Morgunblaðið - 01.07.1952, Qupperneq 10

fiuiuiiumuuuuuuuiuitmiiii
10
MORGVHBLAÐIB
Þriðjúdagur 1. júlí 1952.
uiiiMiiiiitiiiiiiiiimmtiniH;
iiiniimiMiiiiiniiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiii»miiiniiiiiiiiiiiHHinnHnimiiH»iiiii«ii«iiiiiii,,iim,,,i,|,i»,i,ii,,mi,,,,|,,i,im,,«,,,i,|,iii,,ii,,,,,»i,i»i
R AKE L
Skdldsaga eítir Daphne de Maurier
I
AMEEÍSK
SPORTFÖT
ffiiriuiiiHiiiiiimiiiiiii
iiiiMmiiiiimimimmiiiiMiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiMiii
Framhaldssagan 53
getum við farið aftuFtil Pelyn/
og svo óku þau af stað.
Ég fór inn á litla veitingahúsið I
„Rose og Crown“ og settist þar
við borð. Það var satt sem hún
hafði sagt. Hún hafði ekki gert
mér neitt gott. Ég hafði kömið
til að leita huggunar, en ekki
fengið hana.
Ég vissi betur en hún, hvað
hafði komið fyrir á milli mín og
Rachel. Granitsteinninn á hæð-
inni og allir mánuðirnir, sem ég
átti ekki með henni. „Frænka
yðar Rachel er áhrifagjörn og
f]jótfærin,“ hafði Rainaldi sagt.
Fyrir fljótfærni hafði hún lofað
mér að elska sig. Og fyrir fljót-
færni hafði hún sent mig burt.
Ambrose hafði vitað þetta. Og
hvorugir mundum við nokkurn
tíma elska aðra konu.
Ég sat lengi í kaldri veitinga-
stofunni. Loks stóð ég upp og
fór út. Ég gekk fram á bryggj-
una og horfði á hvernig bylgj-
urnar brotnuðu við þrepin.
Ég verð að biðja þig að sýna
, henni viðeigandi kurteisi.
I Rachel.“
l Henni gat ekki verið alvara,
Þetta gat ekki verið satt. Hve
oft höíðum við ekki gert gys að
Pascoe-systrunum okkar i milli
og þá einkum Mary Pascoe, sem
var eins og minni útgáfa af móður
sinni.
Ég fór fram á ganginn og sá
að dyrnar inn í gestaherbsrgið
stóðu opnar. Það var ekki um
dð villast. Þar logaði eidur á
arninum og á stólnum lá morg-
unkjóll og inniskór. Ég heyrði
íafnvel óminn af röddum þeirra
innan úr dyngjunni. Þessa refs-
ingu átti ég þá að hljótá! Hvílík
niðurlæging!
Fyist var ég gripinn næstum
á kvöldin. Spilið þið „hnupl“?
Ég er alveg vitlaus í að spila
„hnupl“. Ef þið kunnið það ekki,
þá skal ég með ánægju kenna
ykkur það.“
„Philip hefur lítið, jgagn_.a|
slíku“, sagði Rachel, ,jHann vilí
heldur sitja og reýkja pípuna
sína í næði. Við getum spilað,
Mary, þú og ég.“ •
Hún leit á mig y%; öxlir.a á
Mary Pacoe. Ég sá þa» á kulda-'
legu augnaráði hennar áð hún
hafði gert þetta að yfirlögðu ráði.
„Má ég tala við þig í{©inrúmi?‘t
sagði ég. ——......
„Er þess nokkur þörf?“ sagði
hún.
Prestsdóttirin rauk á fsétur. .—
Ég get farið inn í herbergi mitt“.
„Láttu dyrnar standa opnar.
<♦
Sliittbuxur
hdlfsíðar buxur
Síðbuxur
Brjdstahaldarar
óstjórnlegri reiði svo að ég átti Mary,“ sagði Rachel, „svo að þtf)
fullt í fangi með að fara ekki heyrir ef ég kalla til þín.“
rakleitt inn i dyngjuna, þrífa í
öxlina á Mary Pascoe og segja
„Já, frú Ashley, það skal ég
gera,“ sagði Mary.
