Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1965, Blaðsíða 13

Sögur af ÁSA-ÞÓR. Úr Eddu Snorra Sturlusonar — Teikninqar
eftir Harald GuZbergsson
SAC«1 HENNl MU TÍO-
BNDI, A1 HAHN HAfOI
VAOirNonoAN yFin
tuvMqA ott HAFBI
I bORIT í fiSIS h BAXI
{ AUPVANDIl NORDAN
'OR JÓTVNHBIMUfA
ox Mt t/c jámexNA, at ein ta hans
HAtÐI STAÐIT ~ÖA NieiSINVNI OK VAft
SÚ FREKIN,
OK KASTAB! UPP 'A HINUN OK C£MI ÁP
STJÓHNU PA, ER HEITIR AÓMANDM-T'A.
SvÁ AT SRflvT AF
kbns SACK ffT SIQI MVNDt LAHCJ TiL ,
AV AUAVfíHDILL SÍÍNDI HEIrt KO/iA.
EN CfiOA VARD SVA FEqiN,
At HONMUNDI
ENCACALDAA... ., r
Ol< VAfiO HI-ININ flCI LAUSAUl OK STtNDfi B<M } HOFSN
PbA. OK Efi MT 80O/T TtL VAfiNANAfifíT KASTA HEUV OF
CVLF MYERT, ÞV, AT t>A HASCMSK HEININ í NVVBI AOR.
irfötin örlítið ögrandi og settist í fang
hans. Það var indælt.
— Hugsaðu þér, hvíslaði hún, að
sitja hérna saman, þú og ég, alein á
þessum undarlega og rómantíska stað.
Svo skáldlegt. Aldrei skal ég gleyma ...
— Ljúfasta yndið, sagði hann, og þau
kysstust lengi.
Maðurinn kom aftur inn, hljóðlaust.
Hægt og vélrænt setti hann glösin á
borðið og skenkti vinið. Birtan frá borð-
lampanum féll á andlit hans. Það var
ekkert sérstakt við hann utan þessi ná-
blnki litur og skotsárið á gagnauganu.
Frúin hentist upp og æpti:
— Guð almáttugur! Arvid! Er þetta
þ ’ ’ Er þetta þú!
Ó, guð í himninum, hann er dauður!
Ha-in hefur skotið sig!
Maðurinn stóð hreyfingarlaus og
starði bara fram undan sér. Andlit hans
var tjáningarlaust, enginn þjáningarsvip
ur. Það var aðeins stirðnað og mjög
alvarlegt.
— En þú, Arvid, hvað hefurðu gert,
hvað hefurðu gert! Hvemi-g gaztu ... Ó,
elsku... ef mig hefði órað fyrir nokkru
slíku, þá geturðu hugsað þér, hvort ég
hefði ekki orðið kyrr heima. En þú
talar aldrei við mig um neitt. Þú mirmt-
ist ekkert á þetta, ekki einu orði!
Hvemig átti ég þá að vita þetta, þeg-
ar þú talaðir ekkert um það! Ó, guð
ininn góður!
Hún skalf öll eins og hrísla. Mað-
tirinn starði á hana likt og ókunnuga
manneskju. Augun voru grá og stirðnuð
og störðu bara þvert gegnum holt og
hæðir. Ljósbjarminn féll á gulbleikt
andlitið, úr sárinu vætlaði ekkert blóð,
þar var einungis gat.
— ó, þetta er hræðilegt, hræðilegt!
æpti hún. Ég vil ekki vera Uér! Við
förum héðan með það sama! Ég þoli
þetta ekki!
Hún þreif kjólinn, hattinn og loðfeld-
inn og hljóp á dyr, en Jensson fylgdi á
eftir. Þau runnu niður stigaþrepin, og
hún fékk fituklessur og vindlingaö&ku
á bakhlutann. Niðri stóð sú djöfullega,
glotti skilningsrík og ánægð í skeggið
og _ kinkaði kolli með hornunum.
Úti á götunni urðu þau aðeins ró-
legri. Hún klæddi sig í fötin, lagfærði
hárið og púðraði nefið. Jensson tók
verndarhendi sinni utan um hana og
kyssti burt tárin, sem stóðu í augunum,
— hann var svo góður. Þau gengu upp á
torgið.
Erkióvinurinn var þar á gangi og
mætti þeim. — Jæja, svo þið eruð strax
á förum, sagði hann. Vona, að heiðurs-
hjúunum hafi liðið þægilega. — Ó, það
var hræðilegt, sagði frúin. — Nei, ekki
segja sk'kt; það getur varla verið. Frúin
hefði átt að sjá, hvernig allt var hér
áður fyrr. Það var nú ólíkt. Nú hefur
enginn neitt upp á helvíti að klaga. Við
gerum allt til þess, að enginn skuli í
raun og veru verða nokkurs var, enda
finnst okkur þvert á móti að öllum iiði
mjög þægilega.
— Já, sagði Jensson, það rná rejmdar
segja, að þetta sé allt orðið dálitið vist-
legra, það er satt. — Sei, sei, sagði djöf-
ullinn, hér hefur allt verið fært í ný-
tízkulegra horf, öllu umturnað og breytt
eins og gefur að skilja.
