Morgunblaðið - 24.12.1958, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 24. des. 1958
stúlkan, sem snnaðist börnin,
hafði lofað honum ís á eftir matn
úm og það hafði undir eins bætt
skapið.
„Kemur þú ekki bráðum aft-
ur?“ voru síðustu orð hans, og
Roif hafði lofað því, að hann
skyldi vera kominn heim aftur
fyrir miðdegisverð. En það fór svo
að ferðin stóð lengur en áætlað
var.
13. KAFLI.
Leyndarmál Súsönnu.
Ástæðan til þess, að ferðin stóð
lengur en áætlað hafði verið, var
sú, að Katarina stakk upp á því,
aC þau skyldu koma við í nokkrum
gömlum seljum, og þar sem eng-
inn í hópnum átti annríkt, þá var
klukkan orðin sjö, þegar bátarn-
ir lögðu að bryggjunni.
Tómas var háttaður, en hann
sat uppi og var að fletta bók, þeg-
ar Rolf kom inn til hans. Svipur
hans hýrnaði, þegar hann sá föð-
ur sinn, og Rolf fann til með-
aumkunnar, þegar hann sá hinn
litla, einmana dreng í rúminu. —
Enda þótt Katarina hefði rétt fyr-
ir sér í því, að það ætti að mega
láta drenginn vera einan við og
við, þá féll Rolf illa að sjá hann.
„Jæja, dréngurinn minn“, sagði
hann fjörlega, og gekk að rúm-
inu. Hefur þér þótt gaman að vera
með hinum börnunum? Við fórum
krók á leiðinni heim, þess vegna
seinkaði mér svolítið".
„Ég hélt, að þú kæmir í mið-
degisverðinn", sagði Tómas og það
vottaði fyrir vonbrigðum í rödd-
inni. „Við fengum ís, en hann var
hér um bil bráðinn. Hinir dreng-
irnir voru að leika sér að knatt-
spyrnu allan seinni hluta dagsins,
en ég gat ekki átt við að hlaupa
svo mikið um, svo að ég varð að
láta mér nægja að horfa á þá“.
„Það verður sjálfsagt ekki langt
þangað til þú getur líka leikið
þér að' knattspyrnu", sagði Rolf
hughreystandi. „Manstu eftir því,
að Bergmann læknir sagði, að þú
myndir geta hlaupið harðar en
hún, þegar þú kæmir aftur úr leyf
inu?“
„Já, og það vona ég líka. Hún
er víst góð, pabbi“.
„Það er rétt hjá þér“, sagði
Roif, „hún er góð“.
Hann óskaði þess allt í einu, að
Súsanna hefði verið þar þá stund
ina. Hann gæti haft gagn af hjálp
hennar og ráðleggingum til þess
að gæta Tómasar og hjúkra hon-
um á bezta hátt. Návist hennar
myndi hafa gert hann öruggan.
Þeir þurftu hennar með, bæði
Tómas og hann, og hann sjálfur
ef til vill öllu fremur.
„Ég var lengi að tala við mann-
inn, sem gætir símans niðri í skál-
anum í dag“, sagði Tómas ákaf-
ur. „Hann stingur inn fjölda af
töppum og svo talar fólk saman.
Hann heitir Fredell, og við þú-
umst. Þegar ég átti að hvíla mig
eftir morgunmatinn, leiddist mér
og þá hljóp ég niður til Fredell og
hann lét mig reyna að gæta sím-
ans. En þá kom konan og fór með
mig upp í herbergið aftur. Fredell
sagði, að----“
Hann þagnaði, því Katarina
kom inn til þeirra.
„Síðbúni miðdegisverðurinn bíð
ur eftir okkur, Rolf“, sagði hún.
„En hvað er þetta? Er Tómas litli
vakandi ennþá? Leggstu nú út af
og farðu að sofa, svo að pabbi geti
farið niður og fengið sér mat“.
„Kemur þú upp á eftir og segir
mér sögu?“ kallaði Tómas á eftir
föður sínum og Rolf lofaði því.
Hann efndi líka loforð sitt. Sagan
varð mjög löng það kvöldið. Að
vísu hafði Katarina skipulagt
Viðskiptamönnum vorum um land allt
óskum vér
^e&iíecjra jóla
71
2om andL ári
Þökkum viðskiptin á þessu ári.
Heildverzlunin Hekla hf.
Jfekk
Austurstræti 14
bridge, en það hindraði Rolf ekki
í því að annast litla drenginn sinn
þangað til hann sofnaði.
