Morgunblaðið - 22.10.1981, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 1981
33
Okkur öllum, sem þekktum
Elísabeth finnst hún ekki vera
farin frá okkur ennþá. Ekki svona
allt í einu.
Viðmót hennar var slíkt, að það
gleymist ekki okkur, vinum henn-
ar. I vöggugjöf hlaut hún þann
fágæta fjársjóð að geisla af eðli-
legri gleði og fjöri, sem virkaði svo
bráðsmitandi á okkur, að okkur
hlaut að líða vel í návist hennar.
Slíkir menn verða vinmargir og
öðlast góða vini, enda þekki ég
enga manneskju, sem átti jafn-
marga góða vini og hún. En þetta
er aðeins einn eiginleikinn af
mörgum góðum. Viðbrugðið var
gestrisni hennar sem var eðlilegri
en hjá flestum öðrum og hafa fáir
tileinkað sér málsháttinn „sælla
er að gefa en þiggja" betur en ein-
mitt hún.
En hún hafði þörf fyrir að veita
fleira en gleði og beina. Hún valdi
sér starf við sitt hæfi og það var
auðvitað að gefa enn fleira — að
Lkna og hjúkra — starf, sem ekki
aðeins krefst þekkingar og hæfni
heldur einnig þeirrar geislandi
hjartahlýju, sem hún fékk líka í
vöK8ugjöf. Slíka hjúkrunarkonu
vildi ég fá, ef ég yrði einhvern
tíma veikur. En kannske hefur
hún þegar hjúkrað mér á vissan
hátt. Ef mér leið illa, fékk ég betri
ráð frá Elísabeth og Svenna en
öðrum mönnum vandalausum.
Þetta er kannske einhvers konar
andleg hjúkrun og hún hélt því
fram, að ráð hennar reyndust svo
vel, vegna þess að hún væri sál-
fræðingur. Ég trúði orðum henn-
ar.
Elísabeth hefur búið sínum
karli og sínum krökkum hlýtt og
notalegt heimili. Þeim þjónaði
hún best eins og vera ber, en samt
átti hún svo mikið eftir handa
okkur hinum.
Við skulum óska Svenna og
börnunum styrks, mikils styrks til
að halda ótrauð áfram án þess að
láta hugfallast á nokkurn hátt og
án þess að finna til nokkurrar
beiskju. Sömu óskir sendum við
móður hennar og bræðrum og
reyndar öllu skyldfólki hennar og
Svenna.
Elísabeth átti góða vini, einn
ber þó af, Ingileif vinkona. Hún
hefur reynst henni og hennar fólki
frábærlega og aldrei betur en ein-
mitt nú, þegar allir eru daprir.
Svenni og börnin þakka henni
fyrir stuðninginn, hjálpina, vin-
áttuna. Líka allir ættmenn hennar
og Svenna. Við vandalausu vinirn-
ir tökum undir allir sem einn. Og
við sendum Ingileifu sams konar
ist. Eftir það tók Guðbjörg aifarið
við símanum og var stöðvarstjór-
inn í Ásgarði, þar til stöðin var
lögð niður hinn 1. apríl 1977 við
komu sjálfvirka símans. Guðbjörg
annaðist því símavörzluna á
fjórða tug ára. Þennan starfa sá
hún um af mikilli samvizkusemi
og háttvísi. Gegndi hún jafnan
hringingum, þótt ekki væri á lög-
boðnum vaktartíma. Þetta starf
vann hún löngum fyrir lítil laun
og gerði aldrei kröfur til kjara-
bóta né eftirlauna. Margir þekktu
rödd Guðbjargar í símanum.
Framburðurinn var hreinn og
skýr og alvöruþungi í setningun-
um, sem hún sagði. Við símavörzl-
una varð hún bæði vinsæl og víð-
kunn kona.
Síðustu árin voru Guðbjörgu
stundum erfið vegna vanheilsu.
Var hún rúmföst um skeið, áður
en hún varð að fara í sjúkrahúsið
á Selfossi. En þess ber hér að geta,
að hcima í Ásgarði var henni
hjúkrað af umhyggjusemi og fórn-
arlund svo til fyrirmyndar var af
húsmóður heimilisins, frú Sigríði
Eiríksdóttur.
Og nú er þessi merka kona
kvödd með innilegum þökkum af
öllum vinum hennar nær og fjær,
en þó fyrst og fremst af þeim
hjónunum í Ásgarði, Ásmundi og
ÍSigríði og börnum þeirra.
Hún er nú horfin af sviðinu, en
sérstæð minning hennar lifir með-
al margra, sem kynntust henni.
Minningu hennar er gott að hafa í
huga, því að þar svífur yfir heið-
ríkjan í líkingu talað. Þannig vilj-
um við horfa á eftir henni og
minnast hennar ævinlega.
Skúli llclgason
óskir og Svenna og börnunum.
Elísabeth gaf of ört, forðinn er á
þrotum. Nú er hún sofnuð. Þá fær
hún nýjan forða, ótæmandi forða
og þá líður henni vel. Við vinir
hennar skyldir og vandalausir
þökkum af alhug gjafir hennar,
einnig sjúklingar hennar og
starfsfélagar okkar Svenna. Munu
margir í þessum hópum teljast til
vina hennar. Við gleymum ekki
gjöfum hennar og líði henni vel.
Veri hún sæl.
