Morgunblaðið - 12.03.1982, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1982
Hjónaminning:
Vigdís Helgadóttir
og Jón Þorvarðsson
Þann 28. febrúar sl. kvaddi
þessa jarðvist Jýn Þorvarðsson,
fyrrum bóndi að Mið-Meðalholt-
um, Flóa. Konu sína, VÍKdísi
Helnadóttur, missti Jón þann 18.
<ágúst 1975, svo aðeins liðu um sex
og hálft ár þar til þau hittust á ný,
en það var ætíð þeirra einlæg trú,
samofið Guðstrúnni, að líf væri að
þessu loknu og má segja að Jón
hafi lengst af síðustu árin beðið
þessara endbrfunda.
Jóns mun verða minnst af öðr-
um, mér fróðari aðilum og mun ég
því ekki fara nánar út í lýsingu á
lífshlaupi hans. Hinsvegar vil ég
nota þetta tilefni til að minnast
þeirra hjóna beggja, þó þessar fá-
tæklegu línur megni vart að lýsa
því þakklæti og virðingu, sem ég
mun ætíð bera í brjósti til þeirra,
fyrir þá hlýju og umönnun, er ég
naut, á heimili þeirra í Vaðlakoti í
Gaulverjabæjarhreppi, frá því
stuttu eftir fæðingu og þar til ég
fluttist burtu rúmum fjórum ár-
um seinna. Vorið 1950 leit í fyrsta
skipti dagsins Ijós, lítil telpa, á
næsta bæ við Vaðlakot. Ekki leið á
löngu þar til Vigdís var beðin að
fóstra litla angann um einhvern
tíma og er ekki að orðlengja það,
að þeir urðu fleiri en færri dag-
arnir, sem telpuhnokkinn var ein-
hversstaðar á stjái í nánd við
Vigídsi og hennar heimafólk. Var
enda ekki að undra, því þar var að
finna alla þá hlýju og gott atlæti,
sem ungri sál er nauðsyn til að
dafna og þroskast.
Jóns minnist ég sem rólynds en
þó glettins manns, hann átti það
til að hlægja lágum og vingjarn-
legum hlátri, sem engan særði,
þegar telpuhnokkinn frá Bæ var
hð bjástra í kringum hann við úti-
verkin, með misjöfnum árangri,
eins og títt er með börn. Vigdís fór
ekki varhluta af því umstangi,
sem fylgdi því að hafa þennan
sjálfskipaða heimilismeðlim, en
aldrei man ég til að hafa heyrt
styggðaryrði, aðeins hlýlega um-
vöndun þegar þörf var á.
Árin fjögur liðu fljótt og allan
tímann voru þessi heiðurshjón
sjálfsagður hluti af tilveru minni.
Eg bý ætíð að þeim góðu áhrifum,
sem vera mín hjá þeim skildi eftir
í ómótaðri barnssál, þó ekki fyndi
ég það fyrr en síðar.
Leiðir okkar skildu í áratug, en
þá heimsótti ég þau á Kárastíg 11
í Reykjavík.
Verst þótti mér að vera orðin
svona stór og geta ekki lengur
hlaupið beint í fang fóstru minnar
eða sest á hné Jóni, eins og ég var
vön í Vaðlakoti.
Endurfundirnir voru að sjálf-
sögðu mjög gleðilegir, þó um-
hverfið og aðstæður væru breytt-
ar, sama hlýjan og gestrisnin um-
vafði mann sem ætíð er maður
sótti heim þessi elskulegu hjón.
Seinna auðnaðist mér að heim-
sækja þau á Hverfisgötuna ásamt
fyrsta barni mínu og þá heimsókn
mundi sonur minn lengi á eftir, þó
ungur væri, auökenndi hann þá
Vigdísi sem „góðu konuna" og Jón
sem „afa“ og vildi ólmur fara
þangað sem fyrst aftur, slíkt segir
meira um þeirra manngerð, en
margt annað.
