Morgunblaðið - 21.09.1988, Blaðsíða 39

t ■ 4 r rik ' 88
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. SEPTEMBER 1988 39
Margrét Gruhagen,
Miðhúsum - Minning
Fædd 3. mars 1926
Dáin 14. september 1988
í dag verður jarðsungin frá Skál-
holtskirkju Margrét á Miðhúsum
nágrannakona mín. Hún fæddist í
Hermannsburg í Þýskalandi. Hún
kom hingað til lands 1949 og var
ráðin til skólastjórahjónanna á Laug-
um í Þingeyjarsýslu, þeirra Amórs
Siguijónssonar og Helgu Kristjáns-
dóttur. Síðan varð hún tengdadóttir
þeirra er hún giftist Sighvati syni
þeirra.
Margrét og Sighvatur keyptu
Miðhús 1952 og fluttu þangað ári
síðar þegar búið var að byggja þar
íbúðarhús, fjárhús og hlöðu, en þau
þurftu að byggja öll hús upp frá
grunni, því ekkert hús var þar not-
hæft, enda jörðin búin að vera í eyði
í mörg ár.
Lát Margrétar ætti ekki að koma
manni á óvart, svo lengi var hún
búin að beijast við þann sjúkdóm
sem hún dó úr, og aldrei endar nema
á einn veg, en það hefur verið svo
ótrúlegt hvað hún hefur farið létt í
gegnum þetta því aldrei hefur hún
kvartað og alltaf var hún að finna
ný ráð til að lækna sig sjálf og var
svo bjartsýn að það tækist að manni
fannst alltaf að hún væri að ná
heilsu á ný. Einnig hefur hún hjálp-
að mörgum sem baríst hafa við
krabbamein og gefið þeim trú á
bata. Henni gafst í raun mikill tími
því liðin eru 22 ár síðan hún fór í
fyrstu aðgerðina, og þannig fékk
hún ósk sína uppfýllta að koma öll-
um bömunum sínum sex að tölu til
fullorðinsára.
Bömin eru öll mikið mannkosta-
fólk og vel menntuð. Þau eru, talin
í aldursröð: Geirþrúður lyfjafræðing-
ur, Hjálmur píanóleikari, Amór hag-
fræðingur, Helga tónlistarkennari,
Ingunn flugfreyja og Hallur er vinn-
ur heima á búi foreldra sinna. Bama-
bömin em þijú og vom hennar sólar-
geislar.
Þegar ég kom fyrst að Uthlíð
kynntist ég nágrönnum mínum, er
haldnar vom guðsþjónustur í stof-
unni hjá tengdaforeldmm mínum en
það hafði þá verið gert um 30 ára
skeið. Ég man vel eftir öllum sem
þar mættu og var Margrét þeirra á
meðal, mér var sagt að hún væri
þýsk, en er ég talaði við hana var
íslenskan svo góð að varla var hægt
að heyra erlendan hreim. Hún til-
einkaði sér íslenskuna og íslenska
siði alveg sérstaklega og hún var
þjóðlegri en flestir Islendingar sem
ég hef kynnst. Hún ræktaði garðinn
sinn vel bæði úti og inni. Of voðir
úr íslensku ullinni, ræktaði allt sitt
grænmeti sjálf, nýtti fjallagrös, blóð-
berg, sortulyng og ber, allt á sem
náttúmlegastan hátt.
Margrét var vel gefin kona, og
menningarauki fyrir. Biskupstungur
að hún skyldi setjast hér að, því hún
hafði mikla hæfileika bæði til að
flytja músík og kenna. Það fyrsta
sem við Margrét kynntumst í raun,
var fyrir rúmum 25 ámm er við
fóram að æfa söng með Skálholts-
kómum sem stofnaður var fyrir
vígslu Skálholtskirkju. Það var safn-
að saman fólki vítt og breitt um
sveitina og það varð úr að við Margr-
ét slógum til og fómm í kórinn. Þá
vom vegalengdir meiri en nú og bílar
af skomum skammti. Við fómm
þetta á rússajeppa sem tengdafaðir
minn lánaði okkur og við höfum
verið hátt í klukkutíma hvora leið,
svo það gafst góður tími til að rabba
saman. Þá sagði Margrét mér meðal
annars, að þegar hún kom til íslands
vissi hún ekki að það væri hægt að
lifa án þess að taka þátt í tónlistar-
starfi. Nærri má því geta hvað þetta
kórstarf var henni mikils virði, enda
fór það svo að hún var oft organisti
Leiðrétting
í ‘kveðjuorðum hér í blaðinu í gær,
um Sigríði Einarsdóttur, féll niður
fæðingardagur hennar og ár. Hún
var fædd 10. ágúst 1895. Hún lést
sunnudaginn ll.september. Beðist
er velvirðingar á mistökunum.
með kómum og einnig við aðrar
kirkjur í sveitinni, nú síðast við
Haukadalskirkju sem var henni mjög
kær, og verður hún lögð þar til
hinstu hvílu.
