Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1965, Blaðsíða 3

Par Lagerkvist:
LYFTAN SEM
NIÐUR í VÍTI
J ensson skrifstofustjóri opnaði
íburoarmikla hótellyftuna og skaut þar
inn á undan sér glæsibúlnni veru, pels-
klæddri og ilmandi. Þau kúrðu sig nið-
ur í mjúk hægindi, og lyftan hélt af
6tað niður. Litla ilmfrúin tey.gði fram
hálfopnar varirnar, rakar af víni, og
þau kysstust. Þau höfðu setið yfir glös-
um uppi á veröndinni undir stjörnudýrð
himinsins, og nú ætluðu þau út til að
Bkemmta sér.
— >að var svo yndislegt þarna uppi,
elskan, hvíslaði hún. Svo skáldlegt að
sitja þarna með þér, eins og við vær-
um mitt á meðal stjarnanna. í svoleiðis
umhverfi skilur maður ástina. >ú elsk-
ar mig, er það ekki? Skrifstofustjórinn
6varaði með kossi, ennlþá lengri hinum
fyrri, og lyftan sveif niður. — Sann-
arlega gott, að þú skyldir koma, ástin,
sagði hann. Ég hefði annars orðið alveg
örvita. — Já, en þú ættir að vita, hvað
hann var andstyggilegur. Um leið og ég
fór að búa mig af stað,_ spurði hann,
hvert ég væri að fara. Ég fer þangað,
sem mér þóknast, sagði ég. >á settist
hann og starði bara á mig allan tímann,
eem ég var að hafa fataskipti og fara í
gulbleika kjólinn minn, — klæðir hann
mig ekki vel? Hvaða litir finnst þér
eiginlega klæða mig bezt? Kannske ein-
hverjir skærir litir?
— Allt klæðir þig vel, elskan, sagði
hann, en ég hef aldrei séð þig eins
yndislega og í kvöld. Hún brosti þakk-
lát og opnaði loðfeldinn. >au kysstust
lengi, og lyftan sveif niður.
— Svo þegar ég var ferðbúin og ætl-
aði að ganga út, tók hann í hönd mína
og kreisti hana svo fast, að ég finn enn-
þá til, en hann sagði ekki eitt einasta
orð. Hann er svo ruddalegur, að þú get-
ur ekki trúað því! Jæja, vertu sæll,
sagði ég. Hann skilur aldrei neitt. >að
er ekki mögulegt að tala við hann, —
algerlega útilokað, — það er ekki hægt
að halda þetta út. — Ástin mín, sagði
Jensson skrifstofustjóri. — Eins og mér
eigi ekki að vera frjálst að fara út öðru
hverju til að hressa mig upp! En hann
er, sérðu, grafalvarlegasti maður, sem
fyrirfinnst á þessari jörð. Ekkert er
einfalt og eðlilegt í hans augum. >að er
eins og sífellt sé um lífið að tefla.
— Hjartað, að hugsa sér hvað þú hefur
mátt þola! — Ó, ég hef liðið svo hræði-
lega, alveg hræðilega! Enginn hefur lið-
ið annað eins og ég. >að var ekki fyrr
en ég hitti þig, að ég kynntist ástinni. —
Elskan, sagði hann og lukti hana örm-
um sínum, og lyftan sveif niður. — Ynd-
islegt, sagði hún, þegar hún hafði náð
sér eftir faðmlögin, að sitja þama uppi
með þér, horfa á stjörnurnar og dreyma.
Ó, ég skal aldrei gleyma því. Sjáðu, það
gerir Arvid svo óþolandi, hvað hann er
sífellt alvarlegur, hann er ekki vitund
skáldlegur, svoleiðis skilur hann ekki.
— >etta er alveg óbærilegt, vina mín.
— Já, finnst þér ekki, alveg andstyggi-
legt. En, hélt hún áfram og rétti hon-
um brosandi hönd sína, hvers vegna
erum við að hugsa um þetta? Nú erum
við á leið út að skemmta okkur! >ú
elskar mig, er það ekki?
— Sannarlega, sagði hann og hallaði
henni út af í sætið, svo að hún tók and-
köf, og lyftan sveif niður. Hann laut
niður að henni og strauk hana, hún
roðnaði. — Eigum við að elska hvort
annað í nótt... meira en nokkru sinni
fyrr? >ú... ? hvíslaði hann. Hún dró
hann að sér og lokaði augunum, og lyft-
an sveif niður.
Hún sveif og sveif, niður, niður.
A ð lokum reis Jensson upp rjóð-
ur i andliti. — En hvað er að lyftunni!
sagði hann hávær. Hvers vegna stöðvast
hún ekki? Hér höfum við setið lengi og
talað saiman, er það ekki?
— Já, ástin, það höfum við áreiðan-
lega gert, því að tíminn líður svo fljótt.
