Morgunblaðið - 22.01.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. JANÚAR 1967.
I>egar ég kom inn aftur var
hún að útskýra það fyrir Lydiu,
að aldrei gæti hún botnað í því.
hvað hefði getið fengið mig til
að gerast tryggingaspæjari. En
ég var allt annað að hugsa. Þeg-
ar hún svo hreytti út úr sér við
mig: —■ Hvað varstu að blaðra
um, að líf ykkar væri í hættu?
þá fylgdist ég ekki almennilega
með, en tautaði bara: — Nú, var
ég að segja það?
— Já, víst sagðirðu það og
ennfremur .......
Ég tók fram í fyrir henni og
var enn niðursokkinn í hugsanir
mínar: — Heyrðu, frænka, hef-
urðu nokkurn tíma heyrt nefnt
nafnið von Kesselring?
— Harvey, þú virðist litla
mannasiði kunna og nota þá þó
enn minna, það lítið er. Hvers
vegna spyrðu að því?
— Von Kesselring?
— Já, von Kesselring.
— Jæja, minnir það þig á
nokkuð?
— Já, það gerir það nú reynd-
ar — ef það er sami maðurinn.
Hai'n var talsvert merkur, þýzk-
ur leikar,i af einhverjum júnk-
araættum, eða frá ein/hverju
höfuðbóli, sem gaf honum rétt á
þessii von fyrir framan nafnið, en
hann gekk í iið með Hitler
snemma á tímum og varð hátt-
settur SS-foringi — slapp svo eft
ir stríðið og var sagður hafa lent
hérna í Ameríku. Ég man, að
ríkislögreglan var eitthvað að
lýsa eftir honum — og talaði við
talsvert margt leikhúsfólk. >ú
skilur, hann hafði nefnilega
dálítið andstyggilega atvinnu.
Hann þékkti hina ýmsu fyrr-
verandi nazista hér vestra, og
einnig nokkra þýzk and-nazista,
sem höfðu komizt hingað ólög-
lega inn í landið — og .........
jæja ........ hann píndi út úr
þeim peninga. Það var hans at-
vinnuvegur.
— Og þeir hafa náttúrlega
fundið hann?
— Nei, það gerðu þeir nú
reyndar aldrei. Menn héldu, að
hann hefði komið sér fyrir ein-
hvers staðar við leikhússtörf, af
því að hann missti aldrei áhug-
ann á slíku — en .... nei ....
ég held þeir hafi aldrei komizt að
því, hvar hann var. En hvers-
vegna ertu að spyrja að þessu
Harvey?
— O, það var bara vitleysa,
sem mér datt í hug. Við skulum
alveg gleyma því. En við Lydia
vorum að velta því fyrir okkur,
hverjir þessir kvöldgestir þínir
mundu verða.
— Þú skilur, að svona undir
apríllok er dálítið snemmt hérna
í sveitinni. Þá er ekki eins hægt
að velja úr, fyrirvaralaust og í
gær varstu að spyrja mig um
Mark Sarbine — og þú manst, að
ég sagðist halda, að hann væri
hálfgert úrþvætti — sem hann
líka er — en hver er það ekki,
29
ef út í það er farið. Jæja, hann
og Helen, konan hans, eiga hús
hér í nokkurra mílna fjarlægð,
og í morgun datt mér í 'hug að
hringja til þeirra og bjóða þeim
svona fyrirvaralaust.
Lydia glápti á hana með op-
inn munninn. Ég sagði við hana:
— Lokaðu munninum, Lydia, ann
ars flýgur einhver býflugan upp
í hann, eins og Evelyn frænka
sagði alltaf við mig, þegar ég
var á þínum aldri. En segðu mér,
frænka: — Tóku þau borðinu?
Lydia lokaði munninum.
— Já, hann varð afskaplega
feginn. Ég vissi ekki, að þú
þekktir hann í raun og veru,
Harvey. Hann sagði, að það
INGÓLFS-€AFÉ
BINGÓ kl. 3.oo
Spilaðar verða 11 umferðir.
Aðalvinningur eftir vali:
Borðpantanir í síma 12826.
