Morgunblaðið - 07.09.1999, Blaðsíða 44

MORGUNBLAÐIÐ
44 ÞRIÐJUDAGUR 7. SEPTEMBER 1999
GUNNAR MAGNÚS
MAGNÚSSON
+ Gunnar Magnús
Magnússon
fæddist á Mýrargötu
1 í Reykjavík 22.
nóvember 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum 26. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Magnús Þórðarson,
sjómaður í Reykja-
vík, f. 6. apríl 1884 í
Presthúsum í Mýr-
dal, d. 22. maí 1934,
og Jóna Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 5. nóv-
ember 1889, að Mið-
teigi á Akranesi, d. 16. janúar
1946. Systkini Gunnars eru:
Ingibjörg, f. 5. september 1915,
d. 12. ágúst 1977; Jón, járnsmið-
ur, f. 28. janúar 1925; og Sigrún,
f. 5. júlí 1927. Hinn 10. nóvember
1945 kvæntist Gunnar Borghildi
Guðmundsdóttur, f. 8. febrúar
1925. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Guðjónsson, kaup-
maður í Reykjavík, f. 19. júní
1894, d. 3. september 1961, og
Anna María Gísladóttir, hús-
freyja, f. 18. mars 1893, d. 10.
apríl 1981. Börn Gunnars og
Borghildar eru: 1) Arndís Jóna,
f. 3. aprfl 1946, gift
Erlingi Viðari Leifs-
syni, tæknifræðingi, f.
9. janúar 1942. Börn
þeirra eru: Borghild-
ur, lögfræðingur, f.
31. maí 1969. Sambýl-
ismaður hennar er
Viðar Lúðvíksson,
héraðsdómslögmaður,
f. 15. desember 1972.
Barn Borghildar er
Arnhildur Anna
Árnadóttir, f. 23. júní
1992; Anna Björg,
nemi við HI, f. 15.
febrúar 1976. Sambýl-
ismaður hennar ei- Grímur Sig-
urðsson, nemi við HI, f. 29. desem-
ber 1977; Gunnar Orn, nemi, f. 24.
aprfl 1980. Unnusta hans er María
Stefánsdóttir, nemi, f. 14. mars
1980; og Arndís María, f. 27. júní
1984. 2) Guðmundur Örn, doktor í
þjóðhagfræði, f. 21. ágúst 1949,
kvæntur Lenu Hallbaek, bóka-
safnsfræðingi, f. 24. desember
1948. Börn þeirra eru Magnús
Örn, f. 15. júlí 1987; og Anna Mal-
in, f. 13. nóvember 1989. 3)
Hildigunnur, uppeldis- og mennt-
unarfræðingur, f. 9. nóvember
1958, gift Asbirni Jónssyni, fram-
Vinur minn og tengdafaðir, Gunn-
ar Magnússon, lést að kvöldi 26.
ágúst með þeirri hógværð og æðru-
leysi sem einkenndi hann jafnan. Ég
kom inn á heimili þeirra Borghildar
og Gunnars fyrir liðugum 35 árum
þegar við Addý kynntumst og frá
þeirri stundu varð ég strax heima-
gangur þar og var tekið sem syni og
vini.
Ósjaldan var það sem farið var í
helgarferðir út á land á þessum ár-
um og var gaman að kynnast og
fræðast um sögu staðanna, menn og
málefni því það kom glögglega í ljós
hve þau Borghildur og Gunnar voru
vel að sér og víðlesin bæði um liðna
tíma og það sem efst var á baugi.
Þetta eru ekki ný sannindi fyrir
vini og kunningja þeirra hjóna því
bókasafni þeirra var ekki hróflað
saman af handahófi, heldur valið af
smekk og næmi.
Það sem Gunnar tók sér fyrir
hendur gerði hann af alhug - í bestu
merkingu þess orðs.