Margrét kenndi í mörg ár á flautu
í bamaskólanum og náði að glæða
áhuga unga fólksins á tónlist og
veit ég að margur býr að því enn
og sum þessara ungmenna urðu
síðar stoð Skálholtskórsins. Fyrir
þetta allt og margt annað megum
við samferðafólkið þakka.
Við héma í Úthlíð þökkum gott
nágrenni, söknum vinkonu sem var
alltaf tilbúin til að hjálpa og gleðja,
hún fylgdist vel með nágrönnum
sínum, sérstaklega unga fólkinu,
enda átti hún sérstaka vini meðal
þess sem sakna hennar núna.
Um leið og við þökkum Margréti
samfylgdina vottum við Sighvati og
bömum samúð og biðjum þeim Guðs
blessunar.
Ágústa Ólafsdóttir
í dag, miðvikudag 21. september,
verður Margrét lögð til hinstu
hvfldar og langar mig til að minnast
hennar nokkmm fátæklegum orð-
um.
Ég kynntist henni fyrst sem bam,
þá var ég 10 ára gömul og átti að
byija í skóla. Á mínum heimaslóðum
hagaði svo til að ekki var neinn
skóli. Vomm við systkinin þá send
í fóstur á vetuma til vina og kunn-
ingja foreldra okkar og fómm þá
þaðan í skóla. Ég var svo heppin
að Margrét og Sighvatur féllust á
að taka mig og reyndust mér sem
bestu foreldrar.
Margrét var þá þegar búin að
fara í aðgerð vegna krabbameins og
áttu þau þá orðið 5 böm öil innan
við fermingu.
Heimili þeirra var mikið menning-
arheimili og þau hjónin svo samhent.
Þó heimilið væri stórt, bústörfin
mikil og unnin af kostgæfni, þá var
alltaf tími aflögu til að sinna fjöl-
skyldunni að loknu dagsverki. Ég
man oft eftir skemmtilegum kvöld-
um í eldhúsinu heima á Miðhúsum.
Margrét var mikill persónuleiki, hóg-
vær, glaðleg og var öllum svo góð,
sá alltaf björtu hliðamar og gerði
alltaf gott úr öllu. Hún var mikið
fyrir tónlist, spilaði á hljóðfæri og
hafði fallega söngrödd.
Fyrir 19 ámm urðu þau hjónin
svo þeirrar gleði aðnjótandi að eign-
ast 6. bamið sitt. Allt virtist ætla
að ganga vel, sjúkdómurinn virtist
yfimnninn, en svo var þó ekki. Eftir
nokkur ár til viðbótar tók hann sig
upp aftur. Hún barðist hetjulegri
baráttu í veikindum sínum með já-
kvæðri hugsun og æðmleysi, stóð
alltaf eins og klettur, svo aðdáunar-
verð, styrkur hennar var með ólík-
indum.
Hún gat verið heima þar til undir
það síðasta.
Mánudaginn 12. september, kom-
um við móðir mín til hennar á Lands-
pítalann, þá var hún orðin mjög veik,
en samt brosti hún veiku brosi til
okkar, og vottaði jafnvel fyrir bliki
í augum.
Það gladdi mig, þegar Þrúða sagði
okkur að þau hjónin hefðu farið til
Þýskalands í sumar og dvalist þar
með systur Margrétar í Svartaskógi.
Við sem kynntumst henni eigum
svo margt að þakka, hún auðgaði
líf okkar og gaf svo mikið af sjálfri
sér.
Margar minningamar renna í
gegnum hugann, sem ekki verða
settar á blað hér, mörg smá atvik.
Ég minnist oft þess góða veganestis
sem hún gaf mér, þegar ég var hjá
þeim og á eftir að endast mér vel.
Ég bið Guð um að styrkja fjöl-
skyldu hennar í þeirra mikla missi
og í þeirri trú að nú líði henni vel í
betri heimi.
Ég sendi Sighvati og bömum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Elísabet
Hún Margrét okkar er farin.
Þessi frétt barst mér að kvöldi
dags 14. september síðastliðinn.
Fréttin um lát Margrétar átti ekki
að koma mér á óvart, því síðustu
vikumar var augljóst að hveiju dró.
