Morgunblaðið - 03.06.1986, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚNÍ1986
—
59
í suðri. Það er margt sem fólk sækist eftir
og Túnisbúar álíta að þeir geti boðið upp á.
„Gestimir eru að leita eftir strönd og sól,
afslöppun og hvíld,“ sagði Ibrahim. „En fólk
vill líka fara að sjá sögufræga staði, Kar-
þagó, til Djerba eða í eyðimerkurferðir og
vera á gistiheimilum, sem hafa verið reist
í vinjum í eyðimörkinni. Það vill smakka
nýstárlega rétti og skoða mannlíf, sem er
frábrugðið öðm sem það hefur kynnzt. í
Túnis er sagan hvarvetna og ég held, að
fáir verði fyrir vonbrigðum. Við gerðum
athugun á því í fyrra, hvernig fólki leið, þá
kom á daginn að 25 prósent vom hér í
annað skipti og fyjrtán prósent í þriðja
skipti. Þó eigum við margt ógert, einkum
leggjum við kapp á að bæta á næstu ámm
aðstöðu til alls konar íþróttaiðkana á sjó
og landi.“
Ferðamenn gera sér tíðfömlast til lands-
ins á sumrin. En vegna hagstæðs veðurlags,
svo að ekki sé nú minnzt á lágt verðlag á
okkar mælikvarða, virðist Túnis ætla að ná
því að fá ferðamenn lungann úr árinu. Frá
Bretlandi kemur nú orðið fjöldi ellilífeyris-
þega í skammdeginu og er í Túnis í 2—3
mánuði og fær þá hagstæð kjör. Dönsk
Túnisar gera listileg teppi sem fáir ferðamenn standast.
Á testofunni.
spjölluðum um pólitík og gleymdum ferða-
bransanum í bili. Kochache er nýgiftur
stúlku frá Chile. Hún hafði verið búsett i
Belgíu þegar þau kynntust og hafði ásamt
ljölskyldu sinni átt fótum sínum fjör að
launa frá Chile, þegar Pinochet komst til
valda. Við skröfúðum um stjómmálaástand-
ið í Miðausturlöndum og athyglisverða af-
stöðu gagnvart gyðingum. Þeir sögðust vera
á móti sinonistunum í Israel, en væru vinir
gyðinga. Þá hefur komið fram, að margir
gyðingar búa í Túnis — sennilega fleiri en
nokkurs staðar í arabaheiminum — og þeir
kæra sig ekki um að fara þaðan. Þeir sögð-
ust harma sundurlyndi araba sem kæmi í
veg fyrir að þeir yrðu það afl sem væri í
samræmi við fjölda þeirra. „Sundurlyndið á
sér ýmsar skýringar, en þær tengjast þó
sennilega flestar tilfinningasviðinu. Arab-
ískur málsháttur sgir „Saman getum við
ekki verið sarnan" og það er nokkuð til í því.“
Þessi hótel tvö og Hotel Residence fannst
mér einkar vistleg. Herbergi eru björt og
rúmgóð og mér voru sýnd nokkur sem
gestir voru væntanlegir í morguninn eftir.
Blóm, ávaxtakarfa og vínflaska í hveiju
herbergi. Ég spurði, hvort þetta væru ein-
hverjir meiriháttar gestir, sem þeir ættu von
á. „Já, allir okkar gestir eru meiriháttar,"
var svarið. Mér þótti þetta að mörgu leyti
dæmigert fyrir vingjamlegt viðmót Túnis-
búa við ferðamenn.
Auðvitað hafa þeir áttað sig á því að
ferðamenn gefa af sér tekjur. Annað hvort
væri nú. Síðan olían fór fyrir lítið hafa þeir
mestar tekjur af erlendum ferðamönnum
og á síðasta ári komu tvær milljónir útlend-
inga til lengri eða skemmri dvalar. Ég brá
mér einn daginn inn til Túnisborgar að hitta
Mér finnst óhugsandi annað
en þessar yndislegu skepnur
hljóti að hafa húmor.
í garðinum við Residence.
Ávaxtamarkaður í gamla bænum i Hammamet.
Frá Kairoun.
Wahid Ibrahim, markaðsstjóra túnisku ríkis-
ferðaskrifstofunnar, og hann sagði mér, að
Túnisbúar hefðu ekki tekið nein heljarstökk
í uppbyggingu ferðamannaþjónustunnar,
heldur væri reynt að vinna skipulega og
enda mætti ekki fara svo geyst að allt rynni
úr böndunum. „Við megum heldur ekki láta
gróðasjónarmið taka ráðin af okkur,“ sagði
Ibrahim. „Við verðum að huga að vellíðan
gestanna og uppfylla þær vonir sem þeir
hafa þegar þeir koma hingað. Við höfum
einnig tekið með í reikninginn að umhverf-
inu megi ekki spilla. Um hótelbyggingar
gilda ákveðnar reglur, nýbyggingar mega
ekki vera hærri en hæstu trén í nágrenninu.
Þar af leiðandi eru engir skýjakljúfar, en
mátulega stór hótel og persónuleg."
Flestir ferðamenn í Túnis munu vera
Frakkar, síðan eru Þjóðverjar, Bretar og
ítalir. Mér skildist að það færi nokkuð eftir
landshlutum, hvar ferðamenn af hinum
ýmsu þjóðemum væm fjölmennastir. í
Hammamet veitti ég því til dæmis athygli
að þangað em Danir farnir að sækja í tölu-
verðum mæli og Finnar em nú í fyrsta sinn
með skipulagðar Túnisferðir.
Túnis er ekki stórt land og það má fara
á einum degi frá norðri til landamæranna
stúlka, Nanna Sörensen, sem ég hitti og
rekur Hansa Rejser í Kaupmannahöfn, sagði
mér að hún hefði byijað með Túnisferðir í
janúar og þær hefðu slegið svo hressilega
í gegn, að hún hefði orðið að margbæta við
gistingu.
Ibúar Túnis hafa blandast mjög gegnum
tíðina, en uppmnalegu íbúamir vom berbar.
Rómveijar kölluðu þá barbara og nafnið
hefur sums staðar fest rætur og ekki að
makleikum. Um berba hefur margt verið
skrifað, en lítið ömggt er þó um þá vitað.
En talið er að það hafi verið um tíu þúsund
fyrir Krist að þjóðflokkur, dökkur á hörund,
settist hér að og virðist fljótlega hafa bland-
ast negmm frá Sahara og hinum dulúðgu,
bláeygðu og ljóshærðu innflytjendum sem
vom í norðurhlutanum.
Berbar eiga sitt sérstaka mál, en mönnum
bar ekki saman um hvort það væri talað
að marki enn. Arabiska er þjóðtunga Túnis
og túnisk arabiska er sögð skrítnari blanda
en önnur arabiska, en ekki dæmi ég um það.
Margt er hægt að fræðast um á tveimur
vikum. Og forvitnin er vakin að kynnast
landinu betur og fólkinu sem þama býr.
Og þegar allt kemur til alls verður sjálfsagt
það sem lengst situr eftir í hugskotinu:
Þessi hlýja og uppgerðarlausa aiúð og höfð-
ingslund sem hlýtur að koma frá hjartanu,
en verður aldrei lærð af bókum.
L-o,
o VA r\ Ní' A
Kaffipokinn
ódúri oq sterid
<
o
OÖ