Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 25

Veiðiför.
31»
um. »Já«, svaraði hann og togaði upp uni sig annan
utanhafnarsokkinn; »mig langar til að skreppa hérna eitt-
hvað út á ísinn«.
»Heldurðu það, — ætli það sé til nokkurs að reyna
það núna?« sagði hún með hægð. »Er nokkurntima selur
á ísnum, þegar hann liggur landfastur eins og nú?«
»Nei, auðvitað ekki þegar hafþök eru og hvergi gat
í sjó. En núna er ísinn bara landfastur hérna við tang-
ann; þegar kemur inn fyrir Instuvík er auður sjór alveg
inn í fjarðarbotn. Hellan liggur svona úti fyrir fjarða-
kjöftunum og upp að yztu nesjum, og eg er illa svikinn,
ef ekki er kvikt á brúninni í svona veðri«.
»Ertu þá að hugsa um að ganga — kannske langt vest-
ur á flóa?« spurði hún. »En ef ísinn skyldi nú eitthvað,
til dæmis —«. Hún hætti við setninguna í miðju kafi.
»Ef hann skyldi hvað?« spurði Finnur og horfði
á hana nokkuð hvössum augum.
»Já, ef ísinn skyldi alt í einu leysast frá landi, hvernig
ætlarðu, — hvernig væri maður þá staddur úti á honum?«
Finnur hafði lokið við að plagga sig og stóð nú á
fætur hálf-óþolinmóðlega. »Það er ekki svo hætt við því;
maður reynir að hafa gát á ísnum, og ekki svo fljótt að
koma rek í hann, þegar svona fult er af honum«.
»En ætlarðu að fara svona, maður?« sagði Helga,
þegar Finnur þreif húfu sína og vetlinga. »Þú verður
þó að fá einhverja næringu áður«.
Finnur lagði aftur frá sér húl'una og vetlingana og
settist á rúmið. »Já, það er liklega réttast, — ef nokkuð
væri þá til«, bætti hann við eins og við sjálfan sig.
Helga fór fram. Finnur horfði þegjandi á yngri börnin
sin tvö í rúmfletinu út við þilið hinum megin í baðstofunni.
Þau lágu upp í loft og voru steinsofandi. Osköp voru
þau föl í andliti og mögur. Það fór líka að verða smátt
um föngin í Vík, þegar út á leið, og nú upp á síðkastið
dropinn orðinn svo lítill i kúnni, að hann var varla til
skiftanna lengur.
Finnur andvarpaði í liljóði. »Guð gæfi, að eg fengi