Morgunblaðið - 28.02.1974, Blaðsíða 32

32 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 1974

Gísli, Elríkur og Helgi
s eftir
inglbjörgu
Jönsdðltur
En það var einn galli á gjöf Njarðar. Hvorugur
þeirra kunni að lesa skrifstafi.
„Ég kann ekki að lesa svona krábull,“ sagði Gísli
móðgaður. „Það er ég viss um, að mamma hefur gert
þetta einungis til þess að hrella okkur.“
„Nei, hún skrifar líka svona, þegar hún skrifar
bréf,“ sagði Eirfkur, sem vildi verja mömmu sína.
„Hún skrifar bara hinsegin á ritvél.“
„Ég held nú samt, að ég muni alveg, hvernig þetta
er gert,“ sagði Gísli. „Já, ég man það alveg áreiðan-
lega. Við skellum bókinni aftur í skúffuna og svo
tökum við af hrærivélinni. Eiríkur, niður í skúffu
með bókina. Nú byrjar ballið!“
Síðast kynnti ég ykkur fyrir bræðrunum Gísla og
Eiríki, sem voru í raun og veru beztu strákar, en
seinheppnir órabelgir á köflum. Mamma hafði farið
til læknis og þar sem Eiríki þóttu svo einstaklega
Auðœvi hafanna
HAFFRÆÐINGAR hafa kannað ýmsa þá möguleika, sem í
heimshöfunum levnast. Og það eru undrasýnir, sem þeir hafa
eygt. Með atomorku má breyta sj() í ferkst vatn og með því mætti
leysa vatnsskort heimsins um óf.vrirsjáanlega framtíð. Höfin eru
svo rík af alls kyns efnum. að möguleikarnir virðast nær ótæm-
andi. Stór svæði hafsbotnsins eru svo frjósöm að þar mætti rækta
meira grænföður en hægt er að gera á þurrlendi jarðar. IVIeð
skipulagningu mætti margfalda fiskveiðar, og nú eru aðeins
nýttir í örlitlum mæli þeir möguleikar sem hafið getur veitt. 1
dag starfa um 100 verksmiðjur í Bandaríkjunum að því að breyta
sjó í ferskt vatn og daglega eru unnin 200 tonn af magnesium úr
200 milljónum lítra sjávar. En þetta er aðeins örlítið bort af því,
sem vinna mætti úr heimshöfunum.
góðar súkkulaðikökur, ákvað Gísli að baka eina
handa þeim. Hvorugur drengjanna gat lesið skrift,
svo að uppskriftin var engin og allt gert eftir minni.
Hrærivélin var komin í samband og nú beið skálin
eftir því að eitthvað væri sett í hana. Þeytararnir
voru á sínum stað og allt eins og það átti að vera.
„Hvað gerirðu fyrst?“ spurði Eiríkur hrifinn og
leit aðdáunaraugum á eldri bróður sinn.
„Ég set hveiti í hrærivélarskálina," svaraði Gísli,
„ég set svona hálfan dunk, því að þetta á að vera stór
kaka.“
„Hvað kemur næst?“ spurði Eiríkur, þegar Gísli
hafði nær fyllt hrærivélarskálina af hveiti.
„Pund af sykri, eitt stykki af smjörlíki og egg.“
Eiríkur þaut að ísskápnum og opnaði hann. „Hvað
viltu mörg egg?“ spurði Eiríkur.
„Hvað eru mörg til?“ spurði Gísli á móti.
„Tíu,“ svaraði Eiríkur.
„Þá notum við tíu,“ sagði Gísli ákveðinn og hóf að
brjóta eggin yfir hrærivélarskálinni.
„Þarf ekki fleiri?“ spurði Eiríkur.
„Það verður að duga, við eigum ekki fleiri til.“
Svo setti Gísli hrærivélina í gang. Hrærivélin
hrærði og hrærði. Gísli setti hana á mestan hraða.
„Þá verðum við fljótari,“ sagði hann f útskýringar-
tón við Eirík. „Þetta verður að vera til, þegar
mamma kemur heim.“
Eggjaslettur og hveitiflygsur sentust upp um
veggina og smjörlíkisklessur hreiðruðu um sig í
loftinu.