INGÓLFS-CAFÉ
GÖMLU DANSARNIR í kvöld kl. 9
HLJÓMSVEIT GARÐARS JÓHANNESSONAR.
SÖNGVARI: BJÖRN ÞORGEIRSSON.
DANSSTJÓRI: BAI.DUR GUNNARSSON.
mundi verða sér ánægja að end-
urnýja kunningsskap ykkar.
Þau hjónin koma eitthvað um
klukkan sjö.
Lydia opnaði aftur munninn,
en áður en hún gæti nokkuð
sagt, spurði ég frænku, hvort
hún ætti en gamla knattborðið
í kjallaranum.
— Já, það er þar enn, Har-
vey. Ég hef plastdúk yfir því, en
nú snertir það enginn framar.
— Heldurðu, að þér þætti fyr-
ir því ef ég stæli henni Lydiu
stundarkorn og kenndi henni
nokkur brögð á knattborðið?
Hún er annans afskaplega fim,
en ......
— Harvey! sagði Lydia, en
komst ekki lengra.
— Og hæversk er hún, bætti
ég við.
— Já, farið þið bæði, sagði
frænka. — Ég kem svo kannski
til ykkar eftir stutta stund.
Um leið og ég dró Lydiu
burt með mér, hvíslaði ég að
henni: — Viltu halda þér sam-
an? Ertu alveg vitskert? Geturðu
ekki skilið hálfkveðná vísu?
— Nei, svaraði hún. — Það
eina, sem ég hef áhuga á, er að
halda lífi. Ég er farin að elska
þig, Harvey!
11. kafli.
Lydia tók sér eina knattprik-
ið, sem var bogið. Þarna voru að
minnsta kosti átta prik í grind-
inni, og hún þurfti endilega að
velja sér það eina bogna. Ég
benti henni á það.
— Gerir það nokkuð til? spurði
hún.
Ég benti henni á, að það gæti
toluverðu breytt ef knattprik
væri bogið, en svo hætti ég for-
tölunum og stakk bara öðru
priki í höndina á henni.
— Ég ætla nú að kenna þér
ofurlítið, sagði ég. — Ekki mik-
ið, heldur rétt undirstöðuatriðin.
Hlustaðu þéss vegna á mig og
hættu með þessa ástarvellu.
— Þú heldur, að ég sé
heimsk, sagði hún.
— Nei. Ekki beinlínis heimsk.
En þú ert skrítin. Þú verður að
játa, að þú ert dálítið skrítin.
— Já, líklega er ég það.
— Ég á við, að þú heldur
áfram að gera hina og þessa vit-
leysuna, sem ekki er neitt hægt
að finna út úr. Eins og þegar þú
renndir bílunum í tjörnina forð-
um. Því get ég beinlínis ekki
skilið í.
— Þurfum við að fara út í þá
sálma núna?
— Nei, en segðu mér bara,
hvort það var nokkurt vit í þvi.
— Nei, líklega hefur það nú
ekki verið. En eins og á stóð var
mér áhugamál að láta halda mig
vera dauða.
— Hvers vegna?
— Til þess að hafa frjálsari
hendur til að ná aftur í menið
frá Sarbine. Og nú .... af því
mér er ekki um það að eiga að
borða með Sarbine og þessarl
andstyggðar kellingu hans ....
— Bíddu nú andartak, Lydia.
Allt og sumt, sem ég reyndi að
gera, var að gefa þér bendingu,
án þess að segja það upphátt —
um að þegja alveg í bili um allt
samband þitt við Sarbine. Ég v11
fá hann hingað í matinn. Og 5
vannst nú hjá honum mánuði
saman, var það ekki?
— Ég veit. En það var áður en
hann fór að gera tilraunir til að
myrða mig.
— Jæja, þú heldur væntanlega
ekki, að hann fari að reyna að
myrða okkur í kvöld?
— Ekki það? Hvað ætti að vera
því til fyrirstöðu? Kannski þú?
— Þetta var dáfallega sagt.
