Haukur - 01.01.1912, Qupperneq 7

HAUKUR.
sonur hans Yeitti henni eftirtekt. »Þjer hafið gert
gamla manninn dauðhræddan við yður«, mælti
hann. »Og hjer eftir getur hann aldrei vitað með
vissu, hvað þjer vitið, og hvað þjer vitið ekki«.
Jeg er viss um, að hann vildi ekki láta á þessu
bera, en það var honum svo ríkt í huga, að það
tysti sjer í allri framkomu hans. Að lokum varð
það svo augljóst, að jeg bakaði honum bæði kviða
°g áhyggju, að jeg áleit rjettast að ljúka dvöl
minni þarna á heimilinu. En daginn áður en jeg
fór þaðan, 'varð sá atburður, er síðar hafði hinar
verstu afleiðingar.
Við sátum allir þrír úti í garðinum og laug-
oðum okkur í sólskininu, og vorum að dást að
utsýninu yfir engið græna fyrir neðan bæinn, þá
hom ein vinnukonan út til okkar, og sagði að
maður einn væri kominn, er vildi tala við Trevor.
»Hvað heitir hann?« spurði húsbóndinn.
»Hann vill ekki segja til nafns síns«.
»Hvaða erindi á hann þá?«
»Hann segir, að þjer þekkið sig, og að hann
vilji bara tala við yður nokkur orð«.
»Látið hann þá koma hingað til okkar«.
Að lítilli stundu liðinni kom lítill og væskils-
legur maður, auvirðilegur útlits og með einkenni-
iegan rottusvip á andlitinu, vaggandi inn í garðinn
«1 okkar. Hann var í gömlum jakka, óhnepptum,
°g voru tjörublettir hjer og hvar á ermunum.
innan undir jakkanum var hann í rauð- og svart-
röndóttri baðmullarskyrtu. Buxurnar voru ákaf-
iega víðar, og stígvjelin gömul og klunnaleg. Hann
Var langleitur, magur og veðurtekinn í andliti,
augun fjörleg, og það var eins og eitthvert beiskju-
hros ljeki alll af um varir hans. Munnurinn var
oftast opinn, svo að skein í tennurnar dökkgular
°g skældar allar, og hendurnar voru hálfkrepptar,
eins og þær eru oft á sjómönnum. Þegar hann
kom vaggandi til okkar eftir malarganginum, heyrði
jeg eitthvert hljóð, líkast hiksta, koma úr hálsi
Trevors. Og í sömu svipan spratt hann upp af
stólnum og hljóp inn í húsið. Andartaki siðar
kom hann aftur, og þá lagði fyrir megna konjakks-
lykt, þegar hann gekk fram hjá mjer.
»Nú, nú, góðurinn minn«, mælti hann, »hvað
var það sem þjer vilduð tala við inig?«
Sjómaðurinn stóð litla stund og starði á hann,
og hvíldi eitthvert einkennilegt bros á vörum hans.
»Þekkir þú mig ekki?« spurði hann að lokum.
»Hvað þá? — jú, hvernig læt jeg, nú kannast
jeg við manninn! Það er Hudson, eða er ekki
sv0?« svaraði Trevor.
»Já, það er Hudson«, mælti sjómaðurinn.
»En það eru nú orðinn full þrjátíu ár frá því er
við sáumst síðast. Hjer átt þú góða daga á þurru
landi, en jeg verð enn þá að vera að flækjast á
sjónum og lifa á saltkjöti og þurru þrælabrauði«.
»Þú skalt komast að raun um, að jeg liefi
ekki gleymt fyrri æfi okkar«, mælti Trevor. Og
svo vjek hann sjer að sjómanninum, og sagði eitt-
kvað við liann í hálfum hljóðum. »Farðu nú inn
i eldhús«, mælti hann því næst upphátt; »þar
skaltu fá bæði að borða og drekka. Jeg get líka
sjálfsagt fundið eitthvað lianda þjer að gera«.
— 13 —
»Þakka þjer fyrir«, mælti sjómaðurinn, og tók
til húfunnar. »Jeg er nýkomínn úr tveggja ára
ferðalagi, og þarfnast þess vegna dálítillar hvíldar.
Jeg býst við að geta fengið að hvila mig annað
hvort hjá Beddow eða hjá þjer«.
»Nú«, mælti Trevor hálf-forviða, »þú veizt þá
líka, hvar Beddow á heima?«
»0, blessaður vertu, vinur minn; jeg veit hvar
allir mínir gömlu vinir halda til«, svaraði sjómað-
urinn og glotti við tönn. Og svo slangraði hann
á eftir vinnukonunni inn í eldhúsið.
Trevor gamli sagði okkur eitthvað um það,
að maður þessi hefði verið á sama skipi og hann
á leið til gullnámanna. Og svo yfirgaf hann okkur
og fór inn í húsið. Einni stundu síðar fórum við
líka inn, og þá sáum við að hann lá dauða-
drukkinn á legubekknum í borðstofunni.
Mjer fannst þetta allt saman hálf-ógeðslegt og
leiðinlegt, og varð jeg nú feginn því, að jeg hafði
ákveðið að fara burt næsta dag. Auk þess fann
jeg, að návist min gat orðið vini minum til vand-
ræða.
Þetta gerðist allt í ágústmánuði. Jeg fór nú
aftur til Lundúna, og settist að í gamla herberg-
inu mínu, og þar var jeg við efnafræðistilraunir í
hjer um bil sjö vikur. En þegar komið var langt
fram á haust, og sumarleyfið var nærri því á enda,
þá Qekk jeg símskeyli frá vini mínum, er bað mig
að koma þegar í stað til Donnithorpe, því að hann
þyrfti nauðsynlega á ráðum mínum og aðstoð að
halda. Auðvitað fleygði jeg frá mjer því sem jeg
var að gera, og þaut þegar af stað með járnbraut-
inni norður á leið.
Hann tók á móti mjer á járnbrautarstöðinni;
hafði komið þangað í veiðivagninum sínum. Jeg
sá það undir eins á honum, að lionum hafði liðið
eitthvað illa þennan tveggja mánaða tíma, sem við
höfðum ekki sjezt. Hann var orðinn magur og
kinnfiskasoginn, og var orðinn miklu alvarlegri og
kyrlátari, heldur en hann hafði átt vanda til.
»Faðir minn liggur fyrir dauðanum«, voru
hans fyrstu orð.
»Það er ómögulegt!« svaraði jeg. »Hvað er
að honum?«
»Hann fjekk flog — taugaflog. Hann er alveg
1 dauðanum, og jeg efast um að liann verði með
lífi, þegar við komum heim. .
»Hvernig getur staðið á þessu?« spurði jeg.
»Ja, það er einmitt það, sem um er að ræða.
Seztu nú upp í vagninn, og svo skulum við tala
um þetta á leiðinni. Þjer munið víst eftir karl-
inum — sjómanninum, sem kom til okkar daginn
áður en þjer fóruð?«
»Já«.
»Vitið þjer hver það var, sem við þá veittum
viðtöku á heimili okkar?«
»Nei, það hefi jeg enga hugmynd um«.
»Það var djöfullinn sjálfur, Holmes«, mælti
hann.
Jeg starði forviða á hann.
»Það er sem jeg segi; það var djöfullinn sjálf-
ur. Við höfum aldrei lifað nokkra rólega stund
síðan — nei, ekki eina stund. Faðir minn hefir
— 14 —