Haukur - 01.01.1912, Síða 11

H A U K U R
| E .X
N TS
10 “3 •- S
rt o v -
•* »°* * s
« -H 3 t"1 ‘3
6 h2gl
« s « =5
-* C2 «
e -H, >
.§ Æ ffi
g C rt j=
~ rs m u
c 8
c c
« e
J= C
3
•m c»:
sj «•■
= < = •
ír
.!•= 1
S'C f
“ - s
E v U
C 'rt
»> «
.5 6 Æ
st 2 S
'ct:
c 5
« 5
bo s
uí *C
£ á -
•c '>» M
o » -S
0)
£ ;
s « 2
•0
cn
w
i2 ro
« E
-* S «
I 1 1
*c lc C
-r, « y3
rt ^ rt
™ c c
.» -5 «
p. -a
»1 •g
i « £
Alfermdur isasleði.
— 21 —
ísveggurinn mikli.
Þegar við og fór til Suður-Amerfku, en
*Ui vitja þeirra fjelaga að ári liðnu.
•Hir það frjettist ekkert af þeim suður-
öruit'. fyr en 8. marz í vetur. Þá kom
skeyti frá Amundsen, er þá var kominn
*'* baejarins Hobarth á Tasmaníu. Hafði
^ann veturinn 1910—1911 farið með vistir
sleðum suður á leið og byggt forðabiír
Þrem stöðum, til þess að þurfa ekki að
afa eins mikinn flutning með sjer næsta
Vetur. Sneri hann svo ásamt fjelögum
sfnum aftur til Framheim, og bjó sig
"ndir heimskautaveturinn. Það var um
j^'ðjan apríl. Þeir bjuggu til 8 skýli fyrir
"ndana, er voru nú uo að tölu. Til
JOss 0g hitunar höfðu þeir 200 kerta lúx-
arnPa, og var oftast um 20 stiga hiti í
ofa þeirra, þótt oft væri um 50 stiga frost
Utl’ 22. aprfl hvarf sólin og sást ekki f
^ jnánuði. 8. sept. lögðu þeir af stað, en
hl U snlia aftur vegna frosta, og var
Þá farið að vora. 20. sept. lögðu þeir
Ur af stað, 5 saman, og höfðu þá 52 hunda og 4 sleða og
vistir til 4 mánaða. Sóttist þeim vel ferðin. Frostið var 20
—30 stig Hlóðu þeir snjóvörður, til þess
að átta sig á, er þeir færu til baka. Hæsta
fjallið, sem þeir sáu, er 18000 fet. Skírðu
þeir öll fjöll og hjeruð, er þeir sáu, og
kenndu við ýmsa nafnkunna Norðmenn.
Sunnan undir Qallgarðinum kenndu þeir
þó við annan flatneskju eina, er þeim
þótti býsna ill yfirferðar, og nefndu hana
„dansvöll djöfulsins". 16. desember kom-
ust þeir alla leið á heimskautið. Landið
þar nefndu þeir „Land Hákonar konungs
sjöunda". Vegalengdin frá F.ramheim til
heimskautsins er 1400 kílómetrar. 17. des.
sneru þeir heimleiðis, og gekk ferðin vel.
— Fram kom til Hvalvíkur 9. jan., til
þess að vitja þeirra fjelaga, og lögðu þeir
af stað þaðan 30. jan., en töfðust vegna
vinda, og komu, eins og áður er sagt, 8.
marz til Tasmaníu. — Mikinn fögnuð vöktu
þessi tfðindi í Noregi, en á Englandi urðu
vonbrigðin að sama skapi mikil, því að
Englendingar höfðu fastlega vonazt eftir
__ 00 __