Samt fannst mér allt í einu allt svo
tómt, en hetjulegri baráttu var nú
lokið. Margrét barðist í rúm tuttugu
ár við sjúkdóm sinn af svo miklum
kjarki og dugnaði að allir sem til
þekktu undmðust. Það var krafta-
verki líkast að sjá hana koma heim
sem sigurvegara eftir hveija raunina
á fætur annarri.
Við sem ólumst upp og bjuggum
í nágrenni við hana höfum fyrir svo
margt að þakka. Glaðlyndi hennar
og hugulsemi var alltaf eins og sól-
skinsblettur í gráum hversdagsleik-
anum. Hún gat alltaf tekið þátt í
gleði okkar og sorgum, gefið góð
ráð og sagt huggunarorð sem vom
svo miklu meira en orðin tóm.
Fyrstu kynni mín af Margréti
hafa orðið mér ógleymanleg. Þá stóð
ég, sex ára kríli, á hlaðinu á Bóli
og heyrði söng, svo þýðan og hljóm-
fagran en samt svo þróttmikinn.
Svona söng Margrét við vinnu sína,.
svo lengi sem henni fannst röddin
endast. Hún söng líka í kirkjukóram
í sveitinni og lék á orgel við messur.
í mörg ár kenndi hún blokkflautu-
leik við bamaskólann í Reykholti,
og bömin í nágrenninu vom líka
ávallt velkomin til hennar að æfa
sig á píanóið og fengu þá leiðbein-
ingar, oftast án þess að hafa hug-
mynd um, slík var ljúfmennska
Margrétar.
Margrét Griinhagen fæddist í
Hermannsburg á Luneborgarheiði
3. marz 1926. Hún var næstelst
fimm systkina. Móður sína missti
hún aðeins tólf ára gömul og föður-
inn fimm ámm síðar.
Árið 1949 kom Margrét til íslands
og var fyrst í vinnu hjá Amóri Sigur-
jónssyni og konu hans, Helgu Kristj-
ánsdóttur, í Þverá í Þingeyjarsýslu.
Seinna giftist hún Sighvati syni
þeirra. Þau keyptu jörðina Miðhús í
Biskupstungum og byggðu þar allt
upp. Meðan á byggingarfram-
kvæmdum stóð, bjuggu þau á Bóli
í sömu sveit, en fluttu svo að Mið-
húsum og hafa búið þar síðan með
miklum myndarbrag.
Böm þeirra em sex, nú öll upp-
komin. Þáu em Geirþrúður, Hjálm-
ur,- Amór, Helga, Ingunn og Hallur.
Bamabömin eru tvö, Margrét Rut
og Sighvatur Öm.
Um leið og við á Brekkubæjunum
þökkum Margréti samfylgdina á
síðastliðnum 37 ámm, biðjum við
Guð að styrkja Sighvat og fjölskyldu
hans í þeirra sám sorg. Systkinum
Margrétar vottum við okkar dýpstu
samúð.
Hólmfríöur Óskarsdóttir
Nú þegar ég er að kveðja mæta
og mikilhæfa konu, Margréti
Griinhagen, langar mig til að minn-
ast hennar með nokkmm orðum.
Margrét var óvenjulega stefkur per-
sónuleiki. Gáfumar vom miklar og
fjölþættar. Hún var gædd góðvild,
hlýju og næmi fyrir fólki og um-
hverfi. Hún bar umhyggju fyrir jörð-
inni sinni og öllum sem þar vom um
lengri eða skemmri tíma. Umhyggj-
an náði einnig til dýra og gróðurs.
Þessu kynntist ég vel þegar ég
fór í heimsókn í Miðhús fyrir þrem
ámm með tvær sonardætur mínar 5
og 10 ára. Pabbi þeirra hafði verið
eina nótt í Miðhúsum þegar hann
var 6 ára. Maðurinn minn er frændi
Sighvats í Miðhúsum og fór hann
þangað í heimsókn með strákinn.
Þetta var ekki gleymt, slík var
tryggðin hjá þeim hjónum báðum.
Þegar við sonardætumar mínar
höfðum fengið hressingu og telpum-
ar leikið sér við Snata, kisu, heimaln-
ingana og kálfa fór Margrét með
okkur upp í ásana fyrir ofan bæinn.
Þar em fallegir klettar og hólar þar
sem bömin höfðu leikið sér. Þau em
6. Þama er íjölbreytilegur gróður
og útsýnið er hrífandi, tignarleg §öll
og fagurt, ræktað land. Allt land
Miðhúsa höfðu hjónin girt til þess
að geta stjómað beit og ráðið nýt-
ingu landsins.
