Morgunblaðið - 28.09.1962, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐtÐ
TTðstudagur 28. sept. 1962
^ HOWARD SPRING:
42
RAKEl ROSING
— Maðurinn minn er orðinn dálítið heyrnarsljór er rsett er
um skartgripi og pelsa, J>á heyrir hann alls ekkert.
XX.
1.
Upavon lávarður var öllum
erfðakenningum trúr. >að, sem
áður hafði verið siður í Mark-
hams, varð enn að vera siður í
Markhams. Árlega leiksýningin
haifði svo lengi verið til siðs, að
hún hafði fengið á sig einskonar
helgi. Þessi árlega leiksýning
hafði verið uppfinning Georgi-
ðnu, til þess að fá tækifæri til
að hitta alla gömlu félagana einu
sinni á ári, en Georgiana —
fædd Shadbolt — var amma lá-
varðarins. Hún hafði snögglega
þotið upp á leiklistarhimininn,
guð mátti vita hvaðan, en af
lágum stigum var hún að
minnsta kosti. En frami hennar
hafði verið mikill og óvenjuleg-
ur. Svo fækkaði kunningjunum
smám saman, við dauðsföll og
brottflutning, en leiksýningin
var orðin fastur siður og henni
því haldið áfram, og nú voru
það viðvaningar, sem héldu þeim
uppi en ekki atvinnuleikarar eins
og í fyrstunni. En það var ann-
ars merkilegt að Heathættin
skyldi ekki framleiða fleiri lei'k-
ara en raun bar vitni. Eftir daga
Georgiönu hafði enginn atvinnu-
leikari verið í aettinni fyrr en
Mina kom til sögunnar, en samt
var nú sagt, að flestar korlur af
ættinni væru með leikaradellu.
Jafnvel Julian hafði tekið geril-
inn. Hann hafði leikið öðru
hverju frá því hann mundi eftir
sér, oig hann og Mina höfðu
dvalið langtímum saman í gömlu
hlöðunni og byggt leiksvið og
búið til og málað það sem þeim
tiiheyrði, jafnvel höfðu þau
fengizt við búningana og ljósin.
En nú þegar hann ætlaði að fara
að semja leikrit, kom það sér
vel að hafa nokkura æfingu með
pennanum.
Og samt fékk hann þessa stór-
fenglegu hugmynd snögglega,
eins og andinn kæmi allt í einu
yfir hann. Hann hafði fengið bréf
frá föður sínum, þar sem honum
var tilkynnt, að gamli maðurinn
aetlaði að koma til borgarinnar,
tiltekinn dag, og nú væri tími til
kominn að fara að hugsa eitthvað
um leiksýninguna. Komdu með
Gharlie Roebuck til mín og við
skulum reyna að ganga frá þessu.
Bezt að koma á Café Royal klukk
an eitt. Ég hef stefnt Minu þang-
að. Ég veit nú ekkert, hvar þetta
er, en ég finn út úr því. Ég hef
heyrt mikið látið af lauksúpunni
þar.
Julian fleygði bréfinu í Charlie,
en hann hafði undanfarin ár ver-
ið ein öruggasta hjálparhella
Markhamsleikanna. Láttu þér
detta eitthvað í hug, skepnan
þín? En í guðs almáftugs bænum,
komdu bara ekki með „Veginn
til Dover".
Nei, það er nú kominn
tími til að fara að salta
hann, tautaði Charlie. Það.
gat verið gott og vel, þegar ömm-
ur okkar voru upp á sitt bezta
og forfeður okkar gátu boðið úf
bæði hersveit og leikflokki. En
hvemig á maður aíþfara að þessu
iíú á dögum. Það er alltaf sami
hæmgurinn á, sem sé kvenmanns-
leysið. Þú ættir að klófesta þessa
Bannerman-kvensu áður en það
er um seinan. Þá gæti hún í
fyrsta sinn á ævinni gert eitt-
hvert gagn. Hún puntar að
minnsta kosti upp á sviðið.
Julian setti frá sér kaffiboll-
ann og barði hnefa í borðið!
Þarna komstu með það, helvízk-
ur! Vissirðu kannske að ég var að
semja leikrit og einmitt með
hana í huga? Vissirðu það?
Ja..með tilliti til þess, að þú
hefur nú verið að slefa um það
daglega í heilan rqánuð, þá. ...
En nú var Julian kominn í
verulegan æsing. Já, guð minn
almáttugur! æpti hann. í fyrsta
sinn verður Markhams-leikrit
samið af Heathættinni! Veizfu
kannske, að mér hefur gengið
alveg foráttuvel með leikritið,
kall minn? Vissurðu, að ég er
næstum búinn með það og að
það er gott?
Ég veit nú heldur lítið fyrr en
ég les það, sagði Charlie þrjózku-
lega. Farðu út að kaupa núna
fyrri partinn, þó að það sé ann-
ars vinnudagurinn þinn, og láttu
mig hér eftir einan með leikritið,
og svo skal ég segja þér hverrrig
mér finnst það, þegar þú kemur
aftur. Á meðan geturðu komizt
eftir því, hvort Bannermann-
kvensan vill koma í hádegisverð
með samsærismönnunum. Svona
— snáfaðu nú! Ég skal þvo upp.
