist vera foringinn. »Þegar uglan
''ælir í þriðja sinn«.
»Gott og vel«, svaraði hinn. »Á' jeg að láta
það berast til bróður Drebbers?«
»Lát það berast til hans, og frá honum til
hinna. Níu til sjö!«
»Sjö til fimm!« svaraði liinn, og svo hurlu
háðir skuggarnir, sinn í hvora átt. Siðustu orðin
'voru auðsæilega einhvers konar þekkiorð.
Þegar Jefferson Hope heyrði ekki lengur fóta-
fak varðmannanna, spratt hann á fætur, leiddi
fjelaga sina út um hliðið, og hljóp með þá út yfir
akurinn, svo hratt, sem hann gat. Og þegar stúlk-
an ætlaði að gefast upp, studdi hann hana eða
har til hálfs, með því að halda handleggnum utan
om liana.
»Flýtið ykkur, flýtið ykkur!« hvíslaði hann
hvað eftir annað. »Nú erum við komin út úr
varðmannabringnum, og nú er allt undirþvíkom-
ið, að við sjeum nógu liraðfara. Flýtið ykkur í
guðanna bænum!«
Þegar þau loks komu út á veginn, gekk þeim
niiklu greiðara. Einu sinni urðu þau þess vör, að
þau höfðu nærri rekið sig á mann, en þeim auðn-
aðist að komast inn á akur einn, án þess maður-
inn yrði þeirra var. Áður en þau voru komin
alla leið að bænum, beygði veiðimaðurinn út af
■veginum, og fór eftir mjóum, ósljettum stíg, sem
lá til fjalla. Tveir liáir og skuggalegir hamrar
gnæfðu við himinn skammt frá þeim, og.skarðið
á milli þeirra var Arnargilið, þar sem hestarnir
hiðu þeirra. Jefferson Hope voru allar leiðir kunn-
nr. Hann krækti með þau feðgin innan um stór-
grýti og eftir fornum lækjarfarvegum, unz hann
að lokum beygði inn á afvikinn grasblett milli
hárra kletta. Þar voru reiðskjótarnir bundnir á
streng.
Stúlkan var látin á bak múldýrinu, og Ferrier
gamli steig á bak öðrum hestinum með peninga-
Poka sinn, en Jefferson Hope fór á undan og
leymdi hinn hestinn þessa stórgrýttu, bröttu og
hættulegu leið, er þau urðu að fara.
Það var villugjörn leið i meira lagi, og ekki
alitleg fyrir þá, sem óvanir voru að ferðast um
fjöllin. Til annarar handar var svart og hrikalegt
hamrabelti, meira en þúsund fet á hæð, alsett af-
arháum stuðlabergssúlum, er litu út sem rif í
einhverri afskaplegri ófreskju, seiu hefði dagað
þarna uppi og orðið að steini. [En til hinnar
handarinnar var stórgi-ýtisurð, sem var með öllu
ófær yfirferðar. Milli hamarsins og urðarinnar var
stígurinn í ótal krókum, og víðast svo mjór að þau
urðu að feta sig hvert á eftir öðru, og svo grýttur
og slitróttur, að hann var gersamlega ófær fyrir
óvana reiðmenn.
En þrátt fyrir allar hættur og torfærur, varð
tlóttamönnunum æ ljettara um hjartaræturnar, því
að hvert skrefið flutti þau þó lítið eitt fjær harð-
stjórninni óttalegu, sem þau voru að flýja undan.
Samt sem áður fengu þau bráðlega sönnun
fyrir því, að þau voru enn þá innan umráðasviðs
hinna síðustu daga heilögu. Þau voru komin
þangað, sem skarðið var allra hrikalegast og verst
yfirferðar, þegar Lucy rak upp lágt skelfingaróp,
og benti upp í loftið. Á klettasnös, sem skagaði
fram yfir veginn, stóð varðmaður einn, og sást
hann greinilega, er hann bar við himininn. Hann
varð þeirra var í sömu andránni, sem þau sáu
hann, og kallaði til þeirra að hermanna sið:
»Hverjir fara þar?«
»Ferðamenn á leið til Nevada«, svaraði Jeff-
erson Hope, og greip um byssu sína.
Þau sáu, að varðmaðurinn tók byssuna, er
hann hafði stutt sig við, dró bóginn upp, og starði
á þau, eins og hann væri ekki alls kostar ánægð-
ur með svar þeirra.
»Með hvers leyfi?« spurði hann.
»Hinna fjögra heilögu«, svaraði Ferrier. Reynsl-
an liafði kennt honum, að þetta var hin æðsta
valdstjórn, sem hann gat nefnt þeim.
»Niu til sjö!« lcallaði varðmaðurinn.
»Sjö til fimm«, svaraði Jefferson Hope við-
stöðulaust, því að hann mundi enn eftir þekkiorði
því, er hann hafði lieyrt í garðinum.
»Rjett, og drottinn sje með ykkur«, mælti mað-
urinn á klettasnösinni.
Vegurinn varð nú smám saman breiðari og
greiðfærari, svo að hægt var að láta hestana
brokka. Þegar flóttamennirnir litu við, sáu þeir,
að varðmaðurinn hallaði sjer fram á byssu sína,
og sneri baki við þeim. Þau skildu það nú, að
þau myndu vera komin fram hjá yzta útverði
»hinna útvöldu«, og að fram undan þeim var
frelsið og öruggleikinn.
Sí
5. kapítnli.
Refsinornirnar.
Alla nóttina lá leið þeirra eftir krókóttum
gljúfrum og villugjörnum, stórgrýttum stígum. Þau
viltust oftar en einu sinni af réttri leið, en Jefíer-
son Hope var svo gagnkunnugur öllum Qallveg-
9
— 10 -