Skyrtur
Peysur
Jakkar
henni að hypja sig burt. Hvernig fram hjá mér með augu eins og :
vogaði Rachel að bjóða henni i
mitt hús undir þessu yfirskini.
Var ég dæmdur til að sjá Mary
Pascoe . fyrir augum mér við
hverja máltíð, í setustofunni, í
bókaherberginu, úti í görðunum
og í dyngjunni. Var ég dæmdur
til að hlusta á kvenlegt mas
þeirra árla og síð, það sem ég
hafði aðeins af gömjum vana lát-
ið mér lynda við miðdegisverð-
inn á sunnudögum?
Eg gekk inn ganginn og opn-
aði dyrnar að dyngjunni. Rachel
sat í stólnum sínum og Mary
Pascoe við hlið hennar. Þær voru
að skoða myndirnar í bókinni um
ítalska skrautgarða.
„Þú ert þá kominn aftur?“
sagði Rachel. „Þetta var varla
heppilegur dagur til að fara ríð-
andi. Eins og þú sérð höfum við
ánægjuna af heimsókn.' Mary
Pascoe. Hún er þegar farin að
kunna vel við sig og það þykir
mér vænt um.“
Mary flissaði teprulega. „Þetta
kom okkur svo á óvart, herra
Ashley,“. sagði hún. -• „Þegar
frænka yðar kom til að sækja
mig. Systur mínar voru alveg
grænar af öfund. Frænka yðar
segir að‘þið’sitjið hér venjulega
á stilkum
„Hvers vegna gerir þú þetta?“
sagði ég.
„Þú veizt það ósköp vel,‘j.sagði
hún. „Ég skrifaði það á mi?Sann.“
„Hve lengi á hún að verá'hét;?'“;
„Eins lengi og mér sýnist.“
„Rachel,“ sagði ég. „Það er ekki
hægt að jafna þetta á einu auga-
bragði. Ég bið þig að lofa mér
að tala við þig eina eftir kvöld-
verðinn, þegar Mary Pascoe er
farin að hátta.“
„Þú hafðir í hótunum við mig
í gærkvöldi,“ sagði hún. „Það er
nóg að gera það einu sinni. Við
þurfum ekki að jafna neitt. Þú
getur farið núna, ef þú vilt.“
Eg fór út. Annað gat ég ekki
gert. Þetta var refsingin, sém ég
átti að fá fyrir augnablikið kvöld-
ið áður, þegar ég hafði tekið
höndunum utan um háls hennar.
Enda þótt ég hafi iðrazt á sama
augnabliki, mundi mér aldrei
vera það fyrirgefið. Þetta var
endurgjaldið. Reiði mín hvarf
mér eins skyndilega og hún hafði
gripið mig. Eftir sat sljóleiki og
þung örvænting.
Ég var allt í eínu kominn inn
í herbergi mitt. Ég heyrði raddir
þeirra í stiganum og skrjáfið í
Það var orðið lágskýjað aftur
og þoka huldi trén á ströndinni
hinum megin, mér var réttast að
halda heimleiðis í skyndi áður
en veðrið versnaði.
Ég steig á bak Gypsy og reið
upp hæðina. Til að stytta mér
leiðina fór ég reiðgötuna, en ekki
þjóðveginn. Þar var meira skjól
fyrir vindinum, en tæplega höfð-
um við farið nema nokkur hundr-
uð metra, þegar Gypsy hnaut við
og varð hölt. í stað þess að fara
heim í smiðjuna og láta taka
steininn sem hafði festst í skó
hennar, fór ég af baki og leiddi
hana varlega áfram heimleiðis.
Vegurinn virtist endalaus.
Gypsy haltraði við hlið mér og
regníð gegnvætti mig. Þegar ég
loks komst heim, var ég svo
þreyttur að ég kastaði ekki einu
sinni kveðju á Wellington, en
fleygði í hann beizlistaumunum
þegjandi og fór heim að húsinu.
Atburðirnir frá kvoldinu áður
voru mér sannarlega svo í fersku
minni að ég hafði litla löngun til
að drekka annað en vatn. En ég
var kaldur og blautur og hélt
að mér mundí ef til vill hlýna,
ef ég fengi mér koníaks-glas. Ég
fór inn í borðstofuna. Þar var
John önnum kafinn við að leggja
á borð. Hann fór til að sækja
handa mér glas og á meðan -ég
beið, tók ég eftir því að hann
hafði lagt á borð fyrir þrjá.
