Morgunblaðið - 31.03.1983, Blaðsíða 6

86
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. MARZ 1983
Ut í óvissuna
í austurveg
eftir Þorbjörn Guðmundsson
Á síðastliðnu hausti var ég spurður, hvað ég segði um að
fara til Taiwan. Þarlendir aðilar hefðu í hyggju að bjóða
þangað norrænum blaðamönnum, einum frá hverju
landi. Auðvitað hafði ég löngun til að heimsækja þetta
fjarlæga og forvitnilega land — og var fljótur til svars.
Þá var mér sagt að verslunarfulltrúi Taiwan í Kaup-
mannahöfn hefði þar milligöngu og formlegt boð kæmi
frá honum. Svo leið og beið án þess að nokkuð gerðist,
og ég nánast búinn að afskrifa ferðina, þegar telex-
skeyti barst frá Taiwan-fulltrúanum í Kaupmannahöfn.
Er boðið þar staðfest og frá því skýrt að ég fengi sendan
farseðil frá Taipei, höfuðborg Taiwans, og nánari upp-
lýsingar. Enn leið tíminn og í annað sinn hafði ég sætt
mig við að sitja heima. Var þá hringt frá skrifstofu
verslunarfulltrúans í Kaupmannahöfn og spurst fyrir
um, hvort ég hefði fengið senda nauðsynlega pappíra og
hvenær ég færi. Virtist sá sem hringdi undrandi, er ég
sagði honum að ég hefði ekkert heyrt frá Taipei og
ekkert fengið þaðan sent.
Telexið í Taipei
unnar við afgreiðsluborðið og full-
trúans góða meira en bætti það
upp. „Góða ferð,“ hljómaði í eyr-
um mér.
Svo vel var gert við farþega í
SAS-vélinni í mat og drykk að
óþarfi var að stíga upp í hana með
magafylli. SAS-mennirnir stóðu
sig einnig vel hvað flugtíma
snerti. Lent var á Bangkok-
flugvelli klukkan 7.40, eða vel á
undan áætlun. Það versta við
svona langt flug er tímamismun-
urinn. Til dæmis eins og núna, að
koma til áfangastaðar að morgni
nýs dags á svipuðum tíma og mað-
ur hefði að öllu jöfnu verið að
ganga til náða heima hjá sér.
Thai Airways tekur
ekki þá áhættu
„Þú kemst ekki á þessu vega-
bréfi til Taipei,“ sagði dökkeygð
hnáta við afgreiðsluborðið á flug-
vellinum í Bangkok, þegar hún
hafði athugað pappíra mína. „Þú
ert ekki með vegbréfsáritun." Sag-
an frá Kaupmannahöfn ætlaði að
fara að endurtaka sig.
Ég sagði stúlkunni að þetta
myndi allt ganga vel, ég væri í
boði opinberra aðila. Hverra? Það
vissi ég ekki nákvæmlega, en
sýndi henni telexið frá verslunar-
fulltrúanum í Kaupmannahöfn.
„Nei, því miður, þetta nægir ekki.“
Þá spurði ég, hvort hún hefði
ekki doðrantinn góða, þennan, sem
hafði bjargað mér í Höfn. Merki-
legt nokk kannaðist hún strax við
hann, og nú vísaði ég henni á smá-
letursklausuna aftast í kaflanum
um Taiwan. Hún sagðist vel vita
hvað þar stæði, en nei, því miður,
Thai Airways tæki ekki þá áhættu
að flytja mig.
Ég sagðist þá fara þetta á eigin
ábyrgð, það gerðist ekkert annað
i55Í3Q5i35ntt3!
Farseðill hjá Finnair!
Tveimur dögum síðar kom svo
aftur telex-skeyti frá Kaup-
mannahöfn þar sem mér er tjáð að
ég eigi að vitja farseðils til skrif-
stofu Finnair í Reykjavík og vera
mættur í Taipei eigi síðar en 8.
október, því að kl. 9 morguninn
eftir yrði áríðandi fundur, sem ég
þyrfti að mæta á. Þá var þess og
óskað að ég tilkynnti 1 ákveðið
telex-númer í Taipei með hvaða
flugi ég væri væntanlegur.
Nú hefur Finnair enga skrif-
stofu í Reykjavík og sveif ég enn í
lausu lofti, en hafði samt samband
við Flugleiðir. Og viti menn, þang-
að hafði borist pöntun á farseðli
mér til handa: Reykjavík — Taipei
— Reykjavík. Fór ég þegar á stúf-
ana og eftir nokkrar bollalegg-
ingar lá ferðaáætlunin fyrir. Flog-
ið skyldi með Flugleiðum til
Kaupmannahafnar, þaðan með
SAS-vél til Bangkok í Thailandi
og síðan með Thai Airways til Tai-
pei með viðkomu í Hong Kong. Að
vísu mátti ekkert út af bera með
SAS-flugið, því vélin átti að koma
til Bangkok kl. 8 að morgni (8.
okt.), en Thai-vélin að leggja upp
kl. 9. Við urðum bara að vona að
frændur vorir Skandinavar stæðu
Grand Hotel í Taipei.
Það var auövelt
að láta sér
líða vel á þessum stað.
fyrir sínu og seinkun yrði ekki á
flugi.