Katarina var óþreytandi í þvi
að finna upp á einhverju, sem
hægt væri að hafa fyrir stafni og
að skipuleggja ferðir. Hún sá um
að hafa Rolf við hlið sér eins oft
og lengi og unnt var, og hann
reyndi að finna nokkurs konar
málamiðlun, með því að annast
Tómas eins mikið og hægt var, án
þess að verða fyrir gagnrýni frá
Katarinu, sem ásakaði hann fyrir
að dekra drenginn.
Afleiðingin varð samt sem áður
sú, að Tómas sá föður sinn
sjaldnar og sjaldnar, og honum
dauðleiddist, þegar hann fyigdist
með leikjum hinna barnanna í
fjarlægð. Honum fannst hann
vera yfirgefinn og settur hjá, og
hann leitaði til hins nýja vinar
síns við símaborðið eins oft og
hægt var. Fredell var gamansam-
ur maður, sem þótti gaman að
tala við hinn einmana snáða, og
hann hlustaði rólegur á hugleið-
ingar hans um alla skapaða hluti.
„Ef ég ætlaði nú að hringja á
einhvern", spurði Tómas dag
nokkurn, „gætir þú þá komið því
í kring fyrir mig?“
„Já, þ-að væri sjálfsagt hægt að
koma því í kring“, svaraði Fredell.
„Það getur enginn símað, nema
með minni hjálp. En ég vildi óska
að fólk hætti að hringja í sífellu
allan liðlangan daginn. Það sér
ekki á, að það sé i leyfi".
„Get ég ekki hjálpað þér, svo
að þú getir hvílt þig svolítið?"
spurði Tómas. „Sýndu mér, hv«rn
ig það er gert“.
„Já, það gæti litið dálaglega
út!“ sagði Fredell hlæjandi. „Nei,
nú skalt þú heldur fara. Barn-
fóstran kemur þarna til að sækja
þig“.
Tómas stundi við og fór nauð-
ugur út á flötina, þar sem hin
börnin voru að ærslast.
„En hvað þetta er fagurt út-
sýni“, sagði Katarina. „Ég hef
aldrei séð neitt því líkt“.
Þau Rolf höfðu farið upp á háa
hæð og stóðu þar og horfðu út yfir
hið brosandi landslag, sem var
sveipað blárri móðu. „Eigum við
ekki að staðnæmast hérna og hvíla
okkur andartak. Ég er að verða
reglulegur náttúruunnandi".
Litla greífafrúin hafði boðið
þeim í bílferð seinni hluta dags-
ins. Rolf og Katarina höfðu farið
ein upp eftir mjóa, krókótta stígn-
um, upp á hæðarbrúnina.
„Við borðum miðdegisverð á
litla veitingastaðnum niðri við
veginn, og verðum héi’na eins
lengi og við getum", stakk Katar-
ina upp á.
„Það er ekki víst", sagði Rolf
hikandi. „Ég lofaði Tómasi að
fara með hann í róðrarferð seinni
hluta dagsins“.
„Nei, nú mátt þú ekki byrja aft
ur, Rolf! Ég hélt að þú værir orð-
inn skynsamari en þetta. Nú fer
ég niður að litla húsinu, sem við
fórum fram hjá rétt áðan. Ég sá
að þar var sími. Svo hringi ég til
gistihússins og segi, að við komum
ekki aftur fyrr en í kvöld“. Hún
flýtti sér niður stíginn, áður en
Rolf gat stöðvað hana.
„Þetta finnst mér ágæt hug-
mynd“, sagði greifafrúin, sem
var orðin lafmóð, og var sezt á
stóran stein. „Eftir alla þessa
áreynslu éigum við vissulega að
njóta útsýnisins hérna eins lengi
og mögulegt er“.
Tómas dreymdi, að eitthvað
stórt og svart lagðist ofan á
hann. Hann sneri sér og bylti, til
þess að losna, en hið ljóta tröll
reyndi allan tímann að koma í veg
fyrir, að hann gæti andað. Hann
vaknaði skyndilega í rökkrinu í
sér út úr herberginu.
Tómas lá kyrr ög horfði á drag
tjöldin, sem blöktu út og inn við
hina opnu glugga. Faðir hans
hafði lofað honum því ákveðið, að
þeir skyldu fara út að róa. Lang-
aði föður hans þá ekki lengur að
vera með honum? Vildi hann
heldur vera með Katarinu
frænku? Hann var með tárin í
augunum, en ann barðist á móti
og vildi ekki gráta. Það var ekki
til annars en að barnfóstran
kæmi þá aftur, og honum var ekki
vel við hana. Andartaki síðar fór
hann gætilega á fætur, klæddi sig
og læddist að dyrunum. Honum
hafði dottið nokkuð í hug.
