Morgunblaðið - 21.08.1982, Blaðsíða 32

32
____________________________________________________
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. ÁGÚST 1982
^------------------------------------------------
Atina Sigmunds-
dóttir — Minning
Fædd 16. marz 1898
Dáin 15. ágúst 1982
I dag verður borin til hinztu
hvílu fóstra mín Anna. Hún var
dóttir hjónanna Sigmundar Sím-
onarsonar og Helgu Bjarnadóttur
frá Bjarnastöðum í Unadal í
Skagafirði. Þar fæddist Anna 16.
marz 1898, ólst þar upp með systk-
inum sínum, tvö þeirra eru enn á
lífi, Jóhanna og Bjarni.
Árið 1914 réðst Anna til Björns
Guðmundssonar og Stefaníu Jó-
hannesdóttur að Á í Unadal,
fylgdi þeim til Siglufjarðar 1915
og var á þeirra vegum til 1925. Þá
vistast hún í Reykjavík hjá hjón-
unum Jóhanni Fr. Guðmundssyni
frá Syðsta-Móa í Skagafirði og
konu hans Þóru A. Jónsdóttur frá
Kirkjubæ í Norðurárdal í Húna-
vatnssýslu og flyst með þeim og
nýfæddúm tvíburasystrum til
Siglufjarðar 1926.
Það er sumarfallegt á Siglufirði.
Ix)gnhlý kvöldin og lágnættissólin
gefa draumum byr undir báða
vængi. En þar er líka langur, kald-
ur vetur, þá takast á dagsbirtan og
dimman og ljósið vinnur alltaf
lokasigur.
Á Kirkjubæ var kátt og glatt.
Litlu tvíburarnir, Álfhildur Hel-
ena og Brynhildur Hjördís,
glingra með gullin sín, trítla á tám
og haldast í hendur.
Til þeirra nær enginn næðingur,
þeim hafði verið ofinn skjólveggur
ástar og umhyggju. Þar voru að
verki pabbi og mamma, afi og
amma — og Anna.
„Forlög mannsins aldrei skýrð
né skilin."
Þeir mættust á miðri leið „mað-
urinn með ljáinn“ sem bar í örm-
um sér látna systur og engill lífs-
ins, er lagði lítinn dreng, Álfþór
Brynjar, að brjósti syrgjandi móð-
ur.
Við þessa fjölskyldu tók Anna
einstöku ástfóstri, þó sérstaklega
við systkinin. Þeim varð brátt nær
jafn tamt að nefna hennar nafn
sem móður sinnar og í faðmi
hennar áttu þau alltaf öruggt
skjól. Hún sveipaði þau að vísu
vissum töfraljóma og galla þeirra
gróf hún í gleymsku, en guðsótta
og góða siði kenndi hún þeim,
enda trúkona sjálf. Hún dvaldi á
Kirkjubæ öll ár foreldra minna
þar og er þau fluttu til Seyðis-
fjarðar fylgdi hún þeim til vetur-
setu, en leitaði í síldina á Siglu-
firði á sumrin. í Reykjavík festi
Anna ekki rætur og settist endan-
lega að á Siglufirði, en ástúð henn-
ar og umhyggja fylgdi okkur til
hinzta dags.
Anna var ekki allra, en tryggð
Móðir okkar,
elIn kjartansson
fyrrverandi aendiherrafrú,
lést í Vermont aö morgni 19. ágúst.
Jaröarförin fer fram í New York, laugardaginn 21. ágúst.
Margrét Kjartansson Allen,
Anna Kjartansson Macko.
Minning:
Guðni Guðnason
frá Símonarhúsi
+
Eiginmaöur minn,
BJÖRN ÞORGRlMSSON,
fyrrverandi vörubifreiöastjóri,
Kleppsvegi 104, Reykjavík,
lézt aö heimili sínu, föstudaginn 20. ágúst.
Fyrir hönd barna og annarra vandamanna,
Sigríöur Alexandersdóttir.
t
Hjartkær móöir min,
KARÍTAS JÓNSDÓTTIR,
andaöist aö morgni 20. ágúst i Landakotsspitala.
Hrefna Hagbarösdóttir.
t
Sonur minn og bróöir okkar,
SIGURJÓN HELGI JÓNSSON,
lést i Landspítalanum þann 10. ágúst sl.
Jaröarförin hefur fariö fram.
Jón Helgason, Helga Jónsdóttir,
Hörður Jónsson,
Siguröur M. Jónsson.
t
Faöir okkar og stjúpfaöir,
GUDMUNDUR HANNESSON,
Egilsstaöakoti, Villingaholtshreppi,
veröur jarösunginn frá Villingaholtskirkju mánudaginn 23. ágúst
kl. 2.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á Sjúkrahús Suöur-
lands.
Sesselja Guömundsdóttir.Þorsteinn Guömundsson,
Hermundur Þorsteinsson.
t
Þökkum innilega þeim fjöldamörgu sem auösýndu okkur samúö
og vináttu vegna andláts og útfarar
GUÐMUNDAR MATTHfASSONAR
fré Grímsey.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks Vifilsstaöaspítala.
