Morgunblaðið - 22.10.1981, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 1981
Jón Ingimarsson
húsasmíðameistari
Suðureyri - Minning
Kæddur 17. janúar 1940
Dáinn 15. október 1981
F.vrir tæpum tveimur áratugum
starfaði ég um skeið sem starfs-
maður Verkalýðsmálanefndar Al-
tjýðuflokksins, en formaður henn-
ar var Jón Sigurðsson, forseti Sjó-
mannasambands Islands. Meðal
starfanna var að safna fé til
nefndarinnar. í því skyni var með-
al annars ákveðið að hleypa af
stað sérstöku happdrætti á vegum
Verkalýðsmálanefndar Alþýðu-
flokksins. Okkur Herði Zophaní-
ass.vni, kennara í Hafnarfirði, var
falið að sjá um happdrættið.
Við gerðum það meðal annars með
þeim hætti að ferðast á milli
staða, ræða við forystumenn Al-
þýðuflokksins í verkalýðsmálum á
hverjum stað og fá meðal annars
hjá þeim upplýsingar um hvert við
sk.vldum leita með miðana. Voru
happdrættismiðar verkalýðsmála-
nefndar Alþýðuflokksins síðan
sendir í pósti til þeirra, sem bent
hafði verið á.
Með þessum hætti var erind-
rekstur á vegum Verkalýðsmála-
nefndar Alþýðuflokksins samein-
aður fjáröflun til starfsemi nefnd-
arinnar.
Meðal þeirra staða, sem við fé-
lagarnir komum á í þessum er-
indagerðum, var þorpið Suðureyri
við Súgandafjörð. Attum við þar
fund á heimili Bjarna heitins
Friðrikssonar, sem þá var formað-
ur verkalýðsfélagsins á staðnum
og helsti forustumaður Alþýðu-
flokksins. Nokkrir helstu sam-
starfsmenn hans voru á þeim
fundi. Eru mér ýmsir minnisstæð-
ir síðan þótt langt sé um liðið —
menn eins og Bjarni Bjarnason og
Asgrímur Jónsson, sem nú eru
báðir látnir, og Þórður Pétursson;
einhver traustasti og einlægasti
jafnaðarmaður og verkalýðssinni,
sem ég hef kynnst.
Kveöjuorð:
í lok fundarins á heimili Bjarna
heitins Friðrikssonar settust þeir
heimamenn við að taka saman
lista yfir þá Súgfirðinga, sem þeir
töldu rétt að senda happdrættis-
miða frá Verkalýðsmálanefnd Al-
þýðuflokksins. Afhentu þeir okkur
Herði Zophaníassyni síðan list-
ann. Ég man, að okkur félögunum
þótti listinn ótrúlega langur; nöfn-
in mörg fyrir ekki stærra byggð-
arlag. Við efuðumst um, að það
hefði nokkurn tilgang að snúa sér
til svo margar af íbúum stáðarins
með fjárbeiðni fyrir stjórnmála-
flokk. Ympruðum við á þeirri
skoðun okkar við Bjarna Frið-
riksson og félaga hans. Við spurð-
um, hvort nokkurs árangurs væri
að vænta af að snúa sér til svona
margra manna í svo fámennu
byggðarlagi í svo óvinsælum er-
indagerðum.
Bjarni heitinn Friðriksson og
félagar hans renndu augum yfir
listann, sem þeir höfðu nýlokið við
að setja saman, og litu síðan á
okkur undrandi.
„Já, en þetta eru allt verkamenn
og sjómenn," svöruðu þeir.
í hugum þessara manna voru
verkalýðsbarátta og stjórnmála-
barátta ekki sundur skildar. Al-
þýðuflokkurinn var í þeirra huga
hinn pólitíski armur verkalýðs-
hreyfingarinnar. Ef hann þyrfti á
hjálp að halda þá sneri hann sér
auðvitað til verkalýðsstéttarinnar,
verkamanna og sjómanna. Hvað
annað?
Að ympra á því hvort þau nöfn,
sem þeir gáfu okkur upp, væru
ekki full mörg, var ekki í þeirra
augum spurning um hvort meðal
þess fólks væru einhverjir, sem
alls ekki vildu veita Alþýðuflokkn-
um lið, heldur efasemdir um, að
allt þetta fólk tilheyrði verka-
lýðsstéttinni. „Já, en þetta eru allt
verkamenn og sjómenn!"
Þessi fundur með fáeinum erfið-
ismönnum í litlu og einangruðu
sjávarplássi hefur aldrei liðið mér
úr minni. Á honum lærði ég meira
í pólitík og á styttri tíma en bæði
fyrr og síðar. Sú lexía vona ég að
endist mér á meðan ég sinni störf-
um á þeim vettvangi.
