Morgunblaðið - 21.04.1976, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. APRlL 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraeF" Ssr
Sigurður
Gunnarsson þýddi
með rússneskum hreimi, þegar hún
talaði hebresku, en hann með
amerískum. María þýddi fyrir Óskar í
hálfum hljóðum. Þau voru að þræta um,
hvort þeirra vissi meira um það, hvernig
egg yrðu til: Var það hálærði
prófessorinn, sem átti raunar að vita um
allt milli himins og jarðar, eða var það
/-------------------\
Á þessari teikninnu hefur teiknarinn sett flest
það sem þú getur fengið f hvaða viðtækja- og
sjðnvarpstækjaverzlun sem er. Hver hlutur
hefur sitt númer. En á teikningunni eru fimm
hlutir scm ckki fást I slfkum verzlunum. — Þú
átt að ffnna þá, það er gátan, — og skrifa númer
þeirra hjá þðr, það auðveldar þér að finna
lausnina.
stúlkan unga, sem var forstjóri
hænsnabúsins, og þurfti því eiginlega að
vita meira um hænsni en hann, sem var
aðeins aðstoðarmaður. Þau tíndu vínber
af miklum móði, hann fimmtugur, en
hún sextán ára, — og hann vann af því að
hann hafði lengri handleggi og gat auð-
veldlega náð þeim klösum, sem hún
þurfti að tylla sér á tá við, til að ná í.
Annars var Ester ákaflega dugleg og
lipur og liðug að hverju sem hún gekk.
Hún var á orði fyrir það, hve fljótt og vel
hún svaraði fyrir sig, og þar var hún
fremri prófessornum.
María hvíslaði til Óskars:
„Þau eru í rauninni alls ekki éins
ósammála og ætla mætti, því að hún segir
öll klúrustu orðin á rússnesku, til að hlífa
honum, en hann talar ensku, þegar hann
þarf að skýra eitthvað, sem hún skilur
ekki í sambandi við eggið.“
Allir, sem vettlingi gátu valdið á
samyrkjubúinu, unnu við vínber,
hugsuðu um vínber, borðuðu vínber og
fengu í magann af því að hafa borðað of
mikið af þeim. Allt í einu kom skipun um
það frá Míroni, sem var verkstjóri viö
vínberjauppskeruna, að þau ættu að
skilja byssurnar eftir heima, því að þær
drægju úr afköstunum við tínsluna. Þau
yrðu að tefla á tvær hættur < og vona, að
óvinirnir kæmu ekki á meðan. En margir
voru þeirrar skoðunar, að þá mundu þeir
einmitt koma.
Sannleikurinn var sá, að þau þurftu
alltaf að vera viðbúin því versta hér í
Galíleu. Landamærin voru aðeins í
nokkur hundruð metra fjarlægð og
aðeins fá skref frá brúnni yfir Jórdan.
Tveir menn voru alltaf á verði í
loftvarnabyrgi við fljótið og horfðu yfir
til landamæranna nótt og nýtan dag. En
hamingjunni sé lof, — núna var þar
ekkert um að vera.
Og svo leið dagur að kvöldi. Það var
þreytt fólk, sem gekk heim til að njóta
hvíldar að loknu dagsverki. Og nóttin
kom fyrr en varði með niðamyrkur og
stjörnubjartan himinn.
Nú voru þau áreiðanlega sofnuð bæði,
Sara og Alí.
En nú kom Míron allt í einu til Maríu
og óskars, þar sem þau voru eitthvað að
dunda, og sagði:
„Það líóur víst brátt að burtför..
„Á Alí að fara héðan?“ spurðu þau
bæði í kór.
„Nei, ekki Alí. En hér er skeyti til þín,
Óskar. Ég varð að þýða það og þess vegna
veit ég um efni þess. Skipið þitt er komið
til Haífa...
Óskari brá verulega, það lá við, að
hann fengi aðsvif. Hann varð að styðja
sig við eitthvað, og það var karfa, sem
María hélt á. Hún lagði aðra höndina á
öxl hans. Hann heyrði, að það var
KArtlNU \\-
— Pabbi, hver var Hamlet?
— En sú fáfræði, réttu mér
Biblfuna, drengur, og ég skal
lesa um hann fyrir þig.
X
— Hvað kostaði nýi pelsinn
þinn?
— Fimm eða sex yfirlið.
X
Móðirin: — Sigga mfn, bróðir
þinn segist hafa séð þennan
leiðinlega kandidat kyssa þig f
portinu f gærkveldi.
Sigga: — Hann lýgur þvf, það
var svo dimmt, að hann gad
ekkert séð.
X
Ungur Reykvfkingur kom til
Olafsvfkur og hitti þar gamlan
kunningja.
— Ertu giftur? spyr heima-
maður.
— Nei, ég ætla ekki að giftast
fyrr en ég finn stúlku, sem er
alveg f andstöðu við mig.
— Jæja, þú ættir að finna hana
hér, þvf að stúlkurnar hér eru
sérstaklega laglegar og
skemmtilegar.
X
— Veiztu pabbi, hann sagðist
ekki ætla að gifta sig fyrr en
hann fyndi réttu stúlkuna.
— En hvernig veit hann, að þú
sért hin eina rétta?
— Ég sagði honum það.
X
— Hvers vegna sleiztu trúlof-
uninni við kennslukonuna?