Hann ólst upp í fjögurra systkina
hópi, næstelstur. Hann missti foður
sinn á unga aldri en með dugnaði

Wíinninflarfert
<KrabBameinsfé[agsins
♦
5621414
Krabbameinsféiagið
móður hans og góðu upplagi systkin-
anna urðu þau öll nýtir þjóðfélags-
þegnar. Gunnar fór snemma að
vinna og barðist raunar til mennta
því hann vann alltaf jafnhliða námi
sínu í Verslunarskólanum. Hugur
hans stóð til framhaldsnáms í hag-
fræði, en þröngur hagur og síðari
heimsstyrjöldin sáu til að það rættist
ekki.
En þá varð það mér til happs, að
hann kynntist Borghildi og úr því
gekk hann æviveginn með henni.
Þau eignuðust þrjú börn, Arndísi
Jónu, Guðmund Orn og Hildigunni
og hvöttu þau til þeirra mennta sem
hugur þeirra stóð til.
Einnig þegar barnabörnin bættust
við var ávallt fylgst vel með hvað þau
tækju sér fyrir hendur í leik og
starfi. Góð frammistaða var alltaf
launuð með jákvæðum orðum eða
umbunað á annan hátt, hönd strokið
blítt um vanga eða eitthvað dregið
upp úr vasanum.
Þrátt fyrir allt of annasöm aðal-
störf Gunnars í rúm 50 ár hjá sama
fyrirtæki, þá var hann afkastamaður
á öðrum sviðum líka eins og sjá má í
ám
Legsteinar
Lundi
v/Nýbýlaveg
50LSTE1NAK 564 3555

Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200

IXIIIXIIXIIIII
LEGSTEINAR
f rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt íyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrvai. Yfir 45 ára reynsl:
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
ii
S.HELGAS0N HF
STEINSMIDJA
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410
MINNINGAR
kvæmdastjóra, f. 7. febrúar
1959. Börn þeirra eru: Jón
Gunnar, f. 31. október 1986; Ás-
björn Daníel, f. 4. október 1993;
og Amdís, f. 25. september 1998.
Gunnar brautskráðist úr
Verslunarskóla Islands 1943.
Starfaði hjá Vélsmiðjunni Héðni
1942-1993 sem aðalbókari,
skrifstofustjóri _ og fram-
kvæmdastjóri. I stjórn Verslun-
armannafélags Reykjavíkur
1944-1951. í stjórn Heimdallar,
félags ungra sjálfstæðismanna
1951-1953. f skólanefnd Verzl-
unarskóla íslands 1955-1973.
Formaður Styrktar- og sjúkra-
sjóðs verslunarmanna í Rvík.
1964-1989 og í stjórn þess til
æviloka (sá sjóður var stofnaður
1867). Formaður Lionsklúbbs-
ins Baldurs í Rvík. 1958-1959. í
umdæmisstjórn Lionshreyfing-
arinnar á íslandi 1966-1967.
Hlaut einnig Melvin Jones við-
urkenningu Lionshreyfingar-
innar. í ritnefnd tímaritsins
Frjálsar verslunar 1948-1966
og ritstjóri þess 1950-1955.
Liggja eftir hann margar grein-
ar í því tímariti um fjármál og
málefni verslunarstéttarinnar.
Hlaut gullmerki VR 25. janúar
1981 í tilefni 90 ára afmælis fé-
lagsins.
Utför Gunnars Magnúsar
Magnússonar fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
samantekt hér að framan. Ég held
þó að honum hafi þótt vænst um
störf sín í þágu Verslunarskóla Is-
lands og ekki síst Styrktar- og
sjúkrasjóðs verslunarmanna í
Reykjavík en fyrir störf hans og til-
stilli var þeim félagsskap bjargað frá
því að verða lagður niður. Var þetta
menningarsöguleg björgun því félag-
ið er eitt hið elsta starfandi á land-
inu.
Á árum áður ferðuðust Borghildur
og Gunnar víða erlendis. Minning-
arnai- geymdu þau í myndum, skráðu
þær og komu með fallega hluti heim
í búið eða gáfu veitul sínum nánustu.
Á síðustu árum hrakaði heilsu
Gunnars en hógvært eðli hans og
dugnaður til að standa sig vel í öllu
þvi sem hann tók sér fyrir hendur -
af alhug, bar hann áfram og endur-
hæfði.
