Lögberg - 01.06.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN i. JÚNÍ, 1933
Bls. 3

Sólskin
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
--■AP i
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
“Einmitt. Svo var það ekki meira. Eg get
þá treyst yður?”
“Fyllilega, lávarður minn!”
Giles fór leiðar sinnar og steig inn í bílinn.
En ihr. King settist í skrifstofustól sinn,
alveg steinhissa.
“Hamingjan góða, alt getur maður nú rek-
ist á! Hann á að giftast henni að þrbm vik-
um liðnum—eftir því sem blöðin skýra frá.
Það er ekki lengra síðan en í gær, að þau
komu heim saman—og eftir öll þessi æfintýri,
sem þau liafa upplifað—það er alveg óskilj-
anlegt. Hann vill láta njósna um hana. Jú,
jú, það er svei mér fjörugur heimur, sem við
lifum í, því er eigi hægt að neita. En eg get
hengt mig upp á það, að eg skil ekkert í, hvað
undir þessu býr.”
Hann þrýsti á bjölluhnapp. ,
Er Fortman við?”
“ Já^ herra.”
Fortman kom inn.
“Hérna er verk handa yður. Þér þekkið
stórhýsi Sir John Ventors, við Shrewburry
Square?”
“Já, herra.”
“Hafið gát á húsinu. Það er ungfrú Ven-
tor, sem um er að ræða. Veitið henni eftir-
för, hvert sem hún fer, og verið á verði, þang-
að til Lesson kemur og leysir yður af verði.”
“Já, herra!” Það var eigi hægt að sjá á
Forman, hvort hann varð eins hissa og liús-
bóndi lians. Andlit hans var svo tilbreytingr
arlaust, eins og væri það skorið í tré.
XXX.
Einmana.
Einvera eyði-eyjarinnar hafði aldrei lagst
eins þungt á Ralph Belmont, eins og einveran
á meðal miljónanna í Lundúuum. Xú voru
tveir dagar liðnir, síðan hann kom lieim aftur
til Englands, og hann stóð nú og horfði xít um
gluggann á litla húsinu, sem Elsa hafði bent
lionum á. Hann stóð nú við gluggann og sá
fólkið streyma framhjá og liver og einn hafði
nóg með sjálfan sig og sitt, og einverutilfinn-
ingin lagðist þung og voldug á liann. Honum
virtist, að liann gæti alls eigi afborið þetta
stundinni lengur.
Hurðinni var lokið upp, og roskin kona kom
inn í herbergið. Hún var alvarleg á svijj og
góðleg. Það var liún, sem Efsa liafði talað um
og kallað vinkonu sína. Hún horfði á hann
og brosti við.
“Þér eruð víst að gá að, hvort lmn komi
ekki, hr. Smith, ” mælti hún vingjamlega.
Hann sneri sér snöggt við.
“Nei, eg er ekki að búast við henni liingað.
Eg óska heldur ekki, að hún komi. Það væri
lang bezt að við sæjumst aldrei framar.”
“ Já, en liún skrifaði mér, að hún ætlaði að
koma, undir eins og hún gæti. En liún er svo
önnum kafin þessa dagana. Það er nú heldur
en ekki veður, sem gert er af henni. Það
stendur í blöðunum alt saman—þeir skrifa
dálk eftir dálk um Elsu litlu, og svo líka um
—um liann.” Hún þagnaðd augnablik. “Það
er sagt, að þau ætli að giftast að þrem vikum
liðnum. Það verður víst brúðkaup í lagi. Það
verður skraut og viðliöfn!” Hún varpalði
öndinni. “Eg get nú annars aldrei almenni-
lega skilið, þvers vegna það ótti að verða
hann,” bætti hún við. “Eg hefi aðeins séð
hann einu sinni—lians herlegdáð—og eg get
ekki sagt, að mér lítist neitt sérlega vel á
hann. Maður á auðvitað eklci að vera svo
fljótur á sér að kveða upp dóm um aðra, en
hann er ekki eftir mínu geði, lir. Smith.”
“Heldur ekki mínu, ” mælti hann og hélt
áfram að horfa út um gluggann. “Frú
Grace,” sagði hann alt í einu, “eg kom
hingað af því eg hafði lofað henni því. Hún
vildi gjarna tala við mig einu sinni enn þó—
í síðasta Isinn. Eg gerði, eins og liún bað mig
um, og eg liefði beðið hér þolinmóður, en liún
liefir ekki komið.—Þér skiljið víst, að eg get
ekki lialdið áfram að lifa á náð annara—
hvorki frá yður né hennar hálfu. Eg er pen-
ingalaus. Eg get ekki borgað fyrir mig, og
það er mér óbærileg hugsun. Þetta skiljið
þér eflaust vel?”
