Morgunblaðið - 09.07.1947, Síða 10

10
MOltGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 9. júlí 1947 ,
pöíWlíölííMiMsjJí w
GULLNI SPORINN
3. dagur
,,Nú skil jeg það hvers vegna
þjer vilduð síður að jeg kæmi
hjer inn“. sagði Lucy. „Þjer
hafi auðvitað ætlað að láta gera
alt hreint áður en þjer sýnduð
það. Yður hefir ekki verið um
að láta nokkurn mann sjá það
í þessu ástandi“.
Gaseldavjel stóð þar við vegg
og á henni ketill og steikar-
panna. Á pönnunni voru tveir
bitar af steiktu fleski. Á borði
undir glugganum var tepottur,
mjólkurkanna, bolli, sykurker,
diskur, hálft rúgbrauð og sneið
af smjöri vafin innan í viku-
blað. Dagsetningin á blaðinu
blasti við og það var ekki nema
vikugamalt.
„Mig minnir að þjer segðuð
að húsið hefði staðið í eyði í
mörg ár“, sagi Lucy og benti
á blaðið.
„Það er satt, en hreingern-
ingakonan kom hingað að taka
til“, sagði Coombe.
„Að taka til?“ endurtók Lucy
undrandi.
. „Hún þvoði anddyrið og stig
ann“, sagði Coombe.
„Var hún svo kölluð frá í
miðju kafi?“ spurði Lucy.
„Mjer þykir það einkennilegt,
að hún skyldi hlaupa frá þess-
um -góða mat og sækja hann
ekki aftur“.
„Henni hefir máske orðið
ilt“, sagði Coombe.
„Vitið þjer það ekki?“ spurði
Lucy.
„Það getur líka verið að hún
hafi gugnað, þegar hún sá hvað
þetta var mikið verk“, sagði
Coombe. „Lykillinn var í póst-
hólfinu okkar daginn eftir, en
hún hefir aldrei komið til þess
að fá kaup sitt“.
„Jeg fer nú að halda, að hjer
sje eitthvað skrítið á seyði“,
sagði Lucy.
„Fyrst svo er, þá þurfum
við ekki að fara upp á loft“,
sagði Coombe og var eins og
honum ljetti. „Jeg vissi það að
yður mundi ekki líka húsið“.
„En mjer líkar það einmitt
ágætlega“, sagði Lucy. „Það er
einmitt svona hús sem mig
langaði til að fá. En það er eitt-
hvað dularfult við það. og jeg
skal komast að því, hvað það
er, ef þjer viljið ekki segja mjer
frá því“.
Mr. Coombe svaraði engu, en
lagði af stað upp stigann. Uppi
á lofti var fyrst dálítill pall-
ul og svo var baðherbergi og
þrjú svefnherbergi. Tvö þeirra
voru lítil og aðeins nauðsynleg-
ustu húsgögn í þeim, og sama
var rykið þar og annars staðar.
Þriðja herbergið var stærst og
var gólfið málað og á því blá
teppi. Þar var járnrúm, komm-
óða, skápur og stór hæginda-
stóll fyrir framan gassuðuvjel.
Á veggjunum hjengu myndir
af seglskipum. En það sem
einna mest bar á í herberginu
og hverjum manni hlaut að
verða starsýnast á, var stór
sjónauki úr látúni. Hann stóð
þar á þrífæti úti við glugga
og glóði á hann í sólskininu.
Lucy gat ekki haft augun af
þessum sjónauka. Hún hafði
oft sjeð sjónauka áður. Hvað
var svo einkennilegt við þenn-
en þar sem eigandi hússins
hafði verið skipstjóri, þá var
það nú í rauninni ekki svo
merkilegt, því að hann gat hafa
haft gaman að því að hafa sjón
aukann hjá sjer eftir að hann
var hættur siglingum. Sjónauk
inn gat verið honum jafn kær
gripur eins og fiðla er gömlum
fiðlara. Nei, það var eitthvað
annað við þennan sjónauka,
eitthvað sem læsti sig í meðvit
und hennar um leið og hún sá
hann.
„Auðvitað ertu hreinn“,
sagði hún upphátt.
„Hvað segið þjer“, sagði
Coombe og hnykti við.
„Hvað segið þjer“. sagði
Coombe og hnykti við.
Lucy heyrði ekki hvað hann
sagði, því að sömu stundu heyrð
ist henni vera hlegið hátt þar
inni. Hún leit á Coombe, en
honum var áreiðanlega ekki
hlátur í hug. Hann var eld-
rauður upp í hársrætur og
glápti á hana. Það var eins og
augu hans væri á sundi innan
við gleraugun, og þau mintu
hana á fiska í glerskál.
„Komið þjer“, mælti hann
hásum rómi, greip í handlegg
hennar og dró hana með sjer,
ekki aðeins út úr herberginu
heldur niður stigann og út á
götu. Þetta skeði svo fljótt, að
hún gat ekkert sagt fyr en hún
var að fara upp í bílinn. Þá
sagði hún:
„Þetta grunaði mig. Það er
reimt í húsinu“.
