Tíminn - 04.06.1964, Blaðsíða 9

DAGUR Á
••••••• ■ ••••■•••
■
— Pénninn þinn! sagði lítil
blökkustúlka, sem stóð í röð-
inni að þokast kringum stór-
byggingu General Motors á
heimssýningunni í New York.
Penninn hafði dottið úr jakk
anum mínum, en ég hafði farið
úr honum og lagt hann á öxl-
ina, því það var heitt í veðri,
jafnvel í Skugga sýningarskál-
ans.
Sú litla fékk mér pennann.
Hún var þarna með mömmu
sinni, einni af þessum sællegu
svörtu konum Bandaríkjanna.
Þær mæðgur höfðu greitt vel
úr blásvörtu stríðu hárinu svo
það var efcki hrokkið eins og
lambskinn heldur næstum slétt.
Slíkar mœðgur vekja enga at-
hygli í New York nema þær
rétti penna, sem maður kann
að hafa misst.
Röðin mjakaðist áfram, og í
henni fréttamenn útvarps og
blaða í Reykjavík, sem Loftleið
ir buðu til New York í tilefni
þess, að félagið tók við Leifi
Eiríkssyni, hinum nýja, glæsi-
lega farkosti, sem kom hingað
til lands s.l. föstudag. Frétta-
mönnum til halds og trausts
voru þrjár ungar mannesfcjur,
sem starfa hjá Loftleiðum í
New York, Hildur Hauksdótt-
ir, Stefanía Guðmundsdóttir o-g
Gylfi Sigurlinnason. Þau fluttu
okkur á heimssýninguna í tveim
ur afarlöngum leigubílum laust
fyrir hádegi þennan sólríka dag
og sáu um, að við kæmumst
þar inn án þess að borga græn
an túskilding — vegna atvinnu
okkar — þótt skírteini væru
útrurinin. Þetta Loftleiðafólk
var okkur til ómetanlegrar að-
stoðar á heimssýningunni sem
endranær meðan við dvöld
umst í boði félagsins í hinni
miklu borg.
Röðin þokaðist hringinn
kringum bygginguna á þrem
situndarfjórðungum. Að þeim
tíma liðnum vorum við kom-
in sömu megin við hana og lagt
var upp í þessa hringferð, en
nú að innganginum, þar sem
Futurama — svo heitir sýn-
ingin — sogaði til sín fólkið
í stríðum straum.
Futurama, eða framsýn, sýn-
ir þá veröld og þau lífsskil-
yrði, sem starfsmenn General
Motors telja, að mannkynið eigi
við að búa í framtíðinni. Við
göngum inn í hringlaga forsal,
stígum upp í rafknúinn stiga
og erum í sömu andrá við for
dyr hins ókomna, þar sem stól
ar þokast inn á rennibraut. í
hverju stólbaki er komið fyr-
ir hátalara eða réttara sagt
hvíslara. Maður hallar sér aft-
ur á bak og heyrir röddina, sem
byrjar að segja frá hinni nýju
veröld mannkynsins. Nú skygg
ir, stólabrautin sígur niður á
við, stjörnuhiminninn birtist
og geimstöðvar, eins og hjól
að lögun, eru á reiki umhverf-
is. Til hægri handar sléttur og
fjöll á tunglinu og mannabú-
staðir þar, vélknúin tæki á
ferð. Röddin segir frá mann-
flutningum frá jörðinni til ann
arra hnatta, hún segir frá hag-
nýtingu og byggingu frumskóg
anna og heimskautanna, og hún
segir frá því, þegar menn taka
sér bólfestu á sjávarbotni og
njóta þar ævintýralegrar feg-
urðar. Allt þetta gefst okkur
að líta til beggja handa um leið
og stólabrautin þokast fram.
Við sjáum stórborgir framtíð-
arinnar með himingnæfandi
stórhýsum, víðum völlum og
bílabrautum á mörgum hæð-
um, þar sem bílar geysast fram
Þessi ferð um ókomna ver-
öld tekur langa stund á mæli-
kvarða úrskífunnar, en skamma
á mælikvarða skynjunar. Á
leiðarenda'stígum við af braut
inni og komum þar sem
sjá má nokkrar framtíðaráætl
anir, sem eru að komast til
framkvæmda. Þar eru bílar
mjög áþekkir bílunum í Futu-
rama, hvassbrýndir að framan
til að kljúfa íoftið; bilar með
glerþaki og mjúkum línum,
lokaðir að neðan.
Heimssýningin nær yfir gíf-
urlegt svæði á þeim stað, sem
heitir Flushing Meadow. Þar
var mikil byggð áður en sýn-
ingin var undirbúin. Sú byggð
var rifin, og flestar byggingar
á svæðinu verða jafnaðar við
jörðu að sýningunni lokinni.
Viðkomandi hefur verið gert
að rífa sýningarskálana, flytja
brott og grafa fjögur fet í
Jörð niður.
Við fórum í almenningsvagni
vítt og breitt um sýningarsvæð
ið eftir heimsóknina hjá Gene-
ral Motors, og að því búnu upp
á efstu hæð í byggingu, sem
nefnist House of better living
að snæða hádegisverð í boði
Loftleiða á veitingastað, sem
heltir Marco Polo Restaurant,
Það er stórvertinn Gonrad Hil-
ton, sem hefur opnað þennan
veitingastað, en af honum fara
þær sögur, að hann opni að
meðaltali tvö veitingahús á dag
í Bandaríkjunum nú í sumar.
Og þarna uppi hjá Hilton
snæddum við steikur eins og
þær gerast hvað beztar á
amerískan máta, en sú þjóð er
meðal annars þekkt fyrir góð-
an matartilbúning og þá ekki
sízt fyrir þá list að steikja kjöt.
Það máttum við reyna í þessari
ferð, að það orð sem fer af
bandarískri matreiðslu er ekki
að ófyrirsynju, svo var Loft-
leiðum fyrir að þakka.
Eftir steikina og útsýnið af
veröhdinni hjá Hilton dreifð-
ust menn í smáhópa að skoða
það, sem þeim lék mestur hug-
ur á. Undirritaður slóst í för
með riturum tveggja vikublaða
að skoða búðir Afríkuríkja. Á
leiðinni komum við að jap-
önsku tehúsi, og þar fyrir ut-
an stóð lítil japönsk dúkka úr
holdi og blóði, í kimono. Aí
henni vildu menn taka myndir,
hvað hún leyfði og talaði við
okkur af hinni frægu og ynd-
islegu kurteisi þjóðar sinnar.
Svo þurfti að kaupa filmur og
taka fleiri myndir. Undirrit-
aður gat ekki stillt sig um að
bragða á ekta mokkakaffi, sem
Arabar veittu í tjaldi, og þar
í grennd komum við auga á
Framhald é 13. sfðu
Unisphere, tákn sýningarlnnar.
Flestir heimssýningargestir fara um George Washingtonbrúna, yflr Hudsonfl|ót. Brúin er Ijósurn skreytt a3 næturiagl.
TÍMINN, fimmtudaginn 4. iúní 1964
9