Helga Jónsdóttir,
María Guðmundsdóttir,
Guöný Guömundsdóttir,
Rannveig Guömundsdóttir,
tengdasynir, barnabörn og aörir vandamenn.
Fæddur 20. ágúst 1893
Dáinn 9. ágúst 1982
í dag verður til moldar borinn
afi minn Guðni Guðnason frá
Stokkseyri. Guðni fæddist í
Austur-Landeyjum en fluttist til
Stokkseyrar 1918 og bjó þar til
æviloka, fyrst í Varmadal en síðar
í Símonarhúsi. Guðni var formað-
ur til margra ára, en einnig starf-
aði hann við vegavinnu, fisk-
vinnslu og sveitastörf.
Eiginkona Guðna var Sigur-
björg Guðlaugsdóttir, sem lést
fyrir átta árum. Þau hjónin eign-
uðust fimm börn. Elsta dóttir
þeirra, Theódóra, lést um tvítugt.
Hún var gift Óskari Jónssyni. Eft-
irlifandi börn eru: Rósa, gift Guð-
birni Guðmundssyni, Ingveldur,
sem gift var Bjarna heitnum
Jónssyni, Alfreð, giftur Jónínu
Gústafsdóttur, og Agnes, gift
Þórði Sigurgeirssyni.
Víst væri fróðlegt að rifja upp
einstök atriði úr viðburðaríkri ævi
afa, en mér stendur nær á þessari
stundu að minnast nokkurra at-
riða frá okkar góðu kynnum.
Fyrst eru það bernskukynnin.
Ógleymanlegar eru stundirnar,
sem við afi og amma áttum saman
er ég dvaldi hjá þeim á sumrin í
Varmadal. Það var kærkomin til-
breyting fyrir malarbarnið að
gefa hænsnunum, snúast í kring-
um heimalingana og vera með í
heyskap. Afi virtist mjög önnum
kafinn á þessum tíma en við
spjölluðum oft um lífið og tilver-
una þegar við fórum saman í kál-
garðinn og hann teymdi mig á
hestbaki meðfram skerjagarðin-
um á Stokkseyri og horfðum á
brimið. Eftirminnilegar eru kvöld-
stundirnar þegar afi og amma
skiptust á að lesa eða segja mér
þjóðsögur og ævintýri.
Á unglingsárum mínum og
námsárum heimsótti ég afa og
ömmu öðru hvoru, sendi þeim kort
og frétti stöðugt af þeim. Frá
þessum tíma er mér efst í huga
hvað afi fylgdist vel með, bæði
innlendum fréttum sem erlendum
og ekki síður með því sem ég og
aðrir í fjölskyldunni voru að gera.
Hann sýndi aðdáunarverðan
áhuga á því, sem á daga okkar
dreif og tókst með ágætum að
setja sig í okkar spor þrátt fyrir
ólíka reynslu. Hann ræddi sjaldan
að fyrra bragði um liðna tíma en
kunni vel að meta þegar ég eða
aðrir úr fjölskyldunni spurðum út
í ættir hans og ævi. Þá gaf hann
skýr og greinagóð svör en bætti
gjarnan við að þetta eða hitt hafi
svo sem ekki verið neitt merkilegt.
Þrátt fyrir lítillætið virtist afi una
glaður við sitt og aldrei varð ég
vör við að hann vildi breyta veru-
lega til.
Síðasta tímabilið, sem afmark-
ast af láti ömmu, er heldur dapur-
legra í minningunni. Áttræður
maðurinn var orðinn einbúi og
heilsan smá versnaði. Þrátt fyrir
ítrekaðar beiðnir frá móður minni
og systkinum hennar um að koma
til þeirra vildi hann ekki yfirgefa
heimili sitt, köttinn og Stokkseyri.
Hann var lengi vel með nokkrar
kindur, heyjaði, ræktaði kartöflur
og hringdi til messu, en í frístund-
um las hann mikið og hlustaði á
útvarp. Börn hans skipulögðu
reglulegar heimsóknir til hans og
allt gekk vel um tíma. En að því
kom að ekki var lengur hægt að
horfa upp á hjálparþurfa gamal-
mennið án aðgerða. Eftir rniklar
fortölur fór afi til foreldra minna,
sem sýndu honum hina bestu um-
önnun og mikið umburðarlyndi
þangað til hann fékk pláss á
Kumbravogi, elliheimili Stokks-
eyrar, en þar dvaldi hann síðustu
tvö árin. En þrátt fyrir flutning á
rúmi fór afi aldrei frá Símonar-
húsi. Þar var hugur hans allur.
Endurminningin um afa leiðir
hugann að þeirri þróun, sem nú er
orðin að börnin og gamla fólkið
eru einangruð hvort frá öðru í æ
ríkara mæli, og ekki síður að hinu
hve erfitt er um vik í breytingar-
samfélagi nútímans, þegar gamla
fólkið er annars vegar.
Ég kveð afa minn með söknuði.