Því segi ég þessa sögu, að ég tel
hana lýsa best viðhorfum þess
umhverfis, sem Jón heitinn Ingi-
marsson, er fjórtán árum síðar
settist sem ungur maður í hrepps-
nefnd fyrir Alþýðuflokkinn á Suð-
ureyri, er sprottinn úr. Hann var
fyrst og fremst sjómaður, þótt
hann bæri annað starfsheiti og
sem maður í verkalýðsstétt skip-
aði hann sér undir merki jafnað-
arstefnunnar.
Eins og Bjarni Friðriksson,
Bjarni Bjarnason, Ásgrímur
Jónsson og aðrir fallnir félagar,
sem sátu fundinn á Suðureyri
fyrir hartnær tuttugu árum,
myndu hafa sagt með undrun-
arhreim í röddinni: „Hvað ann-
að?“
- O -
Jón Ingimarsson, húsasmíða-
meistari, fæddist þann 17. janúar
en é'g, en orðspor fór snemma af
henni, og man að föður mínum
þótti hún efnileg fermingarstúlka.
Ég þekkti vel æskuheimili hennar,
foreldra hennar, Helgu og Gísla,
og Guðrún systir hennar var góð
vinkona okkar frændanna, sem
bjuggum í þessari góðu sveit. Mér
er óthætt að segja, að Ingunn var
af traustu og greindu bændafólki
komin.
Leið hennar lá snemma úr sveit-
inni og hingað til höfuðstaðarins.
Mörgum unglingi hefir orðið hált
á þeirri göngu: að koma úr sveit-
inni í borgarlífið. En svo fór eigi
um hana. Hún kynntist hér
snemma kristilegu starfi, og ung
að árum vann hún það heit.að
helga líf sitt og lífsstarf honum,
sem er drottinn vor og frelsari.
Ljósið sem skín af ásjónu drottins
Jesú var hennar ljós, ekki aðeins
stutta fleyga stund, heldur alla
daga síðan. Hvert verk sem hún
vann, næstum hver hugsun, sem
leiftraði um huffa hennar var hon-
um helguð.
Ég hygg, að snemma hafi hún
hrifist af þessum orðum Jesú:
árið 1940. Foreldrar hans voru
Sturla Ingimar Magnússon og
Markúsína Jónsdóttir. Systkinin
voru níu, fimm bræður og fjórar
systur.
Líf fjölskyldna í íslenzkum sjáv-
arþorpum er nátengt hafinu. Fjöl-
skylda Jóns Ingimarssonar og
fiskvinnsla voru hennar lifibrauð
og bræður Jóns sem og hann sjálf-
ur fóru ungir á sjó.
Jón Ingimarsson valdi sér þó
aðra starfsgrein eftir unglingsár-
in er hann hóf nám í húsasmíði.
Jón lauk því námi og gerðist húsa-
smíðameistari. Sjómennskan var
þó jafnframt aðal áhugamál hans.
Hann réri hin síðari árin einn á
bát sínum, hafði yndi af sjó-
mennsku og væri hann í landi var
vísast, að hann væri að dytta að
bát sínum eða undirbúa næstu
veiðiferð. Þótt hann stundaði störf
í iðn sinni og léti húsasmíðin vel
var þó hugur hans ávallt bundinn
sjónum og um leið og verstu vetr-
arveðrin voru afstaðin og minni
bátar hófu sjósókn með hækkandi
sól lagði Jón Ingimarsson frá sér
hamar og sög, fór um borð og lét
úr höfn. Húsasmíðin var iðn hans
en sjómennskan átti hug hans.
Ekki var þó svo að skilja, að
Ægir gamli hefði sýnt Jóni og
fjölskyldu hans neina þá vináttu
eða hlifð sem skýrði þau tryggða-
bönd, sem Jón Ingimarsson hafði
bundist honum. Síður en svo. Sjór-
inn hafði þvert á móti greitt fjöl-
skyldu Jóns Ingimarssonar þung
högg. Elsti bróðir Jóns fórst á sjó
aðeins 25 ára gamall þegar skip
hans, Súgfirðingur, var keyrður
niður af brezkum togara. Þá fór-
ust tveir menn og var elsti bróðir
Jóns annar þeirra.
Og Ægir greiddi fjölskyldu Jóns
Ingimarssonar annað högg. Systir
Jóns, Ragna Sólberg, missti mann
sinn Guðmund Gíslason, sem
drukknaði á togaranum Guð-
björgu frá ísafirði fyrir nokkrum
árum. Guðmundur var dugnaðar-
maður, mikill félagsmálamaður og
ötull forustumaður sjómanna og
baráttumaður um verkalýðsmál.
Var af honum mikil eftirsjá.
