Morgunblaðið - 20.03.1980, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 20.03.1980, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1980 39 Minning: Guðrún Sigurbjörns- dóttir Ijósmóðir hún hag deildarinnar sérlega fyrir brjósti. Hún var gædd miklum félagsþroska, sem aðrir nutu góðs af. Þrátt fyrir mikil veikindi hennar hefði enga okkar órað fyrir að fundur okkar þann 12. febrúar s.l. yrði sá síðasti með henni. Fullvissar erum við samt um að hún verður með okkur áfram. Því andinn lifir þó líkaminn sé horf- inn. Við þökkum henni öll hennar störf í þágu kvennadeildarinnar, hennar er sárt saknað, en minn- ingin um hana og bjarta brosið hennar myn ylja okkur í fram- tíðinni. „En snauðari teljum við þús- undfalt þá er þekktu aldrei vin- áttuböndin." Þór, dætrunum og fjölskyldu hennar sendum við einlægar sam- úðarkveðjur. Kvennadeild Víkings. Langri baráttu er lokið. Gigga vinkona mín lauk hérvist- ardögum sínum 12. mars s.l. Hún var fædd 27. desember 1940 dóttir sæmdarhjónanna Frið- steins Jónssonar sem lést 1971 og Lóu Kristjánsdóttur. Hún ólst upp í Vesturbænum í Reykjavík á miklu athafnaheimili og naut þar vissra forréttinda sem eina dóttirin og veitti foreldrum sínum og bræðrum mikla gleði því fjölskyldutengslin eru mikil og sterk. Eftir að barnaskóla lauk fór hún í Kvennaskólann í Reykjavík og lauk þaðan prófi vorið 1957. Þá réðst hún til starfa hjá Landleiðum síðan sem flugfreyja hjá Loftleiðum eða þartil hún giftist þann 6. ágúst 1966, eftirlif- andi manni sínum Þór Símoni Ragnarssyni. Þar mættist mikið mannkosta fólk, ástin, umhyggjan og virðingin fyrir hvort öðru einkenndi þau svo af bar, ham- ingjan yfir dætrunum Ásthildi Lóu fæddri 1966 og Rögnu Sif fæddri 1969. Hvað hún naut þess innilega að vera heima og anriast þær. Hún var þeim mikil og góð móðir sem gott er að eiga minningu um. Hún var gædd miklum mannkostum, dugnaður, ljúfmennska og snyrti- mennska var henni í blóð borin og alltaf jafn indælt að eiga með henni stund og deila gleði með henni. Hún var föst fyrir og trygglynd og mátti hvergi vamm sitt vita. Þessir eðliskostir entust henni þar til yfir lauk. Eg veit að í dag minnast margir gleðistundar á heimili þeirra hjóna í október s.l. þar sem hún geislaði af gleði, gleði yfir að geta gert daginn eftirminnilegan fyrst og fremst fyrir eiginmanninn og okkur hin sem nutum þess að gleðjast með þeim. Hún átti við sjúkdóm að stríða sl. 10 ár en hún lét ekki bugast, tók mótlætinu með æðruleysi og hetjuskap og lét engan bilbug á sér finna. Hún sinnti þeim verkum sem hún mátti, með sömu snyrti- mennskunni og glæsibrag og áður og snerist við erfiðleikunum af því tápi sem ótítt er. Síðustu árin stundaði hún vinnu utan heimilisins, þó oft á tíðum meira af vilja en mætti og naut þá skilnings forráðamanna Gunnars Eggertssonar HF. I einu af okkar síðasta samtali, barst talið að umönnun sjúkra. Þar minntist hún lækna og hjúkr- unarliðs með þökk og hlýju. Og ég veit að í huga herinar var þakklæti til þeirra sem lögðu henni lið í baráttu hennar, á það ekki síst við um eiginmann hennar fyrir staka umhyggju hans, móður hennar sem allt vildi fyrir hana gera og dætrunum sem ég á þá ósk til handa að flytja fram á veg dugnað og atorku móður sinnar. Að leið- arlokum er mér efst í huga þakklæti, virðing og aðdáun og minningin um Giggu mun ylja mér. Ég bið fjölskyldu hennar allrar blessunar og sendi henni einlægar kveðjur okkar hjónanna og heilir hugir allra þeirra sem kynntust henni, fylgja