„Hvers vegna er lagt á borð
fyrir þrjá?“ spurði ég, þegar
hann kom aftur.
„Ungfrú Pascoe er sú þriðja,“
sagði hann. „Hún kom rétt eftir
hádegi í dag. Frúin fór til prests
ins í morgun og kom með ung
frú Pasco til baka. Hún á að vera
hér.“
Eg starði á hann sem sleini
lostinn. ,,Á ungfrú Pascoe að
vera hér?“
„Já,“ sagði hann. — „Ungfrú
Mary Pascoe. Við höfum útbúið
herbergi handa henni. Hún er
með frúnni í dyngjunni núna.“
—o—
Hann hélt áfram að leggja á
borðið. Ég skildi glasið eftir á
skápnum en skeytti því ekki að
fá mér koníak, Ég fór rakleiðis
upp.
Á borðinu í herbergi mínu lá
bréf. Ég reif það upp, og las:
„Ég hef beðið Mary Pascoe að
dveljast hér mér til skemmtunar.
Eftir það sem skeði i gærkvöldi,
get ég ekki verið ein í húsinu
með þér. Þú mátt koma til okkar
í dyngjuna fyrir og eftir kvöld"- byrla honum eitur. — Þeir sögðust vera með hið rétta lífs-
verðinn, ef þú kærir þig um það. vatn, sem duga myndi.
£
T
%
f"
♦V
Mýtízku litir —> miki5 úrval
JJáur /,/
AUSTURSTRÆTI 6
?
f
?
?
?
?
<♦
♦>
♦>
?
?
♦♦♦
?
♦>,
♦>
♦>.
♦>
♦>
?
♦>
?
❖
♦>
♦>
♦>
♦>
♦>
f
♦>
♦>
♦>

efiir Grimmsbræður
6.
Kóngpsonur lánaði líka sverðið, sem hann hafði fengið í
höllinni. Síðan var ráðizt að óvinunum og þeir reknir á
flótta. Eftir það komst á friður og velmegun í Kóngsríkinu.
Kóngssonurinn fékk svo aftur brauðhleifinn og sverðið og
síðan héldu þeir bræðurnir áfram ferð sinni.
Enn lá leið þeirra um tvö ríki, er áttu í stríði og voru
mjög illa á sig komin vegna matarskorts. Kóngssonur bjarg-
aði einnig þeim báðum með sverðinu og brauðhleifnum. —
Nokkuð af leiðinni urðu þeir að fara á skipi. Þá komu eldri
bræðurnir sér saman um að gera yngsta bróðurnum grikk.
Þeir öfunduðust nefnilega mjög við hann vegna þess, að
honum skyldi hafa tekizt að ná í lífsvatnið. Og þeir gengu
út frá því sem vísu, að faðir þeirra myndi íá honum í hend-
ur ríkisstjórnina í þakklætfsskyni. Þeim fannst þó sjálfum,
að þeir ættu miklu meiri heimtingu á þeirri upphefð en
yngsta bróðurnum. Þeir komu sér þess vegna saman um
að k,oma í veg fyrjr að .svo færi. — Svo gerðist það einu
sínni þegar bróðir þeirra var sofandi, að þeir helltu úr skinn-
poka hans í annan poka, en létu sjó 1 pokann hans L.stað-
inn.
Þegar þeir komu heim, færði yngsti bróðirinn föður sín-
um skinnpokann og. sagði honum að drekka. Þegar kóngur-
inn var búinn að drekka allt úr skinnpokanum elnaði hon-
um sóttin mjög.
Hann hfjóðaði ægilega af kvöíum, en þá komu eldri bræð-
urnir til hans og sögðu, að yngsti bróðirinn hefði ætlað að
:
n
STRAIJVÉLARIMAR
eru komnar aitur. — Verð kr. 1990.00.

Pantanir óskast sóttar strax.
Nokkrar vélar óráðstafaðar.
Afborgunarskilmdlar.
*
Hekla hf.
Skólavörðustíg 3.
Sími 1275.
♦
félag Islands
i
heldur fund miðvikudaginn 2. júlí kl. 20.00, ;
í skrifstofu félagsins.
STJÓRNIN