„Jeg ætlaði ekki að sýna yð-
ur það — en þjer vilduð sjálf
endilega fá að sjá það“, sagði
hann og steig á bensíngjafann
svo að bíllinn fór af stað í loft-
köstum.
„Æ, akið þjer altaf svona
hratt“, mælti Lucy, er bíllinn
hentist niður brekkuna.
„Nei, afsakið þjer“, mælti
hann og hægði á ferðinni.
„Sannleikurinn er sá að mjer
er ekki rótt“.
„Þjer eruð náfölur“, sagði
Lucy. „Eigum við ekki að koma
við í lyfjabúðinni og fá eitt-
hvað hressandi handa yður?“
„Það er þýðingarlaust“, sagði
hann dapurlega. „Mjer er ilt á
sálinni. Hvort haldið þjer að
maður eigi að taka meira tillit
til umbjóðanda síns eða sam-
visku sinnar?“
„Jeg býst við að jeg geti ekki
svarað þeirri spurningu“, sagði
hún. „Enginn hefir nokkuru
sinni trúað mjer fyrir neinu
og íeg hefi altaf lifað eins og
öðrum líkaði“.
„Þetta ólukkans hús“, sagði
Coombe. „Jeg hefi nú leigt það
fjórum sinnum á þeim tíu árum
sem jeg hefi verið við húsa-
miðlun. Enginn hefir haldist
þar við lengur en einn sólar-
hring. Jeg hefi skrifað eigand-
anum og jeg hefi símað honum,
en hann vill ekkert heyra.
„Treysti yður“, símar hann
aftur, en jeg vil ekki að hann
treysti mjer“.
„En hinir húsamiðlararnir?“
sagði Lucy. „Er ekki hægt að
fela þeim að leigja húsið?“
„Það gæti jeg aldrei fengið
af mjer“, sagði Coombe. „Það
væri lagleg uppgjöf. Þeir
mundu heldur ekki geta leigt
það. Jeg hefði átt að reyna að
an sjónauka? Fyrst var nú
þetta að það er ekki venjulegti troða húsinu upp á yður — þá
að hafa þá í svefnherbergjum, I hefðuð þjer ekki viljað leigja
Eftir Quiller Couch.
32.
„Það er þá best að við bíðum í hálftíma ennþá,“ sagði
gestgjafinn. ,,María“, kallaði hann svo, „ferðu ekki að
koma með púnsið?“
„Á stundinni, húsbóndi góður, alveg á stundinni,“ svar-
aði stúlkan og leit hræðslulega til mín, en jeg stóð upp
og gekk fast að henni.
„Hvað eru þeir margir þarna inni?“ hvíslaði jeg og
benti í áttina að veitingastofunni.
„Að minnsta kosti tólf.“
„Hvar er herbergi gestanna?“
„Til vinstri, þegar komið er upp stigann.“
„Og stiginn?“
„Hann er hjerna fyrir utan dyrnar.“
„Jeg verð að komast upp á loft, þú getur verið róleg
hjerna niðri,“ sagði jeg og læddist að hurðinni.
Jeg opnaði hljóðlega og gægðist út. í ganginum hjekk
ljósker, og jeg kom auga á stigann beint framundan mjer.
Jeg stoppaði andartak, til þess að fara úr stígvjelunum,
og með þau í vinstri hendi, læddist jeg svo upp stigann.
Svo fór jeg hljóðlega í stígvjelin á ný og barði að dyrum.
„Kom inn!“
Jeg má til með að reyna að lýsa því, sem fyrir augu mín
bar^ þegar jeg lauk upp hurðinni. Þetta var langt her-
bergi, trjeklætt og með einum glugga, sem löng, rauð
gluggatjöld höfðu verið dregin fyrir. Við arininn sat í
stórum hægindastól, unga stúlkan, sem jeg hafði mætt
í Hungerford, en við borðið í miðju herberginu sátu tveir
menn, sem jeg nú mun reyna að lýsa örlítið nánar.
Sá eldri var 'lágvaxinn og grannur, vel yfir fimmtugt
og klæddur í skrautleg flauelisföt. Hann bar flauelishúfu
á höfði, en undan henni fjellu mjallhvítir hárlokkar.
Augu hans voru skýr og leiftrandi og litarháttur andlits-
ins svo fagur, að hver ungmey hefði mátt öfunda hann af.
Borðið fyrir framan hann var þakið flöskum og glösum,
á því miðju stóð logandi silfurlampi, en yfir honum silfur-
skál og barst einkennilegur ilmur að vitum mjer af inni-
haldi hennar. Gamli maðurinn var svo niðursokkinn í að
gæta hinnar sjóðandi blöndu, að hann gaut áðeins andar-
tak augunum til mín, þegar jeg kom inn, en sneri svo
aftur óskertri athygli sinni að silfurskálinni.
