Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1959, Blaðsíða 126
128
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
Snæbjörn Pálsson, sem almennt var kallaður Mála-Snæbjörn, bjó
lengi á Álfadal og líklega samfleytt frá 1739—1766, en það ár deyr
hann á Álfadal, níræður að aldri.
Finnur Eiríksson, sem fæddur var og uppalinn í Hrauni, næsta
bæ við Álfadal, tæpum 80 árum eftir dauða Snæbjarnar, — en
Þuríður amma Finns var dóttir Páls Hákonarsonar, er var bróður-
sonur Mála-Snæbjarnar og tók við búi eftir hann, — sagði frá
því, að þegar synir Mála-Snæbjarnar komu að heimsækja hann,
gamlan og hruman, — en þrír þeirra voru prestar, á Söndum, Álfta-
mýri og Flatey, en sá fjórði bóndi á Brekku í Dýrafirði, — fóru
þeir feðgar út í bænhúsið, synirnir ofanjarðar en karlinn eftir und-
irganginum og var fljótari en þeir2).
Nú er því miður ógerningur að kanna þetta lengur, því að árið
1949 sléttaði núverandi bóndi á Álfadal, Jón Oddsson, allar bæjar-
rústirnar og allan Bænhúspartinn, svo nú sést ekki steinn yfir steini
í öllu húsaþorpinu, þar sem einu sinni var þríbýli og öll bæjarhús,
fjós og hlöður stóðu og matjurtagarðar. Bærinn var fluttur út á tún
á svokallaða Bolaflöt 1930. Svo fer um margar fornminjar í krafti
vinnutækja nútímans.
2) í Jarðabók Árna Mag-nússonar og Páls Vídalíns VII, bls. 89, segir svo:
„Bænhús hefur hér verið að fornu og stendur það enn, en ekki embættað í
manna minni“. Þetta er skrifað 1710.