— Jæja, við hverju býztu,
Harvey? Þú ert ekkert líkur
neinum spæjara, sem ég hef
nokkurntíma lesið um. Ég man
eftir, að ég las einu sinni um einn
þessara einkaspæjara, og sá mað
ur var með byssu á sér, skil-
urðu? ...... og hinn maðurinn
miðaði á hann byssu, og konan
hans var þarna líka, en hann
var ekki nokkra vitund hrædd-
ur af því að hann vissi, að hann
gæti tekið hinn dónann með
byssunni sinni ....
— Tekið?
— Já, þú veizt .... tekið haijn.
Hlaupið á hann eða eitthvað
þessháttar. Og það gerði hann
líka. En ef nú einhver miðaði á
þig byssu, Harvey. Ég kann nú
vel við þig, en þú ert bara svodd
an lydda. Hvernig geturðu ver-
ið spæjari, án þess svo mikið
sem að gefa nokkrum manni á
hann?
— Til hvers ætti ég að vera
að því? Gengur þú kannski milli
manna og gefur þeim á hann?
— Ég er nú ekki spæjari, eða
er ég það kannski?
— Nei, og ég heldur ekki. Ef
nákvæmlega er til tekið, þá er
ég í tryggingastarfsemi, á viss-
an hátt. Og hvað skyldir þú
hugsa um mig ef ég færi allt í
einu að gefa fólki á hann? í
fyrsta lagi þyrfti þetta að vera
smávaxið fólk, annars mundi
það svara mér í sama — en um
hvað er ég að tala? Hvernig
komumst við út í þessa bjána-
legu stælu?
— Þú ætlaðir að fara að kenna
mér á knattborðið, og mig fyrir
mitt leyti langar ekkert sérlega
til að borða með Sarbinehjónun-
um. Hugsaðu þér, ef hann væri
nú þessi von Kesselring, sem þú
ert alltaf að tala um?
— Já, setjum svo, að hann sé
saini maður, Lydia. Ég vil nú
samt sem áður, en hann komi i
þetta kvöldboð. Þú mátt alls
ekki fara að vanmeta Sarbine,
hreint ekki. Við vitum ekkert
um hann, en hann veit sitthvað
um okkur. Hann vissi að minnsta
kosti nóg um mig til þess að setja
mig í samband við Evelyn
frænku.
— Hvernig ... . ?
— Reyndu að nota vitið, sem
guð gaf þér, Lydia. Hann gat
sér þess til, að við mundum leita
hingað og þess vegna kom hann
hingað sjálfur, upp á von og
óvon. Dettur þér kannsi í hug,
að hann hafi skilið þetta svikna
hálsmen sitt eftir í íbúðinni í
New York?
— Hví ekki það?
— Vegna þess, að á þessari
stundu gætum við vel verið á
leiðinni til borgarinnar, með
húsleitarúrskurð og leitað um
alla íbúðina. En hann er að leika
sér að okkur. Forsendurnar hans
eru alveg hárréttar — að við sé-
um að sækjast eftir meninu en
ekki honum, og að við munum
aldrei fara að blanda lögreglunni
í málið.
— Ég vil nú að minnsta kosti
blanda lögreglunni í það, sagði
Lydia einbeittlega. — Ég átti
menið, skilurðu það? Mér er
fjandans sama um það og langar
ekkert til að eiga það. Ég ætla
að segja mig úr kvenskátaregl-
unni, og allt og sumt, sem ég
heimta, er að fólk hætti að reyna
myrða mig.
— Vertu nú skynsöm, Lyd-
ia .....
— Ég er það .... aldrei þessu
vant. Ég á menið og ég á rétt á
að ákveða ....
— Viltu muna eftir því í eitt
skipti fyrir öll, sagði ég, — að þú
átt ekkert í meninu? Jafnvel
þótt þú gætir með einhverjum
lagakrókum sannað, að þetta
væri upphaflega Fredericks-men
ið, þá veiztu, að það men er ekki
lengur til. Sennilega hefur það
IÐNNEMAR - IÐNNEMAR
ÁRSHÁTIÐ HÁRGREIDSLUNEMA
verður í GLAUMBÆ í kvöld
Tvær hljómsveitir — Góð skemmtiatriði
HARGREIÐSLUNEMAR