Skírnir - 01.01.1871, Blaðsíða 122
122
ENGLAND.
menn mundu allir vera meömæltir Frökkum á fundunum og eigi
aS eins unna þjóðveldinu á Frakklandi sigurs á fjendum þess, en
liafa þaS í ályktum sínum, aS stjórn Englands skyldi gangast
fyrir samtökum meS öSrum ríkjum um aS aptra þjóSverjum frá
„landaráni*. þeir Gladstone og Granville urSu eins viS öllum
slíkum áskorunum, svöruSu stillt og rólega, aS stjórnin hefSi gert
skyldu sína í öllum greinum, og viS þaS var látiS sitja. Rjett á
eptir aS þingiS var sett (9. febrúar), fengu þeir drjúgar átölur
fyrst af Disraeli og kertoganum af Richmond, er sögSu, aS Eng-
land hefSi þolaS öSrum rikjum aS gjörtrufla jafnvægi ríkjanna
í NorSurálfunni, og síSan af Auberon Herbert1 og Robert Peel,
er köiluSu aSferS stjórnarinnar í stríSinu lýsa bæSi hugbleySi og
hlutdrægni. Gladstone sat fyrir svörum í neSri málstofunni og
Granville í hinni — og varS hvorumtveggja heldur lítiS fyrir aS
bera af sjer höggin — en þó varS þingmönnum mjög dátt um
hlátur, þegar R. Peel dróg aSferS Granvilles sundur í háSi, hvernig
hann tæpti á orSum og tilmælum í brjefum sínum til stórveld-
anna, en á hinn bóginn riSi orSinu „aS dirfast". „Vjer höfum
dirfzt — aS taka fram, aS setja fyrir sjónir, aS mælast til, aS
gera oss von um“, og svo frv., stæSi í hverju brjefi, og yrSi ein-
bverjum einblínt á þau orSatiltæki, mætti honum koma til hugar,
aS ráSherrar Bretadrottningar væru hinir mestu sólargapar.
Tvö mál af þeim, er sjerílagi hafa komiS viS hag og virS-
ingu Englands, hafa nú færzt svo nær úrlausnum, aS stjórninni
þykir vel hafa úr ráSizt. AnnaS er austræna máliS, og skal þess
getiS i Rússlands þætti, eSa þess, aS Parísarsáttmálanum hefir
veriS breytt — eSa rjettara, kippt úr gildi í sumum höfuSatriS-
um. Englendingar þykjast nú hafa minni vanda af Tyrkjaveldi
en fyrri, og mun þaS svo aS skiija, aS þeir hafi hleypt þeim
’) Hann er af eðalmanna kyni, bróðir Carnarvons jarls, en er þó einn hinn
harðvigasti í flokki frelsismanna. Hann átti f vctur ræðumót við
kjðsendur sína (í Noltingham), og mælti þá hið berasta í gegn öllum
hirðdýrðum og hirðsiðum, er að eins yrði til þess „að glepja svo al-
þ^ðuna, að henni tækist eigi að meta einfalt líf og starfsamt, sem vert
væri, og þó væri það í nánasta sambandi við það allt, er væri göfug-
leik mannsins mest samboðið”.