Já, það hefur auðvitað orðið að fylgj-
ast með þróuninni. — Já, sálnalíðanin
er ágæt nú á dögum. — Guði sé lof
fyrir það, sagði frúin.
Ðjöfullinn fylgdi þeim hæverskur
að Iyftunni. — Góða nótt, sagði hann
Qg hneigði sig djúpt, verið velkomin aft-
ur. Hann lokaði að þeim, og lyftan sveií
upp.
— Það er fcó • r>‘t. að þetta er um
garð gengið, sögðu þsu bæði hressari í
bragði og kúrðu sig saman. í sætinu. —
Án þín hefði ég aldrei komizt gegnum
þetta, hvíslaði hún. Hann dró hana að
sér, og þau kysstust lengL
— Að hugsa sér, sagði hún, þegar hún
hafði jafnað sig eftir faðmlögin, að hann
skyldi geta gert þetta! En hann hefur
alla tíð haft svo undarlegar hugjmynd-
ir. Hann hefur aldrei getað séð neitt
einfalt og eðlilegt, eins og allt er. Það
var líkast þvi sem ailtaf væri um lífið
að tefla.
— Það er heimskulegt, sagði Jensson.
— Hann hefði vel getað sagt það! Þá
hefði ég orðið kyrr. Við hefðum auðvit-
að getað farið út saman eitthvert ann-
að kvöld í staðinn. — Já, auðvitað, sagði
Jensson, auðvitað hefðum við getað
það.
— En, elskan mín, hvað erum við
að sitja hér og hugsa um þetta? hvíslaði
hún og lagði armana um háls honum,
nú er þetta liðið.
— Já, litla vinan, nú er þetta liðið.
Hann lukti hana í faðmi sínum, og lyft-
an sveif upp.
PRESTASÖGUR
Framhald af bls. 4
hann hafi notið mjög almenns trausts
og virðingar bæði hærri og Iægri manna.
Hann hélt vel Presthólastað og farnað-
ist þar lengst af vel. Hann var hraust-
menni til burða, og líkastur föður sínum
af börnum hans að skörungsskap, lær-
dómi og yfirlitum. Vel að sér í lögum,
og drjúgari var hann jafnan í viðskipt-
um við hvern sem hann átti. — Stund-
aði garða- og jarðarrækt, einkum mat-
jurtarækt, með mikilli heppnL Nokkuð
þótti hann drykkjugjarn og svakalegur
við öl“. — Síra Stefán tók við Prest-
hólastað af tengdaföður sínum í mjög
rélegu standi, en byggði þar allt upp
á fáum árum, með miklum tilkostnaði.
Hann gjörði þar miklar jarða- og húsa-
bætur, og fékk verðlaun fyrir þaer, 22
ríkisdali, frá Landbústjórnarfélaginu
danska.
Þess er áður getið, að síra Stefán
giftist Þórunni dóttur sira Jóns Þor-
valdssonar, og eignuðust þau tvær dæt-
ur, sem upp komust, Þorbjörgu og Gróu.
En eftir 4 ára hjónaband missti hann
Þórunni á bamssæng eftir að hafa fætt
tvibura, tvær stúlkur, sem báðar dóu
ásamt móðurinni, árið 1750. — Síðan var
hann ekkjumaður í 44 ár, og var Þórdis,
systir Þórunnar fyrri konu hans, ráðs-
kona hjá honum í fjölda ára, eða þang-
að til hún dó. — Hún átti þar barn,
Árna, sem kallaður var Þorsteinsson,
en það var opinbert leyndarmál, að
hann var sonur síra Stefáns, þó að
aldrei mætti prófastur meðganga hann,
vegna stöðu sinnar. — Síra Stefán ól
hann upp og kom til mennta, og siðan
/arð hann prestur í Kirkjubæ. — Arið
1770 var sira Stefán orðinn heilsutæpur,
og tók sér þá kapelán, tengdason sinn,
mann Þorbjargar, síra Stefán Lárusson
Schewing, sem svo varð eftirmaður hans
í brauðinu, eins og sagt verður frá hér
á eftir. —
Eftir að Þórdís mágkona síra Stefáns
var dáin, var Gróa dóttir hans fyrir
íraman hjá honum um nokkur ár. Því
næst náði gamli maðurinn í unga stúlku,
sem varð ráðskona hjá. honum. Hún hét
Guðný, dóttir Jóns Herodessonar bónda
á Eystralauidi í Arnarfirði, Magnússonar,
cg var því af fátæku og umkomulausu
almúgafólki. — En þegar Guðný hafði
verið ráðskona hjá prófasti skamma
slund, inngekk gamli maðurinn í heilagt
hjónaband með henni. Þá var hann
orðinn 74 ára gamall, en hún liklega
hálfri öld yngrL Guðný hafði hótað að
yfirgefa prófast ef hann ekki ætti sig,
svo að sýnilegt er, að hennar hefur verið
þágan ekki síður en hans, en hann sagði
i'enni, að hún græddi ekkert á að giftast
sér, því að hún yrði að hjúkra sér í
körinni. Mönnum þótti sira Stefán
prófastur taka niður fyrir sig þegar
hann gekk í eina sæng með Guðnýju,
og þegar hann var spurður að því hvers
vegna hann hefði farið að eiga hana,
22. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13