Nú hefur Ægir gamli vegið í
þriðja sinn í sama knérunn. Lagt
að velli ungan mann í blóma lífs-
„Uppskeran er mikil, en verka-
mennirnir fáir, biðjið því herra
uppskerunnar, að hann sendi
verkamenn til uppskeru sinnar." I
fjölmörg ár gekk hún erinda
drottins síns í fjarlægum og fram-
andi löndum sem kristniboði og
hjúkrunarkona. Þar liðsinnti hún
og hjálpaði minnstu bræðrum og
systrum í nafni hans. Og ljósið
hennar skæra, sem hún átti í hug
og hjarta var rétt til þeirra, sem í
myrkri bjuggu. Kristniboðsstarf
hennar hefir þegar verið rakið og
þakkað. Þó verður slíkt fórnar-
starf aldrei þakkað til fulls, drott-
inn einn veitir launin.
Það var einkar ánægjulegt að fá
að fylgjast með því, er hún fyrir
örfáum árum fór til Konsó, þar
sem hún hafði lengst starfað, til
þess að hitta vini sína þar, gleðj-
ast með þeim, sjá árangur og
ávöxt starfsins, og kveðja þá —
hinstu kveðjunni.
Síðustu árin var hún ráðin safn-
aðarsystir við Hallgrímskrikju og
þá hófst samstarf okkar. í starfi
sínu þar annaðist hún um aldna og
sjúka í söfnuðinum, svo sem kost-
ur var. Hún stundaði þetta starf
með mestu kostgæfni, svo sem
kraftar hennar leyfðu. Þar bar
hún sama ljósið með sér. Já,
ævisporin voru stigin til blessunar
fyrir meðbræður og systur. Ég
þakka samfylgdina og samstarfið.
Ég trúi því, að á sælli stund heyri
hún orðin fögru:
„Komið þér hinir blessuðu föður
míns og takið að erfð ríkið, sem
yður var fyrirbúið frá grundvöllun
heims. Því að hungraður var ég og
þér gáfuð mér að eta, þyrstur var
ég og þér gáfuð mér að drekka,
gestur var ég og þér hýstuð mig,
nakinn og þér klædduð mig, sjúk-
ur var ég og þér vitjuðuð mín, í
fangelsi var ég og þér komuð til
mín.“ (Matt 25. 34nn).
Guð blessi minninguna um Ing-
unni Gísladóttur.
Ragnar Fjalar Lárusson
ins, sem hafði svo heillast af haf-
inu og sjómennskunni, að hann
tók sjósóknina fram yfir iðn sína.
Það andlát ber að með sviplegum
og sorglegum hætti, þegar enginn
uggði að sér, síst Jón sjálfur, og
ekki var annað séð en allt væri
með felldu um borð í bát hans.
Sjómennskan er ekki aðeins erfitt
starf og volksamt heldur einnig
hættuleg. Hættan liggur þar í
leyni við hvert fótmál og eins þótt
hvorki hviki alda né kreppist glær.
Andlát Jóns Ingimarssonar er
aðeins einn vitnisburðurinn enn
þar um.
Jón kvongaðist eftirlifandi konu
sinni, Margréti Njálsdóttur, þann
14. október 1964 og hófu þau sam-
búð á Suðureyri. Þegar ég kynnt-
ist Jóni Ingimarssyni, vorið 1974,
bjuggu þau hjónin í fallegu einbýl-
ishúsi innst í þorpinu og höfðu
komið sér þar upp vistlegu heim-
ili. Bar allt utanstokks sem innan
vott um snyrtimennsku og dugnað
þeirra hjóna og mikla rækt lögðu
þau bæði við að fegra og prýða
umhverfi sitt. Þá hafði Jón nýlega
verið kjörinn í hreppsnefnd, en
hann var félagi í Alþýðuflokksfé-
lagi Suðureyrar. Jón Ingimarsson
var annar þeirra tveggja ungu
manna á Suðureyri, sem lögðu sig
þetta vor sérstaklega fram um að
stuðla að kosningu minni til Al-
þingis ásamt þeim Þórði Péturs-
syni og Ingibjörgu Jónasdóttur,
sem þá var formaður Alþýðu-
flokksfélags Suðureyrar, en hinn
ungi maðurinn var Þórir Axels-
son. Kynntist ég Jóni þegar í upp-
hafi veru minnar í framboði fyrir
Alþýðuflokkinná Vestfjörðum.
Reyndist mér hann eins og öllum
öðrum drengur góður, traustur og
samstarfsfús en jafnframt hreinn
og beinn — maður, sem sagði sína
meiningu og hélt sínu striki þegar
hann hafði tekið ákvörðun. Slíkir
menn þurfa ekki ávallt að vera þér
sammála, þótt í sama flokki séu,
en þú veist ávallt, hver þeirra
skoðun er og á hana getur þú
treyst.