Julian var sýnilega í ofmiklum
lyftingi til þess að honum væri
trúandi fyrir leirtaui. Hann tók
hatt sinn, klappaði Charlie á
bakið og sagði. Þú getur átt von
á góðu, drengur minn, og svo
hljóp hann blístrandi út úr Anda-
garðinum.
Charlie gerði sér litlar vonir
um þetfa „góða“, sem hann ætti
i vændum. Hamn þvoði vandlega
UPP og tók síðan — án alls æs-
ings eða eftirvæntingar — snyrti-
legt handritið sér í hönd. Julian
hafði þann góða sið að fara með
handritið til vélritara, jafn-
hraðan og hverjum kafla var lok-
ið, svo að Charlie átti hægt með
að komast fram úr verkinu.
Hann kveikti sér í pípu, fleygði
sér í stól og bjóst til að lesa leik-
ritið, sem bar nafnið „Veikur ís“.
þetta hafi skaðað hana sem aug-
lýsing. Annars er ég ekki al-
manaks-ljósmyndari, heldur ein-
göngu í auglýsingum, og hef
mörg landsþekkt og ágæt fyrir-
tæki að viðskiptavinum. En ég
er samt hreykinn af þessum
myndum af Marilyn, af því að
þær eru listaverk. Það hafa
margir listamenn sagt, sem hafa
skoðað þær. Það er alveg sama,
hvort maður lítur á þær réttar
eða á höfði, eða yfirleitt hvernig
sem þeim er snúið; samræmið í
þeim fer aldrei út um þúfur.
Ég spurði Marilyn, hvort hún
hefði í engu verið á myndun-
um.
„Jú, víst var ég ekki í engu“.
„í hverju varstu þá?“
„Ég var í góðu skapi*.
,,En hvað varð af öllum hinum
myndunum, sem þú tókst?“
spurði ég Kelley.
„Ja. það var nú verri sagan.
Ég kom plötunum fyrir í skápn-
um þarna. Jæja, eina nóttina
brauzt einhver þjófur hér inn.
Hann stal ekki neinu af öllum
dýru áhöldunum mínum. Snerti
ekki nokkurn hlut nema þessar
plötur. Stal þeim — hverri ein-
ustu einni. Ég held hann hafi
verið brjálaður, eða hvað finnst
þér?
X.
Gengur fyrir Graucho Marx
— alklædd.
Einn dag, síðdegis, var Marilyn
að fá sér samloku í Schwabadero.
Stúlkan, sem sat við hliðina á
henni, sagði frá því, að hjá RKO
væri verið að ljúka við mynd
með Marx-bræðrum. Þetta væri
sjálfstæð myndataka. Þeir væru
að taka upp aftur nokkur atriði
og þyrftu á að halda Ijóshærðri
stúlku með kynþokka. Hún hefði
sjálf verið þar um morguninn,
en þeir höfðu ekki getað notað
Klukkan ellefu hringdi Charlie
til Minu. Nei, ég er ekki að gera
að gamni mínu. Aldrei verið
meiri alvara. Strákskrattinn hef-
ur gert stórkostlegt leikrit. Þú
verður að koma og sjá það og
lesa. Þá vitum við öll, hvað við
erum að tala um, þegar við hitt-
um pabba þinn.
Hann lagði frá sér símann og
sneri sér aftur að leikritinu,
skrítilega hátíðleg-ur á svip.
Hann fann það alveg á sér, að
þarna hafði Julian tekizt upp.
Nú höfðu þeir keppt hvor að
sínu marki árum saman. Jæja,
Julian hafði orðið á undan. Til
hamingju með það. Sjálfur hafði
hann aldrei samið neitt, sem
gæti komizt í gæðaflokk með
„Veikum ís“, sem var kaldrana-
legt nútímaleikrit um metorða-
snáp, sem ruddi öllum erfiðleik-
um til hliðar á þeirri forsendu,
að hann væri eins góðu-r og hin-
ir.
Hann er kominn á þá grænu
grein, sagði Charlie við sjálfan
sig, en um leið sló þeirri hug-
mynd niður í hann, að nú væri
sennilega lokið sam-býli þeirra í
Andagarðinum, með öllu daglega
rifrildinu og skemmtiferðum í
ryðbeyglunni.
En á þessari stundu var Julian
að troða sér inn í lítinn sportbíl
við hliðina á Rakel Bannermann,
alls óvitandi um, að strangur en
þó vingjarnlegur dómari hafði
sett kórónu á höfuð honuni. Mán-
hana til þess arna. Hún bætti því
við, að Lester Cowan væri leik-
stjórinn.
