Íslenzk sagnablöð - 23.04.1817, Blaðsíða 5

1818
90
erinnar umbreyrfng var auglýft t ölfum rík-
iíins hellftu ftódum. Etnnig var húr» því-
narít med ferlegum fendibodum byrt hellftu
Keifurum og Kóngum í Nordrálfunni, og
munu fieir fleftir edr allir haía vidurkénnt
|>ann nýa konúng. I fyrra var hallæri í
Svíaríki og Noregi eins og nsr J>ví í giör-
vallri nordrálfu; notudu þá margir þar
fi a 1 íag r ös fem erlendis ncfnaz ts 1 e n d fkr
mofi, annadhvört fodin í míolk edr |>urk-
ud og mölud til braudmiöls; jaókti Svfum
J>ad hvört fyri fig ágiaeris fæda. Géta má
Jaefs loks ad í ftóreflis veitílu fem hald
in var á fædíngardag, lains núverandi
Krónprins Ofkars fáft engin úrlendr
drykkr, helldr var miödr drukkin úr hon-
um ad fornuift fid, hvörn útlenutngar
anrvars meft læra ad þekkia af ydkun og
heidrun íslenzkra fornfræda fem nú fer ávallt
vaxandi eins í Svíaríki og Danmörku,
|>ýzkalandi og flcirum ftodum.
Ádr enn vér liúkum ad öllu vid utanrf-
kis fréttir má þefs géta: ad Tyrkiar úr
peimfvokölludu barbarifku reifa-
ralöndum ónádudu rniög Nordurhöf vor-
íar heims álfu um íumarid 18 * 7- pannig
tóku Túnefiíkir ræníngar |>ar nokkur þýdík
íkip, ad fegia vid Englands ftrandir, enn
eník heríkip frelfudu J>au aptr, yfirbugudu
Tyrkia og fluttu einnig ránskuggana til
Engelíkra hafna. Samt var J>eim J>ar veitt
heimfararleyfi cnn undir eins fyribodin allr
víkíngíkapr f rennunni millum Englands og
meginlands og yfirhöfud í náud vid ftóra
Bretlands ífrandir.
Annars tdku J>efsir ræníngiar annars-
lladar í höfunum mörg íkip, einkum Val*
lendík, pýdík, Pruífilk edr Rúlíifk. Eitr
J>eirra unnu íex herteknir Rúfsar aptr med
mikilli hreyfti J>ví þeir drápu ellefu Tyrkia
fem höfdu tektd fkipid, án J>efs Cúlfir ad
9 X
lída nokkurn flcada, ad J>ví undanteknu ad
íkipherran fékk Ifrilfiörlega íkeinu randlitid;
komu J>eir íkipinu luckkvtlega inn í porrugís-
iíka höfn. Algeirs menn voru rniög oá-
nægdír med finn í fyrra híorna ófigr, urrr
hvörnfeir kénduóheppni foiíngía fíns O irr-
ars (fem J>ó annars var haldin mikill her
madr)og einaftaj>ad gátú þeirhonumad daud-
afok, þá J>eir 1817 myrdru hann í upp-
laupi; f hans ftad kom kaupmadur nokkuc
ad Nafni Alí, fem reyndiz hálfu verri enrr
hinn mór öllum fem hann J>ordi ad brúka
hnicki ffna vid. Sagt er ad Tyrkiar fiálfir
hafi verid ordnir fvo leidir á hans ránglæti
og tírannaflcap ad J>eir hafi ólkad ad kriftnir
kæmu og inntæki ftadinn. Á Jacflú tfma-
bili geyfadi peftin óvægt í Algeir, og er
nú fiagt ad hún einnig hafi gjört enda á Al í s
pefla ftiórn og lífdögum.
Gledilegari fregnir beraz úrSudurhafs-
ins eyum (edr heimfins fimtu, ad kaila
nyuppgötvudu, álfu) J>ví eníkir kriftnibod-
arar hafa fnúid J>ar ymfiunt J>iódum frá vill-
imanna fidum og heidninnar blindni. Á
J>eim fvokölludu F é I a g s ey u m af hvörium
Otaheiri er hin nafnkéndafta, hefur konúng-
urin Pómare tekid kriftna trú ; heidíngiar
eyrdu J>ví illa, og hafa optar enn einuíhini
ætlad ad taka hann af lífi. Eptir mikin óróa
og ymfa bardaga, hefir honum J>ó lukkaz
ad ná fullkomnum yfirrádum allra eyanna,
og fleftir innbyggiaranna hafa ffdan láúd
leida fig af hans mildi og kriftilega finnis-
lagi vid óvini fína, til réttrar trúar, fvo ad
hún nú er lögtekin í öllu ríkinu. Sídann
eru J>ar bygdar kirkiur og íkólar, biblían
prentud erlendis á eyanna túngumáli, enn
íkurdgodin eydilögd edur fend til Englands
o. f. frv. Nokkrir únglfngar J>adan ern
iafnvel reknir til ad ydka eginlegar lærdóms
mentir á háílctííum í Amerfku, Somuletdis