Guðni
Til Ellu
Öll erum við hluti af lítilli ver-
öld innan hinnar stóru. Þessi litla
veröld varð til með foreldrum
okkar, systkinum, ættingjum og
vinum á fyrstu árum okkar, þegar
við vorum að fóta okkur í stærri
og flóknari veröld án þess að vita,
hversu flókin hún í rauninni er. Þá
var leikið á fáa strengi en hreina.
Þá var sorgin sorg og gleðin var
gleði. Allt þar á milli kom miklu
seinna og gerði okkur lífið erfið-
ara. Þess vegna eru æskudagarnir
gjarnan gæddir þeim eiginleika að
verða því bjartari í hugum okkar
sem við verðum eldri. Dökku dag-
anir víkja fyrir hinum ljósu í
þessu einfalda litrófi. En víst er að
allir þeir, sem voru hluti af þess-
ari litlu veröld okkar og hinum
ljósu dögum, eru okkur kærir alla
ævi. Hver þeirra sem fer, á auðan
sess við borðið, og við vitum að
þeim fjölgar eftir því sem okkur er
lífið lengur gefið. En nýir dagar
færa okkur önnur líf til að deila
með okkur minningunni um þá
sem fóru. Án þess væri lífið óbæri-
legt og langir lífdagar ekki eftir-
sóknarverðir.
Með þessum fáu línum viljum
við systkinin nær og fjær, foreldr-
ar okkar og börn, deila minning-
unni um góða vinkonu með þeim,
sem mest hafa misst nú, þegar El-
ísabeth Pálsdóttir Malmberg er
kvödd að sinni. í röð hinna ljósu
dapa er hún sífellt til staðar, fal-
leg og glöðust allra. Þá var oft
þröngt setið við stóra borðið á
Jófríðarstaðaveginum, þá var lífið
einfalt og skammt milli hláturs og
gráts. Fimmstirnið, Ingileif, Jó-
hanna, Úlla, Guðrún og Ella,
pískruðust á um leyndarmálin,
sem oftast snerust um alla strák-
ana í næstu húsum, Kjartan og
Hrafnkel og þá alla, og okkur Ing-
ólfi fannst þau mál lítið áhuga-
verð.
Seinna urðu þær viðræðuhæfari
og við tók vinna og próflestur. Við
f.vlgdum þeim til skips í fvrstu
utanlandsförina og sáum þær
velja sér starfsbrautir. Þrjár
vinnukvennanna kusu sér sömu
braut, tvær fóru aðra leið. í örfá
ár naut ég dyggrar barnfóstru-
þjónustu þeirra, og tók þátt í mis-
þungum ástarraunum, en innan
skamms voru þær engar orðnar og
hinn eini sanni fundinn. í önn og
amstri daganna skildust leiðir
mínar og þeirra, en þeirra leiðir
skildust aldrei. Þær fylgja nú
kærri vinkonu síðasta spölinn
saman.
Elísabeth Pálsdóttir Malmberg
fæddist 7. apríi 1939, og voru for-
eldrar hennar Inger F. Möller,
kennari, og Páll Helgason, raf-
fræðingur. Elísabeth var alin upp
á góðu og traustu heimili, sem bar
merki þess besta í danskri og ís-
lenskri menningu. Afi hennar var
Jón Helgason biskup, en kona
hans var danskrar ættar eins og
móðir hennar. Páll faðir Elísa-
bethar lést langt um aldur fram,
en móðir hennar hefur verið
Elísabethu og bræðrunum tveim-
ur, tengdabörnum og barnabörn-
um sú stoð, sem aldrei brást. Þau
s.vstkinin hafa alla tíð borið með
sér þá háttvísi og gleði, sem elsku-
legt og traust æskuheimili gæðir
þau börn sem þess njóta, og ein-
mitt þannig þekkja flestir Hafn-
firðingar frú Inger.
Elísabeth lauk námi í hjúkrun-
arfræði árið 1961 og starfaði síðan
við sérgrein sína. Árið 1963 giftist
hún bekkjarbróður mínum úr
menntaskóla, Svend Aage Malm-
berg, haffræðingi, sem nú kveður
konu sína eftir átján ára hjóna-
band. En Svend gengur ekki einn
þau spor. Þrjú börn þeirra, Ingi-
leif, f. 1964, Kristín, f. 1966 og Páll
f. 1969 eru við hlið hans. Ég hygg
ég geti talaö fyrir munn okkar
bekkjarsystkinanna, þegar ég
sendi þeim hlýjar kveðjur okkar
allra.
Ekkert okkar óraði fyrir því á
síðasta stúdentsafmæli okkar, að
Elísabeth væri svo veik sem raun
re.vndist, svo hraustleg og glöð og
falleg sem hún var. Þannig var
hún til hinstu stundar, og þannig
veit ég að maðurinn hennar, börn-
in, móðir hennar og bræður og
kær tengdamóðir muna hana.
Þeirri minningu deilum við með
þeim öll hin.
Litla veröldin okkar er fátæk-
ari, en úti fyrir bíður hin stóra
með öllum sínum fyrirheitum.
Megi ástvinir hennar, ganga út í
hana óhikað, sterk í minningunni
um þá hamingju sem þið áttuð
saman og enginn getur tekið frá
ykkur.
Guðrún Helgadóttir
Núer liagstætt
aðkaupa
kjotiö
og nyta frystikistuna
fuMomiega
Um þessar mundir geturðu gert virkilega góð kaup í nýju og
úrvalsgóðu lambakjöti í heilum eða niðursöguðum skrokkum.
Vertu á undan verðhækkunum — kauptu gott kjöt á góðu verði
og tryggðu þér um leið hagkvæma nýtingu frystikistunnar.
Kjötframleiðendur
i