Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1965, Síða 7

ngir hl jdðf æraleikarar
fESSIR myndarlegu piltar
heita Sævar Benediktsson,
Helgi Hermannsson, og Krist-
ján Guðmundsson. Ásamt Þor-
leifi Jóhannssyni skipa þeir
hljómsveit sem heitir Bravó.
Við hittum þá á Akureyri fyr-
ir skömmu, — heyrðum í þeim,
er þeir komu fram sem skemmti
atriði í Skíðahótelinu í Hií’ðar-
íjalli um páskana. Þeir vöktu
sérstaka athygli okkar fyrir
íallega framkomu. Þótt þeir
séu aðeins 12 og 13 ára gamlir
hafa þeir þegar það vald yfir
hljóðfærunum, að aðdáun vek
Ur.
Þessi mynd var tekin fyrir
framan Sundlaug Akureyrar.
Því miður er Þorleifur ekki
með á myndinni en ástæðan er
®ú, að daginn eftir átti hann að
fermast og hafði því í mörg
horn að líta. Félagar hans í
hljómsveitinni voru að leita
að fermingargjöf handa honum,
þegar við hittum þá.
Þegar við spurðum þá, hve-
nær hljómsveitin hefði verið
stofnuð, sögðu þeir, að þeir
hefðu byrjað að leika saman sl;'
september. Þeir sögðu, að
hljóðfærin hefðu ekki verið
ýkja stórbrotin þá, — gamlir
kassagítarar og trommur. En
um miðjan vetur hefði þeim
áskotnazt þau hljóðfæri, sem
þeir ættu nú, og þá hefði á-
huginn vaknað fyrir alvöru.
— En nú syngið þið flest
laganna á ensku, strákar.
Hvernig lærið þið textana?
Kristján svarar:
— Pab>bi eins okkar kennir
okkur að bera fram enskuna.
Það kemur í ljós, þegar við
spjöllum samán, að Kristján
hefur líka samið lög sjálfur, en
þegar við förum nánar út í þá
sálma, vill hann sem minnst
úr því gera.
Akureyringar kalla þá Bravó
bítlana. Þótt ungir séu að ár-
um eru þeir í miklum metum
þar nyrðra. Þeir hafa ekki leik-
ið fyrir dansi, eins og ætla
mætti, heldur komið fram sem
skemmtiatriði. Og það verðum
við að segja, að allir hljóta að
hrífast með, þegar þeir koma
fram.
Þeir sögðu okkur, að foreldr
ar þeirra hefðu brýnt fyrir
þeim, að aðalatriðið væri falleg
og kurteisleg framkoma.
Víst er um það, að þeir hafa
tekið fyllsta tillit til þeirra
orða.

Umm m
Sex auðve/d
gítargrip
Gítarinn er mjög vinsælt
hljóðfæri um þessar mundir.
Við birtum hér nokkur gitar-
grip, sem hægur vandi er að
læra, ef aðeins áhugi og þolin-
Gr
í G dúr:
Jóla (G) sveinar einn og átta
ofan koma af fjöllun(D7)um
í fyrrakvöld þeir fóru áð (G)
hátta,
fund’ann (D7) Jón á Völlun(C)
um.
f C dúr:
Jóla(C)sveinar einn og átta
ofan koma af fjöllun(G7)um,
í fyrrakvöld þeir fóru að (G)
hátta
fund’ann (D7) Jón á Völlun(C)
um.
mæði er fyrir hendi. Allur
þorri laga er þannig, að ekki
þarf nema fáeina hljóma til
þess að geta slegið undir.
í sambandi við skýringar-
myndirnar skal þess getið, að
tölustafurinn einn táknar vísi
fingur. Nr. 2 er langatöng. Nr.
3 er baugfingur og nr. fjögur
er litli fingur.
Gætið þess, áð styðja vel á
strengina, svo að óhreinir tón-
ar myndist ekki. öll byrjun er
erfið, segir máltækið, en verum
þess minnug, að æfingin skap-
ar meistarann.
Lagið, sem við veljum, er
ákaflega auðvelt að leika á
gítar og það þekkja líka allir:
Jólasveinar einn og átta. í því
eru aðeins tveir hljómar. Grip-
in eru sem hér segir:
Og í F diir:
Jóla(F)sveinar einn og átta
ofan koma af fjöllun(C7)um
í fyrrakvöld þeir fóru að (F)
hátta,
fund’ann (C7) Jón á Völlun(G)
um.