Það var ógleymanleg upplifun að
spjalla við Margréti þama úti í náttú-
mnni og finna ást hennar á landinu.
Hér hafði hún búið með manninum
sínum. Þau höfðu byggt hér allt upp
og ræktað og, eins og hún sagði,
talið það gott og göfugt að fram-
leiða mat.
í þessari ferð tók Margrét eftir
því, hvað eldri sonardóttir mín,
Hanna Kristín, var mikið náttúm-
bam. „Hún svífur," sagði Margrét.
Þá bauð hún henni að koma til sín
og dvelja í viku til reynslu og verða
sumarbam næsta sumar ef hún
kynni vel við sig og þeim félli vel
saman. Nú hefur Hanna Kristín ver-
ið í Miðhúsum í tvö sumur og alltaf
líkað vel. „Hún er alltaf góð,“ sagði
Hanna Kristín um Margréti. Að vera
alltaf góð er undursamlegt af konu
sem er búin að beijast við erfiðan
sjúkdóm í mörg ár. Það er undur-
samlegt og dásamlegt að hún lét
aldrei bugast en var alltaf sterk þó
að líkaminn yrði magur og þrekið
minnkaði. Að lokum var ekki stætt
lengur. Sjúkdómurinn náði yfir-
höndinni.
Margrét var gædd miklum tónlist-
argáfum og sum böm hennar hafa
erft þær. Hún tók mikinn þátt í tón-
listarlífi í sveit sinni, bæði með kór-
starfi og organleik.
Böm Margrétar og Sighvats em
þessi: Geirþrúður lyfjafræðingur,
Hjálmur píanóleikari, Amór, hann
er við nám í Bandaríkjunum, Helga
blokkflautuleikari, Ingunn flug-
freyja og Hallur, sem er heima.
Bamaböm em tvö, Margrét og Sig-
hvatur Öm, auk þess eitt stjúpbam,
Nanna.
Margrét verður jarðsett í Haukad-
al. Þar em tengdaforeldrar hennar,
Amór Siguijónsson og Helga Kristj-
ánsdóttir, einnig jarðsett.
Við maðurinn minn, Gísli T. Guð-
mundsson, Hanna Kristín, foreldrar
hennar og litla systir eigum Mar-
gréti mikið að þakka. Við söknum
hennar öll. Ég votta fjölskyldunni
innilega samúð.
Kristín S. Björnsdóttir
t
GUNNFRÍÐUR JÓHANNSDÓTTIR
saumakona,
sem andaðist á Dalbraut 27 12. september, verður jarðsungin
frá Áskirkju miðvikudaginn 21. september kl. 15.00.
Jóhann Jónsson.
t
Eiginmaður minn,
SVAVAR ERLENDSSON,
Iðufelli 10,
Reykjavfk,
andaðist í Landakotsspítala sunnudaginn 18. september.
Agnes Helga Hallmundsdóttlr.
t
Móðir okkar, tengdamóöir og amma,
RAGNHEIÐUR JÓHANNSDÓTTIR,
Faxaskjóll 14, Reykjavfk,
lést þann 20. september.
Jarðarförin auglýst síöar.
Stefán J. Helgason, Soffía Slgurjónsdóttir,
Hilmar Þ. Helgason,
Kristjana I. Helgadóttir Barr, Saul Z. Barr
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BALDUR EINARSSON
f.v. bifrelðastjóri,
Skúlagötu 66,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 22. septem-
ber kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Hjartavernd.
Slgríður M. Guðmundsdóttir,
Guðrún Baldursdóttlr, Páll B. Jónsson,
Björn S. Baldursson, Ásdfs Jónsdóttir,
Grétar Baldursson, Kristfn E. Egilsdóttlr,
Halldór B. Baldursson, Hrafnhildur Egilsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
og aðrlr aðstandendur.
t
Útför eiginkonu minnar, móður, tengdamóöur og ömmu,
ÞORBJARGAR G. JENSDÓTTUR,
Bakkagerðl 6,
Reykjavfk,
veröur gerð frá Bústaðakirkju föstudaginn 23. september kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á kvennadeild Rauða
krossins, Öldugötu 4, Reykjavík.
Guðmundur Guðmundsson,
Margrót Dóra Guömundsdóttir, Moritz W. Sigurðsson,
Gylfi Guðmundsson, Indiana Sigfúsdóttir,
Hákon Guðmundsson, Gróa Margrót Jónsdóttir,
Guðrún Ásta Guðmundsdóttir, Joseph Sablow
og barnabörn.