Morgunblaðið - 11.11.1993, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1993
41
Björn Jóhannes-
son — Minning
Minning
Geir P. Þormar
Fæddur 24. nóvember 1917
Dáinn 5. nóvember 1993
Kveðja frá Ökukennara-
félagi Islands
Hinn 22. nóvember 1946 komu
saman átta ökukennarar í Reykja-
vík og stofnuðu Bifreiðakennarafé-
lag Reykjavíkur sem síðar breyttist
í Okukennarafélag íslands. Frum-
kvæði að stofnun félagsins var
komið frá Jóni Oddgeiri Jónssyni
fulltrúa Slysavarnafélags íslands
og Viggó Eyjólfssyni bifreiðaeftir-
litsmanni.
Einn þessara áttmenninga sem
gerðust stofnfélagar á þessum fundi
var Geir P. Þormar ökukennari.
Geir hafði byijað að kenna á bíl
sumarið 1943. Fyrsti kennslubíllinn
var Ford hálfkassabíll árgerð 1930.
Ökukennsla var síðan hans aðalat-
vinna þar til hann lét af störfum
um sjötugt vegna heilsubrests. Geir
vildi hag og heiður ökukennara-
starfsins sem mestan. Hann kaus
að standa ætíð utan stjómar félags-
ins þó að lagt væri að honum að
taka þar sæti, en málefni öku-
kennslunnar lét hann sig miklu
varða, m.a. gaf hann út námsefni
fyrir ökunema á fyrstu árunum og
tók upp hópkennslu til undirbúnings
fræðilegu prófi.
Geir setti mikinn svip á um-
hverfi sitt hvar sem hann fór. Það
gustaði af honum. Hann verður
eftirminnilegur persónuleiki öllum
þeim sem kynntust honum og hann
starfaði með. Hann barðist fyrir
öllum sínum áhugamálum, sem
voru mörg, af miklum dugnaði og
þrautseigju. Sem dæmi má nefna
að eftir að hann kom í Seljahlíð
safnaði hann fyrir lyftibúnaði til að
auðvelda starfsfólki að baða veika
og ósjálfbjarga sjúklinga. Þó að
hann ætti sjálfur erfitt um hreyfing-
ar og mál notaði hann símann til
að hringja í vini og kunningja
áhugamáli sínu til framdráttar. Og
þetta tókst.
Á fjörutíu ára afmæli Ökukenn-
arafélags íslands var Geir P. Þor-
mar gerður að heiðursfélaga. Má
því segja að leiðir 'félagsins og Geirs
hafi legið saman frá stofnun þess
og til æviloka hans. Ekki kann ég
Sólveig Krisljana Hró-
bjartsdóttir - Minning
Fædd 28. október 1902
Dáin 15. október 1993
Föstudaginn 15. október er ég var
í vinnunni fékk ég upphringingu frá
konunni minni. Hún tjáði mér að
elskuleg langamma mín, er ég unni
svo heitt, hefði dáið um kl. eitt eftir
hádegi á Landspítalanum. Þetta kom
eins og reiðarslag yfir okkur því að
við vonuðumst til að hún ætti eftir
að sjá ófætt barn okkar sem rnun
fæðast í mars á næsta ári.
Langamma var að verða níutíu
og eins árs gömul þegar hún yfirgaf
okkur og hún hafði sjaldan orðið
mikið veik fyrr en fyrir tæpum
tveimur árum þegar hún handleggs-
brotnaði. Þá var eins og allt fylgdi
í kjölfar þess. Samband okkar
langömmu var alltaf mjög sérstakt,
alveg frá því að ég man eftir mér.
í gosinu 1973 fluttust langamma
og afi í Kópavoginn. Þá var ég sex
ára og bjó í Eyjum og geri enn. Þá
var ég nýbyrjaður að læra að lesa
og skrifa. Eg talaði sjaldan við
langömmu í síma en þar sem ég gat
orðið skrifað þá gerði ég það út í
ystu æsar að skrifa bréf til þeirra og
í hvetju bréfi fylgdi mynd af fiski-
báti sem ég teiknaði. Allar þær
myndir sem ég teiknaði hengdi lang-
amma yfir rúmið þeirra í svefnher-
berginu og svo skrifaði hún mér allt-
af til baka.
