Haukur - 01.07.1912, Blaðsíða 5

I I A U Iv U Ii .
’ • • • . það segi jeg svo satt sem jeg drekk úr
þessu glasi. í kvöld ætlaði jeg að berja Sólskríkj-
Ur,a .... það var rangt af injer, því að hún er
kezta steipa. Hún ílúði inn í ganginn hjá Rauð-
armi; þar var svartamyrkur eins og i sjálfu hel-
Vlti; jeg hljóp á eftir henni. En í stað þess að
^mna Sólskríkjuna, rakst jeg þar á meistara Rúd-
°if» og hann tók almennilega á móti mjer..........
€lnkum voru síðustu hnefahöggin vel úti látin. Ja,
Þvílík barsmíð! Hann hefir lofað að kenna mjer
Þnnn hnefaleik«.
»Og þessi Rauðarmur? Hver er hann, og
hvers konar vörur verzlar hann með?« spurði Tom.
»Hann Rauðarmur? Skrattinn taki liann!
Hann selur allt, sem hann má ekki seija, og ger-
lr allt, sem honuin er bannað að gera. Það er
^n atvinna hans. Segi jeg ekki satt, móðir Ponissa?«
»Jú, það segir þú satt. Pað er náungi, sem
Veit hvernig hann á að hafa það«, svaraði krár-
kerlingin.
»Hann fer í kringum tollþjónana eins og liann
^tlar sjer«, mælti Rreddubeitir enn fremur. »Oftar
€lr hundrað sinnum hafa þeir gert búsrannsókn
^já honum, en aldrei fundið neitt, jafnvel þótt
hann sjálfur beri margan og stóran böggulinn
Þaðan«.
»Já, hann er slunginn náungi«, mælti krár-
kerlingin. »Það er sagt, að hann liafi leynigang
^11' liúsinu sínu, sem liggi út í grafhellana!«
»Og hvar á liann heima?« spurði Tom.
»í Raunagötu nr. 13«.
»Jeg ætla að skrifa heimili lians mjer til
^innis, því að ef við finnum ekki Rúdólf, þá
^etla jeg að spyrjast fyrir hjá Rauðarmi«, mælti
^°m, og skrifaði nafn og heimili tollsmygilsins í
'asabókina sína.
»Þjer megið vera hreykinn af því, að eiga
Jafn góðan og áreiðanlegan vin og meistara Rúd-
mælti Breddubeitir. »Hann er kostulegur
^Qaður. Ef kolamaðurinn liefði ekki komið og
*ótt hann, þá liefði liann farið í áfiog við Skóla-
Tlieistarann, sem situr þarna yfir í horninu hjá
^glunni .... Mikið andskoti verð jeg að sitja á
^jer, að gera ekki út af við þessa bólvaða norn,
Þegar jeg hugsa til þess, hvernig liún hefir farið
^eð Sólskríkjuna — en biðum bara við! Vel úti
tátið hnefahögg kemur ætíð að tilætluðum notum«.
»Yður er sjálfsagt illa við Rúdólf, fyrst hann
hefir barið yður?« spurði Sara.
»Mjer ætti að vera illa við mann, sem hefir
k°mið fram eins og hann hefir gerf? Nei, það
er öðru nær! Iín er það ekki skrítið: Skóla-
^beistarinn þarna hefir líka barið mig, og hann
Vset'i mjer regluleg ánægja að sjá hengdan. En
11111 Rúdólf er öðru máli að gegna, og hefir hann
Þó dustað mig ólíkt betur til — hann þykir mjer
°rðið svo vænt um, að jeg lield jeg gæti gengið í
^auðann fyrir liann, ef á þyrfti að halda, jafnvel
þótt jeg hafi ekki kynnzt lionum fyr en í lcvöld«.
»Þetta segið þjer nú bara vegna þess að hann
er vinur okkar«.
»Nei, svei mjer þá!« svaraði Rreddubeitir.
»Jeg get sagt ykkur það, að þau voru vel úti látin
hnefahöggin, sem liann gaf mjer síðast — ja, því-
líkt — og hann er ekki einu sinni montinn af
þeim; hann er meistari, reglulegur meistari! Og
þegar maður talar við hann, þá segir hann svo
margt, sem liefir góð áhrif á hugarfarið. Þegar
hann horfir á mann, þá er eitthvað í augnaráði
hans, sem----------já, sko til, jeg hefi verið dáti;
og með slíkum manni sem fyrirliða, gæti maður
hæglega rifið bæði tungl og stjörnur niður af
himninum!«
Tom og Sara horfðu þegjandi hvort á annað.
»Hefir hann ætíð þennan ískyggilega hæfileg-
leika til að ná öðrum á vald sitt?« spurði Sara
gröm í geði.
»Já, þangað til við getum sært burtu þessa
töfra«, svaraði Tom.
»Og það verðum við að gera undir eins og
við náum í hann!« mælti Sara, og strauk hend-
inni um ennið, eins og hún væri að reyna að
sópa burt einhverjum óþægilegum endurminningum.
Það var komið miðnætti. Turnklukkan á
Holel de Ville sló tólf. Ljósið í kránni var að
dvina, og gestirnir voru að smátínast burt.
»Við skulum fela okkur í ganginum lijerna
hinumegin við götuna«, hvíslaði Skólameistarinn
að Uglunni; »þá sjáum við þegar þau fara út,
og getum veitt þeim eftirför«.
»ÆtIið þið ekki að fá ykkur neina hressingu
í kvöld?« spurði krárkerlingin.
. »Nei, móðir Ponissa; við komum bara liingað
inn til þess að fá okkur húsaskjól«, svaraði Skóla-
meistarinn, og fór út með Uglunni.
7. kapitnli.
Peningana eða lífið.
Þegar liurðin skall aftur á eftir Skólameistar-
anum, hrukku þau Sara og Tom upp eins og af
draumi. Þau höfðu verið niðursokkin í einhverj-
ar samræður, en töluðu svo lágt, að ekkert heyrð-
ist til þeirra. Þau stóðu nú upp, og þökkuðu
Breddubeiti fyrir fræðslu þá, er hann hafði veitt
þeim. Hann hafði blátt áíram og hreinskilnislega
látið f ljósi aðdáun sína fyrir Rúdólf.
Þegar Breddubeitir fór út, heyrðist, að enn þá
var stormur úti og úrhellis rigning.
Skólameistarinn og Uglan, sem höfðu falið sig
í gangi einum andspænis kránni, sáu Breddubeiti
fara leið sína. Hann hvarf þeim út í myrkrið og
regnið.
Sara og Tom lijeldu nú einnig af stað, þrátt
fyrir illviðrið, og lijeldu þau í gagnstæða átt við
það, sem Breddubeitir hafði farið.
»Nú er úti um þau!« hvíslaði Skólameistarinn
að Uglunni. »Taktu tappann úr brennisteinssýru-
fiöskunni þinni, og farðu nú gætilega«.
»Við skulum taka af okkur skóna, svo að þau
lieyri ekki til okkar!« mælti Uglan.
»Já, það er satt; allt af ert þú sjeðari en jeg,
Ugla; ekki hafði mjer dottið þetta í liug. En nú
er um að gera að vera ljettstígur eins og köttur«.
-- 105 —
— 106 —