Dýrmætt var að kynnast hugar-
heimi og njóta hjartahlýju hans
og ömmu. Eg er þakklát fyrir að
bera nöfn þeirra beggja. Megi
minningin um hann verða börnum
hans, tengdafólki og afkomendum
huggun í harmi.
Guðný Sigurbjörg Guðbjörnsdótt-
ir.
Fallinn er frá heiðurskempan
Guðni Guðnason frá Símonarhúsi,
á Stokkseyri. Fæstir leiða hugann
að því í fljótu bragði, hversu mikil
saga liggur að baki þegar aldraður
maður yfirgefur þennan heim.
Aldamótakynslóðin er nú óðum
að hverfa, en eftir lifa minningar
um mestu framfarir á íslandi fyrr
og síðar.
Guðni fæddist í Austur-Land-
eyjum 20. ágúst 1893, var það sjó-
slysaárið mikla við Landeyjasand,
faðir hans var einn þeirra sem
drukknaði við sandinn. Naut
Guðni því aldrei föður síns, en ólst
upp hjá móður sinni, Ingveldi, í
skjóli föðurbróður síns og fóstur-
föður Halldórs á Búðarhóli. Lærði
Guðni þar hin ýmsu störf að
þeirra tíðar hætti. Ungur sótti
hann vertíðir til Vestmannaeyja á
vetrum og vann hin hefðbundnu
sveitastörf á sumrin.
Árið 1918 gekk Guðni að eiga
heitkonu sína Sigurbjörgu Guð-
hennar, trúmennska og vinátta
brást aldrei, þar var ekki tjaldað
til einnar nætur. Hún giftist ekki,
en árið 1946 hóf hún sambúð með
Einari i Eyjólfssyni, bróður Þor-
móðs, er Siglfirðingar kunna
glögg skil á.
Hlynnti Anna að honum af
sinni þekktu nærgætni í löngum
veikindum, þar til hann fékk
hvíldina. Hafa nánir ættingjar
hans sýnt þakklæti sitt með stakri
vináttu og hlýhug í garð Önnu.
Hún átti líka marga, ómetanlega
vini á Siglufirði, þeir báru hana á
höndum sér og léttu henni elliárin.
Hafi þeir allir þökk fyrir. Anna
dvaldi siðustu árin á ellideild
sjúkrahússins, þar fékk hún hægt
andlát 15. ágúst sl.
Enn er sumarfagurt á Siglu-
firði, hér fetar þó haust um foldu.
Nú skýlir ekki systkinum skjól-
veggurinn góði. Hér er engin
Anna.
Brynhildur H. Jóhannsdóttir
laugsdóttur frá Norður-Búðar-
hólshjáleigu í sömu sveit. Settu
þau bú saman á Stokkseyri. Þar
áttu þau heima alla tíð og undu
vel. Fyrst í Varmadal, en síðustu
árin í Símonarhúsi.
Guðna og Sigurbjörgu varð
fimm barna auðið þau eru: Theó-
dóra, er var gift Óskari Jónssyni,
Theódóra lézt tæplega tvítug. Var
hún öllum harmdauði er hana
þekktu. Rósa, gift Guðbirni Guð-
mundssyni, rafvirkjameistara.
Ingveldur, ekkja Bjarna Jónsson-
ar, verslunarstjóra. Agnes, gift
Þórði Sigurgeirssyni, verzlunar-
manni. Alfreð bifreiðasmiður,
kvæntur Jónínu Gústafsdóttur
skrifstofumanni. Afkomendur
þeirra hjóna eru orðnir margir og
liggja vegir þeirra víða. Guðni var
lengi formaður á bátum frá
Stokkseyri. Var sjómennskan hon-
um í blóð borin. Hann var farsæll
sjómaður og bar gæfu til að sigla
skipi sínu ætíð heilu í höfn.
Heimili þeirra hjóna bar alla tíð
vitni um reglusemi og haga hönd
húsfreyjunnar og þá ekki síður
alúð og fyrirhyggju húsbóndans.
Sigurbjörg lézt árið 1974, var
það mikill missir fyrir Guðna.
Hann vildi þó ekki yfirgefa hús
sitt og heimabyggð. Samt fór svo
að lokum að hann treysti sér ekki
til að vera einn. Um tíma bjó hann
hjá Rósu dóttur sinni í Keflavík,
annaðist hún föður sinn af mikilli
kostgæfni.
Síðustu árin var Guðni að
Kumbaravogi á Stokkseyri og
naut þar hinnar beztu aðhlynn-
ingar.
Guðni var maður mjög fróður
og skemmtilegur. Hann var
hringjari í Stokkseyrarkirkju í
tugi ára og gegndi því starfi af
sömu trúmennsku og öðru sem
hann tók sér fyrir hendur. Minn-
ingin um afa er mild og hlý. Við
kveðjum Guðna Guðnason með
virðingu og þökk.
„Þ«r Hcm RÓAir menn fara,
eni (iUÓn vegir“.
Sigríður (iunnlau^HdóUir.