Nákvæmni hans og heiðarleiki
bnigðust honum ekki, enda var
sæmdarmaðurinn viðbúinn kallinu
þegar það kom.
Blessuð sé minning tengdafoður
míns. Almættið bið ég að styrkja
tengdamóður mína, börn þeirra, ætt-
menni og vini í þessari sorg og missi.
Erlingur.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur hug þinn, og þú munnt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín“ (Kahlil Gibran).
Það var gleði mín að fá að kynnast
afa Gunnari. Alltaf þegar hann kom í
heimsókn á fína, rauða bilnum sínum
og settist í gamla góða stólinn sinn
og drakk kaffíð sitt með okkur.
Oft kom hann og rétti mér 100
krónur og sagði: „Það er kominn
tími, þetta er prívat, bara fyrir þig.“
Afi Gunnar var stundvis, sjálf-
stæður og rosalega skipulagður, það
var allt í röð og reglu hjá honum.
Hann vildi að allir fengju góða
menntun. Hann spurði alltaf hvenær
skólinn byrjaði, klukkan hvað og
hvenær hann væri búinn.
En það er gott að vita til þess, að
hann mun alltaf vera hjá mér. Hann
mun vera hjá mér þegar ég held
áfram í skólanum og þroskast meira
og eins þegar ég eignast fjölskyldu.
Afi Gunnar er fluttur til himnaríkis
og einhvern tímann flyt ég til hans.
Lífið er eins og laufblað, á haustin
falla laufblöðin af trjánum og það
koma ný í staðinn á vorin.
Guð veri með afa Gunnari.
Arndís María.
Elsku afi Gunn er nú farinn frá
okkur, hátt í 76 ára, og endalaus
íjöldi minninga streymir um hugann,
svo ég veit varla hvar skal byrja.
Eitt það fyrsta sem kemur upp i
huga mér þegar minnst er á afa
Gunn er stundvísi, áreiðanleiki, gjaf-
mildi og virðulegi hatturinn hans. Ég
man alltaf eftir því þegar hann kom
á Fairmontinum með Andrésblöð og
síríuslengjur í hverri viku, og
gaukaði svo jafnvel að mér brúnum
fimmtíu króna seðli svo að ég gæti
keypt mér aðra siríuslengju þegar
hin væri búin. Einnig er gott að
minnast þegar við nafnar vonim að
glugga í frímerkjasafnið hans í kjall-
aranum á Lynghaganum. Afi var
mikill safnari, hvort sem um frímerki
eða bækur var að ræða og ég minnist
þess þegar ég átti einu sinni að gera
heimildaritgerð í skólanum. Bóka-
safnið í nágrenninu bjó yfir tak-
mörkuðum fjölda heimilda, þannig
að ég rabbaði við afa um ritgerðina,
hann klóraði sér í kollinum, gekk að
einni bókahillunni inni á kontór og
dró fram nokkrar gamlar bækur.
Bókasafnið hans afa trompaði þar
með hitt bókasafnið. Afi Gunn stóð
heldur betur í útgáfumálum á sínum
tíma, var ritstjóri Frjálsrar verslun-
ar. Þegar ég vann að útgáfu skóla-
blaðs nú í vor var því ekkert sjálf-
sagðara en hann lánaði mér skrif-
borðið sitt og heilt herbergi undir
tölvur og tækjabúnað þannig að allt
tækist sem best. Svo kíkti hann
alltaf inn til mín, athugaði hvernig
gengi um leið og hann dyttaði að frí-
merkjasafninu sínu. Amma og afi
voru dugleg að heimsækja okkur á
Selbrautinni á rauða bílnum, en nú
fæ ég víst aldrei aftur að gefa honum
afa mínum ábót á kaffið sitt, þar sem
hann sat í horninu sínu inni í eldhúsi.
Um leið og ég bið góðan Guð að taka
vel á móti afa Gunn í himnaríki, vil
ég biðja hann að styrkja ömmu í
hennar miklu sorg.
Gunnar Örn.
