Haukur - 01.07.1912, Blaðsíða 4

HAUKUR.
»Hjer nærlendis er ekkert annað veitingahús
með því nafni«, mælti krárkerlingin, og reigði sig
þóttalega. »Hvernig er þessi fjelagi yðar í sjón?«
»Hann er hár og grannvaxinn, með ljósjarpt
liár og yflrskegg«, svaraði Tom.
»Stendur heima! Það er einmitt maðurinn,
sem var hjerna nýskeð inni. En einhver stór og
sterklega vaxinn kolamaður kom og sótti hann«.
»Rað eru einmitt þeir, sem jeg á við«, mælti
Tom.
»Voru þeir einir hjer?« spurði Sara.
»Já, það er að segja, kolamaðurinn stóð ekk-
ert við. Hinn maðurinn borðaði hjer kvöldverð
með Sólskríkjunni og Breddubeiti«, svaraði krár-
keriingin, og benti með höfðinu á Breddubeiti.
Tom og Sara virtu Breddubeiti fyrir sjer litla
stund. Svo spurði Sara fjelaga sinn á ensku,
hvort hann þekkti þennan mann.
»Nei«, svaraði Tom, einnig á ensku. »KarI
liafði misst sjónar á Rúdólf, þegar hann kom inn
í þessar þröngu og dimmu götur. En þegar hann
sá Murph vera að snuðra hjerna í kringum krána,
búinn eins og kolagerðarmann, og sá að hann var
sí og æ að gægjast inn um rúðurnar, þá fór hann
að gruna hvers kyns var, og kom til þess að segja
okkur frá því«.
Meðan á þessum samræðum stóð, er fóru
fram á ensku, hvíslaði Skólameistarinn að Ugl-
unni, og hafði ávallt augun á Tom og Söru:
»I3essi mannrengla þarna fjekk krárkerling-
unni fimm franka pening. það er bráðum komið
miðnætti, og það er bæði rok og rigning. Þegar
þau fara, þá veitum við þeim eftirför. Jeg slæ
manninn í rot, og tek það sem hann hefir á sjer
af peningum. Vegna þess að það er kvenmaður,
sem með honum er, þorir hann hvorki að æmta
nje skræmta«.
»Ef sú litla fer að hrína, þá skvetti jeg úr
brennisteinssýruglasinu mínu framan í hana. það
verður ætíð að gefa smábörnum eitthvað að vökva
sig á, þegar þau hljóða. Og heyrðu«, bætti hún
við; »undir eins og við náum í þjófakindina aftur,
þá tökum við hana umsvifalaust með okkur, og
þegar hún er einu sinni komin í klærnar á okk-
ur, þá maka jeg smettið á henni í brennisteins-
sýru, og þá getur hún ekki lengur verið hreykin
af fegurð sinni«.
»Svei mjer ef jeg held ekki að jeg megi til að
giftast þjer, Ugla!« mælti Skólameistarinn. »Þú
ert svo slungin og hugrökk, að það kemst enginn
í hálfkvisti við þig. Nóttina sem við gerðum út
af við nautasalann, lærði jeg fyrst að meta þig
rjettilega, og þá hugsaði jeg með mjer: Þetta væri
liæfileg kona fyrir mig; hún er duglegri en nokkur
karlmaður«.
Eftir stutta þögn mælti Sara við Tom, og
henti á Breddubeiti:
»Ef við spyrðum þennan mann þarna, þá
gæti hann máske frætt okkur eitthvað um Búdólf«.
»Já, við skulum reyna það«, svarði Tom. Og
svo sneri hann sjer að Breddubeiti.
»Heyrið þjer kunningi, við ætluðum að hitta
einn af vinum okkar hjerna í kránni; það er sagt,
— 103 —
að hann hafi borðað og drukkið með yður; má'
ske þjer getið frætt okkur á því, hvert hann hefir
farið?«
»Jeg kynntist honum fyrir svo sem tveim eða
þrem klukkustundum, því að þá lúharði hann mig-
Hann var að verja Sólskríkjuna«, svaraði Breddu-
beitir.
»Og þjer liafið aldrei sjeð hann fyr?«
»Nei, aldrei á æfi minni. Við hittumst í gang'
inum hjá honum Rauðarmi«.
»Heyrið þjer, maddama, látið þjer okkur f*
eina flösku af bezta víninu, sem þjer eigið, og
setjið þjer hana á borðið hjá þessum herra þarna
— með hans leyfi«, mælti Tom. Og svo fluttu
þau Sara og liann sig yfir að borði BreddubeitiSr
er varð bæði glaður og stórforviða á þessari mikln
kurteisi.
Sara og Tom höfðu rjett að eins bragðað a
víninu, en krárkerlingin hafði gert því betri skiU
og tæmt hverl glasið á fætur öðru.
Skólameistarinn og Uglan hvísluðust enn a
um áform sín.
»Þjer sögðuð áðan, maður minn góður,
þjer hefðuð hitt Rúdólf vin okkar í húsi einhvers
Rauðarms?« mælti Tom og hringdi glasi sínu við
Breddubeilis.
»Já, herra minn«, svaraði Breddubeitir og
tæmdi glas sitt.
»Rauðarmur! það er fáheyrt nafn ... . Hvaða
maður er hann nú, þessi Rauðarmur?«
»Það er kauplæðingur«, svaraði Breddubeitú'
kæruleysislega, og bætti svo við: »Þetta er dásaiU'
lega gott vín, inóðir Ponissa!«
»Já, og þess vegna megið þjer ómögulega sitja
með tómt glasið, maður minn góður«, svaraði
Tom og hellti í glas Breddubeitis.
»Skál!« mælti Breddubeitir. »Skál þessa litl*
vinar yðar, sem-------nú já — — þjer skiljið uiifr
víst. Ef frænka mín væri karlmaður, þá væri hú»
frændi minn, segir málshátturinn. Það er gott»
refur, við skiljum hvor annan!«
Á andliti Söru brá fyrir einkennilegu brosi.
»Jeg skildi ekki almennilega hvað það vaiv
sem þjer sögðuð um Rauðarm. Kom Rúdólf
frá honum?
»Jeg sagði, að Rauðarmur væri kauplæðingur«-
Tom slarði undrandi á Breddubeiti.
»Það, að vera kauplæðingur«, mælti BreddU'
beitir, »er sama sem að lauma ýmsu inn og selja*
Þjer skiljið víst ekki mállýzkurnar hjerna?«
»Nei, maður minn góður; jeg skil yður ekk»
almennilega«.
»()nei, þjer tilheyrið ekki okkar flokki. Þá
er fjelagi okkar Rúdólf öðru vísi. Þó hann sje
ekki annað en blævængjamálari, þá gæti han sagt
jafnvel mjer til í mállyzkunum. En fyrst þjel’
skiljað ekki mál það, sem við tölum, þá skal je6
segja yður það á góðri og lireinni frönsku,
Rauðarmur er tollsmygilhc.
Og hvað var Rúdólf að gera hjá slikum manni?*
spurði Sara.
»Það veit jeg svei mjer ekki hót um, herra
minn .... eða kona mín, eða hvað þjer nú eru9
— 104 —