Ný sumargjöf - 01.01.1865, Blaðsíða 26

26
,,þú munllmynda þér,“ mælli járnsmiðurinn, „að ölið
þitt sé svo gott, að það geti vermt maga hvers sem vera
skal, og það jafnvel maga hins „gamla með hrosslöppina!“
Allir skelltu upp jfir sig, nema komumaður; hann
brosti eigi, og svipur hans brej'ltist eigi hiðminnsta; hann
var jafnalvarlegur, hvað sem sagt var, og einblíndi á Markús,
en hann tók eptir því og stóð honum ógn af augnaráði
komumanns. Markús færði sig, en það var til einkis;
komumaður hvessti augun á Markús hvar sem hann var.
Markús reyndi nokkrum sinnum til að vekja máls á ein-
hverju, en honum vafðist ávalt tunga um tönn; hann fékk
engu orði upp komið.
Nú þótli Markúsi eigi annað ráð vænna, lil að verða
laus við þennan ófagnað, en að halda heim. Hann var
búinn að tæma ölkrúsina. Hann stóð nú upp og bauð
góðar nætur, og skundaði burl. í dyrunum varð honum
litið aptur fyrir sig, og sá hann, að komumaðiir starði enn
á eptir sér. Markús kafaði snjóinn knálega, og þakkaði
sínum sæla fyrir, að hann álti skammt heim, en allt 1
einu heyrði hann fótatak fyrir aptan sig. Hanu leit um
öxl og sá, að svarti maðurinn með uppmjóa hallinn var í
hælunum á sér, og sýndist nú hálfu svartari, er allt var
hvítt af snjó. Nú var Markúsi öllum lokið. Kné hans
urðu mállvana; liann nötraði allur, svo hann gat varla
dregizt áfram; hann ætlaði að hníga niður í hverju spori.
„þú munl ætla heim, Markús!“ sagöi maðurinn með
uppmjóa hattinn.
Skraddarinn ætlaði að svara, og mælti eitlhvað fyrir
munni sér, en það var svo lágt og ógreinilegt, að hann
gat sjálfur eigi heyrt orðaskil.