Haukur - 01.07.1912, Blaðsíða 7

P^hsT jfSjintýri Sherlock Ijolmes Leynilögreglusögur eftir A. Conan Doyle
/ -
„Dröfnótt band —
-mxz-
Morgun einn í aprílmánuði 1885 vaknaði jeg
°vanalega snemrna, og sá þá, að Sherlock Hólmes
s^oð alklæddur fyrir framan rúmið mitt. Venju-
*ega fór hann seint á fætur, og með því að klukk-
an á arinhillunni var nú ekki nema 15 mínútur
yfir sjö, leit jeg hálf-forviða til hans, og máske
fiálf-gremjulega, því að jeg er mjög reglufastur í
fifium lifnaðarháttum.
»Mjer þykir það leitt, að jeg hef orðið að
Vekja yður. En þjer getið liuggað yður við það,
að þjer eruð ekki einn um þetta ónæði. Hús-
lr>óðir okkar var rifin upp úr fastasvefni, hún reif
lnig upp, og nú 'hefni jeg mín á yður«.
»Hvað er um að vera? Er kviknað í húsinu?«
»Nei, en það er kominn nýr skjólstæðingur. Það
er einhver ung stúlka, sem hefir flýtt sjer hingað í
fiauðans ósköpum, og vill fyrir hvern mun fá að
iala við mig. Hún bíður nú inni í dagstofunni.
fiu ungar stúlkur hjer í Lundúnuin gera það ekki
að gamni sínu, að hlaupa í önnur hús um þetta
leyti dags, og rífa menn upp úr fastasvefni; þær
8era það varla, nema þær eigi hrýnt erindi. Og
ef það skyldi nú vera eitthvað mikilvægt málefni,
fiá þóttist jeg vita, að þjer munduð gjarnan vilja
fylgjast með í því frá fyrstu byrjun. Það var það,
Sem jeg vildi gefa yður kost á, og þess vegna
vakti jeg yður af værum hlundi«.
»Þakka yður fyrir, vinur minn. Það segi jeg
Satt, að ekki vildi jeg fyrir nokkurn mun fara á
^is við slíkt«.
Jeg llýtti mjer í fötin sem mest jeg mátti, og
finnn mínútum eftir að kallað var á mig, fylgdi
Jeg vini mínum inn í dagstofuna. Svartklædd
stúlka, með slæðu fyrir andlitinu, sat úti við glugg-
ann. Hún stóð upp, þegar við komurn inn.
»Komið þjer sælar, ungfrú«, mælti Holmes
glaðlega og innilega. »Nafn mitt er Sherlock Holmes,
°g þetta er alúðarvinur minn og samverkamaður,
^atson læknir. Yður er óhætt að sýna honum
sama traust og sjálfum mjer. Það gleður mig að
sJá, að frú Hudson hefir liaft hugsun á því að
leggja í eldstóna. Gerið svo vel að setjast nær
elfiinum, og svo skal jeg útvega yður bolla af
8°ðu, heitu kaffi, því að jeg sje, að þjer blátt á-
fi'am skjálíið af kulda«.
»Það er ekki kuldi, sem hefir komið skjálfta
1 1T11g«, mælti stúlkan, og flulti sig á stól þann,
Sem Holmes liafði bent henni á.
»Hvað er það þá?«
»Það er hræðsla, hr. Holmes, hræðsla og
kvlði«. Hún dró slæðuna frá andlitinu, og var þá
anðsjeð, að hún var í ákafri geðshræringu. And-
litið var náfölt, og svipurinn og augnaráðið sýndi,
að hún var gagntekin af hræðslu. Hún leit út
fyrir að vera um þrítugt, en hárið var ofurlitið
farið að grána, og hún var þreytuleg og mögur
í andliti. Sherlock Holmes virti hana fyrir sjer
eitt andartak.
»Verið þjer nú ekki svona kvíðin«, mælti
hann hughreystandi, og laut að henni og klappaði
á handlegginn á henni. »Þjer megið reiða yður á
það, að við skulum hjálpa yður. Verið þjer bara
róleg. Þjer hafið komið með eimlestinni í morgun,
sje jeg«.
»Þjer þekkið mig þá?«
»Nei, en það stendur þarna liorn á lieimferðar-
farmiða upp úr hanzkanum yðar. Þjer hljótið að
hafa lagt mjög snemma af stað að heiman, og
samt hafið þjer orðið að hotta duglega á hestinn,
sem var fyrir veiðivagninum, til þess að ná braut-
arstöðinni í tæka tíð, enda er vegurinn blautur og
slæmur«.
Stúlkan horfði forviða á fjelaga minn.
»Þetta er ekkert dularfullt, kæra ungfrú«,
mælti Holmes brosandi. »A vinstri treyjuerminni
yðar eru ekki færri en sjö forarslettur, og þær eru
alveg nýjar. Engir vagnar sletta svona á mann,
nema veiðivagnar, og þeir gera það einungis þegar
setið er til vinstri handar ökumanninum«.
»Hvernig sem í þessu öllu liggur, þá hafið
þjer öldungis rjett fyr yður«, mælti hún. »Jeg
fór að heiman fyrir klukkan sex, kom á Leather-
head-brautarstöðina tuttugu mínútur yfir sex, og
komst með fyrstu eimlest til Waterloo-stöðvarinnar.
Jeg þoli ekki þessa geðshræringu lengur, herra
minn. Jeg missi vitið af hræðslu, ef þessu heldur
áfram. Jeg á engan að, sem jeg geti treyst eða
leitað ráða hjá — alls engan. Það er að eins einn
maður, sem kærir sig um mig, og hann getur
ekki hjálpað mjer, veslingurinn. En svo heyrði
jeg talað um yður, lierra Holmes; frú Farintosh
sagði mjer frá því, hvernig þjer hefðuð hjálpað
henni í miklum vandræðum, og hún sagði mjer,
hvar þjer ættuð heima. Haldið þjer ekki, herra
minn, að þjer getið líka hjálpað mjer, eða að
minnsta lcosti varpað einhverri ljósglætu inn í
þetta myrkur, sem jeg er stödd í? Nú sem stendur
er mjer ómögulegt að borga yður; en að tveim
mánuðum liðnum ætla jeg að gifta mig, og þá
fæ jeg umráð yfir fje mínu. Þá skal jeg sýna yður,
að jeg er ekki vanþakklát«.
Holmes fór að bókaskápnum, lók úr lionum
bók eina, og leit í hana.
»Farintosh«, mælti hann. »Já, nú man jeg
eftir því máli. Það var út af ópala-hálsbandi.
Það var áður en þjer kynntust mjer, Watson. Já,
jeg get bara sagt yður það, ungfrú góð, að jeg skal
— 109 —
— 110 —