Vigdís andaðist síðla sumars
1975, en þá gekk ég með annað
barn mitt og vonaði að það yrði
stúlka, sem þá yrði skírð í höfuð á
fóstru minni. Eg hitti Jón á
Hverfisgötunni skömmu eftir lát
konu hans. Hann var fullur af
söknuði eftir Vigdísi sinni og átti
þá ósk eina að mega, sem fyrst,
fara sömu leið og hún. Ég sagði
honum frá ástandi mínu og þeirri
ákvörðun um að koma upp nafn-
inu á konunni, sem við mátum svo
mikils hvort á sinn hátt. Mér
fannst þessi ákvörðun gleðja hann
og raunar sýndi hann það oft síð-
ar, er hann kom í heimsókn til
okkar, þá spurði hann ætíð fyrst
eftir litlu Vigdísi og lét sér annt
um hana.
Heilsa Jóns bilaði alveg undir
það síðasta og mun hann hafa ver-
ið hvíldinni feginn. Nú er biðinni
eftir langþráðum endurfundum
lokið og er mér þá efst í huga, að
samgleðjast þeim af heilum hug.
Ég trúi að gleði og feginleiki hafi
einkennt þá endurfundi öðru
fremur, ekki síst hjá honum, sem
var orðinn svo þreyttur eftir lang-
an vinnudag og níutíu ár að baki.
Mikið af starfsorku þeirra fór í
aö hlúa að lífinu í kringum sig,
hann starfaði lengi við að hlú að
trjágróðri og gerði það af stakri
natni. Vigdís starfaði við hjúkrun
og aðra umönnun á öldruðu og
sjúku fólki í heimahúsum, síðari
árin í Reykjavík, og nutu þar
margir góðs af hennar einstæðu
eiginleikum til aö miðla gleði og
hlýju til þeirra er þess þurftu.
Starfsdegi þeirra hér er nú lokið
en ég hef þá trú að þau hafi nóg að
starfa þar sem þau dvelja núna.
Þar hlýtur að vera fagurt um að
litast og ég vona að mér gefist sú
gleði að hitta þau á ný, þegar
minn tími kemur. Ég bið þeim að
lokum allrar Guðs blessunar og
færi þeim mínar einlægustu þakk-
ir fyrir allt.
Þórdís Malmquist
Aðfaranótt sunnudags 28.
febrúar sl. barst mér sú frétt að
hann afi, Jón Þorvarðsson, væri
dáinn. Þó að mig hafi grunað að
hann ætti ekki langt eftir, þá kom
mér það á óvart að frétta um and-
lát hans.
Það rifjaðist þá upp fyrir mér
þau þrjú ár er ég og vinkona mín,
sem nú er stödd erlendis, bjuggum
hjá honum á Laugaveginum. Við
vorum þá báðar við nám hér í
Reykjavík.
Mikið var um gestakomur á
Laugaveginum á þessum árum og
þá aðallega af ungu fólki, skólafé-
lögum, vinum og kunningjum
okkar stelpnanna. Við héldum í
fyrstu að afa þætti nóg um þessar
heimsóknir, en reyndin var önnur.
Afi var nefnilega ánægðastur þeg-
ar gestirnir voru sem flestir. Og
þó að hann tæki ekki beint þátt í
samræðum okkar, þá þótti honum
gott að vera innan um okkur og
hiusta á samræður okkar.
Okkur leið mjög vel á Laugaveg-
inum, enda gerði afi allt fyrir
okkur. Hann sá t.d. um að versla í
matinn, eldaöi meira að segja oft
kvöldmatinn ef við vorum ekki
heima til þess. Og aldrei komum
við að tómu húsi þegar við komum
heim úr skólanum. Afi var alltaf
heima, hann las mikið og hlustaði
mikið á útvarp, enda hugsa ég að
flestir muni eftir honum með bók í
hönd og útvarp sér við hlið. En
skemmtilegast þótti honum að
spila á orgelið sitt. Á sunnudögum
fór hann í betri fötin, settist fyrir
framan orgelið og spilaði á það á
meðan hann beið eftir gestum.
