Morgunblaðið - 19.07.1991, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 1991 —31
Kveðja:
Baldvin Axelsson
Minning:
Jóhanna Benedikts-
dóttir, ísafirði
Fæddur 24. janúar 1991
Dáinn 14. júlí 1991
Okkur langar í fáum orðum að
minnast Baldvins litla sem svo
snögglega var burt kallaður, í þá
ferð sem við öll eigum fyrir hönd-
um. En af hverju? spyijum við ráð-
þrota, lítill drengur, sem átti allt
lífið framundan. Við skiljum ekki
alltaf tilganginn, en verðum að trúa
að honum hafi verið ætlað eitthvert
hlutverk, sem við mennirnir fáum
ekki skilið. Afrekaskrá sex mánaða
gamals barns er ekki löng, og lífs-
sagan næstum óskrifað blað, samt
skilur hann eftir ljúfar minningar,
sem við geymum í hugum okkar.
Minningar um ljúfan og góðan
dreng, með blítt bros og mjúka kinn.
Við kveðjum hann með söknuði og
biðjum Guð að blessa hann á nýju
tilverustigi.
Elsku Dóra, Axel og Alli litli,
góður Guð styrki ykkur og blessi í
sorg ykkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson)
Afi, amma og Iangamma.
Hann var ljúfur og fallegur
drengur hann Baldvin litli og yljaði
okkur um hjartarætur með bjarta
brosinu sínu. Hann var athugull og
rólegur drengur. Hann horfði á það
sem við vorum að gera með dökku
augunum sínum, og reyndi að skilja
hvað það var sem við höfðumst að,
og þegar hann hafði komist að nið-
urstöðu teygði hann fram litlu hend-
umar sínar og prófaði sjálfur. En
lífið er hverfult, og allt í einu er
hann horfinn frá okkur.
Við höfðum það oft á orði hvað
Dóra og Axel væru heppin að eign-
ast svona rólegt, nægjusamt og
umfram allt heilbrigt barn, og víst
voru þau heppin að fá að eyða þess-
um fáu mánuðum með litla drengn-
um sínum sem gaf þeim svo margt
og minningin um hann er falleg.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl, vor litla, ljúfan blíða,
lof sé Guði búin ertu’ að stríða.
Upp til sælu sala,
saklaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(M. Joch.)
Elsku Dóra, Axel og Alli litli,
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Guð geymi ykkur.
Blessuð sé minning Baldvins.
Bjarai, Sirrý, Gústi, Guð-
munda, Haddi, Lilja og börn.
Áf hveiju þurfti hann að deyja
svo ungur? Af hveiju þurfa svo lítil
böm að deyja? Munum við einhvern
tímann fá að vita það?
Eitt vitum við þó að Baldvin á
ömgglega vísan stað hjá föður
sínum á himnum og það verður vel
tekið á móti honum og vel um hann
hugsað.
Baldvin var ekki gamall þegar
hann dó, tæplega 6 mánaða, en þó
hafði ég kynnst honum vel þessum
litla kút, sem bræddi hjartað í mér
því alltaf var stutt í brosið.
Ég gætti hans oft meðan mamma
skrapp í búðina, hann vissi ná-
kvæmlega hvemig hann gæti náð
athygli minni. Pínulítið vol og ég
leit á hann, þá brosti hann og vissi
að hann hafði sigrað og ánægjan
varð ekki síður mín.
Dóttir mín 4ra ára gat setið lengi
horft á hann og talað við hann, svo
sagði hún stolt, mamma hann brosti
til mín eða mamma hann tók í putt-
ann á mér. Hún var svo hrifin af
honum. Eftir að hann fæddist vildi
hún einnig bróður eins og hann.
Aðalsteinn bróðir Baldvins var líka
mjög góður við hann og talaði oft
um litla bróður sinn og var mjög
stoltur af honum.
Ég sakna þess að sjá ekki litla
bjarta brosið hans framar er. ég
mun ávallt sjá það í huganum og
geyma það vel í minningunni um
Baldvin.
Elsku Axel, Dóra og Aðalsteinn,
ég votta ykkur mína innilegustu
samúð og ég bið algóðan Guð að
hugga ykkur og styðja í ykkar
miklu sorg.
Bí bí og blaka
álftimar kvaka
ég læt sem ég sofi
en samt mun ég vaka.
Guðríður Einarsdóttir
Fædd 25. febrúar 1915
Dáin 11. júlí 1991
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga, og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilif sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi,
Drottins, mín, sofðu vært.
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(H. Pétursson)
11. júlí sl. lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á ísafirði Jóhanna Bene-
diktsdóttir. Jóhanna var búin að
liggja á FSÍ í 13 ár þegar hún lést.