Marilyn hringdi til Cowans og
sagðist vera ljóshærð og hefði
líka þótt hafa sæmilegan kyn-
þokka, bæði hjá 20th Century og
Columbia. Cowan bauð henni að
koma og tala við Groucho og
Harpo. Þegar hún kom voru þeir
uður var nú liðinn síðan Ojtoby
og Rakel höfðu keypt bílinn og
Rakel hafði fundið, að það sem
Oxtoby kallaði umferðargáfu,
hafi komið í Ijós hjá henni, eins
auðveldlega og að drekka vatn.
Svo að nú varð Oxtoby að liggja
í letinni og láta sér leiðast í
herberginu sínu uppi yfir bíl-
skúrnum. Stóri bíllinn var aldrei
hreyfður, svo að eina verkið
hans var að fægja litla bílinn
rauða, þa-ngað til hann glansaði
eins og slökkviliðsvagn.
Þetta hafði verið stórkostlegur
mánuður hjá Rakel. Hún hafði
hjálparlaust fundið hárgreiðslu-
stofu og allskonar kvenfatabúð-
ir og nú var lífið hjá henni dá-
lítið farið að komast í það horf,
sem hún hafði séð í vökudraum-
um sínum. Og nú var Rose
ekki við, og hún varð að bíða í
þrjár klukkustundir eftir þeim.
Þeir skoðuðu hana í krók og
kring, segir hún, „rétt eins og ég
væri frönsk sykurkaka". Cowan
sagði, að hún þyrfti ekki að
segja neitt — hún gæti talað,
sem tala þyrfti með líkamanum.
Hún þyrfti bara að koma inn, en
göngulagið væri lika fyrir miklu.
Chamberlain orðin safnvörður
yfir stórkostlegu safni af dýrasta
tagi, og kunni því vel. Það eina,
sem Rakel saknaði enn, var þetta
svokallaða næturlíf, sem hún sá
enn í fjarska en hafði ekki að-
stöðu til að taka þátt í. Hún
hafði eignazt allt milli himins og
jarðar nema vini. Að vísu var
Mina Heath alltaf til taks, ef
á þurfti að halda, en það eina,
sem Mina gerði hvorki fyrir
Rakel né aðra, var að vera úti
á nótt á nóttinni og hún vildi
helzt ekki skartbúa si’g við neitt
tækifæri nema til neydd. Rakel
var þannig í vanda stödd með
vinstúlku, sem vildi heldur yfir-
lætisleysið, sem hún sjálf var
að reyna að forðast, en skrautið
og óhófið, sem Rakel sóttist mest
eftir.
Svo átti hún að koma inn 1
skrifstofuna og sýna Groucho
göngulagið si-tt. Það þyrfti að
laða fram mesta kvensemis'bros-
ið, sem Groucho ætti til í eigu
sinni.
„Geturðu gengið?" spurði
Groucho.
Hún fullvissaði hann um, að
aldrei hefði neitt verið fundið
að göngulaginu sínu.
„En geturðu gengið svo að
reykjarstrókurinn standi út úr
hausnum á mér?“ spurði
Groucho.
Hún gekk svo yfir þvert gólfið,
en það var líka nóg.
„Hún gengur eins og kanina",
sagði Groucho, hrifinn og band-
aði reyknum frá höfðinu á sér.
„Þú ert ráðin" sagði Cowan.
„Komdiu klukkan hálfátta í
fyrramálið".
„Og gakktu ekki svona neins
staðar þar sem engin lögregla er
nærri“, áminnti Harpo hana.
Þegar á sviðið kom, morguninn
eftir, skáldaði Graucho upp ein-
hverja rullu handa Marilyn að
fara með. Groucho lék Sam
Grunion, einkaspæjara. Marilyn
kom bylgjandi inn í skrifstofuna
til hans. íklædd þröngum og
flegnum kjól, alsettum glitperl-
um, Og Grouoho var næstum bú-
inn að gleypa vindilinn, sem
hann var að reykja, við þessa
opimberun. Hann afmyndaði á
sér andlitið í satýrsglott, meðan
Marilyn útskýrði erindi sitt og
kvaðst þurfa á einkaspæjara að
halda.
„Hvað get ég gert fyrir yður?“
spurði Groucho með kaupmanns-
rödd. Svo keifaði hann niður
eftir sviðinu, horfði beimt i
myndavélina og sagði í hálíum
hljóðum: „Eins og ég kannske
þyrfti að spyrja að því?“. Svo
kom hann upp eftir sviðinu aftur,
Og var nú aftur kominn með em-
bættistóninn: „Hvað er að?“
„Ja,..það eru alltaf karlmenn
að elta mig“, svaraði Marilyn.
Svo ruggaði hún mjöðmunum
glettnislega og hvarf af sviðinu.
Þegar Cowan sá sýnishornin af
myndinni, komst hann allur i
uppnáms og sagðist verða að
gera eitthvað fyrir hana. Tveim
dögum seinna var Marilyn af til-
viljun að lesa slúðurdálk Louellu
Parsons, og rakst þá snögglega
á sitt eigið nafn.