Gestum okkar þótti mjög fróð-
legt að tala við afa og fóru oft inn
til hans til þess að spjalla við
hann. Enda þótti öllum vænt um
hann, sem komu til okkar á
Laugaveginum, og enn í dag, þegar
ég hitti skólafélaga og vini frá
þessum árum, þá er alltaf spurt:
„Hvernig hefur hann afi þinn
það?“
Ekki fór mikið fyrir honum afa,
en alltaf fundum við fyrir nær-
veru hans. Okkur fannst gott að
koma heim vitandi af honum þar,
það skapaði visst öryggi. Við mun-
um seint gleyma þessum árum.
Að lokum vil ég þakka afa fyrir
allt sem hann gerði fyrir okkur og
vona að hann hvílist vel á nýja
staðnum. Guð blessi minningu
hans.
Dísa
Stórmótið hefst í dag á Loftleiðum:
Sontag og Weichsel - besta bandaríska
parið sem ekki hefur spilað í landsliðinu
Arnór Ragnarsson
í dag kl. 16 verður stórmót
Kridgefélags og t'lugleiða sett og
strax á eftir hefst tvímenningskeppn-
in. 36 pör taka þátt í henni og eins
og margsinnis hefir komið fram, eru
þar á mcðal sex erlend pör, Dallas-
Asarnir, brezka og norska landslið-
ið. Kúist er við að mikill fjöldi áhorf-
enda verði á mótinu og verða ýmsar
leiðir farnar til að þeir geti fylgst
sem best með. Ilafa verið fengin
upplökutæki að láni frá Oðali þar
sem hægt er að sýna í sjónvarpstækj-
um hvað er að gcrast við einstök
borð, en sjónvarpsta-kin eru fengin
að láni hjá Gelli.
Þegar afráðið var hvaða erlend-
ir spilarar kæmu til leiks á stór-
mótið tók Bridgefélag Reykjavík-
ur saman nokkru punkta um þá og
fer það hér á eftir óstytt:
Kandaríkin: Alan Sontag — l’eter
Weichsel, Kon Kuhin — Mike Beck-
er.
Noregur: Leif Kric Stabell — Tor
Helness, llaraldur Nordby — Jon
Aaby.
Kretland: Irwin Kose — Kob Shee-
an, Willie Uoyle — Barnet Shenkin.
Um Sontag og Weichsel hefur
löngum verið sagt að þeir væru
besta bandaríska par sem ekki
hefur spilað í bandaríska landslið-
inu. Þeir byrjuðu að spila saman
árið 1974, en höfðu áður getið sér
góðan orðstír í sitt hvoru lagi og
höfðu reyndar spilað saman í sveit
Alan Sontag
um tíma. Saman hafa þeir unnið
til flestra þeirra verðlauna sem
hægt er að vinna til í Bandaríkj-
unum en hafa, eins og áður sagði,
aldrei náð að komast í landsliðið,
þó stundum hafi ekki munað
miklu.
Sontag og Weichsel spila eigin
útgáfu af Precision-sagnkerfinu
og er hún almennt talin sú full-
komnasta sem spiluð er í dag.
Kalla þeir kerfi sitt Power Precis-
ion. Nýlega kom út bók sem lýsir
þessu kerfi og nýtur hún mikilla
vinsælda á íslandi í dag, enda hef-
ur Power Precision verið nefnt
tískukerfið í ár. Er ekki að efa að
margir íslenskir bridgeáhuga-
menn hyggja gott til glóðarinnar
að berja þá félaga augum við
bridgeborðið.
R. Rubin og M. Becker byrjuðu
Pcter Weichsel
að spila saman árið 1978, og spil-
uðu þá kefi það sem R. Rubin og
Matt Granovettér höfðu þróað
saman um nokkurt skeið og þótti
eitt flóknasta, en um leið full-
komnasta, sagnkerfi sem spilað
var á þeim tíma. Þeir Rubin og
Becker hafa haldið þróuninni
áfram og í haust kom loksins út
bók sem lýsir kerfinu, og þótti hún
mikill fengur bandarískum
bridgeáhugamönnum, þó ekki hafi
farið fyrir eins miklum áhuga hér
heima.
Mike Becker er sonur hins
fræga spilara, B.J. Becker, sem
ótal sinnum hefur spilað með
bandaríka landsliðinu. Mike spil-
aði með landsliðinu 1973 og nú í ár
unnu þeir Mike og R. Rubin hina
miklu Vanderbilt-sveitakeppni
ásamt B.J. Becker, Edgar Kaplan
og Norman Kay. Spilaði Mike þá
til skipist við Rubin og föður sinn.