“ Já, en—Elsa litla vildi nú liafa það svona,
að þér kæmuð hingað. Hún hefir eflaust ein-
hvern tilgang með því. ”
“Já, ef til vill. Þér hafið verið mjög vin-
gjarnleg við mig þessa tvo daga, og eg er
yður mjög þakklátur fyrir það. En eg get
ekki haldið því áfram, að lifa á góðgerðasemi
annara. Eg býst við, að eg sé of stórlátur í
mér til þess. Eg hefi aldrei lifað á náðar-
gjöfum annara og eg get ekki vanið mig á það.
Eg verð að fara héðan, ’ ’ sagði hann og brosti
til hennar.
“Bíðið þér bara, þangað tii hún kemur, ”
mælti frú GLrace. “Það getur ekki liðið á
löngu. Þér verðið að múna, að það eru svo
margir, sem þurfa að hitta liana og hafa tal
af henni. Hún hefir því ekki margar stund-
irn afgangs. En þér getið verið viss um, að
hún kemur undir eins og tækifæri gefst. Það
skrifaði hún mér, og eg veit að Elsa litla
lieldur það, sem hún liefir lofað.”
“Eg efast ekki um það. Eg ætla að bíða
enn einn dag. Sé hún þá ekki komin— ’ ’ Hann
þagnaði stundarkorn. “Eg ætla að bíða til
morgnns,” mælti hann svo.
Að hálfri stundu liðinni gekk liann út.
Hann var ekkert hræddur um, að nokkur
myndi þekkja sig þar um slóðir. Það var
alment áht, að Ralph Belmont hefði farist.
Dvöl lians á eynni hafði einnig gerbreytt út-
liti hans, svo að efamál var, hvort jafnvel
kunnugir hefðu þekt hann í fljótu bragði.
Auk þess var hann fremur ókunnur hér í
Lundúnum. Mest alla æfi sína hafði hann
dvalið í Yiorkshire og Lancashire 1 Sheffield,
Halifax og Manchester voru allmargir, sem
þektu hami, og á þeim slóðum þyrfti hann því
að vera varkárari. 1 Lundúnum þurfti hann
þess ekki. Hér var hann ókunnugur meðal al-
ókunnugra.
Það var að vísu tekið eftir honum á götu.
Hann var liár og beinvaxinn og brúnn í and-
liti af sólbruna. En enginn þekti hann. Þetta
tveggja daga aðgerðaleysi hafði þegar merkt
hann. Það var bomið yfir hann eins konar
eirðarleysi. Hugsanir haixs allar snerust sí-
f elt um eitt og hið sama:
“Hún á að giftast Giles. Að fáeinum vik-
um liðnum er hún orðin konan hans! ’ ’ Blöðin
líöfðu flutt þessa fregn eftir öllum kúnstar-
innar reglum:
RÓMANTÍK!
Rrúðkaup Effingtons lávarðar og
ungfrú Elsu Ventor-
Tvisvar sinnum varð hann að spyrja -sig
til vegar. Lundúnaborg var honum ókunnari
og viliugjamari heldur en veglaus eyðimörk.
Loksins fann hann þá götu, er hann hafði
leitað að. Hún lá inn að hinum skrautlega
Shrewsbury Square og var einnig sjálf mjög
ríkmannleg gata með stórum höllum og fögr-
um.
Sir John Ventor bjó í nr. 12.
Belmont virti fyrir sr hina miklu og skraut-
legu höll, um leið og hann gekk fram hjá.
Höllin var með þeim allra fegurstu. Hér
átti hún heima! Hún liafði ekki getað lialdið
loforð sitt um að koma til hans. Og nú var
hann kominn til hennar. Hann var að vísu
vonlaus um að liafa tal af henni, hann bjóst
jafnvel tæplega við því að sjá liana; en það
var þó ætíð bót í máli, að fá að sjá húsið, sem
hún átti heima í.
Belmont hélt áfram í hægðum sínum. Hann
mætti nú í annað sinn fremur tötralega klædd-
um manni. Það var bersýnilega flækingur
eða einhver iðjuleysingi. Hann lötraði áfram
með hendurnar í vösunum, nam staðar sem
snögg-vast og leit í kringum sig sljóum aug-
um og liélt svo áfram göngu sinni—aftur á
bak og áfram á sama svæði. A dvöl sinni á
eynni hafði Belmont vanist því, að líta á alt
og alla með tortygni og vera aðgætinn og
varkár í hvívetna. Honum virtist því undir
eins, að það væri eitthvað grunsamlegt við
þennan náunga, og sá granur hans styrktist
við það, er liann mætti honum aftur. Belmont
var kominn á enda götunhar, sem var stutt
þvergata, og nam því saðar. Hann hafði ekk-
ert sérstakt fyrir stafni, og honum fanst því,
að hann gæti, lieldur en ekkert, stvtt sér
stundir með því að athuga þenna flæking—úr
því hann hafði ekkert annað að 'gera. Hann
hafði grun um, að þessi náuugi liefði eitthvað
ákveðið fyrir stafni, eða væri að bíða eftir
einhverju. Það væri gaman að sjá, livort liann
hefði rétt fyrir sér í þessum grun sínum.
