Haukur - 01.03.1913, Blaðsíða 8

HAUKUR.
»Jeg er orðin sæmilega hraust, hr. Shirley«,
svaraði hún.
»Það er bezt að heyra, hvað læknirinn segir«,
sagði jeg. wÞjer megið ekki snerta á neinni vinnu;
en þjer gerið máske svo vel, um leið og þjer farið,
að segja herra Brunton, að jeg vilji tala við hann.
»Kjallaravörðurinn er týndur«, svaraði hún.
»Týndur! Hvernig þá?«
»Hann er horfinn — enginn veit, hvað af hon-
um er orðið. Æ, já, hann er horfinn! hann er
horfinn!« Um leið og hún mælti þetta, skjögraði
hún út að veggnum og rak upp hvellan skræk, og
svo skellihló hún og grjet á vixl. Jeg varð dauð-
hræddur við þessi læti í henni, og hljóp að bjöll-
unni, til þess að hringja á hjálp. Svo var farið
með stúlkuna, snöktandi og veinandi, upp í her-
bergið hennar; en jeg fór að spyrjast fyrir um
Brunton.
Það var enginn vafi á því, að hann var horf-
inn. Hann hafði ekki verið í rúminu sínu um nótt-
ina, og enginn af heimilismönnum hafði sjeð hann
frá því er hann fór upp í herbergið sitt kvöldið
áður. En það var ekki auðvelt að skilja það,
hvernig hann hafði farið að því, að komasl út úr
húsinu, því að allir glugggar höfðu verið lokaðir
um morguninn, og allar dyr sömuleiðis. Föt hans,
vasaúr og meira að segja peningar hans, lágu enn
þá í herberginu hans. Ekkert vantaði, nema svarta
fatnaðinn, sem hann var vanur að ganga í hvers-
dagslega. Og gólfskóna hans vantaði líka, en stíg-
vjelin hans voru þar. Hvert gat hann hafa farið
um nóttina, og hvað gat hafa orðið af honum?
Auðvitað leituðum við um allt húsið, neðan
úr kjallara og upp á efsta loft, en hvergi sást neitt
eftir af honum. Eins og jeg hefi áður sagt, er húsið
reglulegt völundarhús; þar eru ótal herbergi og
gangar sitt á hvort, og mikið af alls konar skúma-
skotum, einkum í elzfu álmunni, sem ekki hefir
verið notuð til neins síðustu mannsaldrana. En
við leituðum alstaðar, í hverri krá og hverjum
kyma, hátt ög lágt, en urðum einskis vísari.
Það virtist óhugsandi, að hann væri alfarinn
burt af heimilinu, þar sem allt dót hans var eftir,
en hvað gat hann þá hafa gert af sjer? Jeg ljet
sækja lögregluþjóna greifadæmisins, og rannsökuðu
þeir þetta eftir föngum, en það kom í sama stað
niður — þeir urðu einskis visari. Það hafði rignt
um nóttina. Við athuguðum gangstígana og gras-
flatirnar kringum húsið, en það var allt árang-
urslaust.
Svona var nú málinu komið, þegar annað ó-
skiljanlegt atvik bar að höndum, er gafokkurnýtt
umhugsunarefni.
Rachel Howells hafði verið svo slæm í tvo
daga — ýmist hágrátandi eða með óráði — að
við urðum að fá hjúkrunarkonu til þess að vaka
yfir henni. Þriðju nóttina eftir hvarf Bruntons,
þ. e, fyrstu nóttina, sem hjúkrunarkonan var
hjá okkur, sá hún síðari hluta nætur, að sjúk-
lingurinn var loksins sofnaður værum svefni
og eðlilegum. Hún liallaði sjer þá út af á
hægindastólnum, til þess að fá sjer ofurlít-
inn dúr. En þegar hún vaknaði aftur snemma
morguns, sá hún sjer til mikillar skelfingar, að
rúmið var autt, glugginn opinn og sjúklingurinB
gersamlega horfinn.
Jeg var undir eins vakinn. Jeg klæddi mig 1
skyndi, og tók tvo þjóna með mjer og fór að leda
að stúlkunni. Það var fljótsjeð, hvaða stefnu hun
hafði tekið, því að frá gangstígnum undir glugg'
anum var auðvelt að rekja förin hennar þvert yfir
grasflötina út að tjarnarbakkanum; en þar hurfu
þau, með því að malarstígur er fram með tjörD'
inni og út úr garðinum. Tjörnin er á þessu svæð1
8 feta djúp, og þjer getið hugsað yður, hvernig
okkur hafi orðið við, þegar við sáum, að för ves-
lings stúlkunnar þrutu við tjörnina.
Auðvitað tókum við undir eins bát, og lert'
uðum með krökum fram og aftur um tjörnina, tfi
þess að vita, hvort við gætum ekki slætt upp flk
hennar. En það fannst hvergi, hvernig sem við
leituðum. Aftur á móti fundum við þar annað,
allt annarar tegundar. Það var ljereftspoki, og 1
honum heilmikið af einhverju ryðbrunnu og afia
vega litu málmrusli, og ýmiskonar dökkleitun1
steinum eða glerjum. Þetta var það eina, sem
við fundum í tjörninni, hvernig sem við leituðum-
Við hjeldum samt leitinni áfram daginn eftir, það
er að segja í gær, en erum engu nær um það,
hvað af þeim Rachel Howells og Richard Brunton
hefir orðið. Lögregluþjónarnir hafa einskis orðið
vísari, og eru með öllu ráðalausir, og þess vegna
er jeg nú kominn til yðar, til þess að biðja yður
að hjálpa okkur. Ef þjer getið ekki ráðið fram
úr þessu, þá getur það víst enginn«.
------Þjer getið víst getið því nærri, með
hve mikilli athygli jeg hlustaði á þessa einkenni'
legu sögu, og hvað jeg glímdi við það, að tengja
viðburðina hvern við annan, til þess að reyna
að finna eitthvert samhengi í þeim öllum.
Kjallaravörðurinn var horfinn. Stúlkan var
horfin. Stúlkan hafði elskað kjallaravörðinn, en
siðar haft ástæðu til þess að hata hann. Hún var
geðrik að eðlisfari og skapbráð mjög. Hún hafði
verið afskaplega æst og eins og viti sínu fjær,
rjett eftir að kjallaravörðurinn hvarf. Hún hafði
fleygt poka í tjörnina — poka, sem í voru ýmsir
einkennilegir munir. Þetta voru allt atvik, sem
taka varð til greina, og þó snerti ekkert þeirra
höfuðatriði málsins — kjarna-atriðið sjálft. Hvar
var upphaf viðburðanna? Það var það, sem nauð-
synlegt var að grafast fyrir«.
»Jeg verð að sjá þetta blað, sem kjallaravörð'
urinn var að skoða«, inælti jeg. »Eitthvað hlýtur
honum að hafa gengið til þess, að vilja sjá það>
þar sem hann vildi vinna til að leggja stöðu sína
í hæltu, til þess að ná í það«.
»EiginIega er það ekki annað en herfilegt bufl,
þetta, sem við köllum siðbók ættarinnar«, svaraði
hann. »Það eina, sem það hefir til síns ágætis,
er það, að það er gamalt. Annars er jeg hjerna
með afrit af spurningunum og svörunum, ef þjer
viljið hafa fyrir því að líta á það«.
Frh.
- 39 —
— 40 —