Haukur - 01.01.1912, Síða 2

H A U K U R .
því að halda sjer í kaðla, sem festir voru með
járnkrókum í múrveggina. Svarlamyrkur var dag
og nótt í göngum þessum; þar var alls konar
óþrifnaður og banvænt óloft.
Neðsta gólf sumra þessara liúsa var fullt af
viðarkolum, er kolagerðarmenn liöfðu til sölu, eða
þá af skemmdu slátri og úldnu kjöti, er aðrir
höfðu á boðstólum.
þrátt fyrir það, þótt vörur þessar væru ekki
mikils virði, voru þó járngrindur fyrir flestum
búðargluggum. Svo hræddir voru kaupmenn við
þjófana á þessu svæði.
Maður sá, sem vjer gátum um, liægði á sjer,
þegar hann kom inn í Baunagötuna, sem er í
miðri húsaþyrping þessari. Það var svo að sjá,
sem hann væri gagnkunnugur hjer.
Klukkan á dómsmálahöllinni sló tíu.
Konur sátu í dimmum gangdyrum einum og
sungu hálfhátt j7nisar alkunnar götuvísur.
Ein þeirra þekkti auðsæilega mann þann, er
vjer höfum getið um, því að hann nam staðar
framrni fyrir henni, og þreif í handlegginn á lienni,
og mælti hún þá liálf-kvíðafull:
»Gott kvöld, Breddubeitir!«
Maður þessi hafði verið á galeiðunum, og þar
hafði hann fengið auknefni þetta.
»Ert þú það, Sólskríkja?« mælti maðurinn í
stakknum. »Þú útvegar mjer brennivín, eða jeg
skal taka til þín!«
»Jeg á enga peninga«, svaraði konan skjálf-
andi, því að allir, sem lieima áttu um þessar slóðir
voru dauðhræddir við mann þennan.
»Sje buddan þín tóm, þá getur þú sjálfsagt
fengið lán hjá krárkerlingunni; hún trúir ráð-
vendnissvipnum þínum«.
»Jeg skulda henni þegar leiguna eftir föt þau,
sem jeg er í . . . . «
»Hvað er þetta? Hefir þú umyrði um að gera
þetta?« öskraði Breddubeitir, og barði veslings
stúlkuna svo að liún hljóðaði af sársauka.
»Þetta er ekkert stelpa; það er bara til þess
að láta þig vita, að.......«
Hann hafði ekki lokið setningunni, þegar hann
allt í einu bölvaði hástöfum og æpti;
»Þú hefir stungið mig með skærunum þinum
— — bíddu bara við!«
Stúlkan hafði rifið sig lausa og hljóp inn i
ganginn, og hann hljóp á eftir lienni hamslaus af
reiði.
»Komdu ekki nálæg mjer eða jeg sting úr
þjer augun með skærunum«, mælti stúlkan ein-
beitt. »Jeg hafði ekki gert þjer neitt; hvers vegna
barðir þú mig?«
»Það skal jeg segja þjer«, svaraði Breddu-
beitir og þreifaði fyrir sjer í myrkrinu. Svona,
nú náði jeg í þig, og nú skal jeg berja þig al-
mennilega!« mælti hann enn fremur, og greip
með stórri, sterkri krumlunni um granna og veik-
byggða úlnliðinn hennar.
»Það ert þú, sem skalt verða barinn!« mælti
karlmannsrödd ein.
»Karlmaður? Er það Rauðarmur? . . . Svar-
aðu mjer maður, og kreistu mig ekki svona ....
Jeg er í ganginum í húsinu þínu .... svo það
hlýtur að vera þú . . . . «
»Það er ekki Rauðarmur«, svaraði röddin.
»Gott og vel. Fyrst þú ert ekki vinur, þá
skal eg láta þjer blæða!« öskraði Breddubeitir.
»En hvaða liandarbleðill er þetta, sem jeg hefí
náð i?«
»Það er maki þessarar«, svaraði ókunni mað-
urinn, og greip með hinni hendinni um kverkar
mótstöðumanns sins. Og Breddubeitir fann það,
að þótt hörundið væri mjúkt, þá voru undir því
taugar og vöðvar líkast því sem úr stáli væru.
Sólskrikjan var flúin innst inn í ganginn, og
liafði klifrað þar eins og köttur upp í stigann.
Hún nam þar staðar, og kallaði til hins ókunna
verndara síns:
»Þakka yður fyrir að þjer hjálpuðuð mjer,
maður minn. Breddubeitir barði mig, vegna þess
að jeg vildi ekki útvega honum brennivin. Jeg
hefndi mín á honum, en jeg hefi víst ekki getað
unnið honum neitt mein með skærunum mínum;
þau eru svo lítií. Nú er jeg úr allri hæltu, sio
að yður er óhætt að sleppa honum. En varið
þjer yður; það er liann Breddubeitir!«
Allir voru dauðhræddir við þennan mann.
»Heyrðuð þjer ekki hvað jeg sagði? Það er
hann Breddubeitir, sagði jeg!« endurlók Sólskrikjan.
»Og jeg er stigamaður, sem ekki er neinn hug-
Ieysingi«, svaraði ókunni maðurinn.
Það varð hljótt litla stund, og heyrðist ekkert
annað en stunur og skrækir áflogamannanna, er
ljetu eins og grimmir hundar.
»Ætlastu til að jeg drepi þig?« öskraði Breddu-
beitir, og brauzt um af öllu afli, til þess að reyna
að losa sig úr höndum mótstöðunianns síns, sem
var bæði miklu sterkari og fimari en hann.
»Golt og vel, gott og vel! þú skalt fá að borga
bæði fyrir Sólskríkjuna og sjálfan þig«, bætti hann
við og gnísti tönnum af bræði.
»Borga með hnefahöggum, já, það skal jeg
gera«, svaraði ókunni maðurinn.
»Ef þú sleppir ekki tökunum af hálsinum á
mjer, þá bít jeg af þjer nefið«, rumdi Breddubeitii',
er lá við köfnun.
»Til þess er nefið á mjer allt of lítið, góður-
inn ininn. Þú sjer það ekki einu sinni hjerna i
myrkrinu« svaraði ókunni maðurinn hæðnislega.
»Komdu þá út að götuljósinu!«
»Já, komdu!« svaraði ókunni maðurinn. »Við
skulum koma, svo við getum sjeð hvor í augun á
öðrum«.
Og í sama bili þreif hann enn þá fastara en
áður í Breddubeiti, hrakti hann aftur á bak út 1
gangdyrnar og hratt honum út á götuna. Þar var
ofurlítil skíma frá ljóskerinu.
Breddubeitir valt út á miðja götu, þegar hinn
hratt honum frá sjer. En hann spratt þegar a
fætur aftur, og rauk hamslaus af bræði á ókunna
manninn, er var grannur og spengilegur, og leit
ekki út fyrir að geta verið nálægt því eins sterkur
og Breddubeili liafði fundizt hann vera.
En þótt Breddubeitir væri bæði stór og burða-
legur, og auk þess flestum færarir í eins konar
— 3 —
— 4 —