Það er því okkur starfsfólki legu-
deildar FSÍ ljúft að minnast hennar
með nokkrum orðum.
Þrettán ár eru langur tími og
eflaust enn lengri að líða sé fólkið
bundið við sjúkrahús allan þann
tíma. Ætla má, að þá reyni á þolin-
mæði sjúklingsins, og leiði jafnvel
af sér þunga lund. En þannig var
því ekki varið hjá Jóhönnu okkar.
Hún var sérstök kona, af henni
geislaði fyrst og fremst ánægja.
Hun var nægjusöm og þakklát,
hvað sém fyrir hana var gert.
Eitt er það sem gladdi hana
meira en annað, en það var að láta
hafa sig til. Jóhanna hafði yndi af
því að láta klæða sig upp, greiða
hárið fínt og setja jafnvel smá vara-
lit, til tilbreytingar. Þá fyrst var
hægt að sjá hvað lítið þurfti til að
gleðja hana.
Jóhanna flutti með okkur af
gamla sjúkrahúsinu yfír í ný og
rúmbetri húsakynni á nýju FSl. Þar
hélt hún upp á 75 ára afmæli sitt
á síðastliðnu ári, og minnumst við
þess nú er við samglöddumst henni
á þeim tímamótum. Á litlum sjúkra-
húsum verður jú alltaf allt miklu
persónulegra en á þeim stærri.
Gegnum árin sami kjarninn af
starfsfólki og sami kjarninn af lang-
legusjúklingum. Okkur finnst við
því hafa átt töluvert í Jóhönnu
Ben. Við kveðjum hana því með
þökk og virðingu. Það er víst, að
það eru hennar líkir sem fá mann
til að hafa ánægju og gleði af starf-
inu.
Við vottum aðstandendum samúð
okkar.
Blessuð sé minning Jóhönnu Ben.
Starfsfólk á langlegudeild FSÍ.
Minning:
PerFlygare Lulea
Fæddur 24. apríl 1927
Dáinn 7. júlí 1991
í dag verður til moldar borinn í
Gammelstads kirkjunni í Luleá í
Norður-Svíþjóð Per Flygare fram-
kvæmdarstjóri Norræna félagsins í
Luleá, 64 ára að aldri. Hann lést á
heimleið af Nordkalottráðstefnu í
Senja í Noregi sunnudaginn 7. júlí
síðastliðinn.
Pelle, eins og hann var ætíð kall-
aður af vinum sínum bæði hér á
landi og ytra, var einn aðalburða-
rásinn í norrænni samvinnu í Norð-
urkollu. Hinn kunni upphafsmaður
þessa samstarfs, Ragnar Lassinatti
landshöfðingi, réð Pelle, þennan
kraftmikla mann, í fullt starf á
skrifstofu Norræna félagsins í
Luleá upp úr 1970 er skrifstofan
opnaði, en þá hafði Pelle starfað í
Norræna félaginu þar um skeið.
Pelle var kjörinn maður í starfið.
Hann var fæddur og uppalinn í
Tornedalnum. Hann þekkti lífskjör
fólksins, menningu þess og sögu
landsins. Hann talaði jöfnum hönd-
um sænsku og finnsku, sem var
nauðsynlegt fyrir mann sem tók að
sér framkvæmdastjórastarfið fyrir
Norræna félagið.
Eins og flestir jafnaldrar Pelle í
Norðurkollu naut hann ekki langrar
skólagöngu í æsku. Hann hóf ungur
störf við skógarhögg eins og alltítt
var á þessum slóðum. Hann fór í
lýðháskóla í Brunnsvik, sótti nám-
skeið og stundaði sjálfsnám og afl-
aði sér góðrar þekkingar með þeim
hætti og varð vel menntaður og
fróður. Um skeið starfaði hann í
Kiruna en fluttist þaðan til Luleá
árið 1957 og þar bjó hann og starf-
aði.
Starf framkvæmdastjóra Nor-
ræna félagsins í Norðurkollu er
margþætt og við sem kynntumst
störfum Pelle undruðust atorku
hans og dugnað í þessu vandasama
starfi. Sá þáttur í starfí hans sem
tengdi hann sterkum böndum við
ísland voru tungumálanámskeiðin.
arið 1974 var Islendingum boðin
þátttaka í sænskunámskeiðunum í
Framnas folkhögskola. Þessi tung-
umálanámskeið sem voru í sænsku,
norsku og fínnsku og Ragnar Lass-
inantti gekkst fyrir að komið yrði
á fót, voru til þess að auðvelda öll
tjáskipti fólks hinna norðlægu
byggða, sem talaði mismunandi
tungmál. Mörg voru sameiginleg
hagsmunamál og vandamál sem
auðveldara var að leysa með sam-
starfí á félagslegum grunni. Ragnar
Lassinatti vildi tengja ísland þessu
samstarfi og koma hér á íslenskun-
ámskeiðum fyrir Norðurkollubúa.