Hinu megin götunnar voru ýms smáskot og
múrgöng, er lágu inn að bifreiðaskýlum eða
bakhýsum. Belmont gekk hratt yfir götuna
og inn í eitt af þessum skotum. Þar beið hann
og hallaði sér upp að múrveggnum, þannig,
að liann gat vel séð eftir endilangri götunni.
Flækingurinn hafði nú líka snúið við og kom
röltandi í áttina, með hendurnar í vösunum,
og tóbakspípu hangandi milli varanna.
Belmont var nú ekki framar í vafa um, að
maðurinn liafði eitthvert vist takmark með
þessu rjátli sínu á sama stað. E)n honum datt
alls ekki í hug, að setja það í nokkurt sam-
band við Elsu. Það gat alt eins vel verið eitt-
hvert hinna húsanna, sem maðurinn væri að
gæta að, en ekki hús Sir Jolm Ventors. Það
gæti verið gaman að sjá, hvað maðurinn ætl-
aði sér, og meðan Belmont væri hérna, var
líka ofurlítil von um að geta, ef til vill, séð
Elsu.
Maðurinn rölti nú götuna á enda og sneri
svo við. Svo hallaði hann sér upp að handriði
við eitt húsið, tók dagblað upp úr vasa sín-
um og fór að lesa í því. En Belmont, sem
hafði vakandi auga á manninum, varð þess
var , að maðurinn öðru hvoru leit upp og
gægðist yfir brúnina ó blaðinu.
Og loksins kom lausn ráðgátunnar! Dym-
ar á nr. 12 opnuðust og—hún kom út.
Þá færðist alt í einu f jör í manninn. Hreyf-
ingar hans urðu rösklegar og ákveðnar. Hann
braut saman blaðið og stakk því í vasa sinn,
gekk svo liratt fáein skref, en staðnæmdist alt
í einu og beygði sig niður, eins og hann hefði
mist eitthvað. Síðan rétti hann úr sér aftur
og lötraði áfram.
Belmont horfði ástþrungnum augum á konu
þá, er hann unni. Hún var hvírklædd og ynd-
isfögur, er hún gekk létt og fjörlega niður
breiðar tröppurnar, í glaða sólskini. Belmont
varð á að hugsa til hennar, eins og hún hafði
litið út á eynni, öll rifin og tötraleg. En hún
liafði einnig þá litið yndislega út, því hún
hafði verið í fylsta samræmi við umhverfið,
eins og það var þar. Haim sá rétt aðeins í
andlit henni, og honum virtist, að hún væri
bæði alvarleg og áhyggjufull.
Rétt á eftir kom Giles út um dyrnar, og þau
urðu svo samferða í áttina frá Belmont.
Maðurinn hinum megin götnnnar rölti í
áttina á eftir þeim.
Belmont var nú ekki lengur í vafa. Ná-
unginn þarna hinúm megin var njósnari, og
sennilega var það Elsa, sem hann átti að
njósna nm. Annars hefði maðurinn tæplega
farið svona undir eins á stúfana, er hann sá
hana.
Belmont beið þangað til þau voru kómin
miðja vegu í götunni, svo gekk hann fram úr
fylgsni sínu og hélt í áttina á eftir þeim, en
þó svo langt undan, að engin hætta var á, að
hann þektist.
Þá er Elsa og Giles komu á götuenda, námu
þau staðar; þar beið lokaður bíll. Giles kall-
aði á bílstjórann, en hann hristi höfuðið og
gaf með því í skyn, að hann væri ekki laus.
Að vörmu spori kom önnur bifreið þar að.
Giles veifaði, vagninn nam staðar, og Giles
opnaði hurðina og hjálpaði Elsu upp í og
settist síðan hjá lienni og gaf bílstjóranum
merki um að halda áfram.
En nú hafði líka tötralegi maðurinn á gang-
stéttinni tekið -sínar ákvarðanir. Hann gekk
hratt að fyrri bifreiðinni, sem Giles hafði
ætlað að fá, opnaði hurðina í skyndi og stökk
upp í. Og á svipstundu þeyttist bíllinn áfram
í áttina á eftir honum, og Belmont einn stóð
eftir og braut heilann um, hvað 'þetta ætti að
J)ýða. Hann velti fyrir sér, hvaða samhengi
g*æti verið í þessu öllu saman og komst að
þeirri niðurstöðu, að réttast myndi vera að
bíða og sjá, hverju fram færi. Hann hafði
vikum saman vanið sig á að beina hugsunum
sínum að E|lsu, lífi hennar og láni, og liann
átti nú óhægt með að losa sig við þenna vana.