Styrktar- og sjúkrasjóður verslun-
armanna í Reykjavík var stofnaður
24. nóvember 1867 af kaupmönnum
og faktorum í Reykjavík, Hafnarfirði
og á Suðurnesjum. Þessi sjóður var
stofnaður til þess að styrkja fátækar
ekkjur og efnalitla starfsmenn. I
sjóðnum hafa alla tíð allt fram á
þennan dag verið verslunarmenn,
kaupmenn og heildsalar. Árið 1964
kom fram tillaga á aðalfundi að
leggja sjóðinn niður. Fyrir fram-
göngu góðra manna, sem vildu halda
áfram starfsemi þessa gamla og
elsta styrktar- og sjúkrasjóðs á Is-
landi, sem jafnframt hefur mikið
sögulegt gildi í verslunarsögu þjóð-
arinnar og er forveri sjúkratrygg-
inga hér á landi, var tillagan felld.
Það er ekki ætlunin að rekja hér
sögu sjóðsins frekar.
Gunnar Magnússon var kjörinn
16. formaður sjóðsins þetta ár og
gegndi því mikilvæga hlutverki í 25
ár og síðan hefur hann verið í stjórn
sjóðsins allt til þessa dags eða lengur
en nokkur annar sjóðsfélagi Styrkt-
ar- og sjúkrasjóðs verslunarmanna í
Reykjavík. Fyrir nokkrum árum var
Gunnar kjörinn heiðursfélagi sjóðs-
ins. Við félagarnir í stjórn sjóðsins
þökkum honum fyrir mjög svo óeig-
ingjörn og góð störf í þágu sjóðsins
alla tíð. Hann var hvers manns hug-
ljúfi, traustur maður sem lét orð
standa og hans er sárt saknað. Við
færum ekkju hans, börnum hans og
allri fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur með þakklæti fyi’ir lánið á
Gunnari. Guð veri með ykkur öllum.
Stjórn Styrktar- og sjúkrasjóðs
verslunarmanna í Reykjavík.
Nú fer óðum að styttast í að við fé-
lagarnir í Lionsklúbbnum Baldri
komum aftur til fundastarfa að af-
loknu fundahléi. Það hefur alltaf ver-
ið tilhlökkunarefni að hittast á ný á
haustmánuðum, blanda geði og
spjalla saman um það sem helst hef-
ur drifið á daga okkar frá því við
kvöddumst á síðasta fundinum í maí.
En nú hefur dregið ský fyrir sólu, og
það er skarð fyrir skildi hjá okkur
félögunum í Baldri. Einn af frum-
kvöðlunum og stofnendum Baldurs,
Gunnar Magnússon, hefur kvatt
okkur og tómarúm hefur myndast á
fundum okkar framvegis.
Liðnir eru um sex áratugir frá því
við Gunnar kynntumst fyrst á náms-
árum okkar í Verslunarskóla Is-
lands, en tvö ár skildu á milli ár-
ganga okkar. Þau kynni jukust með
árunum, sem urðu svo að ævilöngum
vinskap og margvíslegu samstarfi
okkar á milli síðar meir. Gunnar
brautskráðist frá VI 1943. Sumarið
1942 var hann í hlutastarfi hjá Vél-
smiðjunni Héðni, en strax að námi
loknu réðst hann í fullt starf hjá fyr-
irtækinu. Gunnar starfaði síðan óslit-
ið hjá Héðni í hálfa öld og sinnti m.a.
störfum aðalbókara, skrifstofustjóra
og síðan framkvæmdastjóra. Síðustu
árin varð hann að draga úr vinnu
sinni sökum heilsubrests.
Gunnar var samviskusamur og
dugandi starfsmaður, vel liðinn af
samstarfsfólki sínu, sinnti fjölmörg-
um stórverkefnum hjá Héðni, og fá-
títt má telja að sami maður starfi
óslitið I fimm áratugi hjá sama fyrir-
tæki, eða allan sinn starfsferil.