Þetta tókst og frá árinu 1978 hafa
verið haldin hér íslenskunámskeið
árlega. Toi-velt hefði verið að halda
þessu starfi uppi, ef ekki hefði no-
tið við atorku Pelle og brennandi
áhuga hans á íslandi, íslensku
mannlífí og menningu.
Lífshlaup Pelle verður ekki rakið
í þessum minningarorðum. Það er
fyrst og fremst tengt Svíþjóð og
Norðurkollu. Fyrir störf sín þar
hlaut hann margvíslega viðurkenn-
ingu, m.a. var hann sæmdur finnsk-
um riddarakrossi af 1. gráðu og í
maí sl. var honum úthlutuð viður-
kenning frá sænsk-finnska menn-
ingarsjóðnum og átti hann að taka
á móti henni á menningarráðstefnu
í Norrköping núna í haust.
Þann þátt í starfí Pelle sem
tengdist Islandi þekkjum við. Hátt
á þriðja hundrað íslendingar hafa
sótt sænskunámskeiðin og kynnst
störfum Pelle í gegnum þau. Sjálf-
um auðnaðist honum að heimsækja
Island fjórum sinnum.
Pelle verður öllum sem kynntust
honum minnisstæður. Djúp og karl-
mannleg rödd hans og dillandi hlát-
ur gleymist engum. Hans létta lund
og hæfni til að leysa hverskyns
aðsteðjandi vanda verður að telja
fágæta eiginleika. Stundum fór
hann ekki eftir hefðbundnum leið-
um hins fomifasta embættismanns
heldur leystust málin að því er virt-
ist af sjálfu sér. Pelle þekkti fólkið
í Norðurkollu öllum öðrum betur.
Hann þurfti ekki nema að Iyfta sfm-
tólinu og segja hvað hann vildi þá
leystust málin.
Við sem störfuðum mest með
honum við námskeiðin söknum hans
en erum full þakklætis fyrir að
hafa átt þess kost að starfa með
honum um skeið og væntum þess
að annar komi til að halda starfínu
áfram í hans anda.
Við sendum ekkju hans Elsu og
börnunum Elisabet og Torbjöm
ásamt fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur.
Anna Einarsdóttir og
Stefán Ólafur Jónsson
Minning:
Þorbjörg Ottósdóttir
Fædd 23. júlí 1924
Dáin 10. júlí 1991
Þú sæla heimsins svala lind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýta kind,
og ótal læknar sár.
Æ hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín,
- ég trúi og huggast læt.
(Kr. Jónsson)
Guð geymi Þóru mína og styrki
alla ástvini.
Helga
Nú er Þorbjörg vinkona okkar
sofnuð svefninum langa. Þar er
afar stórt skarð höggvið í vinahóp-
inn sem erfitt verður að fylla upp
i. Það voru margar ferðir sem Þor-
björg átti austur að Hruna allt frá
dimmum vetrum á þorrablót, til
bjartra sumardaga bæði í sorg og
gleði. Það var alveg sama hvar og
hvenær hún kom, alltaf var sérstök
reisn yfir henni. Margar voru vís-
urnar sem hún gat rifjað upp og
oft var tekið lagið. Það var alveg
sama hvar hún kom, hún var alls
staðar hrókur alls fagnaðar, þó
heilsa hennar væri ekki alltaf upp
á marga fiska. Þorbjörg var mjög
fróð og skemmtileg manneskja og
orðheppni hennar var alveg stór-
kostleg.
Við eigum svo margar og góðar
minningar frá samverustundum við
þessa traustu og góðu vinkonu að
ekki verður reynt að koma þeim á
blað hér.
Við þökkum innilega fyrir að
hafa fengið að eiga hana að vini
og að hún skyldi treysta okkur fyr-
ir Guðmundi syni sínum sem var
hjá okkur í mörg sumur og endaði
með því að ljúka grunnskóla austur
á Klaustri.
Börnum okkar var Þorbjörg bæði
traustur vinur og leiðbeinandi.
Bjarni sonur okkar var hjá henni
einn vetur. Oft gistu heilu fjölskyld-
urnar hjá Þorbjörgu, þar var alltaf
nóg pláss þó íbúðin væri ekki stór.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Við biðjum Guð að styrkja Guð-
mund, Einar og aðra vini og vanda-
menn og að hann megi halda vernd-
arhendi yfir öldruðum föður sem
nú hefur misst svo mikið.
Guð blessi minningu Þorbjargar.
Svava og Andrés
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.