Fredell s-at niðri í skálanum fyr _
ir aftan afgreiðsluborðið og var
að lesa blaðið sitt. Um þetta leyti
dagsins voru allir gestirnir úti
jf W'
j$\' V' . .\difc va.,1 -,v.v.
— Súsanna! Rolf flýtti sér til hennar og sneri hennl blíð-
lega að sér.
— Það er samtal við Bergmann lækni. Það er landssímtauk
herberginu og settist upp í rúm-
inu, rennvotur af svita. Barnfóstr
an hafði látið hann leggjast út af
til að hvíla sig eftir miðdegismat-
inn, og hann heyrði háreystina í
hinum börnunum hinum megin
við gluggatjöldin, sem voru dreg-
in niður. Þau voru að leika kroket
úti í garðinum. Draumurinn hafði
hann enn r. valdi sínu og hann fór
aö kalla á föður sinn.
Dyrnar opnuðust, en það var
ekki faðir hans. „Nú átt þú að
liggja kyrr“, sagði barnfóstran
ergileg. Hún var orðin þreytt, því
hún var búin að koma öllum litlu
börnunum í rúmið. Nú vildi hún
fá næði andartak og jafna sig.
„Þú mátt ekki fara á fætur enn-
þá“, bætti hún við stranglega.
„Pabbi á að koma“, sagði Tóm-
as leiður.
„Faðir þinn kemur ekki fyrr en
seint í kvöld. Hann getur ekki
alltaf verið að annast þig. Það
hlýtur þú að geta skilið“.
„Hann lofaði mér því, að við
skyldum fara að róa“.
„Já, en það var hringt og sagt,
að hann kæmi ekki fyrr en seinna.
Leggstu nú út af og sofnaðu".
Hún breiddi ofan á hann og flýtti
efni frá mér
12).. . heldur hefurðu í það“. — „Alveg rétt til getið,
hyggju að láta mig vísa þér á minn kæri“.
3) „Það liggur þá fyrri mér
að losa mig við þig, Sússana. En
auðvitað fer ég ósköp vel að því,
til að fá ekki lögregluna á hæl-
ana á mér“.
og hann leit upp hissa, þegar 113-
ill maður læddist niður bi'eiðwi
st:gann.
„Jæja, ert það þú, Tómas7*‘
sagði hann vingjarnlega. „Ætlar
þú að fá þér göngu aleinn?"
„Já“, svaraði Tóm-as. „Þú veré-
ur að hjálpa mér dálítið".
Fredell stóð upp og hneigði sif
djúpt. „Hvað get ég gert fyrir
herrann?"
„Mig langar til að hringja til
konu. Ég lofaði henni því, að
hringja til hennar, meðan við
værum hérna upp-frá. Hún er
læknir, og heitir Bergmann. Held-
urðu að þú getir náð í hana fyrir
mig?“
„Já, en þá verð ég fyrst að vita,
hvar hún á heima“, sagði Fredell.
„Hún á heima í Stokkhólmi,
þaðan sem ég kem“, sagði Tómas
ákafur. „Hún er í sjúkrahúsinu
um þetta leyti. Ég verð fyrir alla
muni að tala við hana. Ég þarf
að segja he.mi frá nokkru, sem er
áríðandi“.
„Jæja, hún er í Stokkhólmi, —«
já, það var nú lakara. Þú verður
víst helzt að biðja pabba þinn
fyrst um leyfi. Hvað er það, sem
þú þarft nauðsynlega að segja
henni?“
„Að hún eigi að koma hingað
upp eftir. Mér leiðist og pabbi
má ekki lengur vera að því að
hugsa um mig. Hún er svo góð,
læknirinn, skal ég segja þér, og
hún má alltaf vera að því, að leika
sér við mig og tala við mig. Ó,
Fredell, viltu ekki gera það fyrir
mig, að hringja til hennar?"
Fredell horfði hugsandi á hið
biðjandi, litla andlit. Honum var
vel við veiklulega drenginn og
hann sá, hve honum fannst hann
vera einmana. Það var víst ekk-
ert í hættunni, þótt hánn hringdi
á þennan Bergmann lækni. Ef illa
færi, gat hann greitt samtalið
sjálfur. Hann kinkaði kolli bros-
andi og fór að fletta símaskránni.
„Það er samtal við Bergmann
lækni. Það er landssíminn".