Nú leið ein klukkustund—tvær—þrjár—
Belmont beið enn þá. Það var ekki fjölfarið
um þessa kyrlátu götu, einstöku sinnum kom
bifreið og staðnæmdist fyrir utan eitthvert
húsið og skilaði farþegum eða sótti og hélt
síðan burt aftur. Seint um síðir kom lokuð
bifreið um hornið og staðnæmdist fyrir utan
nr. 12.
Giles stökk út úr og hjálpaði Elsu ofan úr
vagninum. Þau stóðu ofur litla stund á gang-
stéttinni og töluðu saman meðan bíllinn beið.
Svo rétti Giles hödina í kveðjuskyni og unga
stúlkan rétti lionum hönd sína, dálítið hik-
andi.
Belmont, sem hafði vandlega gát á þeim,
sá, að Effington lávarður reyndi að draga
stúlkuna að sér, en hún stritaði á móti. Svo
hevrði hann hinn kuldalega hlátur Giles’s.
Og svo skildu þau.
Elsa gekk upp stigaþrepin og hvarf inn um
breiðar dyrnar, en Giles fór aftur upp í bíL
inn og ók burt.
Skömmu á eftir kom ræfillinn aftur labb-
andi með hendur í vösum og slapandi axlir.
Og nú hélt liann áfram ráfi sínu aftur á bak
og áfram götuna á enda á víxl, og Behnont
var nú fyllilega ljóst ekki aðeins það, að ná-
ungi þessi væri njósnari, heldur einnig, að það
væri Elsa, sem hann átti að njósna um, úr því
Giles var nú farinn.
PR0FC5SI0NAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON 2X6-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 — Oííice timtir 2-3 Heimili 214 WAVERLEY * ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba Símið pantanir yðar Roberts Drug Stores Limited Ábyggilegir lyfsalar Fyrsta flokks afjrreiðsla. Níu búðir — Sarjrent and Sherbrooke búð—Sími 27 067 H. A. BERGMAN, K.C. tslenzkur iöofrceOingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 PHONES 95 052 og 39 043

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a.m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 455 Ste. 4 Norinan Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg Drs. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 406 TORONTO GBNERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONB 26 545 WINNIPEG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON lslenzkir löofrceöingar 325 MAIN ST. (á Ö8ru gólfi) Talslmi 97 621 Hafa einnig skrifstofur aB Lundar og Gimli og er þar aB hitta fyrsta miBvikudag I hverjum mánuBl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 4.30-6 Heimili: 6 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba Dr. A. B. Ingimundson Tannlceknir 602 MEDICAL, ARTS. BLDG. Simi 22 296 Heimilis 46 054 J. T. THORSON, K.C. Islenzkur löofrœöinour 801 Great West Perm. Bldg. Phone 92 755

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma.—Er aB hitta kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h. Heimíli: 638 McMILLAN AVE. Talsimi 42 691 DR. A. V. JOHNSON tslenzkur TannlœknUr 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Simi 96 210 Heimllis 33 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). islenzkur löomaOur Ste. 1 BARTELLA CRT. Heimasiml 71 753

Dr. P. H. T„ Thorlakson 205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones 21 213—21 144 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 571 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaCur sá bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarSa og legstelna. Skrifstofu talsiml: 86 607 Heimilis talsimi 601 562 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. LögfrœOinour Skrifst.: 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Main St., gegnt City Hall Phone 97 024

DR. A. BLONDAL A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. E. G. Baldwinson, LL.B.
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og Annast um fasteignir manna. tslenzkur löofrœöinour
barna sjúkdóma. Er aS hitta Tekur a5 sér aS ávaxta sparifé
frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. fólks. Selur eldsábyrgB og bif- Residence Phone 24 206
Office Phone 22 296 reiða ábyrgCir. Skriflegum fyrir-
Heimili: 806 VICTOR ST. spurnum svaraC samstundís. 729 SHERBROOKE ST.
Simi 28 180 Skrifst.s. 9 6 757—Heimas. 33 328

Dr. S. J. Johannesson G. W. MAGNUSSON J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
NuddUeknir 601 PARIS BLDG., WINNIPEQ
ViStalstimi 3—-5 e. h. 41 FURBY STREET Fasteignasalar. Leigja húa. Ot-
Phone 36137 vega peningalán og eldsábyrgB aí
532 SHERBURN ST.-8imi 30 877 «llu tagl.
SimiB og semjiB um samtalstima i bone 94 221