henni með blessun- aróskum á þeirri vegferð sem nú er hafin. Lóa Fædd 11. janúar 1893. Dáin 12. marz 1980. Ég lifi' i Jesú nafni. í Jesú naíni’ ég dey, þó heilsa' og líf mér hafni, hræðist ég dauðann ei. Dauði, ég óttast eigi afl þitt né valdið Kilt, í Kristi krafti' ég segi: Kom þú sæll, þá er þú vilt. (Hallgr. Pétursson) Amma Guðrún er látin. Amma Guðrún, eins og við kölluðum hana, lagði í sína hinstu ferð 12. marz 1980. Þá ferð er hún hafði einna mest hlakkað til. Hún var orðin þreytt. Hún þráði að komast á fund hins mikla skapara síns, eiginmanns og vina. Þessi fátæklegu orð eru aðeins kveðja, orð sem aldrei verða sögð, en ef til vill lesin. Amma Guðrún var þó ekki amma mín. Hún var amma eigin- manns míns og langamma sonar okkar. Henni auðnaðist að eignast tvö langömmubörn, sem hún naut að hafa í nálægð við sig. Amma Guðrún var yndisleg kona. Hún var ein af þessum góðu, blíðu, hæglátu konum. Hjá henni var nóg hjartarúm fyrir alla. Það var því ekki tilviljun að hún gerðist ung að árum ljósmóðir. Og hún varð góð ljósmóðir. Starf hennar var henni sem köllun. Það var sama hvernig viðraði, alltaf var hún til staðar. Hún hvarf frá þremur börnum sínum til að hjálpa öðrum að komast í heim- inn. Hendur hennar voru líknsam- ar. Þær hendur sem unnu þetta fórnfúsa starf, voru smáar og grannar. En stærð handa og útlit skipta ekki máli. Það eru hjörtu mannanna, sem mest um varðar. Og hún átti það stærsta og besta sem til var. Þá kom fórnfýsi hennar einnig vel í ljós er hún annaðist aldraðan tengdaföður sinn í veikindum hans, og síðar er hún hjúkraði eiginmanni sínum af stakri nærgætni. Ég þakka ömmu Guðrúnu sam- fylgdina þau fáu ár sem við þekktumst, en þau ár óska ég að hefðu orðið miklu fleiri. Anna Steele Gömul kona hefur lokið vegferð sinni, sátt við allt og alla og örugg í trú sinni á vernd og skjól. Langt að baki eru sóldagar bernskunnar og unaður æskuára í sögufrægri sveit, Laxárdal í Dölum. Starf og strit á annasamri ævi er ekki lengur séreign — sem minning um baráttu og sigra — heldur þáttur í sameiginlegri sögu þjóðarinnar. Einn þáttur af mörg- um, sem kynslóðirnar spinna í sameiningu og mynda af þann mikla vef sem nefnist þjóðfélag og hefur styrkleika sinn af því, að hver einasti þáttur sé heill og traustur. Guðrún Sigurbjörnsdóttir var fædd á Svarfhóli í Laxárdal, dóttir hjónanna Sigurbjörns Bergþórs- sonar og Guðbjargar Guðbrands- dóttur. Hún var þriðja í röð 6 systkina og lifðu þau öll. Ung að árum hélt hún til höfuðborgarinn- ar og lærði þar ljósmóðurfræði. Hún tók við ljósmóðurumdæmi í sveit sinni að námi loknu og gegndi því í 30 ár. Árið 1917 giftist hún Sigtryggi Jónssyni frá Hömr- um og litlu síðar hófu þau búskap á Hrappsstöðum í Laxárdal. Þar bjuggu þau í 40 ár, uns þau seldu jörðina og fluttust til Reykja- víkur. Þau eignuðust þrjú börn, Jón aðalbókara í Iðnaðarbankan- um, Sigurbjörn aðstoðarbanka- stjóra í Landsbankanum og Mar- gréti húsfrú í Kópavogi. Öll bera börn þeirra órækt vitni þeirri heilsteyptu skapgerð og afdrátt- arlausu mannslund, sem beinir öllum kröfum inn á við en ætlast ekki til af öðrum; en það var sá sjóður sem foreldramir gátu ómælt veitt þeim í arf. Sigtryggur gegndi alla tíð marg- þættum trúnaðarstörfum fyrir sveit sína og sýslu, svo það fór ekki hjá því, að Guðrún varð oft í fjarveru hans að sinna mörgu öðru en innanbæjarstörfum þeim, sem í verkahring kvenna töldust. En aldrei vílaði hún fyrir sér að ganga í húsbóndastörfin líka — vissi þann