Til úrslita spilaði sveitin við hina
frægu Ása-sveit sem Sontag og
Weichsel spila nú með.
Leif Eric Stabell og Tor Helnes
eru vel kunnir hér á Islandi. Leif
Eric spilaði hér á Norðurlanda-
móti unglinga 1977 og þá með
bróður sinum Tolle, og vakti þá
þegar mikla athygli. Fljótlega eft-
ir það mót byrjuðu að spila saman
þeir Leif Eric og Tor Helness og
voru þeir valdir í A-lið Norð-
manna sem spilaði á Evrópumót-
inu í Lausanne 1979. Voru þeir þá
reyndar hálfgert varapar, en
vöktu mikla athygli sem ungir og
sérlega efnilegir spilarar.
Á Olympíumótinu í Valkenburg
1980 voru þeir aðalpar norska liðs-
ins sem komst í undanúrslit móts-
ins, og vantaði reyndar aðeins
herslumuninn til að komast í
sjálfan úrslitaleikinn.
Á Evrópumótinu í Birmingham
í sumar voru þeir enn í eldlínunni
og var það samdóma álit manna
að þeir skipuðu eitt af hetri pörum
mótsins, þó árangur Norðmann-
anna hafi oft verið betri en þá.
Þeir félagar spila s.k. Relay-
precision, sem er ein af mörgum
greinum sem vaxið hefur út frá
hinu geysivinsæla Precision
sagnkerfi.
Harald Nordby og Jon Aaby
kvöddu sér fyrst hljóðs saman á
alþjóðavettvangi á Olympíumót-
inu í Valkenburg 1980. Nordby
hafði þá reyndar spilað oft áður
með ýmsum mönnum í norska
landsliðinu en Aaby var þá nýliði,
enda mun yngri að árum. Með ár-
angri sínum þar skipuðu þeir sér á
bekk með fremstu spilurum í Evr-
ópu.
Þeir spila eigið kerfi sem ku
vera samsull úr ýmsum áttum, og
mun oft vera erfitt fyrir ókunn-
ungan að átta sig á sögnum þeirra,
þó kerfið eigi að heita náttúrulegt
í meginuppbyggingu.
Irwin Rose og Rob Sheehan
komu hér til lands með breska
landsliðinu árið 1972 og á 30 ára
afmælismót BR, og eru því íslend-
ingum vel kunnir. Þeir hafa spilað
meira og minna með landsliðinu
síðan, reyndar ekki alltaf saman,
og er skemmst að minnast þess er
þeir urðu í öðru sæti á Evrópu-
mótinu í Birmingham í sumar.
Veitti það þeim rétt til að spila um
heimsmeistaratitilinn í haust. Var
þeim almennt spáð góðu gengi á
því móti og virtist framan af þeim
sem spár manna myndu rætast því
þeir leiddu undankeppnina lengi
vel. I síðustu umferðunum gekk
hins vegar verr og stórt tap fyrir
Bandaríkjamönnum batt enda á
allar sigurvonir þeirra.
Sem og margir breskir bridge-
spilarar spila þeir Rose og Shee-
han hið einfalda en árangursríka
Acol-sagnkerfi, og þykja góðir
talsmenn þeirra sem kjósa ein-
faldleikann fram yfir tæknina.
Willie Coyle og Barnet Shenkin
koma frá Glasgow í Skotlandi þar
sem margur bridgespilarinn hefur
alist upp. Þeir eru tiltölulega ný-
byrjaðir að spila saman, þ.a. sam-
eiginlegur ferill er ekki langur.
Coyle hefur um árabil verið í hópi
bestu spilara Bretlands og oftar
en einu sinni spilað með landslið-
inu, m.a. með Rob Sheehan. Hann
kom hér 1972 og spilaði þá með Vic
Silverstone.
Barnet Shenkin er yngri og
kvaddi sér fyrst verulega hljóðs á
Evrópumóti unglinga 1974 í Hels-
ingör. Árið 1977 spilaði hann með