— Ég kom ekki til hennar eitt
kvöldið, og þá krafðist hún þess
að ég kæmi með skriflega
afsökun undirritaða af
mömmu.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
46
myndi Paul sólunda þvf með létt-
um leik. Og ef eitthvert réttlætí
væri til f þessum heimi hefði
hann átt að eiga sinn eigin son....
og sfðan hélt hann áfram — eftir
þvf sem Paul segir mér — að röfla
um barn sem hann átti og það
hafði fæðzt andvana og móðirin
hafði dáið ifka og ekkert gæti
nokkru sinni komið í staðinn fyr-
ir þann óbætanlega missi og þá
ólýsanlegu sorg. Og hann átti sem
sagt ekki orð til að lýsa þvf hvað
hann hefði viljað gera fyrir þenn-
an son sinn. Paul sagði að hann
hefði háorgað og hljóðað af bræði
samtímis og verið nákvæmlega
eins og vitskertur maður. Hann
hafði aldrei séð neitt þessu líkt til
hans og það hefur aldrei endur-
tekið sig. Ég held að ef Marcel
man eftir þessu hljóti hann að sjá
voðalega mikið eftir að hafa talað
um þetta — og við Paul af öllum
mönnum.
— Drekkur hann sig oft fullan?
Hún kinkaði kolli.
— Hann hefur alltaf drukkið
mikið frá þvf ég man cftir hon-
um.
— En hann hefur aldrei minnst
á þetta mál framar
— Ekki við Paul.
— Og myndin. Þú varst að tala
um mynd. Hvað með hana?
Hann geymdi mynd f skápnum
hjá sér. Hann tók hana og rak
hana upp að nefinu á Paul. Konu-
mynd. Paul sá hana aðeins rétt f
svip. En seinna — nokkrum mán-
uðum seinna held ég þegar
Marcel var fjarverandi í við-
skiptaerindum tókst honum að ná
henni og lét gera mynd eftir
hcnni. Hann sýndi mömmu þessa
mynd og hún sagði að myndin
væri af Madeleine Herault.
— Þessi fáránlega ástrfða hafði
Monique kallað það. Hún hafði
talað um þvermóðskulega fram
komu Madeleine við Marcel og
sagt að hún hefði vfsað. honum
miskunnarlaust á bug. Én hafði
Marcel að lokum komið fram
vílja sfnum við hana?
— Jafnvel þótt þetta sé satt er
ekki þar með sagt að ég sé þetta
barn, sagði David. — Mér skilst á
þér að Marcel hafi sjáifur sagt að
barnið hafi fæðzt andvana.
— Þau eru öll sannfærð um að
þú sért þetta barn.
— Og Paul er skelfingu lostinn.
Ég yrði þá einkaerfingi Marcels
og hann gæti hent ykkur út án
frekari umsvifa og að dómi Pauls
er það næg ástæða fyrir að fremja
morð — eða að minnsta kosti gera
til þess heiðarlega tilraun.
— Ég býst við þvf.
Hún hallaði sér fram og kreppti
hnefana f kjöltu sér. Hann fann
til djúprar samúðar með henni.
Veslings litla Nicole hugsaði
hann með sér.
— Og hvað halda þau að hafi
gerzt? Að Simone hafi ættleitt
mig þegar Madeleine dó og ef svo
hefur verið hald manna hvers
vegna vissi Marcel þá ekki um
það?
— Þvf get ég ekki svarað þér.
Ég veit það ekki.
— Hver var þá konan sem ég
fann f húsinu? Drap Paul hana?
— David. Það veit ég ekkert
um. Þú verður að trúa mér og ég
er viss um að Paul kemur þar
hvergi við sögu. Það var þarna
kvöldið... sem þú fórst inn í
gamla borgarhlutann að ég held
hann hafi reynt... reynt að drepa
þig. Ég er viss um það hefur þó
innst inni ekki verið ætiað hans.
Ég er alveg viss um það. Og meira
að segja, er ég ekkert alveg örugg
f þvf hvort hann var þar að verki.
Ég hef ekki þorað að spyrja hann.
En þegar þú komst út f húsið f
fyrsta skipti sagði hann mér að
stöðva bflinn svo að Georges —
bifvélavirkinn gæti fengið að
virða þig fyrir sér.
— Þú átt við þegar við námum
staðar til að taka bensfnið.
— Já. Georges hefur ekið Paul,
sfðan hann klessukeyrði sfðasta
bflinn sinn.
— Svo að Paul beið eftir þvf að
sjá hvernig Marcel tæki á móti
mér. Til að ganga úr skugga um
hvort ég væri veruleg ógnun við
Ijúft líf hans og væntanlega
gullna framtfð. Sfðan fékk hann
vin sinn til að gera tilraunir til að
keyra mig niður. Heldurðu nú f
hreinskilni sagt Nicole að þetta
hafi ekki verið fullkominn og
skipulagðar ásetningur hans.
— Ég veit ekkert um það,
sagði hún. — Ég er að geta mér til
um þetta eins og þú. Hann sagði
mér hvern hann héldi þig vera.
Hann sýndi mér myndina og
sagði mér að halda mér saman.
Það er allt og sumt sem ég veit.
Hann öskraði á hana.
—Hann hefði getað drepið
Helen Ifka!
Hún greip höndum fyrir eyrun
og svaraði engu en angistin var
uppmáluð á andliti hennar.
Hann lækkaði róminn og bætti
við.
— Drap hann lfka Bonifacc
gamla?
—Ég veit það ekki David. Ég
segi það satt. Ég veit það ekki.
— En þú heldur það. Og það
held ég líka. En hvers vegna?
Lúrði Boniface þá á einhverjum
sönnunargögnum um allt málið?
Einhverjum skjölum?
— Ég er ekki sannfærður, sagði
hann. — Ekki um að Paul hafi
ekki reynt tvívegis að drepa mig.