Sendi ég nú umbeðnar upplýs-
ingar til telex-ins í Taipei og
ennfremur skeyti til Taiwan-
skrifstofunnar í Kaupmannahöfn
með ósk um að hitta verslunar-
fulltrúann að máli, þar eð ég hafði
fimm tíma til ráðstöfunar í Köb-
en. Samdægurs kom telex-skeyti
frá honum þar sem hann harmaði
að fundum okkar gæti ekki borið
saman, hann væri á förum til
Finnlands og yrði í Helsinki ein-
mitt þennan dag.
Þangað kemst enginn
án vegabréfsáritunar
í Kaupmannahöfn ákvað ég sem
betur fór að „tékka inn“ tímanlega
á Kastrup-flugvelli og fá mér
snarl í fríhöfninni.
„Þú ætlar til Taiwan," sagði
stúlkan við afgreiðsluborðið, þeg-
ar hún hafði grandskoðað farseðil-
inn og blaðað í vegabréfinu. Ég
játaði því. „En þú ert ekki með
neina vegabréfsáritun. Þangað
kemst enginn án hennar."
„En mér er boðið af þarlendum
aðilum, og enginn hefur minnst á
vegabréfsáritun," maldaði ég í
móinn.
Spurði hún þá, hvort ég hefði
eitthvert meðmælabréf þaðan að
austan. Dró ég þá upp telex-ið frá
verslunarfulltrúanum í Kaup-
mannahöfn, en stúlkan sagði að
það gagnaði ekkert. Ég sagði
henni að ég kæmist þó alltjent til
Bangkok og svo yrði bara að ráð-
ast með framhaldið. Hún kvað það
rétt vera, ég kæmist til Bangkok,
en SAS teldi skyldu sína að leið-
beina farþegum eftir föngum og
reyna að sjá til þess að þeir önuðu
ekki út í neina vitleysu.
Með smáleturs-
klausu að vopni
Þegar ég svo þráaðist við að
fara að ráðleggingum hennar og
hætta við ferðina, kallaði hún á
fulltrúa sér til halds og trausts. Sá
dró fram mikinn doðrant og sýndi
mér svart á hvítu hvar stóð að
enginn kæmist til Taiwan án
vegabréfsáritunar. Sennilega hef
ég ekki getað leynt vonbrigðum
mínum og fulltrúanum runnið til
rifja vesöld mín, því nú sagði hann
mynduglega að hann myndi at-
huga málið nánar. Ég skyldi bíða,
hann ætlaði upp á skrifstofu og
ræða við fullmektuga þar.
Tíminn leið og ískyggilega farið
að nálgast brottfarartíma SAS-
vélarinnar til Bangkok, þegar
minn maður birtist aftur og nú
með sigurbros á vör. Hann rétti
mér doðrantinn, sem hann hafði
áður flett upp í, og benti á smálet-
ursklausu aftast í kaflanum um
Taiwan. Þar stóð að sá möguleiki
væri fyrir hendi að íbúar ríkja,
sem ekki hefðu stjórnmálasam-
band við Lýðveldið Kína, þ.e. Tai-
wan, gætu fengið vegabréfsáritun
á flugvellinum í Taipei. Islend-
ingar hlytu að flokkast bar undir.
Þá sagðist hann, svona til frek-
ara öryggis, hafa hringt í íslenska
sendiráðið í Kaupmannahöfn og
spurst fyrir um hvort það sam-
þykkti að þessum mörlanda yrði
hleypt út í óvissuna í austurveg —
með þessa smáletursklausu eina
að vopni. Sáu landar mínir í sendi-
ráðinu því ekkert til fyrirstöðu, og
í huganum sendi ég þeim þakklæti
fyrir traustið.
Það var því miður enginn tími
fyrir svo mikið sem einn bjór í
fríhöfninni, en blítt bros stúlk-
Aðkeyrslan
að hótelinu.
en mér yrði snúið við á flugvellin-
um í Taipei og sendur til baka með
næstu flugvél. Nú brosti þessi
elska með aumkunarsvip. „Þú
heldur það, já. Málið er bara ekki
svona einfalt. Hvað heldurðu að
margir hafi sagt það sama og þú
og orðið síðan að borga stórar
fjárhæðir í sekt fyrir að koma án
vegabréfsáritunar inn í landið? Ég
viðurkenni að það hefur gengið, en
við þekkjum alltof mörg dæmi um
hið gagnstæða."
Hvað var þá til ráða? Jú, ég yrði
að fara inn í borgina í skrifstofu
verslunarfulltrúa Taiwans þar og
fá vegabréfsáritun.
Næsta flug til Taipei var kl. 12 á
hádegi með China Airlines, sem er
flugfélag í eigu Taiwan-búa. Ég
sagði stúlkunni að ég yrði þá að
freista þess að fá far með því. Nú
brosti hún aftur að fáfræði minni.
Ferð inn í miðborgina tæki minnst
40 mínútur aðra leið, og auk þess
væri vegabréfsáritun ekki veitt
samdægurs, í fyrsta lagi eftir sól-
arhringsbið.
Tösku-kirkjugarður
Skyndilega minntist ég þess, að
ég hafði látið bóka töskuna mína