það. Menn eru nú einu sinni
þannig gerðir. Gregson & Pol-
lock hafa þann sið að gylla alt
fyrir leigjendunum, en þeim
hefði aldrei tekist að fá neinn
til að fara lengra en inn í setu-
stofuna í þessu húsi. En í hvert
skifti sem jeg leigi það, þá fer
það út um þúfur og þeir hlæja
að mjer fyrir vikið. Ef jeg væri
ekki kvæntur og ætti börn, þá
held jeg að jeg mundi kveikja
í kofanum einhverja nóttina.
Mjer er ekki rótt út af honum
— hann heldur fyrir mjer vökú
og mig dreymir um hann, Fari
Daniel Gregg skipstjóri norður
og niður og alt sem hann hefir
gert. —- Fyrirgefið þjer orð-
bragðið“.
„Hvernig stendur á því, að
hann gengur aftur?“ spurði
Lucy. „Var hann myrtur?“
„Nei, hann framdi sjálfs-
morð,“ sagði Coombe.
„Veslingur, var hann svona
ógæfusamur?" sagði Lucy.
„Fanst yður hláturinn bera
vott um þunglyndi?“ spurði
Coombe.
„Ónei, en hvernig stóð þá á
því að hann stytti sjer aldur, ef
það var ekki af þunglyndi?“
sagði Lucy.
„Hann gerði það til þess að
geta gert öðrum bölvun“, sagði
Coombe.
„Það var nú ekki fallega gert
af honum og ógn heimsulegt“,
sagði Lucy. Fyrst hann vildi
ekki lifa, hví liggur hann þá
ekki kyr?“
„Já, hvers vegna gerir hann
það ekki?“ sagði Coombe.
. „Einhver gæti kveðið hann
niður“, sagði Lucy.. „Hvernig
er farið að því að kveða niður
afturgöngur?“
„Jeg hefi ekki hugmynd um
það“, sagði Coombe. „En væri
jeg í yðar sporum þá skyldi jég
hætta að hugsa um þetta. Þetta
kemur yður ekkert við“.
„Jú, það kemur mjer mikið
við“, sagði Lucy, „því að jeg er
ákveðin í því að leigja Máva-
hlíð“.
„Þjer sjáið það sjálf að þjer
getið ekki verið þar“, sagði
Coombe. ,,Nú ætla jeg að sýriá
yður Fagrahlíð“.
Þau óku eftir Viktoríubraut,
sem var löng gata, alla leið frá
járnbrautarstöðinni að Far-
SÓttahúsinu. Fagrahlíð stóð
við þessa braut. Þetta var snotr
asti bústaður.
„Ekki vil jeg eiga heima
hjerna“, sagði Lucy um leið og
bíllinn staðnæmdist fyrir utan
húsið.
„Hjer gæti yður liðið mjög
vel“, sagði Coombe alvarlega.
„Hjer eru ótal þægindi“.
„Þó þau væri svo full af þæg
indum að maður gæti ekki kom
ist að gluggunum til áð horfa
út um þá, þá vil jeg ekki vera
hjer“, sagði Lucy.
„Það er þó betra að vera hjer
heldur en í húsi þar sem draug
ar flæma mann á brott“, sagði
Coombe. „Jeg er með útidyra-
lykilinn. Eigum við ekki að
koma inn?“
„Nei“, sagði Lucy, „nei“. Og
svo hnipraði hún sig upp í horn
ið á sætinu og tók báðum hönd-
um fyrir eyrun, eins og hún
hræddist sína eigin talhlýðni.
Eftir nokkra stund rjetti húnj
úr sjer og sagði:

Hann hcfir stytt sjer Ieið yfir
tjörnina, svínið.
★
Bræður mínir, sagði negra-
prestur á samkomu, þegar
fyrsti maðurinn Adam var bú-
inn til var hann gerður úr vot-
um leir og lagður upp að grind
verki til þess að þorna.
Ef Adam var fyrsti maður-
inn, hver bygði þá grindverk-
ið? spurði áheyrandi, sem var
í vafa.
Hendið þessum manni út,
sagði prjedikarinn, svona
spurningar geta eyðilagt alla
guðfræði.
★
Þegar skipið kom í höfn bað
öll áhöfnin nema einn maður
um landvistarleyfi.
— Ert þú sá eini, sem ekki
átt konu hjer? spurði skipstjór-
inn.
— Nei, þver öfugt. Jeg er sá
eini, sem á konu hjer.
★
— Hvað er hreinlátasta spen
dýrið?
— Það er hvalurinn, því að
hann er altaf að baða sig.
Flóðhestur á þurru landi.
★
— Heyrið þjer þjónn, á jeg
ekki að fá einhverjar kartöfl-
ur með kjötbollunum?
— Nei, kartöflurnar eru í
kjötbollunum.
★
— Lýg jeg? Heldur þú að jeg
myndi standa hjer og Ijúga, ef
það væri ekki satt.
★
Mig vantar meðal gegn hóst-
anum, sem jeg er með.
Við höfum margar tegundir.
Á jeg þó að hósta, svo að þjer
finnið hver passar best!
'k
— Þetta er mjög lítið buff,
sem jeg hefi fengið hjá yður,
þjónn.
— Já, raunar, en þjer mun-
uð komast að því, að þjer verð-
ði nú samt íengi að borða það.