Þau hjón Jón og Margrét áttu
eina dóttur, Ásdísi, sem stundar
nám við Menntaskólann við Sund í
Reykjavík. Þegar hún hóf mennta-
skólanám fluttu þau hjón búferl-
um til Reykjavíkur til þess að geta
búið henni heimili og bjuggu þau í
Reykjavík um tveggja ára skeið.
Bæði þessi ár for þó Jón Ingi-
marsson heim til Súgandafjarðar
aftur strax og voraði, því sjórinn
kallaði. Á síðstliðnu vori komu
þau hjón, Jón og Margrét, svo al-
komin í hús sitt í Súgandafirði
enda hafði þá dóttir þeirra öðlast
traustan samastað i Reykjavík til
þess að búa á meðan hún stundaöi
nám sitt.
Fyrir aðeins röskum tveimur
vikum höfðum við Karvel Pálma-
son viðdvöl á Súgandafirði til þess
að ræða við stuðningsfólk okkar í
Alþýðuflokknum og forsvarsmenn
hreppsmála, oddvita og sveitar-
stjóra. Þá hittum við meðal ann-
ars Jón Ingimarsson, þar sem
hann stóð og beitti línu. Var hann
kátur og hress að vanda og engan
okkar óraði fyrir því, að síðustu
sandkornin væru að renna úr
stundaglasi lífs hans.
Nú er Jón Ingimarsson allur.
Um hann má segja eins og Magn-
ús Ásgeirsson kvað um annan sjó-
sóknara, að hann var alinn upp við
sjó, ungan dreymdi um skip og sjó
og alla ævina stundaði hann sjó
meira og minna þótt hann veldi
sér annað starfsheiti en í tengsl-
um við sjómennskuna. En öfugt
við sjómanninn, sem Magnús Ás-
geirsson kvað um, fórst Jón Ingi-
marsson ekki aldurhniginn í sjó
heldur á besta aldri á sjó með
sviplegum og sorglegum hætti.
Nú, þegar leiðir Jóns Ingimars-
sonar og okkar hinna hafa skilist
um sinn, færi ég honum kveðjur
og þakkir fyrir vinattu og stuðn-
ing og þakka honum um leið fyrir
hönd alls Alþýðuflokksins á Vest-
jörðum og þá ekki síst félaga hans
á Súgandafirði fyrir samferðina.
Jafnframt bið ég góðan Guð og
hugga og styrkja eiginkonu hans
og dóttur og aðra ástvini, sem
þurfa nú að sjá á bak manni, sem
var drengur góður.
Kighvatur Björgvinsson, alþm.
Ingunn Gísladóttir
Þegar ég kom úr utanlandsför
nú fyrir helgina, var eitt hið
fyrsta sem ég frétti, að Ingunn
Gísladóttir, safnaðarsystir við
kirkju mína, væri látin. Þessi frétt
kom mér mjög á óvart, enda þótt
sjúkleiki hefði hrjáð hana síðustu
mánuði og raunar síðustu ár, þá
var ég óviðbúinn þessari frétt. Én
það var svo með Ingunni og sjúk-
leika hennar, að hún rétti jafnan
aftur við, a.m.k. í bili, og aldrei
vildi hún gera neitt úr sjúkdómi
sínum. Hún sagði jafnan, þótt hún
væri blóðlítil og máttvana á
sjúkrabeði: „Blessaður vertu,
þetta lagast fljótt, ég verð komin
t.il starfa eftir helgina."
Lengi hafði ég þekkt Ingunni
eða haft spurnir af henni. Við vor-
um ættuð úr sömu sveit í Skaga-
firði. Hún var að vísu nokkru eldri
+
Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og
útför eiginmanns mins, föður, tengdafööur og afa
SIGURBJÖRNS ÞORKELSSONAR,
Fjölnisvegi 2.
Unnur Haraldsdóttir,
Ninna Kristín Sigurbjörnsdóttir, Holgeir Nielsen,
Sólveig Sigurbjörnsdóttir,
Þorkell G. Sigurbjörnsson,
Birna Sigurbjörnsdóttir,
Hanna Sigurbjörnsdóttir,
Hjalti Sigurbjörnsson,
Helga Sigurbjörnsdóttir,
Friðrik Sigurbjörnsson,
Áslaug Sígurbjörnsdóttir,
Björn Sígurbjörnsson,
Steinunn Pálsdóttir,
Ólafur Tryggvason,
Sveinn Ólafsson,
Anna Einarsdóttir,
Halldóra Helgadóttir,
Magnús Guómundsson,
Helga Pálsdóttír,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNUJÓHANNSDÓTTUR,
Dalbraut 27.
Vilfríöur Guðnadóttir, Guðvaröur Elíasson,
Lilja Guðnadóttir, Hulda Guðnadóttir,
Þórir Guðnason, Guðrún Bjarnadóttir,
Gísli Dagsson, Margrét Sigvaldadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.