GAGIM
í skólablöðum gagn-
fræðaskólanna má oft lesa
skemmtilegar greinar, fjör-
lega ritaðar. Þegar við flett-
um skólablöðum nokkurra
skóla, sem gefin voru út s.l.
vetur, lásum við m.a. þessa
skemmtilegu grein í einu
blaðanna eftir 15 ára gaml-
an pilt. Hann skrifar um
„gagn“, en það gefur gott
tækifæri til að gefa ímynd-
unaraflinu lausan tauminn.
Hann segir:
„Þegar talað er um gagn-
lega hluti, dettur mér fyrst
í hug ruslakarfan, af því að
ég, hef hana oftast fyrir aug-
um. Hún stendur þolinmóð
úti í horni skólastofunnar,
en undir eldihúsvaskinum
heima. í hana er fleygt öllu
rusli, sem til fellur, og skil
ég ekkert í að hún skuli
aldrei fá kveisu af að éta
allt það rusl, sem í hana er
troðið, oft á fastandi maga.
Þá eru það gluggatjöldin.
Þau eru aðallega til skrauts
í heimhúsum, en í skólum
gætu þau verið til mikils
gagns, til dæmis til þess að
þurrka blekið af pennanum,
þegar nýbúið er að fylla
hann.
Ég var næstum búinn að
gleyma kennaranum. Lík-
lega af því að ég var bara
að skrifa um gagn, en ekki
gagn og gaman. Þegar hann
er setztur upp á púltið og
byrjaður að tala og tala, þá
slær hann alla svæfinga-
lækna út, og eru þeir þó
taldir með gagnlegustu
mönnum.
Og svo er það útvarpið.
Hvort sem það er nýtt eða
gamalt gargan eins og tækið
mitt, þá er að því mikið
gagn og ekki síður gaman,
sérstaklega á fimmtudags-
kvöldum og laugardögum
frá kl. 4-4:30. Þá hlusta ég
oftast nær, en sjaldan ann-
ars, nema mér þykir reynd-
ar gott að sofna við sinfón-
íur á kvöldin.
Eftir kvöldið kemur nótt-
in, og þá kemur mér í hug
næturgagnið. Því miður er
það alveg að fara úr tízku,
nema þá í sveitum. En það
var mikið notað í gamla
daga, svo að fólk þyrfti ekki
að klæða sig eða fara hálf-
nakið út um miðja nótt.
Margir smástrákar hafa þó
komið auga á gagnsemi næt-
urgagnsins og notað það sem
hjálm, þegar þeir heyja
styrjaldir sín á milli.“
HAGALAGÐAR
Hciiroókn til Matthíasar.
Bezti atburður hátíðahaldsins fyr-
ir mig var samt heimsókn min til
eéra Mattih. Joch. Ég þráði mjög að
ejá hann og áræddi því að fara heim
til hans. Ég var nú samt- bálf-hife-
andi og kveið fyrir í aðra röndina.
En svo ljúfmannlega tók hann mér,
að mér fannst brátt að ég hefði allt-
af þekkt hann. Hann talaði við mig
eins og ég væri jafningi hans, talaði
um skáldskap og bó'kmenntir og alls-
konar fróðleik. Hann bauð mér kaffi
og var svo skemmtilegur, að hann
lék við hvem sinn fingur. Hann
fylgdi mér til dyra og lét í ljósi á-
• nægju sina yfir að ég hefði heimsótt
hanm, Þegar ég gekk niður stíginn
frá húsinu, réði ég varla við mig
fyrir einhverri unaðsemd. Mig lang-
aði til að hoppa eins og drengur, og
fannst mér að ég vera talsvert meiri
maður heldur en áður. Frá þeirri
stund þótti mér vænt um hann, ekki
aðeins sem skóld heldur sem mann.
(sr. Fr. Fr.).
Fyrir 300 árum
1665: Drukknaði Tómas Nikulásson
umboðsmaður með sínum 5 fylgjurum
fram undan Melum í Melasveit á
litlu skeri. Var orðinn mjög ráðandi
og harðdrægur hér á landi. Sigldi
írá Bessastöðum og ætlaði á Stapa
að afsetja Matthías Guðmundsson af
Stapaumboði og setja Christofer
Roehr þar aftur inn, ætlaði á ’Vesf-
fjörðu að knýja fé af fjáðum mönnum.
— Eyrararmáll —
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
22,, tbl. 1965