Langamma var einstök kona. Hún
kvartaði aldrei yfir neinu og var
mjög sjálfstæð. Eitt sinn þegar hún
var læst úti og enginn heima á efri
hæðinni þar sem Hafsteinn sonur
hennar býr, en bíllinn hans fyrir
utan, fór hún inn í bílinn og náði í
skrúfjárn og skrúfaði hjaragluggann
úr stofuglugganum og prílaði inn.
Þetta fannst henni minnsta mál í
heimi, þrátt fyrir háan aldur. Svona
var þetta allt í sambandi við ömmu,
hún lét aldrei deigan síga og var
alltaf síkát.
Svona minnist ég langömmu
minnar og læt ég þetta verða síð-
asta bréfið til hennar.
Við kveðjum þig nú, elsku lang-
amma, með miklum söknuði, í von
um að þú hafir öðlast eilífan frið í
faðmi Guðs.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
að rekja æviatriði Geirs. Þar er ég
ekki nógu kunnugur. Þó vil ég geta
þess að hann var fæddur á Norð-
firði og voru foreldrar hans Páll
Þormar og Sigfríð Konráðsdóttir.
Hann var kvæntur Sigríði Þormar
sem látin er fyrir nokkrum árum.
Sonur þeirra er Sigurður Þormar.
Ökukennarafélag íslands kveður
hér frumheija og þakkar samfylgd-
ina í fjörutíu og sex ár. Sigurði,
börnum og aðstandendum hans öðr-
um vottast dýpsta samúð.
F.h. Öí,
Snorri Bjarnason.
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Birkir og Sonja
í Vestmannaeyjum.
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að minnast langömmu
minnar, Sólveigar Kristjönu Hró-
bjartsdóttur frá Hellisholti, eða
ömmu í Helló, eins og hún var oft
kölluð. Amma í Helló var grannvax-
in kona sem lét lítið á sér bera en
undir bjó sterk og traust kona sem
gott var að tala við.
Eg man að þegar ég bjó hjá ömmu
og afa á Suðurbrautinni var amma
í Helló vön að koma og borða með
okkur í hádeginu annan hvern
sunnudag. Stundum fór ég með afa
að sækja hana inn í Hvannhólma,
eða beið eftir að bíllinn renndi upp
að húsinu klukkan hálftólf. Á þess-
um sunnudögum var margt spjallað
og ég mun aldrei gleyma hvað var
gaman að grínast og hlæja með
henni að hinu og þessu.
Þegar ég fluttist frá ömmu og afa
hitti ég ömmu í Helló sjaldnar, en
þegar ég hitti hana og talaði við
hana leið mér alltaf svo vel, því að
hún var þannig persóna að hún gaf
svo mikið af sér og maður fór alltaf
svo ríkur af hlýju frá henni.
Um leið og ég kveð ömmu í Helló
vil ég þakka henni fyrir allar sam-
verustundirnar. Eg veit að guð mun
geyma hana því að betri og trú-
fastari konu var erfitt að finna.
Jóhanna Kristín
Guðmundsdóttir.
Fæddur 23. september 1906
Dáinn 5. nóvember 1993
Á föstudagskvöldið var skarð
rofið í fjölskylduna. Björn afi eða
afi niðri, eins og hann var alltaf
kallaður af okkur á efri hæðinni,
kvaddi þá þennan heim.
í meira en tuttugu ár höfðu
þau, afi og amma, búið í kjallaran-
um fyrir neðan okkur á Hólsvegi
10 þegar þau fluttust nú í fyrra
til Stokkseyrar, nánar tiltekið að
Kumbaravogi. Alltaf gat maður
farið niður í kjallara ef maður
þurfti hjálp við eitthvað, fá sér
eitthvað í svanginn eða bara leika
sér sem barn. Alltaf var maður
velkominn.
Afi og amma bjuggu mestan
hluta ævi sinnar í Húnavatnssýslu
og eiga þar marga vini og ætt-
ingja sem nú hafa orðið fyrir missi.