sannleik og fór eftir honum alla tíð, að: Ætiað var ást annað meira en sofandi sæla á svæfli mjúkum. Bera skal byrðar, brjóta ísa, vaka á verði til vegs öðrum. (D. Stef.) Þegar ég kom fyrst að Hrapps- stöðum varð mér strax ljóst, að Guðrún var feikilega dugleg og allur viðurgjörningur við gesti og heimafólk var með miklum ágæt- um hjá henni. En það sem mér þótti kannske athyglisverðast, var sá grandvarleiki, sem þau hjón prýddu heimili sitt með. Aldrei var þar iðkað niðrandi tal um nokkurn mann, engum hallmælt eða getsökum hampað. Ég þekkti ekki til á öðrum heimilum í Laxárdal, en hafi þessi sami bæjarbragur verið viðtekin venja þar, þá hefur hið svokallaða sveit- arslúður verið óþekkt fyrirbrigði þar í hrepp, og er það vel við hæfi þess ágæta byggðarlags. Guðrún var ákaflega farsæl í ljósmóðurstarfinu og minntist Kveðjuorð: Fæddur 5. mars 1916. Dáinn 9. júli 1979. Þann 9. júlí sl. andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur- eyri Björn Bessason, aðalendur- skoðandi. Hann fæddist í Kýr- holti, Viðvíkursveit í Skagafirði, þann 5. mars 1916 og var því aðeins 63 ára gamall, er hann lést. Foreldrar hans voru hjónin Bessi Gíslason og Elínborg Björnsdótt- ir, er um áratugaskeið bjuggu í Kýrholti. Björn lauk stúdentsprófi frá MA 1941 og nam síðan við Há- skóla íslands jafnframt endur- skoðunarstörfum hjá Samb. ísl. samvinnufélaga. Þann 9. maí 1942 kvæntist hann eftirlifandi eigin- konu sinni, Þyri Eydal, og eignuð- ust þau tvær dætur, Elínborgu, sem gift er og búsett í Svíþjóð, og Þyri Guðbjörgu, sem dvelst í heimahúsum og starfar hjá KEA. Var hjónaband þeirra og heimil- islíf allt einkar farsælt og traust. Þann 18. apríl 1942 hóf Björn störf hjá Kaupfélagi Eyfirðinga á Akureyri og var aðalendurskoð- andi þess um áratugaskeið, allt þar til í apríl sl., að hann lét af störfum sakir sjúkleika þess, er varð hans banamein. Hann starf- aði því 37 ár á vegum samvinnu- samtakanna í Eyjafirðveða nær alla sína starfsæfi. Störf hans voru mikil að umfangi og ábyrgð og jukust sífellt með árunum eftir því sem umsvif samvinnufélagsins jókst um byggðir Eyjafjarðar. 1 öllu lífi sínu var Björn Bessason einstaklega samviskusamur og trúr og mátti hvergi vamm sitt vita. Þeir eiginleikar voru leiðar- ljós í öllu starfi hans hjá kaupfé- laginu. Björn var jafnframt mjög góðum gáfum gæddur og voru störf hans því afar heilladrjúg og farsæl. Að leiðarlokum vil ég fyrir kaupfélagsins hönd færa Birni alúðarfyllstu þakkir fyrir störfin öll, jafnframt því sem ég óska honum alls velfarnaðar í austrinu þess með þakklátum huga, hvað lánssöm hún var, að „missq“ aldrei barn né sængurkonu öll sín starfsár. Öll börn leit hún með móðuraugum og sá ekkert fegurra og undursamlegra en nýfætt barn. Oft var erfitt að rífa sig burt frá eigin heimili, meðan þar voru lítil börn og gamalmenni, sem þurftu hennar með, og vetrarferðir í náttmyrkri og hríðum gátu orðið æði harðsóttar. En skyldan og löngunin til að líkna, ruddu öllum hindrunum úr vegi. Kjarkurinn var óbugandi og öryggið streymdi frá henni til sængurkonunnar og heimilisfólksins, sem beið milli vonar og ótta. Um leið og hún var komin í bæinn, hraðvirk í tiltekt- um og fullkomlega örugg við allar kringumstæður, þá breyttist kvíðinn, sem rétt áður hafði þrengt sér inn í hvert hugskot, í notalegan grun um, að hér yrði innan skamms hátíð í ranni, þegar nýju lífi hefði verið greiddur eilífa, þar sem öll orka guðdóms- ins á uppruna sinn. Persónulega færi ég Birni innilegustu