„Setur maður ekkert fleira í köku?r‘ spurði Ei-
ríkur, sem nú var mjög hrifinn af dugnaði og
kunnáttu Gísla.
„Jú, lyftiduft,“ sagði Gísli. „Náðu í lyftidufts-
krukkuna, Eiríkur!" bætti hann svo skipandi við.
Eiríkur stökk niður af borðinu og hraðaði sér að
sækja krukkuna með lyftiduftinu.
„Má ég láta það í?“ spurði Eiríkur.
„Nei, þú mátt það alls ekki,“ svaraði Gísli. „Kannt
þú kannski að baka köku eða hvað?“
Aumingja Eiríkur varð að viðurkenna, að það
kynni hann ekki. Hann varð að sætta sig við að rétta
Gísla lyftiduftið.
„Viltu ekki skeið?“ spurði Eiríkur.
„Til hvers?“ spurði Gísli rogginn.
„Mamma mælir lyftiduftið með mæliskeið,“ sagði
Eiríkur og ég er ekki frá því að Ögn af efavotti hafði
Iæðst inní huga hans um hæfni Gísla til að baka
raunverulegar kökur.
cZJVonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Ég heiti Nonni, og bróðir minn heitir Manni“.
„Einmitt það. En heyrðu, Nonni, heldurðu, að ég
geti fengið að vera í nótt hjá ykkur?“
„Ég skal spyrja hana mömmu að því. En hvað lieit-
ið þér annars?“
Ókunni maðurinn horfði á okkur um hríð eins og
hann væri að hugsa sig um. Því næst sagði hann:
„Ég heiti — Haraldur Helgason“.
Við Manni hörfuðum ósjálfrátt eitt skref aftur á
bak. Okkur brá svo við, að við gátum engu orði upp
komið. En maðurinn tók eftir fátinu, sem kom á okk-
ur, og sagði brosandi:
„Þið þurfið ekki að vera hræddir við mig. Ég er
ekki sá, sem þið haldið“.
Við þetta varð okkur rórra.
„Þú ert þá ekki útilegumaðurinn“, hvíslaði Manni.
„Nei, nei, góði minn. Útilegumaðurinn heitir Hall-
dór, en ég heiti Haraldur. Og ef ég væri útilegumaður,
þá mundi ég ekki vera kominn hingað“.
„Hvar eigið þér heima?“ spurði ég.
„Ég á heima í stórum dal hinum megin við fjöllin“.
„Þekkið þér Halldór Helgason frá Borg?“
„Já, hann þekki ég vel. Við Halldór erum tvíburar“.
Aftur hrukkum við Manni ósjálfrátt frá honum. En
samt vorum við ekki eins hræddir og áður.
Við virtum hann fyrir okkur frá hvirfli til ilja hálf-
hikandi. Síðan spurði ég:
„Hvar er bróðir yðar núna?“
„Það veit enginn með vissu. Þeir eru alltaf að leita
að honum“.
Nú fylgduin við Haraldi heim til bæjar.
Og ég hvíslaði að Manna litla:
„Hlauptu inn til hennar mömmu og segðu henni,
að maðurinn sé kominn af fjallinu og hann langi til
að vera hjá okkur í nótt“.
Manni hljóp inn á undan.
Að lítilli stundu liðinni kom mamma fram.
Haraldur heilsaði henni og sagði:
íneiimorguiilKiffiAu
— Samband okkar er vonlaust,
Valli. Þú vilt eggjaköku með
bakon en ég vil eggjaköku án
bakons.
öiP/o/b
— Augnablik. Læknirinn hef-
ur verið að gera tilraunir,
alveg frá því að þér hringduð.
Voii >i»
~~t£.
— Þetta var gott hjá þér.
Hertu svo upp hugann og
hoppaðu niður hinu megin.
— Allir hafa yfirgefið mig á
stund neyðarinnar. Konan
mín, fjölskylda mín, vinir
mínir... allir nema gamli
tryggi hundurinn minn.