Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Qupperneq 171

171
milj. pd. af salti. Náman í Sperenberg í Brandenborg-
arfylki fannst 1867. Varþá borað 4000 feta djúpt nið-
ur í hana með jarðnafar, og var þá nafarinn fullur af
hreinu salti. 1 Evrópu eru árlega unnin um 10000
milj. pd. af salti.
Salt er fjarskamikið notað við ýmsan iðnað, og
til að forða margs konar fæðu og fleiru við skemmdum.
Einnig er það næringarefni fyrir oss og húsdýr vor
o. s. frv.
Langt er síðan menn vissu, að salt hefði ákaflega
mikla þýðingu fyrir heilsu og viðhald líkamans. Plini-
us eldri, sem dó 79 e. Kr., sagði jafnvel, að ekkert
væri gagnlegra fyrir líkamina en saltið og sólin („totis
corporibus nihil esse utilius sale et sole“). En ekki
þurfti vísindalega þekkingu til að viðurkenna eða sjá
þörf saltsins, því náttúruhvötin benti á það. Vér sjá-
um, að salt var brúkað á hinum elztu tímum, sem sög-
ur fara af. Og hjá sumum viltum, eða hálfviltum þjóð-
um, er salt haft sem peningar. Vér segjum, „allt fæst
fyrir peninga“, en þeir mega einssegja: allt fæst fyr-
ir salt. í mörgum stöðum í Afríku eru menn jafnvel
seldir fyrir salt. Fyrr á tíðum var salt víða álitið
tákn siðferðis, tryggðar og gestrisni. það var rétt
mótstöðumönnum sem friðarmerki. Á sumum stöðum
á Rússlandi er enn sá siður, að flytja brúðhjónum
hamingju óskir þannig, að óska þeim salts og brauðs.
Á sumum stöðum var salt einnig álitið heilagt; og
snemma í kristninni var það siður, að láta þá, er
skírast áttu, bergja á salti, til að minna á þessi orð
Krists: „l?ér eruð salt jarðar“. f>ví sagði Hjalti
Skeggjason, er Runólfur goði Ulfsson var skírður:
„Gömlum kennum vér nú goðanum, að geifla á
saltinu“.
Ekkert sýnir þó betur en saltskatturinn, hversu
saltið er nauðsynlegt, og að vér með engu móti meg-