I gegnum tíðina hefur amma
niðri oft verið mikið veik og var
það aðdáunarvert hvernig maður,
kominn hátt á níræðisaldur, hafði
orku og þrek til að annast hana
eins og afi gerði. En þannig var
hann, óbilandi kjarkurinn og
styrkurinn sem alltaf hefur ein-
kennt hann, jafnt innan heimilisins
sem utan. Oft var tónninn hijúfur
á yfirborðinu, en undir niðri vildi
hann allt fýrir hana gera, svo
kært var á milli þeirra.
Fæddur 13. september 1919
Dáinn 1. nóvember 1993
Það var fyrir þremur árum að
ég kynntist Lárusi Bjarnasyni og
fjölskyldu hans. Var það með til-
komu Jónu dóttur hans, er hún
kom inn í líf mitt. Hann var tíður
gestur á heimili okkar Jónu og
snæddi með okkur kvöldverð og
sagði þá nánast alltaf einhveijar
skopsögur af sjálfum sér, þó sér
í lagi laxveiðisögur sem ég hafði
einkar gaman af, og gátum við
setið tímunum saman og rætt um
heima og geima.
Það er alltaf erfitt þegar ástvin-
ur fellur frá, en við megum ekki
gleyma því að góður guð tekur á
móti okkur með opnum örmum er
við komum til himnaríkis og leið-
beinir okkur við að takast á við
ný verkefni. Samviskan knýr oft
á dyr hjá sjálfum okkur, og hugs-
um við þá alltaf til baka og spyij-
um: Eyddi ég nægum tíma með
Afi var einn af þessum sterku
mönnum sem hafa átt sinn þátt í
uppbyggingu þjóðarinnar á þessari
öld. Hann hafði unnið mjög mikið,
enda líkaminn í lokin orðinn
þreyttur. Hann hafði sterka rétt-
lætiskennd og harðar skoðanir á
ýmsum málum s.s. pólitík. Hann
var verkamaður sem hafði unnið
sitt ævistarf vel og vissi hvers virði
barátta verkamanna fyrir bættum
kjörum er. í þeirri baráttu var
hann virkur meðan hann hafði
heilsu til.
Nú þegar afi er horfinn frá
okkur verðum við bara að taka
því eins og hann hefði gert, með
styrk og áræði. Þegar við lendum
í erfiðleikum getum við hugsað
hvað afi hefði gert því hann hefði
án efa náð að sigrast á þeim. En
einar eru þær aðstæður sem eng-
inn ræður við og hafa alltaf vinn-
inginn að lokum. Dauðann flýr
enginn endalaust. Afí var oft
hijúfur á yfirborðinu en undir niðri
var hann ljúfur og vildi allt fyrir
mann gera. Þannig skulum við
minnast hans.
Munið þið að dæma ei eftir útlitinu menn,
ýmsum yfir þessa hluti sést.
Til er það að flagð er undir fógru skinni en
fegurðin að innan þykir best.
Sigurður Viktor, Guðrún
Alda, Ragnheiður Birna og
Þorleifur Hannes.
honum, gerði ég nógu mikið fyrir
hann, heimsótti ég hann nógu oft
og hefði ég gefið næstum allt fyr-
ir að segja nokkur orð við hann
áður en hann yfirgaf þetta jarðríki.
Jóna mín, pabbi þinn sýndi það
og sannaði fyrir okkur öllum síð-
ustu mánuði hversu hann var
megnugur, hann skildi við okkur
örugglega sáttur við hlutverk sitt
hér á jörð. Hvað er hægt að hugsa
sér mikilvægara en að eiga stóra
og yndislega fjölskyldu sem stend-
ur saman í einu og öllu sem fjöl-
skylda þín gerði undantekningar-
laust?
Eg votta samúð mína ykkur
öllum sem eruð tengd þessum
sómamanni sem nefndur var á
meðal manna Lalli Bjarna.
Ég bið góðan Guð að vaka yfír
þér, Jóna mín, og veita þér allan
þann styrk sem þarf til að komast
yfír föðurmissi.
Daniel Ben.
Minning
Lárus Bjarnason
Gefur rétta gripið!
HEKLA
SIMI 695500