Þótt við Gunnar værum aðskildir í
nokkur ár skömmu eftir að við höfð-
um lokið burtfararprófi frá VI, og ég
hafði farið til náms erlendis, rofnaði
aldrei samband okkar á milli. Við
skrifuðumst á og færðum hvor öðrum
fréttir af okkar högum. Gunnar færði
mér nýjustu tíðindi heiman frá Fróni,
og ég reyndi að upplýsa hann um
hvernig Texas kæmi mér fyrir sjónir
og sagði honum sögur af mínum hög-
um og ýmsu fólki, sem ég umgekkst
og kynntist á þessum árum úti í hin-
um stóra heimi.
Eftir að ég sneri aftur á heimaslóð-
ir að loknu námi erlendis, leið ekki á
löngu að við Gunnar fórum að hittast
á ný og samband varð mikið á milli
okkar. Gunnar hafði þá verið kvænt-
ur Borghildi í rösk tvö ár, og var ég
tíður gestur á heimili þeirra hjóna.
Gunnar hafði snemma gangið í
Verslunarmannafélag Reykjavíkur
og sat í stjórn félagsins, þegar ég
kom heim frá námi. Hann hafði mik-
inn áhuga á félagsstörfum, og tel ég
næstum víst að Gunnar hafi orðið
þess valdandi að ég gekk fljótlega í
VR. Við sátum saman í stjórn félags-
ins í nokkur ár og ennfremur í rit-
stjóm Frjálsrar verslunar, sem þá
var gefin út af VR. Við vorum saman
í ritstjórn í átta ár, þar af ritstýrðum
við blaðinu í sex ár. Þá vorum við
Gunnar saman í stjórn Heimdallar
um skeið. Á 90 ára afmæli VR árið
1981 var okkur Gunnari fært gull-
merki félagsins sem þakklætisvottur
fyrir störf í þágu félagsins.
Enn lágu leiðir okkar Gunnar sam-
an hvað varðar félagsmálin. Tel ég
það vera eitt merkilegasta sporið
sem við stigum saman, þegar á heild-
ina er litið. Á vordögum 1953 hafði
Sveinbjörn Árnason, kaupmaður,
samband við okkur Gunnar og var
erindið hvort við gætum hitt hann
niðri á Hressingarskála, því hann
þyrfti endilega að spjalla við okkur
um ákveðið mál. Tilgangur Sveán-
bjöms með þessu fundarboði var svo
sá að kanna hug okkar Gunnars
varðandi stofnun nýs Lionsklúbbs í
Reykjavík, sem hefði aðallega innan
sinna vébanda unga menn. Svein-
björn var þá félagi í Lionsklúbbi
Reykjavíkur, sem þá var næstum
tveggja ára gamall, og félagamir
flestir komnir yfir miðjan aldur.
Sannast sagna vissum við Gunnar
harla lítið um þennan félagsskap, en
ég hafði þó kynnst honum lítið eitt
meðan ég dvaldist í Bandai-íkjunum.
Við Gunnar voram þó margs vísari,
þegar við héldum aftur út í Austur-
stræti eftir kaffisopann á Hressó, og
loforð gáfum við Sveinbirni um að at-
huga málið. Eftir að hafa rætt þetta
okkar á milli fram og aftur og reynt
að afla okkur sem bestra upplýsinga
um markmið og stefnumál Lions-
hreyfingarinnar, ákváðum við Gunn-
ar að reyna að gangast fyrir stofnun
nýs Lionsklubbs í Reykjavík, annars
í röðinni á Islandi. Klúbburinn hlaut
nafnið Baldur, og vora stofnfélagar
tólf eins og alþjóðareglur Lions
kváðu á um. Stofnskrárhátíð Baldurs
var síðan haldin 24. október 1953 á
degi Sameinuðu þjóðanna, og fór hún
fram í húsi VR í Vonarstræti.
Við Gunnar höfum sennilega aldrei
reiknað með því eftir fundinn góða á
Hressó, að við ættum eftir að starfa
saman með þessum framburði okkar,
sem skírður var Baldur, í hartnær
fimm áratugi. Gunnar átti stóran
þátt í uppbyggingu og starfi Baldurs,
og var vakinn og sofinn yfir vel-
gengni hans alla tíð. Það taldist til
stórtíðinda, ef Gunnar var ekki
mættur á fund, en það var þá því að-
eins að hann væri staddur erlendis
eða hann væri með flensu.