þakkir fyrir samstarf og vináttu, um leið og ég sendi eftirlifandi eiginkonu hans, dætrunum og fjölskyldunni allri mínar dýpstu samúðarkveðj- ur. Valur Arnþórsson. Björn Bessason er dáinn. Harm- fregnin segir mér afdráttarlaust: skoðunarferðir ykkar Björns, ykk- ar tveggja út í guðs græna náttúr- una, verða ekki fleiri og eigi heldur verða þær fleiri, landkönn- unarferðir ykkar, undir merkjum Ferðafélags Akureyrar. Þetta er liðin tíð. Það var á fyrri hluta áratugsins 1940 — 1950, að ég átti því láni að fagna að kynnast Birni Bessasyni í ferðum og félagsstarfi FFA, og með okkur tókst órjúfandi vinátta. Björn var sannur og heill náttúru- unnandi og bjó yfir hafsjó af fróðleik um land og þjóð. Grasa- fræðin var honum hugstæðust allra fræðigreina. Suður á Vatna- hjalla veitti hann samferðafólkinu fróðleik um dýjamosa, jöklasóley og hverja þá jurt, er skaut rótum í urðinni. í fámennum hópi var ánægju- legast að vera með honum, því þá kom í ljós hin víðfeðma þekking hans, sem hann flíkaði aldrei. vegur inn í dagsins ljós. Ljósmóð- urstarfið er þakklátt og veitandi starf, og ég veit að Guðrún fann hlýhug og þakklæti streyma til sín frá öllum sem hún hafði hjálpað. Sjálf var hún óspör á góðar óskir og fyrirbænir til allra „ljósubarn- anna“ sinna. Oft hvarflaði hugur hennar vestur í Dali, einkum meðan hún átti þar vini á hverjum bæ. Með árunum fór þeim fækkandi, sumir höfðu flust í burtu og aðrir safnast til feðra sinna, því allt lýtur hinu mikla lögmáli hverful- leikans og ekkert stendur í stað til lengdar. Bernskustöðvarnar verða þó með vissum hætti alltaf hluti af manni sjálfum, og í hárri elli, undir skugga sjóndeprunnar, urðu hlíðar Laxárdalsins grænni en nokkru sinni fyrr og Hvamms- fjörður undra blár. Sigtryggður andaðist árið 1971, eftir það bjó Guðrún ein i íbúð sinni meðan heilsa leyfði, en síðustu árin var hún hjá Margréti dóttur sinni og manni hennar Eggert Hjartarsyni, sem í samein- ingu og af mikilli fórnfýsi gerðu allt, sem í þeirra valdi stóð til að létta þær byrðar, sem elli og sjúkleiki lögðu henni á herðar. Svo var nú komið heilsu og þreki þessarar dugmiklu og gest- risnu rausnarkonu, að enginn gestur var henni kærkomnari en sá, sem vitjaði hennar 12. þessa mánaðar — dauðinn sjálfur. Því hljótum við að standa fagnandi við líkbörur hennar, ekki aðeins vegna þess, að hún hefur fengið þá vitjun, sem hún þráði, heldur einnig yfir því að hafa átt svo góða og göfuga móður, tengdamóður og ömmu, og yfir því, hvað æviþráður hennar, sem nú er á enda spunn- inn var grómlaus og sterkur. Ragnheiður Viggósdóttir Stórhrikalegt landslag var óþarft og gilti einu hvar gengið var, skoðaðar starir á Kaupangsbakka eða Staðarbyggðamýrum eða fjandafæla í Glerárgili. Hann opn- aði sýn til innri fegurðar blóm- anna. Ekkert ferðalag gat mistek- ist ef Björn Bessason var með í för. Hann lagði til hina sönnu lífsgleði. Veður skiptir raunar engu máli. í slagveðursrigningu sýndi líf og allur gróður jarðar ný og ný fyrirbæri, sem hreif huga Björns og hann vakti athygli á svo enginn viðstaddur hefði viljað án vera. Er séð er á bak svo góðum dreng, hvílir sorg yfir. Dýpst er sorg konu hans, Þyri Eydal, barna og annarra nánustu vandamanna. Ég sendi þeim öllum mínar inni- legustu samúðarkveðjur. Megi hin ljúfa minning veita huggun. Sigurjón Rist. ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og með góðu línubili. Björn Bessason aðalendurskoðandi

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.