— Já, hamingjan sanna, hér höfum við
setið drjúga stund! Hvað er eiginlega
á seiði? Hann gægðist út gegnum lyftu-
netið. Fyrir utan var svarta myrkur, og
áfram, áfram hélt lyftan, með jöfnum,
góðum hraða, dýpra og dýpra niður.
— En hamingjan góða, hvað á þetta
að þýða! >etta er eins og að steypast
niður í botnlaust gímald Og þannig höf-
um við haldið niður á við heilan eilífðar
tíma.
>au reyndu að horfa niður í undir-
djúpin. >ar var niðamyrkur, og niður
í það svifu þau og svifu látlaust.
— >etta endar í helvíti, sa.gði Jensson.
— Ó, elsku ... kveinaði hún og ríg-
hélt sér í arm hans, ég er svo hrædd.
>ú verður að reyna að taka í neyðar-
hemlana
Jensson tók í hemlana af öllum kröft-
um. >að hafði enga þýðingu. Lyftan
þaut bara niður, niður í það óendanlega.
— >etta er alveg skelfilegt, hrópaði
hún, hvað eigum við að gera!
— Já, hvem fjandann á maður að
gera? >etta er brjálað ástand. Vesalings
Ífrúin fylltist örvæntingu og brast í grát.
— Nei, nei, góða mín, ekki gráta, við
verðum að taka þessu skynsamlega. Við
getum ekkert gert. Svona, seztu nú nið-
ur. Já, svona, nú sitjum við hér róleg
hvort hjó öðra og sjáum, hvað skeður.
Hún hlýtur þó að stanza einhvern tíma,
fjandinn hafi það.
>au sátu og biðu. — Að hugsa sér,
*** að slíkt og þvílíkt skyldi geta komið
fyrir, sagði frúin. Og við, sem ætluðum
að fara út að skemmta okkur.
— Já, bölvað ólánið, sagði Jensson.
— >ú elskar mig, er það ekki?
— Elskan mín, sagði Jensson og vafði
hana að brjósti sínu, og lyftan sveif
niður.
Loks nam hún snögglega staðar. Ó-
þægileg birta flæddi inn og skar í aug-
un. >au voru í helvíti. Djöfullinn opn-
aði hurðina kurteislega. — Gott kvöld,
sagði hann og hneigði sig djúpt.
Hann var vel klæddur, í frakka, sem
virtist hanga á loðnum efsta hryggjar-
liðnum líkt og á ryðguðum nagla. Jens-
son og frúin eigruðu ráðvillt út úr lyft-
unni. — í guðs nafni, hvar erum við!
stundu þau óttaslegin frammi fyrir þess-
ari skelfandi opinberun.
Djöfullinn upplýsti þau um það næst-
um því dálítið feiminn. — En það er
ekki svo hættulegt, sem það kannske
virðist, flýtti hann sér að segja. Ég vona,
að það reynist fara reglulega vel um
heiðurshjúin. >að á bara að vera yfir
nóttina, skilst mér? — Já, jó, samþykkti
Jensson ákafur. >að er bara yfir nóttina.
Við höfum ekki hugsað okkur
aö stanza lengur, nei, alls ekki! Pels-
klædda frúin hélt dauðahaldi í hand-
legg hans og titraði. Birtan var svo
skerandi gulgræn, að þau gátu varla
opnað augun. >eim fannst kæfandi heitt.
>egar þau höfðu vanizt birtunni ofur-
lítið, varð þeim ljóst, að þau voru stödid
á eins konar torgi, umkringdu húsum,
er risu með glóandi tröppur og dyra-
búnað í myrkrinu fyrir utan. Glugga-
tjöidin voru dregin fyrir, en gegnum
rifur milli þeirra sáust eldar brenna
fyrir innan. — >etta eru heiðurshjúin,
sem elskast, er ekki svo? sagði djöfull-
inn. — Já, svo takmarkalaust, svaraði
frúin með geislabliki í fögrum augun-
um.
— Þá er það þessi leið, sagði hann
og bað þau gera svo vel að fylgja hon-
um. >au gengu nokkur skref inn í hliðar
götu frá torginu. Úti fyrir óhreinu og
. . Framhald á bls. 12
VORDAGAR
Eftir Aróru Guðmundsdóttur
Dagarnir lengjast og létt verður manni um sporið.
Leynir sér ekki að nú er á ferðinni — vorið.
Sólin rís árla og gælir við hríslur og glugga,
grípur hún myrkrið og hneppir í ljósfælna skugga.
Örlítill sproti úr moldinni mjúklega gægist,
manni finnst, dálítið kvíðandi því að hann sæist.
Hógværu blöðin þau halda þó áfram að spretta.
Hégóminn einn eru mannanna verk, á við þetta.
Svo fer að örla á blóminu bláa og hvíta,
bleika eða gula og rauða, þá gefst manni að líta
alla þá dásemd er dagarnir nóttlausu færa.
Dýrðlegi skapari! Blessaðu landið mitt, kæra.
22. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3